De 16e editie van Bluezy Blues Festival Ridderkerk vond plaats op zaterdag 30 Maart 2019 in De Fakkel van Ridderkerk. Tekst door Ton Kok met foto’s van Dick van der Wilt.
In april 2006 bezocht ik voor de eerste keer het Bluezy Blues Festival in Ridderkerk. Toen nog in De Gooth. Alleen de 2007 editie heb ik noodgedwongen moeten missen.
Bij alle edities in De Fakkel was ik erbij en heb het festival zelfs een aantal jaren met veel plezier mogen presenteren. Op het hele festival is nauwelijks iets aan te merken. Na verhuizing naar de nieuwe lokatie in De Fakkel waren er weliswaar van aanloopproblemen, maar die behoren al lang tot het verleden. Elk jaar doen Nico Bravenboer en zijn crew hun uiterste best het nog beter te laten verlopen. Ook dit jaar weer een ogenschijnlijk
vlekkenloos verlopen festival. Toch jammer dat het bezoekersaantal wederom bleef steken ergens tussen de 300 en 400. Persoonlijk had ik de indruk dat er weer wat minder bezoekers waren. Ik miste dit jaar toch weer wat mensen, die ik eigenlijk een beetje tot het vaste interieur rekende. Anderen
hadden de indruk dat het even druk was al het voorgaande jaar of zelfs wat drukker. We horen het later wel als de officiële cijfers bekend zijn.
Dan de muziek. Aan de hand van gesprekken met een aantal bezoekers kan ik een zeer lovend verhaal schrijven, aan de hand van gesprekjes met andere bezoekers kan ik ook een vernietigend verhaal schrijven. Ik ga dus maar weer volledig op mijn eigen bevindingen af. Op het programma was weinig aan te merken, allemaal prima acts. Alleen is het net als in een restaurant: alle gerechten kunnen heerlijk zijn, maar soms combineren de ingrediënten van de diverse gerechten niet helemaal. Dat gevoel had ik dit jaar een beetje in Ridderkerk. Bij aanvang werd door presentator Jan Valstar nog even aandacht gevraagd voor John Blom, trouwe vrijwilliger van het festival en tevens technicus bij RTV Ridderkerk. Helaas is John ons onlangs ontvallen en John, kerel: je wordt gemist. Zijn portret op het podium was niet te missen en veel vrienden hebben nog een keer op hem geproost.
Over de openings band van het festival waren de meningen niet verdeeld. Black Cat Biscuit, winnaars van de Belgische Blues Challenge in 2018 en volgende week actief tijdens de European Blues Challenge op de Azoren, kwam, zag en overwon.
De heren zetten een strakke set neer met uitsluitend eigen werk. Een prima stukje rootsmuziek. Een heerlijk warm geluid, waar af en toe scherpe Albert Collins-achtige Telecaster klanken doorheen sneden van gitarist Stanley Patty. Naast Stanley Patty bestaat de band uit Bart ‘Yasser’ Arnauts (gitaar/zang), Patrick Indestege (bas), Mark Sepanski (harmonica) en drummer Jeff ‘Junior’ Gijbels.
Het contrast tussen het gitaarspel van Arnauts en Patty was groot, maar beiden pasten precies binnen het door de heren uitgezette kader van hun blues. Muzikaal vakmanschap, eigenzinnig met de voeten diep in de traditie, maar toch uitsluitend eigen werk. Chapeau heren!
Daarna Joe Undercover, een Joe Cocker Tribute Band. Ik ken deze band al wat langer en heb ze regelmatig zien spelen. Voor de fans van Joe Cocker: deze band swingt van begin tot het einde en staat als een huis.
Zanger Cees Geluk weet een prima Joe Cocker neer te zetten en met muzikanten als saxofonist Jeroen Heeselaars en gitarist Armand Gabeler heeft hij een stel prima solisten in de gelederen. De band bestaat verder uit toetsenist Kees Kalkman, bassist Mario Sprong, drummer Onno Roëll en de zangeressen Marlene Berger en Esther Pijnenborg.
De band trapte af met het intro van Lonnie Mack’s ‘The Move’ om vervolgens gelijk de beuk erin te gooien met de Cocker-versie van ‘Honky Tonk Women’. Daarna een uur en twintig minuten lang feest der herkenning.
Maar …… hoort een tribute band en dan ook nog eens een tribute band van een artiest die nauwelijks iets met de blues te maken heeft thuis op een bluesfestival? Als dit de toekomst van de bluesfestivals is, ben ik bang dat de blues nagenoeg dood is (just my two cents).
Dan Dany Franchi, een momenteel in de Verenigde Staten wonende Italiaanse zanger/gitarist. Zijn laatste cd vind ik prima, maar zijn YouTube filmpjes hadden mij nog niet kunnen overtuigen. Maar al snel bleek dat zijn performance prima in orde was.
Naast Black Cat Biscuit de enige band, waar ik nauwelijks een onvertogen woord gehoord heb. Dany werd begeleid door de Italianen Manu Ghirlanda (toetsen) en Michael Tabarroni (bas) en de Amerikaanse drummer Brandon Pettiford. De band ging direct overtuigend van start.
