L’Esprit Du Blues @ 15e Bluezy Bluesfestival – Ridderkerk

De 15e editie van Bluezy Blues Festival Ridderkerk vond plaats op zaterdag 14 April 2018 in De Fakkel van Ridderkerk. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele album te bekijken.

Na een trimester aan huis gekluizerd geweest te zijn is uw reporter van TBA? er gelukkig op het eerste bluesfestival van het jaar weer aanwezig. We hebben het gemist, de muziek maar ook zeker de sociale contacten met mede blues-adepten. De reporter is voorbereid op pad gegaan mét stoeltje voor een lange, mooie middag/avond vol goede muziek.
Omdat oud-MC Ton Kok eerder te kennen heeft gegeven dat hij zijn taak als spreekstalmeester te willen neerleggen horen we organisator Nico Bravenboer zijn waardering uitspreken voor de jaren van trouwe dienst als MC en dat Ton Kok vervangen zal worden door Jan Valster die al jaren samen met Nico betrokken is bij L’Esprit – Rotterdam.
Het spits wordt afgebeten door GG & the Cruisers uit Hoogeveen, de band die tweede werd tijdens de Finale Blues Challenge 2017. De sympathieke mannen verloren nipt van The Ragtime Rumours werd mij afgelopen zaterdag toegefluisterd.
De band bestaat uit zanger/gitarist Henk de Ruiter, bluesharpist Erik Niemeijer, contra-bassist Hans Niemeijer en drummer Gerrit Bruinink.
De band heeft al een uitstapje naar de Verenigde Staten gemaakt, waar ze hun album Suitcase opnamen. Volgens eigen zeggen brengt het collectief een ontmoeting tussen ‘Oldskool’ de ‘Newskool’ blues op het podium tot stand. Al bij het eerste nummer, nog voor een kleine 60 man publiek, kunnen we vaststellen dat de contra-bassist Hans Niemeijer er lekker in zit.
De band geeft een lekkere vibe af met hun nummers zoals ‘Suitcase’ – een nummer over de verloren koffer van Eric Niemeijer tijdens hun reis naar de US – Muddy Waters’ ‘I’m Ready’ een nummer wat er zomaar tussengeplakt wordt aldus zanger/gitarist Henk de Ruiter. In dit nummer geeft ook bluesharpist Eric meteen zijn visitekaartje af met een fantastische solo op de chromatic.
De sound doet mij wat aan de Belgische Doghouse Sam & his Magnatones denken en dit is als compliment bedoeld.  Zeer verrast ben ik door de sympathieke keuze van de frontman dat er een akoestische gitaar bespeeld wordt, verfrissend vind ik het. De vertolking van ‘Hipshake’ helpt me even uit de luie stoel en zo goed en kwaad als het gaat komen de beentjes even van de vloer…..’Pontiac Chieftain’ heeft een lekkere cruiser’s groove en precies dat is wat ik deze band toewens…..cruisend door de verschillende venues en festivals. GG & the Cruisers een band om te gaan zien.

