Vrijdag 12 Januari 2018 j.l. speelde Erwin Nyhoff en zijn band in Q-factory van Amsterdam. Tekst door Nicolette Johns met foto’s en clipjes van José Gallois. Klik hier om het gehele foto album te kunnen bekijken.
Erwin Nyhoff is Overijssel’s trots, hij komt uit een klein dorpje (Hussum) vlakbij Dalfsen, de stek waar de TBA? delegatie jaarlijks vertoeft tijdens het Ribs & Blues Festival. De eerste keer dat dit setje verslaggevers Erwin Nyhoff live zagen optreden is alweer bijna 8 jaar geleden in Café De Belsj van Maastricht waar hij de Amerikaanse Kellie Rucker begeleidde. Toen al liet hij een enorme indruk achter m.n. door zijn interpretatie van Jimi Hendrix. Rap daarna werden de album’s van zijn ter ziele gegane band The Prodigal Sons aangeschaft voor de platenkast in huize Gallois.
Gelukkig hoefden we maar twee jaar te wachten totdat we Erwin weer op een groter podium mochten bewonderen; Erwin Nyhoff maakte in 2012 deel uit van de line-up van de grote tent van Ribs & Blues. Dit was nog niet zolang na zijn succesvolle deelname aan The Voice Of Holland.
Vanavond staat hij met zijn band, Eric van Dijsseldonk – gitaar, Tim Barning – bass, Len van de Laak – toetsen en drummer Tim Beudel in de Q-factory van Amsterdam om zijn idool en inspirator, Bruce Springsteen, te eren.
Erwin’s carrière vertoont ups en downs zo vertelt hij het publiek tijdens de begroeting. Hij deelt met de toeschouwers dat na het behalen van de finale van TVOH 2012 het hem een tijd lang voor de wind ging. Maar zoals de ingewijden weten, in muziekland geldt “today you’re hot, tomorrow you’re not” en dus moet hij om de BV Nyhoff te laten overleven ook acte de présence geven op bruiloften, bedrijfsfeesten en zelfs incidenteel op begrafenissen.
Erwin Nyhoff en zijn band openen met ‘Promised Land’ waarbij Nyhoff ook gelijk de blues-harp beugel bij zijn toehoorders introduceert. Dijsseldonk zit er al bij het eerste nummer lekker in stel ik vast als ik nu al een hele superieure solo van hem mag aanschouwen.
Het podium lijkt wel een gitaar-shop, menige gitaar-adept loopt het water in de mond bij al dit moois uitgestald. We zien een twaalfsnarige akoestische Guild, een sun-burst akoestische Takamine, een zwarte electrische Takamine, een crème Stratocaster en natuurlijk de electrische Telecaster die hem al zelfs vergezelde tijdens Pinkpop 1994 en allemaal met de mooiste gitaarstraps.
Weer geniet ik van zijn vakmanschap hoe een zaal te ‘bespelen’, dit komt van nature, dat is niet te leren! De spring-in-‘t-veld van 45 jaar heeft er zin in en zijn vertolking van ‘Further On Up The Road’ luidt inderdaad een vijftal minuten “good times” in.
Hij betrekt het publiek er metéén bij, hij laat hen klappen en meezingen. Het up-tempo van ‘No Surrender’ is zo opzwepend dat de dames vooraan het podium het de grootste moeite kost de heupen goed op de maat te laten swingen.
Nyhoff vraagt aandacht voor de 68 jarige Bruce Springsteen die nog steeds tourt en momenteel avond aan avond ‘Springsteen On Broadway’ in het Walter Kerr Theatre in New York City uitverkoopt vindt Nyhoff een applausje waard en zo geschiedde.
Inmiddels geniet ik van het geluid van de akoestische sun-burst Takamine en de kwasten op de drummvellen tijdens de de ingetogen uitvoering van ‘The Ghost Of Tom Joad’ waar ook de snerpende harmonica deel van uitmaakt. Tom Joad is een personage uit The Grapes Of Wrath, een boek van John Steinbeck uit 1939. Tom Joad staat eigenlijk onze samenleving die ons zou moeten behoeden voor machtsmisbruik en corruptie, hoe tijdloos kan een boek uit de veertiger jaren van de vorige eeuw zijn?
Ook laten Erwin en Eric van Dijsseldonk het publiek genieten van ‘My Hometown’ waarbij ik wegdroom op de klanken van Dijsseldonk die zo mooi klinken alsof hij een waterval gestalte doet geven. Dat er veel fans van The Boss in de zaal van Q-factory aanwezig blijkt als velen de tekst foutloos mee kunnen zingen. Het optreden is als een reis terug naar hun tienerjaren, ‘Bobby Jean’ is ook zo’n nummer dat daaraan bijdraagt.
Voor een ‘hobo’ uit Nijverdal die vroeger van de straat at, Arend Scheppink, dezelfde man die later zijn droom verwezenlijken kon als ploegleider van de Archos Shimano wielerploeg horen we ‘Working On A Dream’ de revue passeren. De passie die Nyhoff hier op de 12-snarige Guild ten toon spreidt is aanstekelijk voor het aanwezige publiek maar ook zeker voor zijn bandleden.
