Maurice van Hoek en zijn band speelden op vrijdag 25 Januari 2019 jl. in De Kroepoekfabriek, Vlaardingen. Het voorprogramma werd verzorgd door Theo Sieben. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele foto-album te bekijken.
Eindelijk is het dan zover, na een “tot ziens bij een full-time optreden” in 2016 kunnen we in de eerste maand van 2019 deze belofte inlossen. Inderdaad u leest het goed, Maurice van Hoek werd al eerder belicht in dit muziekmagazine. Zo werd hij door reporter Ria Pronk “een prima aanvuling” op Douwe Bob genoemd in het verslag van hun gezamenlijke optreden in de Amer in 2016 en ikzelf zag in hetzelfde jaar Maurice samen met David Gram in het voorprogramma van Luther Dickinson in het Paard van Troje en schreef over zijn optreden aldaar o.a. “muziek blijkt Maurice’s ziel en zaligheid”.
Echter voor het zover is zal Theo Sieben als support-act het publiek opwarmen. Sieben is componist van filmmuziek, songwriter en gitarist, tevens speelt hij banjo en mandoline. Zijn muzikale basis ligt bij de country-blues, roots en Americana. Hij speelde onder andere in/met Douwe Bob, Paulusma, Bertolf, Henny Vrienten, Frederique Spigt, Niels Geusebroek en Ellen Ten Damme. Vandaag in De Kroepoekfabriek zal hij zijn meest recente album Market Meat in de spotlight zetten. Sieben opent de set met een uitvoering van ‘Hard Time Killing Floor Blues’ (Skip James). De country-blues wordt met Theo’s vloeiende gitaarpartijen omlijst waarbij zijn licht hese stem met een randje een heerlijke aanvulling is.
De opvolger is een bewerking van ‘Moonshiner’ alweer zo’n song uit de jaren ’30. Dat dit nummer ooit ook door Bob Dylan werd opgenomen is lauter toeval zegt Sieben grappend. De versie van Sieben krijgt een wat swampy edge door rauw gitaarwerk. Sieben oogt nerveus, wellicht omdat het publiek stil is en gebiologeerd toekijkt hoe hij de snaren streelt waarmee hij de mooiste klanken de zaal in katapulteert.
Stemvast kan ik Sieben niet echt noemen maar dat is wellicht het gevolg van dezelfde nervositeit? R.L. Burnside wordt geëerd door een vertolking van ‘Jumper On The Line’ waarbij Theo Sieben uit de doeken doet dat dit een teken was dat de vrouw des huizes in was voor een scheve schaats. Als apotheose van zijn set heeft Theo gekozen voor een aantal songs een waarvan Leadbelly’s ‘Goodnight Irene’ de meest bekende is. Sieben een virtuoos op de (dobro)gitaar en banjo en een fijne opener!
Na een korte pauze is het tijd voor de hoofdact van vanavond die wellicht een kleine introductie nodig heeft. Van Hoek is nog maar 24 jaar oud als zijn debuutalbum uitkomt, echter dit album ademt een grote volwassenheid, de muziek en teksten gaan over alledaagse zaken met een mooie melancholie. Douwe Bob is een van zijn beste vrienden, maar Maurice van Hoek kan zich niet alleen aan zijn vriend meten maar kan zich ook meten aan die andere Nederlandse Americana-vertolkers zoals Tim Knol, JW Roy en Waylon. Van Hoek raakte na zijn reis naar de US helemaal ‘into’ de country. Het uit 2016 daterende Live Forevermore oogstte al zeer veel lof in de toonaangevende binnen- én buitenlandse media maar met het nieuwe album Travelling Man heeft van Hoek zichzelf nóg steviger in het zadel van de Americana geholpen.
Zanger en (Atkin) gitarist Maurice van Hoek staat in De Kroepoekfabriek mét band waarvan de meeste muzikanten ook op het album zijn te horen. Zo wordt hij in Vlaardingen bijgestaan door David Gram op (Fender) gitaar en pedal-steel, op bass zien we een oude bekende Bill Scott Mookhoek die samen met drummer Rafael Schwiddessen (Dawn Brothers/The Rhythm Chiefs/ex Ian Siegal Band) de ritme-sectie vormt. Rest mij nog voor te stellen Stan de Kwaadsteniet op piano/orgel/synthesizer én Merel Moelker a.k.a. Merel Sophie die participeert in de vocalen.
De set wordt geopend met het old skool country-rocky nummer ‘Traveling Man’ waarin Bill Mookhoek op bass al direct de boel een beetje opport maar ook de huilende pedal-steel van David Gram is prominent aanwezig.
Meteen wordt het publiek duidelijk dat dit wel eens een hele mooie avond zou kunnen worden want Maurice heeft er zin in en is zeer goed bij stem. Al bij het begin van zijn set bedankt van Hoek het publiek dat ze de moeite hebben genomen om na een vermoeiende werkweek toch nog fijn een stukje muziek komen luisteren.
