Flirting With The Blues vond vrijdag 30 november en zaterdag 1 december 2018 jl. plaats in Theater Flint van Amersfoort. Een verslag van Ton Kok met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele foto album te kunnen bekijken.
Het Flirting With The Blues festival in Amersfoort werd dit jaar voor de 4e keer gehouden en om dit te vieren was er een extra dag aan toegevoerd. Op vrijdagavond stonden er een tweetal topbands geprogrammeerd, waar al enkele honderden liefhebbers op af kwamen. Wat wel opviel was dat beide acts hun eigen publiek aangetrokken hadden en dat voor en na de pauze voor een groot deel verschillende gezichten vooraan bij het podium te zien waren.
Voor de pauze mocht de inmiddels behoorlijk populaire Britse blues-rocker Laurence Jones zijn opwachting maken. De Brit wist moeiteloos zijn fans tevreden te stellen. De band is uitgegroeid tot een hechte eenheid, waarin iedereen zijn mannetje staat. De band bestaat momenteel naast zanger/gitarist Laurence uit drummer Phil Wilson, bassist Greg Smith, toetsenist Bennett Holland en de achtergrondzangeressen Christina Matuvo en Amy Eftekhari.
De band ging voortvarend van start met enkele eigen nummers, waarna men uit eerbetoon aan Jimi Hendrix Dylan’s ‘All Along The Watch Tower’ de zaal in knalde. De set was prima uitgebalanceerd en afwisselend. Zijn eerste zelfgeschreven nummer ‘Thunder In The Sky’ staat nog steeds als een huis. Halverwege de show verdween Laurence van het podium en zette de band een heerlijk swingende versie neer van Dave Mason’s ‘Feelin’ Alright’ neer dat vocaal voor rekening van Bennett Holland kwam.
Daarna werd de band even op non-actief gezet en vertolkte Laurence solo de, ook ondermeer door Eric Clapton gecoverde bluesklassieker, ‘Drifting Blues’. Nu de naam toch gevallen is: de muziek gaat langzaam richting die van Clapton; het rauwe randje is verdwenen, achtergrondzangeressen zijn verschenen en een nummer als ‘Take Me’ bevat toch wat elementen uit ‘Old Love’.
De toegift van de avond ‘Fortunate Son’ toont ook aan dat LJ niet gekozen heeft voor de hard-core blues richting, maar meer voor de mainstream rock richting. Niets mis mee overigens. Hij heeft er een flinke fanschare mee opgebouwd, die nog steeds groeiende is. In april a.s. toert deze talentvolle Brit wederom rond in de lage landen.
Na de pauze werd uit een heel ander vaatje getapt door Kid Ramos Blues Band Feat. Big Pete en zéker niet op lager niveau. Kid Ramos is een waanzinnig goede gitarist, die eigenlijk met zijn gitaar vergroeid is.
Zet daar achter de ongeëvenaarde ritmetandem Willie J. Campbell (bas) en Jimi Bott (drums) en het kan niet meer stuk. Voeg daaraan nog toe onze eigen Red Devil Big Pete van der Pluijm en succes is verzekerd.
Het repertoire bestond uit nummers van Big Pete’s cd ‘Choice Cuts’ aangevuld met nummers van onder anderen Little Walter, Big Walter en Lester Butler.
Goed, weinig eigen werk, maar wel op een nauwelijks te overtreffen wijze gespeeld. Smullen voor de real deal bluesliefhebber en dan te bedenken dat dit stel voor een eenmalig optreden bij elkaar was gezet.
Dat Big Pete het hoofd eenvoudig boven water hield tussen dit stel zegt genoeg over zijn klasse. De heren zetten een fantastische zet neer, gevolgd door een lekkere lange toegift met nog veel meer gitaarporno.
Het werd al met al een prima avondje met hoogwaardige muziek, dat echt voorbij vloog. Benieuw of de tweede avond hierbij in de buurt zou komen.
