Als afsluiter van 2017 werd er in de Haarlemse Blues Club @ Circus Hakim – Haarlem een klein feestje gebouwd ter gelegenheid van de release van niet 1 maar van liefst 2 cd’s. Zaterdag 30 December werden de nieuwe albums van Robbert Fossen Band én van de Dave Warmerdam Band gelanceerd voor een volledig uitverkocht huis. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele foto album te kunnen bekijken.
Robbert Fossen beklom al op 17 jarige leeftijd (1986) het podium van de toenmalige Haarlemse Blues Club en dat doet hij vanavond weer maar ook nu is het de beurt aan een 17 jarige muzikant om het podium te beklimmen; Dave Warmerdam en zijn band staat te popelen om hun muziek te delen met het aanwezige publiek.
Robbert Fossen fungeerde een paar jaar geleden als een coach tijdens een oefenavond van een groepje talentvolle tieners uit de regio Noord-Holland. Eén van deze getalenteerden was 13-jarige pianist Dave Warmerdam. Inmiddels is Dave 17 jaar en heeft al flink wat ervaring opgedaan, met als hoogtepunt het winnen van de voorronde én de finale in de categorie Duo/Solo acts van de Dutch Blues Challenge van 2016. De spreekwoordelijke oude rot in het vak en de nieuweling mochten Nederland vertegenwoordigen op de International Blues Challenge van Memphis waar zij ook doordrongen tot de halve finale.
A Tribute To The Masters Of The Blues het eerste album van de Dave Warmerdam Band dat is waar het in eerste set van de avond om draait. Dave Warmerdam komt uit Hoofddorp en is zoals gezegd nog maar 17 jaar oud maar toch zagen wij van TBA? hem al eerder op een podium. Het was tijdens ‘Brew-n-Blues’ op 20 november 2015 in de Eusebiuskerk van Arnhem. Toen was hij nog maar 15 jaar oud en maakte op mij al de indruk van een getalenteerd jongmens.
Dave, op de toetsen en de vocals, heeft sinds 2015 een enorme gedaantewisseling ondergaan, de bink ziet er inmiddels uit als een muzikant uit de seventies. Zijn haren heeft hij laten groeien en de outfit is in de style waarin jonge bands zoals DeWolff en Rilan & the Bombardiers (Best Geklede Band 2013 Esquire) tegenwoordig trendsetters zijn. De Dave Warmerdam Band bestaat uit een zestal zeer jonge musici waarvan Sonny Ray van den Berg (Sonny Ray Blues Explosion) op de Gibson gitaar de gemiddelde leeftijd wat omhoog haalt want ik schat hem zo’n 22 jaar.
De jongste van de band is saxofonist Daan Roosenbrand die (nog maar) 16 jaar is en alto bespeelt. Bassist (5-snaar bass) en generatie-genoot is Lars Hoogland, hij houdt samen met drummer Rick van de Voort (17 jaar) de band in het gareel. Dan blijft er nóg een prachtig jongmens te introduceren en dat is de Fender gitarist/vocalist (én songwriter) Anne-Luke van As (19 jaar) uit Schiedam.
Wij van TBA? gaan er even goed voor zitten want zoals de trouwe lezer inmiddels weet willen wij graag jong talent voor het voetlicht brengen. De jongelui blijken niets aan het toeval over te willen laten en instrueren de geluidman ieder voor hun beste feedback van de afzonderlijke monitoren. De sax wil niet overstemd worden door de drumms of keys en vice versa. De opener van de set, een instrumentaal nummer, lijkt voor velen een warboel aan tonen maar ik kan deze jazzy manier van inspelen wel waarderen. Het doet me denken aan The Black Crowes maar ook aan Cuby + Blizzards met een snufje Curtis Mayfield.
De inspiratoren van de diverse leden van de band komen echter uit de jazz, fusion en blues. Dat laatste genre wordt eer aangedaan met de eerste track van het debuutalbum; Robert Johnson’s ‘Ramblin’ On My Mind’. Het blijkt gelukkig een niet 1 op 1 cover te zijn maar een hedendaagse interpretatie van de nieuwe generatie muzikanten. Sonny Ray van den Berg op de Gibson geeft met zijn manier van gitaarspelen een beste uitvoering om dit optreden mee te beginnen zeg ik u.
Lef hebben deze gasten wel denk ik als ik de eerste akkoorden van Bill Withers’ ‘Ain’t No Sunshine’ herken waarbij de jongste lid van de band, Daan Roosenbrand zijn alto vol passie bespeelt maar ook Dave Warmerdam zich niet laat kennen in de vocals. Goed, vocaal het mag allemaal wat brutaler en de microfooncontrole kan ook beter maar de gast heeft potentie. Memphis Slim en B.B. King worden herinnerd met de vertolking van ‘Every Day I Have The Blues’ en hier zien en horen heeeel fijn pedaalwerk van Anne-Luke van As op de Fender Stratocaster.
Nóg een nummer waar ik de branie van de Dave Warmerdam Band aan kan afmeten is de keuze voor ‘After Midnight’ van mijn geliefde J.J. Cale, ook hierbij kan ik weer genieten van dat ‘brutaaltje’ Roosenbrand die met zijn sax de mede bandleden opzweept en hen voor een muzikaal duel uitdaagt zoals met Anne-Luke van As.
