Black Cat Biscuit geeft koekje van nieuw deeg @ Cultuur Café Lanaken

Vrijdag, 15 maart 2019, vond in het Cultuur Café te Lanaken (B) de release-party van That’s How The Cookie Crumbles, de nieuwe én eerste CD van de Black Cat Biscuit plaats. Tekst en foto’s Fer Vanreyten

Terwijl buiten de regen de aarde teisterde liep het Cultuur Café langzaam vol met geïnteresseerden en sympathisanten van de Black Cat Biscuit, verzorgde het trio Simmer Down uit Rekem (B) het voorprogramma. Dit drietal bestaat uit Peter Jacobs, Marnix Gijsen en Ernesto Zvar.
Peter’s rokerige soulstem bracht de toehoorders terug naar de tijden van ‘Soul Searchin’ en ‘Mercy, Mercy’. De close-harmony van de drie zangers in kwestie deden daar nog een schepje boven op.
Het nummer van John Fogerty uit 1969 ‘Bad Moon Rising’ werd door hen geweldig gerestyled, een versie die zeker niet moet onderdoen voor het originele nummer.
Net als het Doe Maar-nummer uit 1982 ‘Is Dit Alles?’ dat door de aanwezigen uit volle borst werd meegezongen. Dit belooft wat voor de toekomst van dit sympathieke trio.

Van te voren waren “Yasser (Arnauts) en zijn partners in crime” a.k.a. Black Cat Biscuit, volgens eigen zeggen, heel erg verbaasd dat er zoveel volk was komen opdraven voor de release-party van hun eerste CD That’s How The Cookie Crumbles. Dat vond ik niet zo vreemd omdat ik de groep al vanaf de oprichting in 2015 ken. Op regelmatige tijdstippen zag ik hen vooruitgang boeken tijdens allerhande ‘lage landen concerten en festivals’, waar ze overigens grotendeels werk brengen van eigen makelij.
Black Cat Biscuit bestaat uit Bart ‘Yasser’ Arnauts – vocals/gitaar, Mark Sepanski – mondharmonica, Stanley Patty – gitaar, Patrick ‘Pat Alley’ Indestege – Upright bas/basgitaar en Jeff ‘Junior’ Gijbels – drums/percussie

Na een aantal opwarm-nummertjes zoals presentator van dienst Yasser het zelf aangaf, ging de band van start met het voorstellen van hun volledige CD. Die zou gewoon in de volgorde van het album afgewerkt worden. Maar als uitzondering op de regel zou tracknummer 3, ‘Sons Of A Vampire’ vervangen worden door tracknummer 11, ‘So Sad And Lonely’. Daarover later meer.
Na het omhangen van zijn ‘homemade cigarbox-guitar’ waar de frontman zelf erg door is gecharmeerd kwamen de eerste tonen van de slide-gitaar en het ritme van een trein aan denderen in ‘Train 66’.

Dat de mondharmonica erg belangrijk is voor het gezelschap moge duidelijk zijn door de ondersteuning van Mark Sepanski bij de solo’s van Yasser en Stanley in ‘Haunting Me’. ‘Parrot Woman’ is dan weer een donkere Southern Blues die afgelopen maand door de groep als CD-Single uitgebracht werd.
Het ene na het andere nummer wordt ten gehore gebracht met dezelfde professionaliteit in de diverse stijlen die de muzikanten van Black Cat Biscuit beheersen. ‘Ain’t Got No Body To Come Home’ doet iets meer jazzy aan terwijl in ‘He’s A Fool’ weer de nadruk ligt op de slides van Yasser’s koekjestrommel-gitaar. ‘Bad James’ is duidelijk door country geïnspireerd waar de drumbeats van ‘I Don’t Know’ een beetje bekend in de oren zullen klinken van de meeste festival-fans. ‘Hey Little Kiddy’ doet dan weer denken aan de muziek uit de oude bluesclubs van vroeger.
‘So Sad And Lonely’ zit weer in de jazz richting en tracknummer drie wat naar het einde werd gebracht omdat dit naadloos over kon gaan naar een geweldige drumsolo van Gijbels senior en junior samen. Als afsluiter ‘Goin’ Home’, duidelijke Southern Rock met een country-sausje.
Nadat Black Cat Biscuit 29 september 2018 de ‘Belgian Blues Challenge’ wonnen mag de band op 5 en 6 april aanstaande die titel gaan proberen te prolongeren in de ‘European Blues Challenge’ in Ponta Delgada, de hoofdstad van de Azoren.