José Luis Pardo Band speelde op zaterdag 16 Maart 2019 jl. in Bluessociëteit L’Esprit, Rotterdam. Verslag Ton Kok met foto’s van Dick van der Wilt. Klik HIER om het hele album te kunnen bekijken.
Afgelopen weekend was de José Luis Pardo Band in Nederland voor een optreden bij de mannen van Keeping The Blues Alive in Vlierden. De mensen van de Rotterdamse Bluessociëteit L’Esprit wisten van de gelegenheid gebruik te maken door de band vast te leggen voor een optreden in hun cluppie.
José Luis Pardo werd op 17 maart 1981 geboren in Argentinië, maar woont inmiddels al weer een jaar of tien in Madrid, waar de zanger/gitarist ook een blues-school runt. Vorig jaar was hij hier al eens te zien als begeleider van José Ramirez uit Costa Rica, maar nu dus met zijn eigen band.
Bij binnenkomst maakte het podium nogal een lege indruk. Twee versterkertjes, een drumstel, een Nord Stage 3 toetsenbord en dat was het wel zo’n beetje. Het toetsenbord en de Fender Stratocaster van José Luis was het enige instrumentarium dat men in het vliegtuig had meegebracht.
Om kwart over negen betrad José Luis en zijn begeleiders, Guillermo Raices (toetsen) en Pascu Monge (drums) het podium. In tegenstelling tot het optreden in Vlierden moest de band het deze avond doen zonder de bassist, die deze avond een wat lucratiever optreden had als begeleider van Susan Santos in Tilburg. Maar dat mocht de pret niet drukken. Men ging van start met een paar blues klassiekers als ‘Kansas City’, ‘T-Bone Shuffle’ en ‘Long Distance Call’. Maar ook eigen nummers als ‘Tell Me Why’ en ‘Don’t Treat Me This Way’ stonden op de setlist.
Over laatstgenoemde nummer wist José Luis te vertellen dat dit nummer in het Spaans best een financieel succesje had opgeleverd, wat later weer teniet werd gedaan door de Engelstalige versie. Tja, het leven van muzikanten gaat niet over rozen. Het nummer had een lekker reggae tintje en ik kan me voorstellen dat het een hitje voor de band was.
Een minpuntje was in de eerste set wel het wel erg lang oprekken van de nummers met ellenlange solo’s. Vijf nummers in vijftig minuten tijd zegt wat dit betreft wel genoeg.
Aanwezig in het publiek waren Elly en Gerard, die verantwoordelijk zijn voor de Bluesbarn jam sessies elke maand in l’Esprit. Zij wisten in de pauze een KeyB Duo Hammond-kloon met echtle Lesie box tevoorschijn te toveren. In no-time namen deze de plaats in van de Nord 3 op het podium en dat scheelde voor de tweede set toch een slok op de borrel.
Tel daarbij dat de solo’s wat meer gedoseerd waren bovendien wist de band in de tweede set nog meer te overtuigen dan in de eerste. Ook hier eigen werk, afgewisseld met klassiekers als ‘Let The Good Times Roll’ en een mooie versie van ‘Stormy Monday’, waarmee set 2 werd afgesloten.
Behalve het gitaarspel van José, dat een fraaie mix bleek te zijn van blues, funk en jazz, liet toetsenist Guillermo Raices een prima stuk Jimmy Smith in de vingers te hebben, wat ongetwijfeld op het zelf meegebrachte toetsenbord minder goed uit de verf gekomen was.
Natuurlijk mocht een toegift niet ontbreken en met ‘Every Day (I Have The Blues)’ en ‘Key To The Highway’ kwam er een eind aan het heerlijke avondje. Maar….. inmiddels was de klok middernacht gepasseerd en werd de heer Pardo nog luid toegezongen door het publiek en wisten de mensen van l’Esprit het publiek, dat helaas in te kleine getale was komen opdraven, te voorzien van een glaasje champagne om lekker te proosten op de verjaardag van de bandleider, die niet van huis gegaan was zonder vrouw en dochter.
Hoewel de meeste bezoekers eerder uit nieuwsgierigheid naar l’Esprit gekomen waren dan speciaal om deze band te zien, ze konden met een tevreden gevoel huiswaarts reizen na een prima kennismaking met dit Argentijns/Spaanse gezelschap.
