An Evening With The Blues vond plaats op zaterdag 24 Maart 2018 in LantarenVenster – Rotterdam. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Paul Scholman.
Afgelopen zaterdag vond de 28e editie van An Evening With The Blues plaats. Na 22 jaar hét festival van de Betuwe geweest te zijn is het inmiddels volledig ingeburgerd in Rotterdam.
Zoals presentator Henk Demper het mooi wist te verwoorden. Je hebt geen posters of flyers van ons gezien in de aanloop naar het festival, want dat was niet nodig. Het festival was al uitverkocht voor de flyers en posters gedrukt zouden worden.
An Evening With The Blues is inderdaad een uniek festival met wederom een “all Afro-American” line-up. Drie totaal verschillende acts dit jaar: geheel solo zanger/gitarist Michal Roach, soul zanger Earl Thomas met een uitgebreide begeleidingsband inclusief blazers en als afsluiter zanger/gitarist Chris Cain. Cain dacht ooit eens in de jaren tachtig van de vorige eeuw in Nederland gespeeld te hebben, maar voegde daaraan toe dat het ook in België geweest kon zijn. Het mocht de pret niet drukken.
Om klokslag acht werd Michael Roach aangekondigd en nam, gewapend met een akoestische gitaar en uitstekend stemgeluid , plaats op een stoel. Roach, nog geen week daarvoor 63 jaar oud geworden is een in Engeland wonende Amerikaan, die zestien en negentien jaar geleden ook op An Evening With The Blues aanwezig was. We vergeven hem dat hij het er over had ‘hier’ eerder aanwezig geweest te zijn. Tiel of Rotterdam, een kniesoor die daar op let.
De Amerikaan ging uitstekend van start met “Reno Factory”. Roach noemt zichzelf geen bluesman, maar een songster, iets wat wij een singer/songwriter zouden noemen. Hij brengt zijn eigen werk, alsmede nummers van collega’s als Frank Stokes, Bo Carter, Big Bill Broonzy en anderen op een nette en verzorgde manier en weet de nummers op boeiende manier en met humor te introduceren.
Zo vertelt hij over het nummer “Noah”, dat hij wat moderner wilde maken en er daarvoor een van Jimi Hendrix afgekeken akkoord aan had toegevoegd. Ook vertelde hij hier hoe hij zich in Washington tussen de rap en hiphop met blues had weten staande te houden, door vooral op de teksten te wijzen, die zelfs de rappers soms rode oortjes bezorgden.
Zoals gezegd, niet ‘low down and dirty’, maar netjes spelend wist hij de zaal wel muisstil te krijgen.
Stil en aandachtig luisteren was bij Earl Thomas eigenlijk geen optie. Begeleid door een zes koppige band maakte hij een een pittig dansfeest van, overigens ook met af en toe intiemere momenten.
Met zijn versie van de oude country klassieker “Tennessee Whiskey” wist ook hij de zaal stil te krijgen en ondergetekende zelfs het kippenvel op de armen te bezorgen.
Schitterend vertolkt met prachte harmonie zang van gitarist, bassist en toetsenist. De begeleiders zijn toetsenist Daniel Moriyama, gitarist Thomas Fudlsang, bassist Basile Petite, drummer Claus Winther, trompetist Pol Omedes en trombone speler Isidre Paladageli.
Ik had de man al vorig jaar augustus in het Belgische Wespelaer aan het werk gezien, waar hij al na drie nummers mijn aandacht kwijt was. In het LantarenVester theater wist hij mijn aandacht volledig vast te houden.
Ook Thomas toonde zich een prima storyteller en met een verhaal over hoe hij Rod Stewart ontdekte eindigde hij de show met diens “Tonight’s The Night”. Na eerst de geluidsman uitgebreid gecomplimenteerd te hebben met een perfect geluid liet de techniek hem bij dit nummer in de steek. De irritante brom was niet weg te krijgen, maar geen probleem. Hij liet alle knoppen dichtgooien en eindige de song op indrukwekkende wijze a capella. Als toegift volgde nog Warren Haynes’ “Soulshine”.
Dan was het tijd voor de man, waarvoor de meesten naar mijn mening gekomen waren: Chris Cain. De manier waarop de man met zijn gitaar omgaat toont de liefde voor het instrument en hij weet daar ook het beste uit te halen. Heerlijke blues met een flinke scheut jazz. Hij is groot fan van B.B. King, met wie hij soms ook vergeleken wordt, wellicht aan de King tribute, die hij gemaakt heeft. Maar qua spel is er gewoon weinig overeenkomst en degene met wie hij als gitarist het best te vergelijken is, Robben Ford.
Veel noten weliswaar, maar stuk voor stuk raak. Het nodige B.B. en Albert King werk, maar ook zelfgeschreven pareltjes als “Drinking Straight Tequila”, allemaal lekker uitgesponnen versies, waarin ook zijn begeleiders Jan Korinek (toetsen), Walter Cerasani (bas) en Lorenzo Poliandri (drums). Met recht een internationaal gezelschap met een Tjechische toetsenist en een Italiaanse ritmesectie.
Cain laat ook horen op piano zijn mannetje te staan. Samen met Jan Korinek brengt hij een heerlijk soulvolle versie van het van Ray Charles bekende “Drown In My Own Tears”. Het compleet solo gebrachte “I’m Going Through A Love Detox” is de eerste toegift. Maar het publiek heeft er nog geen genoeg van en B.B’s “I Sing The Blues” komt er uiteindelijk een einde aan deze goudgerande avond.
Een volle bak is uiteindelijk de beste garantie voor een volgende editie en ik kan nu al voorspellen waar ik volgend jaar mijn verjaardag door zal brengen. LantarenVester, 23 maart 2019, de 29e editie van An Evening With The Blues.
