Exclusief interview met: Corey Dennison. Tekst: Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Locatie: hotel in Antwerpen daags na het optreden op Duvel Blues 2018, zondag 27 Mei 2018 j.l.
De afspraak voor een interview met Corey Dennison werd al gemaakt na zijn optreden op Moulin Blues 5 Mei j.l. , eigenlijk was het ons beider enthousiasme dat dit ter plekke werd besloten. Ik was ‘flabbergasted’ en op een Corey-high en de man zelf was helemaal overdonderd door de positieve reacties van het Ospelse publiek. Daar kon hij in de merchandise-stand maar moeilijk de verkoop alleen aan. Het was alle hens aan dek, de band maar ook zeker Franky Bruneel staken een handje toe bij de overweldigende verkoop van cd’s.
Op Moulin Blues kwam frontman Corey Dennison zelf iets verlaat het podium op (lees hier het verslag) maar gelukkig kreeg ik op Duvel Blues 2018 de kans om de man die als ‘the next best thing from Chicago’ inmiddels te boek staat nóg eens en full-time te bewonderen. Daags na het optreden en vlakvoor dat de band zou vertekken richting het More Blues Festival in Zottegem had ik voor The Blues Alone? een interview met de frontman en zijn begeleiders Gerry Hundt (gitaar), Joel Baer (drumms) en Aaron Whittier (bass).
Corey, gisteren heb je samen met de band een zeer succesvol optreden afgesloten en ik hoorde je het publiek van Duvel Blues vertellen dat je uit Tennessee komt, waar uit Tennessee kom je eigenlijk?
Corey: Oorspronkelijk kom ik uit Chatanooga maar op mijn vijftiende ben ik naar Indiana verhuisd.
Kun je de lezers van TBA? vertellen waar en wanneer je liefde, smaak en vaardigheden voor muziek zijn ontstaan; toen je nog heel jong was of kwam dat later pas?
Corey: Eigenlijk heb ik in Indiana pas de muziek ‘ontdekt’ zeg maar.
Wat was je allereerste ervaring met muziek die je je kan herinneren ?
Corey: Mijn oom had een lp in zijn collectie die op een stripblad leek; het was de plaat van Howlin’ Wolf ‘The London Sessions’ en de tekening van de hoes sprak me zo aan dat ik ook wilde hóren waar het overging, Toen mijn oom de plaat draaide dacht ‘Oh mijn god,wàt is dit? Hier wil ik nog eens naar luisteren en nog eens en nog eens. Zo ging ik verder zoeken naar dezelfde soort muziek en toen vond ik Hubert Sumlin, Albert King, Freddie King, BB King en noem alle blues-legendes maar op.
Op Moulin Blues eerder deze maand introduceerde je Gerry Hundt als je ‘long-time’ friend. Kennen jullie elkaar uit jullie jeugd?
Corey: Nee, ik heb ze allemaal langs de weg gevonden ha ha ha. Nee hoor, Gerry en ik hebben elkaar in 2005 ontmoet tijdens een festival in London – Ontario Canada waar ik in de band van Carl Weathersby en Gerry bij Nick Moss speelde. We ontmoetten elkaar in de lift en een paar weken later kwamen we elkaar wéér tegen in een club waar Gerry binnenliep – Leroy’s @ Chesterton-Indiana – en daar zei hij tegen mij dat als ik ooit een gitarist nodig mocht hebben ik hem moest contacteren en hij gaf me z’n visite-kaartje. Hij wilde graag met me spelen want hij vond dat ik klaar was om mijn eigen band te beginnen. Tweeënhalve week later vond ik mezelf aan de telefoon en vroeg ik hem of hij bij me wilde komen spelen.
Gerry, kom jij uit Chicago dan?
Gitarist Gerry: Nee ik kom uit Rockford – Illinois, eigenlijk zijn alle bandleden van Rockford – Illinois. Dat ligt ongeveer 75 miles west van Chicago
Corey: screw city 3!
Hebben jullie allemaal een opleiding in muziek afgerond?
