Zondag 23 September 2018 j.l. traden DVL (Guy Forsyth + The Hoax) in de Q-factory van Amsterdam op. Als support-act stonden Beaux Gris Gris & The Apocalypse op het programma. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele foto album te kunnen bekijken.
Beaux Gris Gris & The Apocalypse is het nieuwe blues-project van één van de mede-oprichters van The Hoax, Robin Davey. Hun nieuwste single ‘Do Not Let The Bastards Drag You Down’ werd door het Britse Blues Magazine aangekondigd als een “Blues Anthem For our Times”. Beaux Gris Gris & The Apocalypse – een Anglo-Amerikaanse bluesband opgericht door het echtpaar Robin Davey (UK) en Greta Valenti (US) met als basis Californië maar geïnspireerd door de muziek uit Mississippi!
De met blauwe haren en in een weinig verhullende jumpsuit gestoken frontvrouwe Valenti staat vocaal haar mannetje, muzikaal zit het mede door de fantastische gitaarpartijen van eega Davey ‘lock, stock & barrel’ in elkaar. We zijn getuige van een aantal dansbare songs, we horen wat sinistere werkjes en zelfs een ballad staat op de 45 minuten durende set-list.
Goed, de band speelt geen hapklare blues, sommige nummers zijn duidelijk beïnvloed door de rock ‘n roll van band als The Stones maar ook een reggae-ritme schuwt deze band niet. Ali Coyle is de vrouwelijk bassist – al heeft zij met haar pet een wat ‘Tom Boy-achtig uiterlijk – vormt met Mark Barrett zeker een goede ritme-tandem.
Persoonlijk ben ik erg onder de indruk van toetsenist Steve Maggiora die overigens de vervanger is van onze eigen Bob Fridzema die op het schijfje ‘Love & Murder’ meespeelt. Het is even wennen voor de blues-puristen maar al snel krijgt Beaux Gris Gris & The Apocalypse de handen grif op elkaar. Natuurlijk horen we een fix aantal nummers van het nieuwste kindje ‘Love & Murder’ zoals ‘Heart Breaker’. Of we “ready for disaster” zijn vraagt Greta ons alvorens ‘Cyclone’ te brengen; een bijzonder nummer wat maakt dat ik steeds geïnteresseerder raak in deze band. “Spooky and creepy songs” is de introductie naar ‘Thrill Me’ en doet me deugd want het is de sound die de jongere generatie bluesliefhebbers graag hoort. Het werkje doet denken aan het repertoire van de Nederlandse band My Baby die bij de jongeren en de oudere jongere die van vernieuwing houden hoge ogen gooit.
Ook het balled-achtige ‘Baby Baby’ kan frontvrouwe Greta Valenti met gemak aan. Genietend van de vele superieure slidepartijen van Hoax-er Robin Davey zijn een kadootje om uit te pakken, hier wordt een blues-adept heel blij van! ‘Don’t Let The Bastards Drag You Down’ is een song met een zogenaamde boodschap en die komt bij deze reporter van TBA? behoorlijk binnen! Ondanks dat het hier een eerste kennismaking met de band is kan ik slechts concluderen dat Beaux Gris Gris & The Apocalypse een verieuwende, zeer vakbekwame set heeft neergezet.
Na afloop van het optreden van dit kollectief stel ik vast dat er een fors aantal bezoekers in de rij bij de merchandise-stand staan voor een exemplaar van de nieuwe schijf. Beaux Gris Gris & The Apocalypse heeft zich in Nederland positief op de kaart gezet!
In den beginne was er een back-stage stemming van de instrumenten die de Amerikaanse frontman/blues-harpist/zanger Guy Forsyth en de muzikanten van de Britse band The Hoax brachten tot een nummer van harmonica-legende Lester Butler. Zo onstond het idee voor een zogenaamde Blues Super Band onder de naam DVL. In de gelederen zien we leden van de meest invloedrijke Britse bluesband van de afgelopen twee decennia The Hoax en niemand minder dan Guy Forsyth.
