Het Once In A Blues Moon Festival vond plaats op 25 Augustus 2018 jl. Tekst en foto’s van Gerrie van Barneveld.
Voor de eerste keer werd het buitenfestival Once In A Blue Moon georganiseerd in het Amsterdamse Bos. Dé perfecte plek om een festival met rootsmuziek te houden. Op het terrein stonden drie podia waarvan de Blue Moon Stage en de Sugar Mountain Stage de meeste toeschouwers konden herbergen.
The Dawn Brothers speelden vroeg in de middag op het Blue Moon stage.
De band wordt vaak vergeleken met The Band. In hun muziek zit veel Amerikaanse rootsmuziek en soul. Het swingt en het wordt met enthousiasme gespeeld. Van hun eerste album spelen zij onder andere Milk Truck, Get Down the Road en Vampire. De set van 45 minuten vliegt voorbij. Een hoogtepunt in de vroege middag. De nieuwe plaat komt in oktober.
De bekendste naam op het festival is David Crosby.
De grote vraag is: hoe goed is hij nog? Dat werd snel duidelijk. Hij heeft er plezier in en is nog goed bij stem. De band is ook uitstekend met onder andere gitarist Jeff Pevar, drummer Steve DiStanislao en op keyboards/zang Michelle Willis. Er komen vele klassiekers voorbij, zoals In My Dreams, Long Time Gone, Guinnevere, Deja Vu, Wooden Ships en Ohio. De liedjes worden prima gezongen. Vaak worden de songs lang uitgesponnen met instrumentale solo’s van vooral Jeff Pevar. Geen wonder dat het optreden uitloopt, maar een gepland uur is gewoon tekort voor zoveel kwaliteit.
DeWolff speelden direct na David Crosby op het Sugar Mountain Stage.
Zij zijn ook al ruim tien jaar onderweg. DeWolff is nog steeds heftig en psychedelisch, maar het tempo gaat wat vaker omlaag maar het is nog altijd rockend met een lekkere groove. Van de laatste plaat spelen zij Deceit & Woo en het countryachtige Once In A Blue Moon. Dat laatste nummer mag op dit festival natuurlijk niet ontbreken. DeWolff is een van de beste live bands van het land geworden.
De blues is ook aanwezig op Once In A Blue Moon. Seasick Steve heeft naast vaste drummer Dan Magnusson ook gitarist Luther Dickinson meegenomen.
En dat is een aanwinst, het is swingend, energiek en ook afwisselend. Dan Magnusson drumt alsof hij de hele wereld aan gort wil slaan en Luther Dickinson soleert er lekker tussendoor en vult ook her en der mooi aan. Seasick Steve speelt naast oude nummers ook nieuwe nummers van zijn binnenkort te verschijnen plaat. Verrassend is het nieuwe en akoestische Sun On My Face en Chewin’ On Da Blues. Ook oudere liedjes als Thunderbird, Don’t Know Why, Last Po Man en St. Louis Slim worden gespeeld.
Op het Sugar Mountain Stage is het vervolgens de beurt aan de Drive-By Truckers.
Met drie gitaristen aan boord, waaronder frontman Patterson Hood, moet je onwillekeurig denken aan Lynyrd Skynyrd en southern rock. De band rockt er stevig op los, maar sommige liedjes zoals Ramon Casiano en Surrender Under Protest hebben ook een donkere en kritische kanttekening over het huidige Amerika. Een t-shirt met de tekst Hell No I Ain’t Happy behoeft geen nadere uitleg.
Once in a Blue Moon wordt met The Mavericks feestelijk afgesloten.
De band met zanger Raul Malo mengt tex-mex, country en rock ’n’ roll door elkaar. Stil blijven staan is dan ook moeilijk, alleen jammer is dat al veel mensen op weg naar huis gaan. Het resterende publiek vermaakt zich echter prima, nummers als Dance In the Moonlight en Dance the Night Away zeggen genoeg. Een feestelijke en passende afsluiter van het festival.
De eerste editie van het Once In a Blue Moon was een groot succes. Het was met 5000 bezoekers zélfs uitverkocht en muzikaal was het gevarieerd. Van country en bluegrass naar blues en rock en alles wat daar muzikaal tussenin zit. Kortom een échte aanwinst voor de liefhebber van rootsmuziek, een vervolg is al aangekondigd voor 24 Augustus 2019.