Rootbag is natuurlijk een van de publiekstrekkers van het festival, bandleden Richard van Bergen – zang/gitaar -, Jody van Ooijen – drumms – en Roelof Klijn – zang/bass – zijn inmiddels alweer een aantal jaren een succesvol collectief met alweer een tweede album op zak. In de begroeting kondigt frontman van Bergen aan dat er een mix van ‘Walk On In’ maar ook van de voorganger ‘Rootbag’ ten gehore gebracht zal worden. Er wordt geopend met een nummer van het jongste schijfje ‘Right On Time’ en dat zijn sommige bezoekers maar net. Het geluid wat van Bergen uit de Guttlin Triumph haalt is werkelijk fenomenaal, er maak zich een enorme vibe van mij meester.
Guttlins worden gebouwd door de Belgische luthier Karel Phlix die zelfs voor o.a. Duke Robbillard en Mike Zito gitaren bouwde. Het stage plan van Rootbag is, al dan niet verkozen, ietwat gewijzigd en ik moet zeggen ik houd van een drummer die lekker te midden van zijn makkers speelt. Bovendien heeft van Ooijen deze plaats vooraan het podium lang en breed verdiend, het oogt lekker en werkt aanstekelijk op het publiek.
‘That’s What You Do to Me’ is van de jongste schijf en het nummer lijkt te gaan over een heel lief meisje…….óóit heel lief meisje volgens frontman van Bergen die altijd weer even de songs introduceert. Van Rootbag horen gelukkig ook weer ‘When He Comes’. De meeste nummers worden zelf geschreven zo ook het volgende nummer van de hand van drummer Jody van Ooijen ‘Headache Tonight’ waarin ik smelt voor de vette bass-riff van Roelof Klijn.
Omdat ik heen en weer pendel tussen stoel en podium rang wordt mij tijdens het verplaatsen toevertrouwd door een bluesbrother dat deze Rootbag toch wel heel ON-Nederlands goed zijn! De Guttlin heeft plaats gemaakt voor de rood/creme Supertone voor de vertolking van ‘Nobody’. De aderen van zanger/frontman/gitarist zwellen keer op keer op om alle vocalen van de stembanden te persen, wat een beleving heeft deze man!
Ondanks dat Roel Spanjers vandaag niet aanwezig kan zijn door zijn werkzaamheden bij Johan Derksen’s Keep The Blues Alive horen we toch een hele fijne uitvoering van ‘Can’t Keep Up’ zonder Hammond maar ik kan u ook van harte de uitvoering op de cd aanbevelen. Steeds vaker tijdens de optredens van Rootbag mogen we genieten van de vocalen van bassist Roelof Klijn en ik kan u melden dat de man zich steeds meer thuis voelt in deze rol…….
De frontman bedankt de medewerkers van het licht en geluid want zo zegt hij “deze mensen zijn verantwoordelijk voor minimaal vijftig procent hoe wij klinken en eruit zien”.
Het was al eventjes geleden dat ikzelf live bij een optreden van Rootbag aanwezig was maar de fotograaf en ik zijn het roerend eens; Rootbag heeft zich wéér verder weten te ontwikkelen!

Kwart over vijf is het tijd om de grens over te gaan naar het Belgische luilekkerland van de muziek. De Boogie Beasts hebben wijzelf inmiddels al een keer of vijf zien optreden, de eerste keer in 2014,  maar op Nederlandse bodem waren de mannen uit Vlaanderen en Wallonië nog niet zo heel vaak te zien en wellicht komt er na dit optreden op Bluezy Blues Ridderkerk grondig verandering in. Boogie Beasts zijn Walen Matthias ‘The Goon Mat’ Dalle op gitaar en Fabian ‘Lord’ Bernardo – bluesharp – samen met de Vlamingen drummer Gert Servaes en Jan Jasper die óók de gitaar bespeelt.

De band brengt een mix van blues, boogie-punk, southern rock en garage-blues. Trance-achtige boogie garageblues geïnspireerd op de muziek van R.L. Burnside dat in veel tempowisselingen uitblinkt! Podiumbeest ‘Lord’ Bernardo is van meet af aan bezig om het aanwezige publiek in vuur en vlam te zetten met zijn bluesharp en vuige, vette stijl.

Bernardo is niet voor een gat te vangen ook hij doet een duit in het zakje van de vocalen.  De twee heren gitaristen, Jan Jaspers en Matthias Dalle wisselen elkaar af in zang, maar doen in het geheel niet voor elkaar onder qua gitaarspel. Boogie beest’The Goon Mat’ is een kunstenaar met de slide, hij meestert een lekker, naar eigen zeggen ‘fuzzy’geluid uit – daar is ‘ie weer ! – de Guttlin.
Covers maar ook eigen nummers staan op de set-list zoals ‘The Game’ wat de titel-track is van hun EP maar inmiddels heeft de band ook nog Come And Get Me in 2015 uitgebracht wat ook op vinyl is aan te schaffen.

De energie die deze band aan de weg legt krijgt naar mijn idee in het begin te weinig bijval van het publiek maar gaandeweg raken er toch een paar podiumplakkers onder de indruk en maken zij de weg vrij voor Fabian om het podium af te springen en te midden van het publiek een sleazy solo op de bluesharp weg te geven. Dit is hoe de nieuwe generatie muzikanten de blues aan onze opvolgers moet laten proeven, het zit allemaal retestrak in elkaar.

Omdat het bezoekersaantal voor deze derde lustrum editie van Bluezy Bluesfestival wat te wensen overlaat vraagt The Goon Matt of het publiek wat dichterbij wil komen, gelukkig wordt hieraan gehoor gegeven zodat we allemaal zijn instructies bij het laatste nummer van de set ‘Disco Blues’ goed op kunnen volgen. Hoewel? Er zijn er toch ook in Ridderkerk weer een aantal die links niet van rechts kunnen onderscheiden.
Alweer een prima optreden van de Boogie Beasts, een band die ook in Nederland een feestje weet te bouwen.