DVL begon als een all-star eerbetoon aan cult Blues-band The Red Devils. Tijdens hun triomfantelijke verschijning voor 10.000 liefhebbers op Ribs & Blues 2017 bewezen ze echter een van de meest vermakelijke en woeste blues-acts van vandaag te zijn, ongeacht het materiaal dat ze kiezen om te spelen. Voor deze druilerige zondagmiddag belooft de all-star band weer een zware dosis Red Devils met een paar andere verrassingen die zeker in de smaak zal vallen van het in grote getale aanwezige publiek.
We zien Mark Barrett op drumms, Jon Amor op gitaar, Guy Forsyth zoals gezegd is de zanger/frontman/blues-harpist, bassist Dave Doherty werkte met Jon Amor samen in de Jon Amor Blues Group en de gelederen worden gesloten door Robin Davey die ook in deze formatie de gitaar om heeft gehangen. Gitaristen Amor en Davey nemen om beurten de gitaarsolo’s voor hun rekening waarbij Dave Doherty en drummer Mark Barrett de back-bone van deze hedendaagse Hoax zijn.
Forsyth deelt zijn dankbaarheid met ons dat hij zich gezegend voelt hier in Amsterdam op een podium te kunnen en te mogen staan sinds hij 1990 op straat musiceerde. De beste beslissing van deze (bijna) vijftiger ooit was te verhuizen van Kansas naar Austin Tx., daar kon hij avond aan avond optreden en bracht hem tot waar hij nu is in zijn carrière.
De krachtiger opener is van de langspeler High Temperature ‘Taxi’, we zijn gelijk allemaal bij de les voor zover de toehoorders dat al niet waren. De opvolger is er een van harp-legende Lester Butler ‘So Low Down’ van Live Tamines 1997; het is een vuige vertolking die de vele toeschouwers uitzinnig maakt. Niet alleen Butler wordt geëerd maar ook de Chicago harp-legende Junior Wells met ‘Early in The Morning’ kan in het hiernamaals genieten van Forsyth’s puike uitvoering maar ook de solo’s die de heren Jon Amor en Robin Davey ten gehore brengen zijn om in een ‘gris-gris zakje’ te doen. Een vertolking van ‘Wish You Would’, een nummer van die andere Chicago-blues legende Billy Boy Arnold, is natuurlijk een ‘must play’ voor een blues-harpist als Forsyth.
Van Lester Butler’s begeleidingsband The Red Devils, schreef gitarist Paul Size het nummer ‘Devil Woman’ en ook deze cover geeft me de rillingen over de rug mede door de introductie van Forsyth dat ten tijde van de geboorte van deze song Butler “in a dark place” verkeerde. Ja, hier staat een volwassen band die een mooie balans tussen de blues-harp solo’s en de gitaarsolo’s weet te genereren. Jammer dat de meeste van die gitaar solo’s niet door de lichttechnicus worden uitgelicht, telkens weer staan Davey en Amor in het donker te soleren.
Als ook het opzwepende ‘Hip Shake’ van Slim Harpo voorbij komt kan deze dame haar heupen niet meer bedwingen. Genietend van het ritme duo Dave Doherty en “appropriately placed on a pedestal” drummer Mark Barrett hoor ik dat Forsyth de man die al het hele optreden goedkeurend bekijkt op het podium uitnodigt om een nummer mee te komen zingen.
Het is “good friend” Brit Ian Siegal die dit keer zonder een gitaar om te hangen een nummer van één van zijn helden – Muddy Waters – mee komt doen. ‘Long Distance Call’ is koren op de molen van de blues-adepten in de zaal maar ook van hen die op het podium staan te musiceren, iedereen minnekoost de Brit die plots van toeschouwer verandert in de bluesman zoals zovelen hem kennen. Dit optreden dat door de bluesliefhebbers als bonus beschouwd wordt krijgt nog een vervolg als Guy Forsyth en Ian Siegal sàmen de microfoon delen tijdens Bo Diddley’s ‘Who Do You Love’. Wij van TBA? én de vele toeschouwers weten het wel, zij houden van de duivelse blues zoals vanmiddag in de Q-factory door beide bands werd gebracht.
De fotograaf en reporter van The Blues Alone? bedanken de promoter/booker en de p.r. van de Q-factory voor haar gastvrijheid en hopen op nog meer mooie programmering in de kleine én grote zaal van het complex.