Drummer Joel Baer: Ik heb op de universiteit Jazz Studies gestudeerd.
Bassist Aaron Whittier: Ik heb compositie gestudeerd in Berklee College of Music in Boston.
Je hebt goede vaklui in je band.
Corey: “Amazing guys!”
Welke van de hedendaagse muzikanten (stil in leven) hebben je beïnvloed en inspireren tot op de dag vandaag?
Corey: Ik luister veel R & B, ‘country-stuff’. Wat blues, betreft……
Verrassend deze uitspraak, ik hoor n.l. geen bluesnamen vallen. Heb je een favoriet in country music?
Corey: Al mijn favoriete muzikanten zijn dood maar ik luister veel Travis Tripp. George Jones en Chris Stapleton. Maar ik houd ook van Bob Wells, The Playboys en Hank sr. En wat blues betreft, tja de meeste muziek dat ik beluister daarvan zijn de meesten allang overleden.
Speel je ook wel eens akoestisch, want daar ben ik persoonlijk altijd heel erg naar op zoek in een muzikant. Het is ‘back to basic’.
Corey: Ja ik speel zeker wel akoestisch! Ik ben recentelijk nog gevraagd op om het album 65 year Delmark , tribute to Sleepy John Estes en dat voelde zo goed dat we toen we in de studio waren gewoon door zijn gegaan met opnemen. Daarvan komt er binnenkort een ‘all acoustic’ album op de markt. Samen met Gerry die Jug harmonica speelt en zelfs een paar nummers zingt.
Is er in Chicago een niche, een gespecialiseerde markt, voor akoestische gebrachte blues? Zijn de blues-clubs eigenlijk wel geïntresseerd om een akoestische acts te boeken? Wat ik me namelijk van onze bezoeken aan Chicago kan herinneren is dat het allemaal bands waren die we zagen optreden.
Corey: Daar heb je gelijk in maar dat is overwegend na negen uur ‘s avonds. De clubs boeken wel degelijk akoestisch acts voor eerder op de dag zoals bijvoorbeeld rond de tijd dat de mensen graag een hapje (6 – 8 PM) willen komen eten en een mooie akoestische set willen zien en horen.
Wat is het beste advies dat iemand je ooit gaf?
Corey:“Hit ’em hard and make ’em love it”
Wie gaf je dit advies?
Corey: Tja, misschien heb je nooit van hem gehoord maar dit advies kreeg ik van Lurrie Bell.
Lurrie Bell? Ja, die ken ik zeker! Ik houd van die man, die man heeft zoveel tegenslag in zijn leven gehad. De man zit in mijn hart, sorry ik word emotioneel.
Corey: Heyyyyy, schreeuwt hij uit! Lurrie is als een oom voor me; hij komt naar ons kijken als we spelen, speelt af en toe mee en geeft ons adviezen m.b.t. de muziekscene.
Van het leven als muzikant wordt niet iedereen rijk, vaak moet het musiceren gecombineerd worden met een job. Wat voor andere beroepen heb jij gedaan naast je muziek?
Corey: Ik deed van alles, werkte met mijn oom in de bouw, deed ook een hoop dingen die ik beter niet had gedaan maar daar gaan we niet verder op in. Ik werkte bij de McDonalds en ja, alles om maar rond te komen. Tótdat ik erachter kwam dat er maar één ding was dat me echt gelukkig maakte en dat was muziek maken op een podium.
Franky (Bruneel red) kent me een klein beetje, maar wat ik altijd zeg is “je hebt muzikanten en je hebt artiesten; artiesten doen geen kunstje….de muziek zoekt zich een weg naar buiten, het moet eruit!”. Jij, Corey Dennison, bent er zo’n man, een artiest. Dat is wat jij overbrengt van het podium op ons.
Corey: Wow, dank je wel wàt een compliment! Ja, je hebt gelijk om de een of andere reden voel ik me het best als ik muziek mag maken, als frontman maar ook als begeleidend gitarist. Ik denk niet aan de dagelijkse zorgen en het lijkt of ik dan beter in het dagelijkse leven functioneer ofzo.