Voor het volgende optreden gaan we weer richting het tegenover gelegen podium daar zal een ‘all female’ Amerikaanse band optreden waarvan ik wel gehoord had maar nog de dames – Jane Lee Hooker – nog nooit live aan het werk heb gezien. De dames zitten in Europa onder de paraplu van, hoe kan het ook anders, Thomas Ruf van RUF Records.
Eerlijkheid gebied te zeggen dat deze dames uit New york City zich niet onderworpen hebben aan de meestal gebruikelijk kledingstijl van de vrouwelijke artiest van RUF. Dit zijn stoere wijven die hun sporen hebben verdiend in diverse bands en het zou mij niet verbazen als de dames vaste gasten waren in de legendarische punkrock club CBGB’s aan de Bowery in New York.
Gitaristes Tracy ‘Hightop’ en Tina ‘T-Bone’ Gorin, bassiste ‘Hail Mary’ Z (Zadroga), Melissa ‘Cool Whip’ Houston op drumms en Dana ‘Danger’ Athens is de zangeres en toetseniste.
De band etaleert een mix van blues, punk maar toch voornamelijk rock, al meteen na de eerste nummers van de set is dit een mix wat niet alle bezoekers van het festival aanspreekt. Natuurlijk blijf ik wel kijken naar het verloop van hun show en kan beamen dat het een heftige show is.
Dana heeft in haar stemgeluid de rauwheid Janis Joplin, maar ook de presence van Debbie Harry (Blondie) en een vroege Madonna.
Toch kan zij er ook een soulvolle ballad uithalen zoals het nummer wat zij achter de electrische piano ten gehore brengt ‘How Bright The Moon’. We horen een eigen interpretatie van Muddy Waters’ ‘Champagne & Reefer’ waar Dana ‘Danger’ haar bijnaam eer aan doet; ze is 1 meter 60 hoog maar heeft een strot voor 2 meter!
Kijkend naar drummer Melissa ‘Cool Whip’ moet ik toch af en toe aan Charlie Watts denken, ze zit er soms werkelijk onbewogen bij om daarna ineens zich uit te leven op het koper, wat overigens niet het allermooiste is van deze set.
Wat wel heel lekker is wat de twee l.l.’s op de gitaar Tracy ‘Hightop’ en Tina ‘T-Bone’ Gorin teweeg brengen, wat kunnen die meiden spelen zeg alleen jammer dat er van hen zo weinig interactie met het publiek uitgaat. Jan Lee Hooker voor wie van harde rock houdt want de blues is slechts de basis van het gebodene.

