Ethan Johns & The Black Eyed Dogs speelden vrijdag 22 Maart jl. in de Q-Factory. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele foto-album te kunnen bekijken.
Ethan Johns is een getalenteerd songwriter, maar bovenal bekend als producer van o.a. Ryan Adams, White Denim en grote namen als Paul McCartney en Tom Jones (Spirit In The Room). Als zoon van de legendarische producer Glyn Johns (produceerde o.a. Eric Clapton, Eagles, Rolling Stones en Led Zeppelin) is muziek hem met de paplepel ingegoten.
Johns bracht pas in 2013 zijn eerste solo-album uit, maar timmert als producer al ruim vijfentwintig jaar aan de weg. Toch benadrukt Ethan Johns dat hij vooral muzikant was voordat hij als producer werd gevraagd met bovengenoemde geroemde heren samen te werken. Afgelopen najaar bracht hij zijn derde album Anamnesis uit met zijn band The Black Eyed Dogs; alweer een pareltje van een album net als de voorlopers dat waren. Anamnesis is een écht Americana album met songs die tot acht minuten kunnen duren, songs met meeslepende verhalen en thema’s.
TBA? zag producer, multi-instrumentalist en bezige bijtje Ethan Johns al in 2016 optreden tijdens Ramblin’ Roots. Vandaag echter staat Johns versus Johns in het Amsterdamse, de kleine zaal van het Q-Factory complex. Het moet gezegd op Ramblin’ Roots vond ik hem die avond een wat nukkige man, maakte weinig contact met zijn publiek en zijn performance wist mij eerlijk gezegd toen niet echt van mijn sokken te blazen. Echter na het beluisteren van Anamnesis (= herinnering) kreeg ik toch weer behoefte om deze man live te zien optreden, met Anamnesis lijkt Johns een wat robuuste cd te hebben gemaakt. Dat kan ook niet anders als je bedenkt dat de man al meer dan drie decennia muziek maakt.
Ethan Johns (1959 – London, UK) en zijn zwartogige honden beklimmen nadat de frontman zijn laarzen omgeruild heeft voor de comfortable moccasins rond kwart voor negen het podium. The Black Eyed Dogs bestaan uit violiste Georgina Leach, Chris Hillman is de gitarist/pedalsteel speler, Nick Pini is de bassist en de vervanger van Jeremy Stacey die samen met King Crimson op tour is heet Dan See. Er is gekozen voor een krachtige opener met een sterke vioolsolo van Georgina maar ook mijn eerste kennismaking met Chris Hillman op de Fender Telecaster is een hele fijne ervaring.
‘Runaway Train’ van Anamnesis schijnt een relatieve nieuwe song te zijn aldus frontman Johns, mooie harmony-zang en de bijzondere tempo-wisseling tegen het einde van het nummer kan ook de goedkeuring van gitarist/zanger Bernard Hering wegdragen. Sowieso staat er vanavond in de kleine zaal van de Q-Factory louter liefhebbers en kenners van het Americana-genre. Heel anders gaat het eraan toe bij Crazy Little Things in de grote zaal van het complex, daar zingt het publiek uit volle borst het oeuvre van Queen mee.
Toch is de zaal geluiddicht en kunnen we onze aandacht moeiteloos bij de muziek van de ietwat timide Brit Johns houden. ‘Rusking’s Farthing’ wordt voorafgegaan door de introductie, deze keer door Georgina verteld, dat de song is geschreven over een kwestie uit 1878 waarbij schilder Whistler een rechtzaak aanspande tegen kunst-criticus Ruskin. Echter de rechter vond de twee zo ridicuul dat hij hen veroordeelde tot een tik op de vingers. Een mooi nummer met een al even mooie samenzang door Johns en Leach, de pedal-steel in dit nummer steelt echter de show.
Ethan Johns is zelf een matige zanger maar samen met zijn band klinkt het mooi, hij geeft de andere muzikanten telkens de kans om zichzelf in de spotlight te spelen. Het band is verrekte goed op elkaar ingespeeld, het is mooie muziek gedreven door mooie teksten en melodieën.