Van dichtbij heb ik ooit samen met de fotograaf mogen ervaren dat het artiestenleven bij tijd en wijle een eenzaam leven is. Wat doe je om niet in de bekende valkuilen te trappen?
Corey: Ik heb deze drie gasten bij me! Nee gekheid, ik heb drie kinderen, de oudste is m’n negentien jarige zoon Nicholas, m’n jongste zoon is anderhalf en is vernoemd naar de man waar ik heel lang mee toerde Carl (Weathersby) en dan heb ik nog niet zolang geleden een dochtertje gekregen. Zij werd in 28 Maart van dit jaar (2018) geboren, zij heet Sunney. Het is inderdaad een moeilijk leven, zéker als je een gezin hebt. Ook voor je partner is het hard, je moet blijven werken aan je relatie. Ze vragen, “Hoe lang ga je weg?, Voor hoelang ben je weg? Wanneer kom je terug?” Al die vragen van je “loved ones” maken het soms moeilijk om weer ‘on the road’ te gaan, maar ook weer het is heel erg fijn om thuis te komen.
Jullie zijn nu een aantal keren in Europa te zien geweest maar touren jullie als band ook veel door de States of is het toch voornamelijk jullie vaste sets in Kingston Mines en Legends?
Gerry: Ja, we werken hoofdzakelijk in Chicago maar we treden natuurlijk ook op festivals in andere staten van Amerika maar we reizen niet voor hele lange periodes door Amerika als je dat soms bedoelt.
Corey vertel me eens, is er nog een project wat je àbsoluut wilt realiseren? Je droom-project zeg maar. Wil je bijvoorbeeld graag eens met een andere artiest een project verwezenlijken?
Corey: Droom-project? Goh, je overvalt me een beetje me met die vraag zeg!
Weet je, ik wil gewoon heel erg graag de harten van mijn publiek beroeren. Ik heb gewoon heel veel plezier in het performen, ik vind het heerlijk om te zien hoe de mensen reageren op mijn optredens. Weet je in ieder optreden is er een moment waar….Afgelopen vrijdag traden we op in Luxemburg, het was een club die ongeveer net zo groot was als deze hotel-lobby en er was een moment waarop ik van het podium de zaal inging en onversterkt verder zong. Toen ik zong zag ik die kerel die er helemaal in opging en de hele zaal ging zitten, ze gingen gewoon op de vloer zitten! Het was een soort van “story-time” en in het begin kreeg ik het er Spaans benauwd van maar tegelijkertijd was het prachtig om mee te maken, Ik dacht: wtf wat gebeurt hier? Sta op, sta op! Ondanks de taalbarriere is dit fantastisch om voor elkaar te krijgen “the fullfilling part of what we do” en dat is wat ik wil bereiken in het leven. Dat mensen, dat iedereen eventjes hun eigen “alone-time” krijgt bij het luisteren naar mijn muziek.
Gerry: We hebben het al heel lang over…we willen een live-album maken met Kilburn Alley of met een zanger als Tad Robinson samen te werken of zoiets.
Ondanks dat je me meer een muzikant lijkt die de vibe van een live-optreden nodig heeft vraag ik je toch of jullie graag de studio in gaan?
Corey: Ja hoor, ik vind het heerlijk om samen iets moois te creëren en er een mooie opname van te maken. Bovendien vind ik het fantastisch om vanachter de microfoon in de producersruimte de mannen toe te kunnen brullen “do it again, and again ha ha ha” “push that shit”!
Hoe ga je met ‘foutjes’ op het podium om? Ieder muzikant speelt wel eens een valse noot maar niet allemaal kunnen ze daar mee omgaan. Hoe doe jij dat?
Corey: Ach, iedereen laat wel een een steekje vallen, we zijn niet perfect, niemand is perfect. We kijken elkaar lachend aan en gaan gewoon verder. Carl zei altijd, als je dan een er zooitje van maakt doe het dan met “a bang” of te wel doe het dan goed want mensen herinneren zich toch niet alles maar ze herinneren zich wél als als je iets half doet!