Zowel de toetsen- als de gitaarsolo’s kregen een prima opbouw. Ook Franchi speelde hoofdzakelijk eigen werk. In het eerste half uur miste ik nog een beetje de bezieling, maar uiteindelijk wisten ook zij het publiek in te pakken. Naast blues liet de band horen ook een lekker stukje Memphis soul en boogie de vingers te hebben.
Mocht de band denken zo maar te kunnen vertrekken: echt niet zonder toegift. Dat werd het van de Fabulous Thunderbirds bekende ‘My Babe’. Op zijn laatste album ‘Problem Child’ brengt Dany Franchi het er met een mooie rij gastmuzikanten prima vanaf, in Ridderkerk bewees hij geen hulp nodig te hebben om De Fakkel te doen ontvlammen. Bovendien liet hij horen dat de blues nog leeft.
Opvolgers zijn Joey Blu & BlueZbone. Een gewaagde keuze van de organisatie. Een fantastisch gezelschap dat muzikaal hecht en perfect in elkaar zit. Heel energiek met een verzorgde podium presentatie. Maar … erg gewaagd voor een van huis uit zeer conservatief blues en bluesrock minnend publiek.
Naast zanger/trombone speler Joseph Bowie (Defunkt) bestaat de band uit gitarist/zanger Patrick van der Hoeven, bassist/zanger Sylvain van Duffelen, drummer Jeffrey van Duffelen en, geheel nieuw de gelederen, de Duitse jazz toetsenist Jan Eschke, die voor dit optreden even op een neer vanuit München op en neer kwam gereden. Ik kan zeggen, hij is zeker een aanwinst voor de band.
De mensen van het geluid hadden volgens mij in het begin wat problemen met het op juiste sterkte krijgen van de trombone, maar toen dat eenmaal in orde was, kregen we een fraaie show voorgeschoteld. Er kwam wat meer rust in het spel en kregen een mooie mengeling van funk en blues voorgeschoteld.
Het nodige eigen werk, maar ook fraaie eigen bewerkingen van bluesklassiekers als ‘Baby, Please Don’t Go’ en een weergaloze uitvoering van Muddy’s ‘19 Years Old”. Wat mij betreft een hoogtepunt.
Tony Coleman was in het verleden een van de vele drummers, die deel uitmaakte van B.B. King’s band, maar weet daar nog steeds een prima carrière mee in stand te houden. Eind jaren negentig begon hij voor zichzelf en stond in Ridderkerk op het podium met het Henri Carpaneto Quintet, bestaande naast toetsenist Carpaneto uit Umberto Porcaro (gitaar), Paolo Maffi (saxofoon), Pietro Martinelli (bas) en Stefano Bergamaschi (trompet).
Tony Coleman zat centraal en vooraan op het podium achter zijn drumstel. Muzikaal ook weer perfect in orde. De heren deden allemaal vrijwel perfect hun werk, alleen klonk het allemaal een beetje glad en ontbrak de bezieling. Al oude funk en soul hitjes, het nodige B.B. King werk en wat werk van de diverse solo albums. Allemaal prima gebracht, maar met de focus duidelijk meer op het entertainment gehalte, dan op bluesy met diepgang.
Gezegd moet worden dat heer Coleman op het vlak van entertainment veel heeft opgestoken van B.B. en natuurlijk ook een prima drummer is. Ook als vocalist is hij prima in orde en wist een deel van het publiek tekend te vermaken, hoewel het wat verder van het podium vandaan niet helemaal overkwam.
En dan, de afsluiter. Niemand minder dan Bernard Allison, die inmiddels de benaming ‘de zoon van…..’ al lang van zich afgeschud heeft. Bernard kwam met de mannen die hem al langere tijd terzijde staan: George Moye (bas), Mario Dawson (drums) en José James (sax en percussie) en het 19-jarige gitaartalent Dylan Salfer op tweede gitaar.
Laatstgenoemde kreeg ook alle ruimte om te soleren en bij de toegift mocht hij zelfs de leadzang voor zijn rekening nemen, terwijl Bernard lekker losging op slide.
Het geijkte Hendrix uitstapje ontbrak natuurlijk niet (‘Voodoo Chile’) in deze prima mix van blues, rock , funk, soul en reggae. Ook een nummer van pa Luther ontbrak nauurlijk niet en dat werd vanavond ‘Serious’ (A Heart Attack’).
Bernard put zijn inspiratie niet alleen uit de traditione Chicago blues maar heeft behalve naar zijn vader ook naar rockmannen als Clapton en Hendrix geluisterd. De Europese tour van de heren liep op zijn eind, maar de heren zetten een energieke show neer en zonder sporen van vermoeidheid.
Helaas was dat niet het geval bij een deel van het publiek, dat ondanks het redelijk vroege uur toch langzaam maar zeker richting garderobe begon te schuiven. Blijkbaar kwam het echte gitaargeweld voor hen wat te laat op de avond.
Het ‘tot de volgende editie’ tijdens de slotwoorden van Nico Bravenboor klonk dit jaar naar mijn mening iets minder overtuigend dan voorgaande jaren. Het wordt natuurlijk moeilijk om elk jaar weer een dijk van een programma neer te zetten en toch het aantal bezoekers te zien stagneren. Maar ongetwijfeld gaat het na een korte periode van bezinning weer kriebelen en gaan we door naar de 17e editie.