Een van de liedjes waar ik meteen verliefd op ben is de cover van Benmont Tench’s (Tom Petty & The Heartbreakers) ‘Blonde Girl In A Blue Dress’, ook al moet Johns af en toe de tekst van papier lezen het wordt wel zijn ‘eigen’ song.
Heel mooi is ook de tweede stem van violiste Georgina Leach tijdens deze vertolking. Ook van Tench is ‘You Should Be So Lucky’, het nummer wordt als ballad gebracht waar bij drummer Dan See en gitarist Chris Hillman even het podium verlaten.
‘Jackie Lee’ is weer van het jongste album, een bijzondere rijm die je bij de lurven grijpt. Johns is in vorm, de man gedraagt zich totaal anders als ooit in Utrecht. Hij lijkt het werkelijk naar zijn zin te hebben in Amsterdam, met enkele ingewijden in de zaal coseert hij zelfs over bijzondere opname apparatuur die er in de Q-Factory schijnt te staan!
Terwijl ik geniet van de mooie set die zich hier voor mij voltrekt smul ik van de bijzondere manier van drummen van die retegoeie Dan See; zijn onheilspellend kruislings geslagen ritme is fabuleus, ook horen we alweer die bijzondere violiste Georgina Leach een mooie solo weggeven.
Als ik Johns de mandoline zie omhangen en Dan See de sticks zie verwisselen voor de kwasten horen we een song waarbij het Engelse volk gehekeld wordt met teksten als “here comes that golden sun, smiling and facing the bull-shit”.
“Let’s get loud and crazy” zegt frontman Ethan Johns terwijl hij de wonderschone crème-kleurige Gretsch omhangt, The White Falcon (thnx B.Hering!!). Later bij het huiswerk maken lees ik dat Johns deze gitaar ooit van Graham Nash cadeau kreeg, lucky man! We horen een nummer – ‘Year Of The Dog’ – wat de band blijkbaar nog maar twee keer live gespeeld heeft. Het nummer huist een bijzonder synthesizer intermezzo wat er bij mij waaaaaaanzinnig goed in gaat.
Ondanks dat Johns niet een echt een overtuigende zanger is te noemen heeft zijn stem in dit nummer veel nuance. ‘Sugar Pines’ komt van het 2014 album The Reckoning en is een Dylanesque song waar het muisstil in de zaal van wordt. Overigens hebben we vanavond toch al met een zeer aandachtig kennerspubliek te maken, want velen lipsync-en de teksten moeiteloos mee.
Voor deze kenners van Johns’ oeuvre mag natuurlijk ‘Silver Liner’ van het gelijknamige album uit 2015 niet ontbreken, het nummer lijkt direct op Neil Young’s Heart Of Gold te zijn geïnspireerd. Hoe dan ook de uitvoering krijgt een ovationeel applaus van de vele liefhebbers die Ethan Johns hier vanavond in Amsterdam heeft weten te mobiliseren.
Johns moet even terug komen “from where the hell I was” zegt hij voordat de toegift ingezet kan worden, een nummer wat ook weer van het nieuwe album Anamnesis komt en de titel ‘Reality Dance’ heeft meegekregen. Een vrolijk uptempo nummer waarbij ik me dan wel een klein beetje erg aan de ‘poshe’ uitspraak van dance, dat kan Amerikaanser vind ik maar het is wel een echt meezingertje. Toch wil Johns ons de nacht insturen met een “little prayer” een nummer dat zo mooi gezongen werd met slechts de begeleiding van zijn akoestische Martin gitaar dat je een speld kon horen vallen, zo mooi dat ik zelfs vergat de titel in mijn notitieboekje te schrijven.
Johns is de naam, Ethan Johns, een naam om te onthouden mocht u ook eens een keer een uitstapje naar de Britse Americana willen maken! Wij van TBA? hebben een hele bijzondere avond gehad, deze Johns by Johns was een geslaagde!
De fotograaf en reporter van The Blues Alone? bedanken de promoter/booker en de p.r. van de Q-factory voor haar gastvrijheid De vrijwilligers van TBA? zullen dit seizoen bij nog meer mooie acts aanwezig zijn zoals bij The Bruce Band, het optreden van Sass Jordan of Blues Award winnares Samantha Fish (klik HIER voor het programma) aanwezig te kunnen zijn.