Om kwart over acht voegen ook degene die het voorgaande optreden aangegrepen hebben om een hapje te eten zich weer bij de toeschouwers die al vroeg voor het podium een plaatsje hebben gegarandeerd voor het optreden van Big Daddy Wilson en zijn Italiaanse band. Big Daddy Wilson is geen onbekende in bluesland en heeft zelfs net een optreden achter de rug in down-under Australië en was in 2015 al te zien in Nieuw Zeeland. De Amerikaan uit North Carolina mag al jaren Duitsland als zijn habitat vermelden daar waar hij gelegerd was en zijn Duitse vrouw huwde. Wilson Blount’s begeleiders zijn gitarist Cesare Nolli, bassist Paolo Lagramandi, Nic Taccori is de drummer en de toetsenist heet Enzo Mesina.
De set wordt geopend met het gospelachtige ‘Railroad Worksong’ waarbij Big Daddy Wilson alleen gitarist Cesare Nolli als begeleider heeft. De reporters zagen deze man voor het eerst in 2015 op Brews-n-Blues gehouden in de Eusebius kerk van Arnhem; daar maakt zijn warme volle stem al een verpletterende indruk en ook hier onder de rook van Rotterdam concludeer ik dat er artiesten zijn die zingen en dat er artiesten zijn die weten hoe ze willen klinken en één ervan is Wilson Blount.
Maar ook zijn maître d’orchestre, Paolo Lagramandi, weet hoe de band het mooiste geluid kan produceren. Het publiek staat inmiddels vlak voor het podium van deze sympathieke Amerikaan want de toeschouwers willen niets missen van zijn mimiek maar ook van zijn interactie met zijn toehoorders. We horen gospels, blues-songs maar ook een mooie ballad opgedragen aan vrouw Helga hoewel……de song heet ‘Anna Mae’.
Big Daddy Wilson en zijn band zijn een goed voorbeeld voor de denkbeeldige dunne lijn tussen blues en gospel; alle registers worden opengetrokken als deze band op het podium staat. De bassist maar ook zeker de toetsenist zijn baas in deze set.
Cesare Nolli behoort wat mij betreft tot de crème de la crème van gitaristen, ingetogen waar het moet en uitbundig waar het geoorloofd is. Vanavond zien we Wilson Blount niet op de conga met eigen afbeelding maar op een cigar-box gitaar en dit instrument leent zich natuurlijk fabuleus voor ‘On The Run’ met teksten als “shot that man in blue” volgens Blount “story of my life” maar dat zullen we maar met een korreltje zout nemen.
Natuurlijk wordt ‘Neckbone Stew’ de titeltrack van zijn in 2017 uitgebrachte gelijknamige album wordt ook ten gehore gebracht, het nummer klink wat countryachtig maar krijgt toch ook weer een wending naar de blues. Dan als verrassing horen we een stukje Temptations ‘My Girl’, Otis’ ‘On The Dock Of The Bay’ en als eerste band van het festival vraagt het publiek om een toegift waarin ik ook een stukje Chic – ‘Le Freak’ herken.
Big Daddy Wilson sluit af met “like Bill Withers said, use me”. Dat advies wordt opgevolgd als ik zie hoeveel klanten voor zijn albums op hem wachten bij de merchandise stand.

Kwart voor elf geeft de klok alweer aan en dat betekent tijd voor Nico Duportal & His Rhythm Dudes uit Frankrijk. Duportal zagen we ook al een aantal malen live optreden waaronder die keer in New Morning – Parijs in 2016 maar de man stond ook al op Blues Peer in 2014 en daar waren we ook bij .
Net als toen staat de band weer rotsvast. Het ritme is aanstekelijk en zo ook de passie van de bandleden maar het bovenal is het muzikaal van een bijzondere klasse.
De bandleden zijn achtereenvolgens Pascal Mucci op drumms, Olivier Cantrelle op piano we zien Thibault Chopin op de bass die u ook zou kunnen herinneren van de band van Mike Sanchez. De horn-section zijn Gilles Cagin (bariton-sax) en Arnaud Desprez op de tenor-sax.
Nico begint de set met zijn Airline gitaar, een heel fijne sound ook deze makelij, al besef ik dat zoiets subjectief is natuurlijk. Al bij het tweede nummer geeft Duportal het vocale deel in handen van Thibault Chopin; hij covert Lazy Lester’s ‘I’m A Lover, Not A Fighter’ en ik moet zeggen dat deze bassist ook vocaal aardig uit de voeten kan hij zingt zelfs een nummer à la Johnny Cash waar ik van onder de indruk ben.
De jump-blues van Duportal, inmiddels op de Fender Squier, en zijn mannen nodigen de meeste toeschouwers uit tot dansen, zo ook ik. Ik dans met kunstenaar en blues-adept Maarten, beiden hebben we blessures dus het blijft allemaal netjes binnen de lijntjes……..het plezier is er niet minder om en ook de  band is er blij mee.
Als ik mijn commentaar “superrrrr band” deel met organisator Nico ‘Bluezy’ Bravenboer is zijn humoristische repliek afdoende “ik boek alleen goeie bands”.
Inmiddels heeft de Franse fotograaf van dienst zich bij ons gevoegd en hij vertelt ons dat Nico Duportal hem trots maakt Fransman te zijn……noem het chauvinisme maar feit is wel dat Nico Duportal & His Rhythm Dudes een internationale sound neerzetten en bovendien heel goed het Engels zingen zonder enig accent.
Nico Duportal & His Rhythm Dudes, een band die je even mee neemt naar de jaren vijftig van de vorige eeuw op de klanken van een zeer goed gemusiceerde set van internationale allure!

