An Evening With The Blues, editie 29, vond plaats op 23 maart 2019 jl. in LantarenVenster Rotterdam. De tekst is van Paul Scholman, Bert Lek maakte de foto’s.
Dit verslag is een samenwerking van Bluesbreeker en The Blues Alone?.
De 29e editie van het festival An Evening With The Blues wordt gepresenteerd door wie anders dan Henk Demper. Hij weekt het publiek in één klap los van de politieke beslommeringen van de afgelopen week. Henk houdt zijn hooggeëerd publiek voor, dat de blues daar een uitstekende remedie tegen is. Hij zal gelijk krijgen.
Met een moddervette groove van het nummer ‘In The Good Times’ vangt Hassan Abudaldah met zijn basgitaar aan en doet dat perfect. Joey Gilmore zit nog even op het toilet, drummer Jacco neemt een sprint en duikt net op tijd achter zijn kit. Fat Harry and the Fuzzy Licks nemen een voorschot op een heerlijke bluesavond.
‘In The Good Times’ is een heerlijk funky nummer. Meteen zet Gilmore de band in het zonnetje. Het is het laatste optreden van een korte tournee door Nederland, België en Duitsland. Speciaal voor vanavond is de blazerssectie uitgebreid met o.a. Joe “Defunkt” Bowie. Vanavond maakt het Nederlandse publiek kennis met toetsenist Arjan van den Oever, die onlangs René Schutte opvolgde. Joey speelt op de ‘Noordijk’ van Fat-Harry van Dordt.
Joey Gilmore heeft een heerlijke bluesstem en ook zijn gitaarspel bekoort het publiek in de zaal, die aan zijn lippen hangt. De man is een autodidact en doet dat op authentieke blueswijze. Gilmore neemt overal de tijd voor, praat gezellig alles aan elkaar, maar vergeet daarbij dat hij maar een uurtje de tijd heeft.
Er blijven wat nummers van de setlist onbespeeld, maar de attitude van de man is prachtig en is volkomen relaxt. Joey Gilmore vraagt vier koppels vooraan om mee te dansen en er wordt ons een heerlijk funkyblues-nummer ‘Do It To Me One More Time’ voorgeschoteld.
Even daarvoor heeft hij een rondgang op het podium langs zijn bandleden gemaakt en moet hij weer even bijkomen op zijn twee opgestapelde stoelen. Het plezier van hem en zijn band slaat over op het publiek. Om vijf over negen is Henk Demper onverbiddelijk en zelfs een “we want more” vindt geen gehoor helaas. Joey, tot volgend jaar!
Joey Gilmore – zang, gitaar; Fat Harry (Harold van Dorth) – gitaar; Arjan van den Oever – keyboards; Hassan Abudaldah – bas; Jacco van den Heuvel – drums; Jan de Ligt – sax; Pieter Ubbels – sax; Robert Bogaart – trompet; Special guest – Joe “Defunkt” Bowie: trombone
Guy King wordt aangekondigd als een man met een moeilijke naam volgens de spreekstalmeester, dus daar waagt hij zich maar niet aan. Guy speelt heerlijk en is een groot fan van Albert King en zijn artiestennaam is een feit: Guy King.
Dat Guy ondanks zijn Israëlische achtergrond een begenadigd gitarist is heeft te maken met het feit dat de man twee weken na zijn driejarige Israëlische diensttijd met zijn gitaar onder zijn arm is vertrokken naar Memphis, Tennessee omdat BB en Albert King daar ooit begonnen zijn met hun carrière. Zijn talenten blijven niet onopgemerkt en hij krijgt de kans een serie mooie platen te maken. Zijn invloeden zijn niet louter the blues. Er zijn ook jazzinvloeden en soms funkinvloeden te bespeuren.
Vorig jaar in Wespelaar was ik al onder de indruk van de man,daar bouwde hij zijn show met zijn uit Fransen bestaande band op naar een climax, maar vandaag, omdat hij maar een uurtje heeft, knalt hij meteen het fundament onder zijn optreden met heerlijke gitaarrifs en solo’s. Nee, geen bombast- of power-blues, maar heerlijk uitgesponnen gitaarwerk op techniek. Daarnaast heeft de man een uitstekende stem en doet mij qua intonatie aan generatiegenoot Matt Schofield denken.
Hij zwerft het hele podium over ondanks dat hij zijn band dicht om zich heen geposteerd heeft. Alles in een kleine ronde opstelling om contact te hebben met zijn bandleden en het publiek. Veelvuldig zoekt hij de zijkanten op. Hij speelt veel nummers van zijn laatste cd Truth.
De bandbezetting is back to basic, zonder saxen en backingvocals en alleen maar keys van Cédric le Goff; bass van Kris Jefferson en drums van Fabrice Bessouat.
‘If The Washing Don’t Get You’, een prettig in het gehoor liggend nummer, inderdaad in lijn met Albert King. De sfeer is uitstekend en het geluid is perfect. Het licht is ook prima, het is goed om foto’s schieten voor de thuisblijvers.
Michelle David & The Gospel Sessions. Het is fijn dat er een gevarieerd programma voor elk wat wils is neergezet op een avond als deze. Michelle David & The Gospel Sessions heb ik drie nummers aangekeken, maar ik moet zeggen dat deze dame mij niet wist te raken met haar moderne gospel.
De band is uitstekend, maar haar stem en bijna geschreeuw is niet mijn ding. Er staat een groepje dames om mij heen die bij voorbaat al laaiend enthousiast zijn en dat is ze gegund.
De bluesmensen maken plaats voor de gospelliefhebbers, zodat deze mensen hun eigen feestje kunnen bouwen. Ik hoef niet te rijden, dus pak ik nog even een La Chouffe van het vat. De stichting Betuws Blues & Jazz kan weer terug kijken op een zeer geslaagde editie.
Michelle David – zang; Paul Willemsen – gitaren/backing vocals; Bas Bouma – drums/backing vocals; Onno Smit – basgitaar/backing vocals; Luc Janssen – trompet; Lucas van Ee – tenorsax; Dirk Zandvliet – baritonsax
