Adrian Crowley speelde op 23 januari 2018 in de Lutherse Kerk in Groningen. Het voorprogramma werd verzorgd door Nadine Khouri. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Ik schuif in een kerkbank van de Lutherse kerk in Groningen. De kerk vult zich gestaag. Muziek is dus de manier om mensen (ruim tweehonderd) naar de kerk te krijgen! De Oosterpoort organiseert op meerdere plekken in de stad concerten en is vanavond uitgeweken naar dit mooie kerkgebouw in de Haddingestraat. De plek heeft een intieme sfeer en blijkt zeer geschikt voor dit soort concerten, zoals later op de avond zal blijken.
Het voorprogramma is in handen van Nadine Khouri. Soulcore en spacefolk zo omschrijft deze dame haar muziek op haar Facebook-pagina. Ze begeleidt zichzelf op gitaar en weet de rode Gibson buitenaardse geluiden te ontlokken, daarbij gebruikmakend van een looping-pedaal. Het is zweverig, bijzonder, niet altijd zuiver en erg lastig te omschrijven. Spacefolk, soulcore; dat dus. Een onderhoudend begin van de avond.
Adrian Crowley (1968) is geboren op Malta en opgegroeid in Galway in Ierland. Tegenwoordig is Dublin zijn standplaats. Zijn debuutalbum, A Strange Kind, dateert van 1999. Er volgden nog een zestal cd’s en de huidige tournee is gewijd aan het album, Dark Eyed Messenger, dat in 2017 het levenslicht zag. De stijl van Crowley wordt vergeleken met die van Leonard Cohen, Nick Drake en Tim Buckley. De Ierse singer-songwriter, met zijn
warme stem, is tevens multi-instrumentalist. Vanavond zal hij afwisselend de vleugel, de gitaar en de Mellotron bespelen. Die laatste is een verrekt handig muziekinstrument als je alleen op een podium staat, want je creëert er een muur van geluid mee. De Mellotron is een ingenieus stukje elektronica, dat werkt met magneetbanden. Het werd begin jaren zestig ontwikkeld door de gebroeders Bradley uit Birmingham en veel gebruikt in de
progressieve rock en symfonische rock van de jaren zeventig. Ook op Strawberry Fields Forever van The Beatles en Space Oddity van David Bowie was een rol weggelegd voor de Mellotron. Dit geheel terzijde.
Crowley, in stemmig zwart, neemt plaats achter de Yamaha-vleugel en speelt The Wish; ingetogen, met mooi getimede stiltes. Stiltes in muziek, zijn bijna net zo mooi als de muziek zelf. Je kunt een speld horen vallen. De gitaar wordt daarna omgehangen, maar nog niet gebruikt. Een Iers gedicht wordt a capella gezongen. Fortune Teller Song, krijgt prachtige verstilde gitaarbegeleiding, de muziek roept beelden op van blauwe luchten en vliegende vogels.
De song over iemand die zijn begrafenis in scene heeft gezet en op weg is naar Andalucia is ook heel filmisch. Een slecht bezochte begrafenis, waar in ieder geval de favoriete muziek van de hoofdrolspeler wordt gedraaid. Crowley heeft een plezierig soort humor. In gevecht met zijn onwillige gitaarband, vraagt hij of er een “straptechnician” in de zaal is.
Catherine In The Dunes is enigszins folky, met de dromerige sfeer, die kenmerkend is voor dit concert. De Mellotron doet zijn werk. De Lutherse kerk vult zich meer en meer met muzikale schilderijen en sfeerbeelden.
Valley Of Tears, wordt uitgevoerd met Nadine Khouri, in de backings. Het doet sterk denken aan Leonard Cohen.
Op de vleugel volgt een cover van The Velvet Underground: Oceans. De vleugel lijkt gemaakt voor dit nummer. Een lang verhaal met details over teruggevonden foto’s, wordt een intrigerend lied, waarbij je de foto’s op je netvlies ziet verschijnen. Met Still It’s Desire eindigt een bijzondere avond.
Crowley gaat op pad door Europa, met een gehuurde auto en een berg cd’s die eigenlijk niet in de auto passen. Het zou dus mooi zijn wanneer de aanwezigen ervoor zorgen dat de voorraad wat slinkt en iedereen weer in de auto past. Twee woorden heeft Crowley geleerd in Groningen vandaag: “moi” en “mooi”. En mooi, dat was het.
