Vrijdag 25 Mei 2018 j.l. vond er in de Q-factory van Amsterdam een Tribute To Ray Charles plaats. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele foto album te kunnen bekijken.
De laatste vrijdag van Mei werd de muziek van Ray Charles, een van de grootste soulzangers ooit, weer tot leven gebracht tijdens een Tribute To Ray Charles muzikaal omlijst door Jazz Orchestra Of The Concertgebouw met als vocaliste de inmiddels 75 jarige Madeline Bell.
Frank Sinatra betitelde Ray Charles ooit als “The only true genius in show business”; de op 73 jarige leeftijd overleden Charles schreef talloze hits op zijn naam staan waaronder ‘Georgia On My Mind’, ‘I’ve Got A Woman’ en natuurlijk ‘Hit The Road Jack’. De in Albany geboren pianist/zanger werd op zijn zevende blind maar wordt beschouwd als dé grondlegger van de soulmuziek door in de vijftiger jaren een blend te maken van jazz, gospel en rhythm & blues en zo één herkenbare sound te creëren. Ook bracht Ray Charles een aantal zeer succesvolle country platen onder de titel “Modern Sounds in Country and Western Music” uit met o.a. de hit ‘I Can’t Stop Loving You’ een nummer wat later over de hele wereld door diverse artiesten werd gecoverd. Maar Ray Charles’ leven was niet alleen een successtory; naast de faam die hij genoot bleek hij een ‘troubled soul’ die een verslaving aan verdovende middelen, alcohol én vrouwen moeilijk het hoofd wist te bieden. Deze levensstory werd prachtig verfilmd met ‘Ray’ waarin Jamie Foxx de hoofdrol vertolkt en deze vertolking hem zelf een Oscar opleverde.
Ray Charles was een van de meest grensoverschrijdende muzikanten van zijn era, hij was een van de weinigen die met zijn werk de weg wist te vinden naar zowel het grote zwarte als blanke publiek. Ook was hij een inspirator voor vele artiesten zoals Stevie Wonder en Aretha Franklin; Ray Charles werd diverse malen met Grammy Awards onderscheiden en werd zelfs “inducted in de Rock and Roll Hall of Fame” (songwriters), maar ook in die van Georgia Music Hall Of Fame én kreeg in 1993 de Sammy Cahn Lifetime Achievement Award uitgereikt.
Vanavond is het niet Jamie Foxx die in de huid van The Genius kruipt maar Madeline Bell. Deze dame werd geboren in New Jersey – USA maar bleef na een tournee met de gospelband waarin ze toen zong in Engeland hangen.
De lezer zou Madeline Bell kunnen kennen van de wereldhit ‘Melting Pot’ die zij met Blue Mink had, ze voerde met Roger Cook het vocale gedeelde uit. Maar Bell werd ook bij het grote publiek bekend door haar rol in de musical Jesus Christ Superstar, ook is ze te horen op bekende popsongs uit de vorige eeuw zoals You Can’t Always Get What You Want (RS) en Bye Bye Blackbird (Joe Cocker). In 2006 bracht ze samen met het Jazz Orchestra Of The Concertgebouw het album getiteld Tribute To Ray Charles uit, vanavond in de Q-factory een reprise.
Het is vol op het terras en in de brasserie als we arriveren na alweer een drukke avondspits op deze vrijdag in Mei. Dat belooft veel goeds voor de muzikanten die straks in de grote zaal van het complex hun opwachting zullen maken. Niets zo fijn als voor een groot publiek spelen. Ondanks dat de jongens en meisjes van de bediening het overzicht een beetje kwijt zijn worden we alleraardigst, maar vooral snel voorzien van een hapje en drankje. Deze keer is het publiek ietwat ouder dan dat we gewend zijn tijdens onze bezoeken aan de Q-factory. De eerste ervaring met de grote zaal is een prettige, als we binnenkomen staan er al vele barkrukken mét reservering langs de lange kanten van de zaal opgesteld. Toch is er vraag naar meer zitplekken; een ware stoelendans wordt ter plekke geïmproviseerd door de zaalmanager en vanaf alle kanten worden er klapstoeltjes aangedragen. Een dikke pluim voor de zaalcrew!
Sommige laatsten zullen de eersten zijn…..zij vinden een plek op de eerste rij, ook uw reporter heeft een zetel kunnen bemachtigen en mag het tafreel vanuit linksvoor gaan verslaan. Inmiddels hebben zo’n tachtigtal stoeltjes de zaal gevuld en daarachter hebben de dikke rijen staande toeschouwers hun positie ingenomen.
Als ik voordat het JOC aantreedt de stoeltjes op het podium tel kom ik aan 15; deze stoelen blijken voor de blazers van het JOC te zijn. Martijn van Iterson is de gitarist, de drummer is Martijn Vink, pianist van dienst is Miguel Rodriguez, de man die alles in goede banen dient te houden is dirigent Rob Hosting.