Traditiegetrouw sluit organisator Nico ‘Bluezy’ Bravenboer het festival af met de aankondiging van de laatste act. Joey Gilmore feat. Fat Harry & the Fuzzy Licks zullen dit 3e lustrum van Bluezy Bluesfestival – Ridderkerk in stijl afsluiten met hoe het eerder vandaag begonnen is met GG & The Cruisers; een mix van blues, soul en rhythm ‘n blues songs. Joey Gilmore (1944) komt uit Florida, deelde het podium in het verleden o.a. met James Brown, Etta James, Bobby Bland, Little Milton en Little Johnny Taylor, schreef een aantal hits op zijn naam maar is voor het eerst in Nederland.
Tijdens deze introductie-tour hij wordt begeleid op gitaar door Harold ‘Fat Harry’ van Dorth, bassist is Iraniër Hassan Abudaldah zijn kompaan in de ritme-sectie heet Jacco van den Heuvel en de horn-sectie o.l.v. oud-stadsgenoot Jan de Ligt – trombone – zijn Jacob Smit op trompet en Yavin Groenewegen trombone.
De uitdrukking ‘it ain’t over till the fat lady sings’ zullen we in het geval van de 15e editie van Bluezy Bluesfestival Ridderkerk maar even voor het gemak – hoewel tegenwoordig alles genderneutraal dient te zijn – omdopen naar ‘it ain’t over till the fat man sings’ want de man is behoorlijk aan de maat en zal een groot deel van de set zittend doorbrengen.
Gelukkig hoeft de 74 jarige nog niet zoals wijlen Solomon Burke verplaatst te worden en de man oogt fief en monter. De man is de belichaming van de ‘authentieke’ blues zoals de bluespolitie haar graag beleeft, een bijzonder goede gitarist en een stem die je bij de lurven grijpt. Zoals gezegd heeft Gilmore deze keer slechts drie optredens staan en natuurlijk is de geestdriftige bluespionier Nico Bravenboer, inmiddels 74 jaar, lid in de Orde van Oranje Nassau én de allereerste Blues Award winnaar (2010) voor zijn inzet voor de blues in Nederland, een van de gastheren waar opgetreden wordt.
De opener van de set is waarschijnlijk een originele Gilmore want ik kan het nummer niet van mijn harde schijf ofwel geheugen halen; het tweede nummer herken ik wel ‘Somebody Have Mercy’ speelt Gilmore op de spiksplinter nieuwe, rode ‘Noordijk’ gitaar die Harold van Dorth a.k.a. Fat Harry kort voor aanvang van deze tour aan zijn harem van gitaren mocht toevoegen. Het geluid van de Noordijk is vol en krachtig maar veel van dit moois is natuurlijk te danken aan de zeer ervaren Gilmore.
Deze combinatie van gitaristen is wat mij betreft weer een bevestiging hoe het muziekagency King Bee van Rob de Koning altijd weer durft te pionieren om iets nieuws op de diverse podia in Europa te brengen.
Keer op keer vraagt Gilmore om een solo van die fantastische Rijnmondse saxofonist Jan de Ligt maar ook de anderen uit de horn-sectie mogen met grote regelmaat soleren. Als kers op de taart krijgt ook bassist Hassan Abudaldah zijn spotlight waar de oude man zichtbaar van geniet.
De gitaarsolo’s van zowel Joey Gilmore als van Harold van Dorth zijn om in te lijsten, er staat zelfs een klein, weliswaar beschaafd, gitaar-duel in de set gepland.
Heerlijk is het swingende ‘Do It To Me One More Time’ dat Gilmore maar liefst 47 jaar geleden opnam, wat mij betreft hét nummer van de set. Té gekke vibe deze song óndanks de leeftijd van het nummer, lekkere funk met de geest van de blues!
Zo komt er een einde aan deze 15e editie van Bluezy Bluesfestival Ridderkerk, een festival met roots, soul, gospel, rhythm ‘n blues, funk, garage-blues, rock maar allemaal met l’esprit du blues! Het was een muzikaal goed uitgebalanceerd festival met oldskool, newskool en op blues geënte muziek, verjonging naast oude legendes dat is waar het in de muziek om gaat, bruggen bouwen en bezoekers verrassen.

Onze ‘dans’-schoenen brengen ons zachtjes aan richting uitgang, vele muzikanten-schoenen vinden hun weg naar het volgende energieke optreden!
De verslaggevers van de The Blues Alone? bedanken de Nico Bravenboer en zijn team van organisatoren, M.C. Jan Valstar, dames Mirjam en Alice én natuurlijk ook de vele andere vrijwilligers, security en bedienend personeel zonder wie deze derde lustrum editie van het Bluezy Bluesfestival niet mogelijk was geweest.