Wat is je beste advies voor muzikanten die live optreden?
Corey: Geef ze je alles, laat geen enkele steen onomgedraaid en geef jezelf altijd – ondanks dat het niet altijd even makkelijk is – voor de volle 100%! Er waren tijden – en deze mannen weten het maar al te goed – dat ik dacht pfff. Maar zij zeggen dan “relax, het komt allemaal goed” want ik ben een muzikant die de feedback van het publiek nodig heeft om een nóg betere performance neer te zetten. Ik ben energiek en word gevoed door de toeschouwers die zich mee laten voeren door mijn muziek. Maar er zijn altijd avonden waar ik geen contact met het publiek krijg, waar het publiek een beetje “bla” is. Gelukkig is er altijd wel één toeschouwer die zich wel mee laat nemen en die de rest aansteekt als het ware. “Chain Reaction”, laat het je niet beïnvloeden doe je gewoon je best is het beste advies dat ik geven kan.
Ik richt me tot bassist Aaron Whittier: gisteren op Duvel Blues heb ik enorm genoten van je solo, Aaron . Ik ben een fan van een lekkere bass, ik vroeg me af wie jou ooit heeft beïnvloed om de bass op te pakken?
Bassist Aaron: Ik ben een echte Larry Graham fan (verlegen lachend).
Larry Graham, hum ja die heb ik ook meerdere malen live gezien. Maar dan ben je ook wellicht gecharmeerd van Marcus Miller, Stanley Clarke en Victor Wooten zeker?
Bassist Aaron: Jaja, zeker wow! Deze mannen zijn legendes die vele bassisten over de hele wereld hebben geïnspireerd de bass te gaan bespelen.
Corey ik vind het zo ontzettend goed van jou dat je ook je bandleden de spotlight gunt.
Corey: Oh?! Ja, maar zonder deze gasten zou ik nergens zijn, zonder hen geen band! Maar ze zingen ook allemaal hoor….
Jazeker dat heb ik gisterenavond gehoord én gezien bovendien jullie zijn ook een geweldige dansers!
Corey: Het is onze aerobics – bulderend lachend -, zo blijven we fit.
Waar kunnen de lezers jullie nog meer in Europa begroeten binnenkort?
Corey: Helaas heb ik nog geen Europese optredens voor het najaar in het verschiet, écht jammer want we vinden het publiek in Europa zo ontvankelijk én dankbaar voor de muziek die we brengen. Dat is soms wel eens anders in Amerika….
Wij willen graag de bijzondere beleving die wij mochten ervaren op Moulin Blues én Duvel Blues delen met nog heel veel meer blues-adepten. Wij van de TBA? willen graag jou Corey en je band aanbevelen bij onze lezers, hen enthousiasmeren vooral live muziek te ondersteunen met een bezoek. Dat is de reden dat we deze website TBA? draaiende houden, om de muziek te promoten!
Sommige bluesliefhebbers vinden dat de blues nog steeds door de Afro-Amerikaan gebracht dient te worden, wij van TBA? zijn het daar absoluut niet mee eens. Kleur is voor alle TBA?-ers irrelevant, écht irrelevant! Zeker niet omdat muziek niet raciaal maar mondiaal is. Hoe denk jijzelf hierover en heeft het je weleens gehinderd dat jullie een blanke band zijn?
Corey: Nee, gelukkig hebben wij als band daar nooit mee te maken gehad maar dat komt ook omdat ik al jong in de band van Carl Weathersby speelde en zoals ik al eerder vertelde Lurrie Bell en vele anderen tot mijn vrienden mag rekenen. Ook ik twijfel aan de stelling dat blues vooral door Afro-Amerikanen gebracht dient te worden en zeker dat zij de blues beter kunnen vertolken. Dat zeggen velen in Chicago ook, ik daag ze uit om naar ons te komen kijken. Muziek verenigt juist, alle rassen spelen met elkaar muziek. Bovendien is er in mijn ogen in muziek geen kleur!
Potdikkie wat een mooi interview !!!