Als Madeline Bell – van top tot teen gekleed in vuurrood -na een drietal instrumentale nummers waarvan ‘What I’d Say’ de opener – de bühne beklimt wordt zij met gejuich en applaus begroet.
Vele aanwezigen zijn fans, dat blijkt. De charmante nog steeds tóp uitziende oudere dame vertelt ons dat we twee sets te zien en te horen krijgen. Vóór de pauze de Tribute To Ray Charles en na de pauze de muziek van Stevie Wonder. Nou dàt is een hele prettige verrassing mag ik wel zeggen, zo krijgt het publiek twee tributes voor de prijs van één!’
Haar eerste nummer is – hoe kan het ook anders? – ‘Let The Good Times Roll’ waarbij trombonist Ilja Reingoud heerlijke sounds met de muffler de zaal in laat golven. Dan een nummer wat door Joe Cocker tot wereldhit werd gezongen, bovendien ook een zanger waarmee Bell heeft samengewerkt, ‘Unchain My Heart’. Het is een heerlijke up-tempo uitvoering van het nummer, deze jazzy uitvoering had ik nog niet eerder gehoord. ‘Ruby’ is mellow, ‘I Love Her So’ swingt zo door het enthousiasme maar ook zeker de kwaliteiten van zangeres Medeline Bell en trombonist Reingoud dat het publiek gretig mee klapt.
Bell is een dame die volgens eigen zeggen altijd alles geeft of ze nu voor 3000, 300 of 3 mensen staat te zingen. Nou dat is te merken, ze transpireert behoorlijk maar blijft met het orkest en publiek flirten terwijl ze alle noten nog met gemak aankan. Het kippenvel komt me op de armen bij de krachtige maar zéér gevoelige vertolking van ‘Hard Times’ een nummer wat Charles tot op het laatst op zijn set-list heeft gehouden.
Wàt een stemcontrole heeft deze vrouwelijke éminence grise, deze Lady of jazz die van vocaal ingetogen strofes makkelijk op bombastische strofes overstapt zoals ‘The Mess Around’ waarbij er een hoofdrol voor Madrileen Miguel Rodriguez is gereserveerd.
Gitarist Martijn van Iterson is de man die samen met Madeline in de spotlights staat als hij op zijn vintage Gibson ‘Georgia On My Mind’ ten gehore brengt. Het laatste nummer voor de pauze behoeft geen enkele introductie, zonder aansporing zingt het hele publiek, de winnaars van de 2 x 2 gratis tickets incluis, uit volle borst ‘Hit The Road Jack’ mee. Madeline Bell heeft in de eerste set bewezen dat zij met haar 75 jaar nog steeds iedereen in kan pakken, zélfs haar begeleiders!
Na een kleine 20 minuten pauze zijn we klaar voor de tribute aan die andere – gelukkig nog in leven zijnde – grote muzikant/schrijver en componist van de vorige eeuw Stevie Wonder. Lady Bell vertelt haar toehoorders dat zij in 1972 met hem optrad in London.
Bell na de pauze in spierwit gekleed heeft als opener ‘Don’t You Worry Bout A Thing’ gekozen en ook daar zien de muzikanten uitdagingen in. Ja, dat JOC weten hoe zij moeten musiceren, entertainen maar ook weten zij er zelf veel plezier aan te beleven. Vele bekende stukken komen voorbij zoals ‘Once In My Life’ maar ook uit 1969 ‘Ma Chèrie Amour’ wat het publiek al bij de eerste akkoorden met gemak meezingt.
Ik zie ook steeds meer danskoppeltjes zich een ruimte veroveren om mee te kunnen dansen. Het feestje in de Q-factory is compleet. ‘Signed, Sealed, Delivered’ moet door Bell afgelezen worden maar het is haar vergeven.
De sax-solo van Sanchez in ‘Living For The City’ is een winner; de basslijn verraadt het al…….laatste nummer is ‘I Wish’ waarin gitarist Martijn van Iterson nog één keer mijn oren vertroetelt. Al fluitend – de 75 jarige Bell op de vingers incluis – gaan we eruit. Het publiek is buiten zinnen, men wil meer en krijgt de vocale versie ‘What I’d Say’ van Charles te horen.
Bell inmiddels op blote voetjes “my shoes are killing me” behoort wat mij betreft tot de beste jazzvocalistes en mijn eerste kennigmaking met het JOC was een aangename. Een topavond in de Q-factory wat bewijst dat jazzmuziek net als blues, soul en gospel uplifting kan zijn.
De fotograaf en reporter van The Blues Alone? bedanken de promoter/booker en de p.r. van de Q-factory voor haar gastvrijheid en hopen op nog meer mooie programmering in de grote maar ook kleine zaal van het complex waarbij we uw speciale aandacht vragen voor de optredens van The Veldman Brothers tijdens de opnames van Countdown Café en de concerten van JP Harris & The Tough Choices en Popa Chubby .