Zeer toepasselijk brengt de band een lekkere up-tempo song, ‘Tired Of Running’, wat een nummer is wat mij heel erg aan de hit van Douwe Bob doet denken. De song is een schoolvoorbeeld hoe cohesie tussen stemmen altijd zou moeten klinken, de stem van Merel Sophie en van Maurice horen bijelkaar, prachtige harmony zoals George Jones en Tammy Wynette. En David Gram? Die speelt al in het tweede nummer het dak van De Kroepoekfabriek!
Muisstil is het in de zaal voor de ballad ‘What The Heart Desires’ en weer lopen de rillingen me van de rug door die snerpende twang van Gram’s pedal-steel. “Drie akkoorden en de waarheid” zei van Hoek ooit in een interview en hij heeft gelijk. Deze jonge kerel die tegenwoordig in Haarlem resideert maakt dat het direct wordt geloofd wat hij zingt.
Het Spaans/Arabisch-achtige intro van de hand van bassist Mookhoek is de aanloop naar ‘Losing My Mind’, weer verrast van Hoek me door het gemak waarmee hij zingt. Nergens geforceerd en spotzuiver, met de tap van Rafael en Merel die zingt als een nachtegaal is dit een song die het verdient om veel op de nationale radio gedraaid te worden.
Als je een nummer schrijft met de titel ‘Darlene; dan kan dat natuurlijk alleenmaar een regelrechte ‘tearjerker’ van een country song zijn! Heerlijk om hier Stan de Kwaadsteniet iets prominenter op de piano te mogen horen, de snik van Merel Sophie, maar er is altijd weer die diep in de ziel rakende pedal-steel van de man met de meest indrukwekkende kuif ooit, David Gram.
Het volgende nummer, ‘Give It A Try’ gaat over touren en dat is voor een jongen uit Montfoort anders dan voor stadse kerels vertrouwt Maurice van Hoek ons toe. Dit nummer is alweer zo’n mooie Americana ballad, wàt kan deze jonge gast volwassen teksten (én muziek) schrijven!
De show van deze jonge band zit goed inelkaar, goede afwisseling van up-, mid-tempo en ballads. Het speelplezier spat ervan af en dat komt over op het aanwezige publiek. Tóch wil Maurice graag dat we een stapje dichterbij komen zodat we wat makkelijk zijn te dirigeren want we moeten vooral meedoen!
De harpbeugel wordt door de frontman omgehangen voor ‘The Life We Had Together’ nadat hij de nodige dosis zelfspot met ons deelt omtrent zijn oogafwijking. Alweer zo’n bijzonder nummer, dit keer in de trant van The Boss.
De fabuleuze orgelsounds van Stan de Kwaadsteniet is de basis voor ‘Love For Your Heart’ een up-tempo song waarbij gedanst mag worden aldus onze Montfoorder die tijdens dit nummer eventjes de door Merel Sophie meegebrachte feestmuts opzet maar door zijn enthousiasme tijdens dit vrolijke nummer belandt deze al snel op de podiumvloer.
David Gram toont nog maar weer eens zijn superieure gitaarspel als hij een kippenvelgevende slide gitaar De Kroepoekfabriek inslingert tijdens de ballad ‘Take Me As Your Man’. Alweer ontvangt de Maurice van Hoek van een ovationeel applaus van het intens genietende publiek.
Als de reguliere speeltijd erop zit belooft Maurice van Hoek dat hij alleen even voor de “vorm afgaat” waarna hij ons een tipje van de sluier van zijn nieuwe solo-EP, Long Distance Lovestory, wat binnenkort on-line aan te schaffen zal zijn, laat horen. Het nummer heet ‘Reason To Get Home’ en gaat over dat zijn Canadese vriendin die hij op zijn reis door Amerika heeft leren kennen en waarmee hij “life in the fastlane” beleefde een visum heeft ontvangen zodat ze bijelkaar kunnen zijn. Het is een nummer wat mij raakt en als ik aan de kwaliteit van dit solonummer af mag gaan dan wordt de EP (ook weer) een succes!
Nadat Maurice het publiek vertelt dat er na de set voor iedereen verjaardagstaart is komt de band er weer bij voor het allerlaatste nummer met de toepasselijke titel ‘I’ll Be On My Way’, een song van het eerste album uit 2016 Live Forevermore. Wij moeten ook de thuisreis aangaan maar niet voordat het vinyl én een cd voor in ‘la voiture’ worden aangeschaft. De jongeman uit Montfoort die vanavond zijn 27ste verjaardag viert zal in mijn bescheiden optiek uitgroeien tot een hele grote die met zijn muziek ver over onze grenzen zal rijken. Ik zeg tot ziens op het roots podium van Moulin Blues en/of Ribs & Blues !
Setlist:
- Traveling Man
- Tired Of Running
- What The Heart Desires
- Losing My mind
- Darlene
- Give It A Try
- Life We Had Together
- Love For the Heart
- Take Me As your Man
- Just A Fool
- Last night
Encore:
- Reason To Get Home
- I’ll Be On My Way
De fotograaf en reporter van The Blues Alone? bedanken De Kroopoekfabriek voor haar gastvrijheid en hopen bij nog meer mooie programmering aanwezig te mogen zijn.
