Will Hoge speelde met band in Lola te Groningen op 2 maart 2018. Support: Dean Owens. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Buiten is het Siberisch koud, het is stil op de straten en pleinen van Groningen. Als je er niet uit hoeft, heb je als snel de neiging bij de kachel te blijven zitten. Diep weggedoken in onze kragen arriveren wij bij Lola, waar het lekker warm is. Lola, laten we daar maar eens mee beginnen. Deze zaal, gelegen aan de Pelsterdwarsstraat, groeit meer en meer uit tot een podium voor livemuziek. Lola ademt de sfeer van de Palacio Real in Madrid; veel rood, kroonluchters en een uitbundig beschilderd plafond met gouden ornamenten. Onder zo’n plafond heeft Will Hoge nog nooit gespeeld, zal hij later op de avond bekennen. TakeRoot Presents is voor dit concert uitgeweken naar deze bijzondere locatie.
In het voorprogramma maken we kennis met de Schot, Dean Owens. Een vrolijke, open kerel met een innemende grijns. Het was een woeste winterreis van Manchester naar Groningen, als we Dean mogen geloven. Met zijn celtic spirit, country soul weet hij ons aardig in te pakken. Hij belooft ons een setje ‘happy songs’, alhoewel een goed Schots gezegde luidt: ‘there’s more in life than enjoying yourselves’.
Goeie zanger, prima gitarist, toegankelijke songs en een fijne persoonlijkheid met gevoel voor humor. Zijn laatste album (februari 2018) nam hij op in Nashville. Nou daar kun je je geen buil aan vallen; een reeks vrolijke, vooral uptempo songs om een wintermaand mee door te komen. The Last Song (het eerste nummer van het nieuwe album) en het meer ingetogen werk zoals de titelsong van het album Southern Wind. Van een eerdere cd komt het mooie Valentine’s Day in New York voorbij. Een echte feelgood singer-songwriter.
Will Hoge uit de omgeving van Nashville draait heel wat jaren mee in het muziekcircuit. Hij sappelde in de kroegen in het zuiden van Amerika en tekende in 1999 een platencontract bij Atlantic Records. Er volgde een drukke periode met liveoptredens afgewisseld met studiowerk. Tot een scooterongeluk in 2008 een eind maakte aan de ratrace. De revalidatie kostte hem een jaar, maar hij hernam zijn leven als singer-songwriter. In 2012 behaalde hij met de Eli Young Band met een song van zijn hand een nummer 1-notering in de Billboard Country Top-100. Ook volgde een nominatie voor een Grammy Award. Hoge was vanaf dat moment professioneel liedjesschrijver. Toch zag hij af van het vaste inkomen en ging zelf weer op pad met zijn liedjes.
Een verrassing die ons al bij binnenkomst is opgevallen is dat Will Hoge met band naar Groningen is gekomen. Toeren met een band, daar was hij eerder mee gestopt om nieuwe inspiratie op te doen; een nieuwe weg in te slaan. Maar zoals dat vaker gaat, kroop het bloed waar het niet gaan kon. Na een periode van schrijven en solo-optredens werd een band geformeerd en het album Anchors opgenomen.
Bij gebrek aan een kleedkamer ter plekke, hebben we Hoge, met cowboyhoed en stoppelbaard al een beetje vanuit onze ooghoeken in de gaten. Rondhangen, gitaar stemmen, nieuw kauwgommetje; het is tijd. Will begint rustig om zijn “southern fingers” te laten acclimatiseren. Het duurt nog geen twee maten, of ik ben fan. Wat een geweldig gruizige stem heeft deze man en wat een fijne twang!
Na Little Bitty Dreams en Still Got You On My Mind is het gedaan met de rust en volgt southern rock, en country rock & roll. Uiteraard is een hoofdrol weggelegd voor de tracks van het laatste album Anchors. An Original Sin wordt door de ritmesectie lekker opgestuwd. En dan neemt Hoge plaats achter de piano en zingt en speelt Cold Night In Santa Fe, een prachtig soulnummer.
Young As We Will Ever Be is mijn persoonlijke favoriet, waarin de band goed tot zijn recht komt, zoals ook in Desperate Times. Aan dynamiek ontbreekt het niet bij deze muzikanten. Thom Donovan speelt leadgitaar en speelt riffjes om van te smullen. En dan is daar nog de man met de versleten Fender bas is en Allen Jones op drums.
Op speciaal verzoek wordt het eerste nummer van Anchors gespeeld, The Reckoning. Aan de zijkant staat een stel dat alles meezingt, tot groot plezier van de bassist. Through Missing You, This Grand Charade en Anchors zijn de meer mellow songs van het album Anchors. Een verzoeknummer, Jesus Came To Tennessee, vertelt over Will’s ontmoeting met de Here. Grappig verhaal waarvan ik de clou niet zal verklappen, check het op Youtube als je wilt weten hoe het afloopt.
Op 17-jarige leeftijd kreeg Will van zijn ouders een transistorradio. Dat veranderde zijn leven. Hij probeerde de liedjes van de radio mee te spelen. Daar vertelt hij over in 17 en beëindigt er zijn optreden mee. Uiteindelijk kan het nooit kwaad je te herinneren hoe het ooit begon. Mijn liefde voor de muziek van Will Hoge begon hier in Lola.
Hartelijk dank aan de Oosterpoort TakeRoot Presents en Lola voor de gastvrijheid. Will Hoge keert wellicht eind 2018 terug naar Europa. Tip voor Americana-liefhebbers: houd het in de gaten!