De volgende Springsteen song krijgt een introductie mee waar ik eerlijk gezegd niet bij aanvang voelde waar het naartoe ging. We horen dat Nyhoff ook een zoon heeft die niet onverdienstelijk kan gitaar spelen, Jim Nyhoff, daar heeft hij een muzikale klik mee vertelt hij ons. Helaas is de vader-zoon releatie gebrouilleerd en denkt Nyhoff sr. met weemoed terug aan het moment dat zij ooit samen op het podium van Paradiso stonden. Wat dan volgt maakt dat ik de rillingen over de rug voel lopen. Nyhoff en zijn bandleden zetten een vertolking van ‘Downbound Train’ neer waar zoveel passie en verdriet zijn weg vindt naar de snaren van Nyhoff’s crème Stratocaster, de geweldige overgave aan de song is aangrijpend.
Inmiddels is het look-a-like 1860 generaalsjasje kleddernat en vindt het via een worp zijn weg naar de roadie van de band; het gaat wat vrolijker door met ‘Dancing In The Dark’ en ook deze cover zorgt weer voor een succes bij de aanwezige fans zowel van zowel Nyhoff als The Boss. De vertolking van ‘Counting On A Miracle’ laat nogal op zich wachten doordat Nyhoff geen plectrum-gripper bij zich heeft en dus vraagt hij iemand uit het publiek hem te assisteren.
Natuurlijk duidt Nyhoff op een van de vele dames die op rij een hem staan te bewonderen maar de assistentie komt van rij twee, Arjen, zal Nyhoff op het juiste moment het plectrum aanreiken na het intro. Een tenenkrommend schouwspel wat teveel tijd in beslag neemt, teveel ‘gedoe’ naar mijn mening. Natuurlijk is de vertolking van Nyhoff van grote klasse en maken de solo van toetstenist Len van de Laak en de effecten van gitarist Eric van Dijsseldonk de introductie goed want ze zijn onvoorstelbaar krachtig.
Als alweer een andere gitaar, de zwarte Takamine, de spotlight op haar gericht krijgt is het tijd voor de song die Nyhoff speciaal voor zijn buurmeisje van weleer zingt, ‘I’m On Fire’, want dat was de timide Nyhoff in zijn tienerjaren van haar. Drummer Tim Beudel drummt een lekkere partij met zijn kwast en stick!
Eindelijk krijgt ook Tim Banning de spotlight als hij het onmiskenbare bassloopje van ‘Fire’ – ook wel bekend van de uitvoering door de Pointer Sisters die het in 1979 tot nummer 1 in de hitparade zongen – speelt. Wederom zingt het publiek incluis mijzelf uit volle borst mee als Nyhoff dit op zijn oude vertrouwde “Pinkpop” Telecaster speelt.
Vele dames op rij een hebben er wellicht op gehoopt, net als Springsteen komt ook Nyhoff de bühne af om een dame uit te nodigen met hem een dansje op het podium te komen doen, er kan slechts een de gelukkige zijn.
Er komen nog twee fantastische vertolkingen voorbij zoals ‘Pink Cadillac’ waarin alweer een hele mooie piano solo van Len van de Laak en ‘Glory Days’. Het is inderdaad een glory day vandaag want Nyhoff benadert de stem én het gitaarspel van The Boss Bruce Springsteen als geen ander maar misschien is het ook goed om te weten dat Nyhoff ook repertoire van The Dire Straits naar de theaters brengt. Toch zou ik graag weer een album van Nyhoff zien met zelf geschreven nummers; inmiddels weten we door zijn openhartige introducties dat aan inspiratie geen gebrek zal zijn.
Maarrrrr… dan is het eindelijk tijd geworden waar het publiek op wacht, Erwin zet ‘The River’ in op de 12-snarige Guild met de werkelijk prachtige ‘lichte’ klank. De vertolking is gelukkig inclusief de hartverscheurende mondharmonica-klanken. De ooh’s en aah’s zijn niet van de lucht, men zingt mee, er wordt geapplaudiseerd, gejoeld en gejuicht; het publiek denkt weer even terug aan de succesvolle mededinging aan de TVOH.
Erwin vervolgt met ‘Born In the USA’ natuurlijk is dit nummer gekozen als de uitsmijter van deze werkelijk bijzondere show van Erwin Nyhoff en zijn band; de man uit Overijssel opent de song slechts met begeleiding van toetsenist Len van de Laak. Als dit optreden tegen half elf zijn tegen zijn einde loopt hoopt het publiek natuurlijk op een toegift. Deze komt in de vorm van een van zijn eigen nummers toen hij succesvol was met The Prodigal Sons ‘You Still Think’, nog steeds een heel sterk nummer uit de pen van Nyhoff. Met de aankondiging “guitar” vraagt Nyhoff de laatste superbe solo van Eric van Dijsseldonk. ‘Born To Run’ galmen wij allemaal als laatste mee als Nyhoff ons uitnodigt nog een biertje aan de bar te komen doen.
Alweer een zéér geslaagd optreden van een, in mijn ogen ondergewaardeerde, muzikant die wat ons betreft toch vaker op festivals te bewonderen zou moeten zijn.
Setlist:
- The Promised Land
- Further On Up The Road
- No Surrender
- The Ghost Of Tom Joad
- My Hometown
- Bobby Jean
- Working On A Dream
- Downbound Train
- Dancing In The Dark
- Counting On A Miracle
- I’m On Fire
- Fire
- Pink Cadillac
- Glory Days
- The River
- Born In The USA
Encore:
- You Still Think (The Prodigal Sons)
- Born To Run
De fotograaf en reporter van The Blues Alone? bedanken de promoter/booker en de p.r. van de Q-factory voor haar gastvrijheid en hopen op nog meer mooie programmering in de kleine én grote zaal van het complex.