Het kleine synthesizertje doet niet altijd wat zijn meester wil, vooral het volume van het ding wil niet voluit. Orgelvreten dat is wat er wel voor onze ogen voltrekt als we Dave Warmerdam zijn versie van ‘Sweet Little Angel’ van B.B. King zien en horen vertolken. Dat saxofonist Roosenbrand zijn sax-solo zelf bekommentarieert met “fuck me” kan ik slechts beamen want deze Daan is een hele beste die het nog ver zal schoppen als het aan mij ligt.
Zoals als ik bovenstaand al schreef huist de Dave Warmerdam Band ook een songwriter, Anne-Luke van As tekent voor het zevende nummer in de set -‘Lyin’ ‘- waar van As niet alleen behendig de snaren onder de vingers manipuleert maar hij bewijst ook nog eens dat hij met een al zeer volwassen aandoende stem is behept.
Deze jongen moet vaker gevraagd worden nummers voor de band te gaan schrijven want wat ik nu hoor is méér dan de moeite waard. Anne-Luke heeft niet alleen het talent maar ook de passie de vocalen hier en daar over te nemen. Tijdens dit nummer hoor ik ook een heel lekker, té gek bassloopje van Lars Hoogland – de jongen die de seventies-look nog niet omarmd heeft en niet te verwarren met drummer Lars Hoogland – maar zijn virtuositeit is ondanks dat hij als enige van de band geen muziekopleiding geniet maar aan de TU van Delft studeert is hartverwarmend.
Ook hier is Daan Roosenbrand de aanstichter voor de vele, inventieve tempowisselingen. Drummer Rick van der Voort is aanvullend waar het moet, begeleidend volleerd maar verrast ons ook met een drumm-solo wanneer het kan.
Elmore James is ook een van legendes die op het album A Tribute To The Masters Of The Blues wordt bewierookt, live gaat er met de ‘Sky Is Crying’ nog een schepje bovenop als Dave de vocals bezield voor zijn rekening neemt. Maar ook hier weer een bevlogen solo van Sonny Ray van den Berg waar menige bluesadept de vingers bij aflikt. Verslaggever Ton Kok is helaas – of gelukkig voor hem – niet aanwezig op deze vooravond van Oudejaarsavond want de band heeft ook gekozen voor een vertolking van ‘Little Wing’ waarbij Fender Stratocaster bespeler van As flink moet aanpoten om het origineel te benaderen.
Dit setje van TBA? heeft alweer een mooie ontdekking gedaan in 2017; ik voorzie een boel mooie podia voor deze band. Wellicht een snuifje meer Dr. John en de vocalen wat brutaler presenteren dan ben ik zeker dat ik de Dave Warmerdam Band terug zie op het Delta podium van Ribs & Blues of een ander podium waar jong talent wordt omarmd.
Namens de mede bandleden bedankt Dave Warmerdam alle ouders want zonder hun support én hun bijdragen als taxi-chaffeurs hadden deze muzikanten letterlijk en figuurlijk nergens kunnen geraken.
De toegift die afgedwongen wordt door het ovationele applaus wordt nog vooraf gegaan door de symbolische overhandiging van het debuut-album A Tribute To The Masters Of The Blues uit de handen van Robbert Fossen.
Ondanks dat de vijf jongens staan te trappelen moet er gewacht worden op Fossen & Warmerdam’s vertolking van ‘Hotel Lorraine’. Een nummer wat Fossen & Warmerdam tijdens hun show-case in de Clayborn Temple Memphis mochten vertolken tijdens de IBC van 2017. Het nummer hoor ik voor het eerst in deze setting met piano en het raakt me; ook wij waren in het Lorraine Motel waar Martin Luther King werd vermoord en deze vertolking brengt me terug naar de rondleiding waar het bebloede stuk beton werd vervangen voor een minder confronterend ingepast stuk.
Als toegift heeft de Dave Wamerdam Band gekozen voor ‘Kansas City’, goed gekozen, zo gaan ze eruit met een ‘big bang’ en kan het publiek bij deze opzwepende klanken van dit sextet maar moeilijk blijven zitten. We zijn getuige geweest van een spetterend, fris en innovatief optreden dat in het teken stond van de lancering van het debuut-album van de Dave Warmerdam Band.
Na een korte pauze waarin het podium omgebouwd wordt voor een nóg groter ensemble zijn de meesten het eens dat deze laatste dagen van 2017 het fijn vertoeven is in de Haarlemse Blues Club gefaciliteerd door Circus Hakim – Haarlem. De tweede band die vandaag een nieuw album lanceert is de Robbert Fossen Band, echter het niet het eerste album van de naamgever van de band maar alweer zijn zesde.
Toch is deze bandsamenstelling wel nieuw; we zien als back-bone van de band Eduard Nijenhuis op drumms en Jan Markus op de bass. De twee zijn bij de ingewijde bluesbrother en -sister ook wel bekend onder de naam Dynaflow die in het verleden al vele bekende Amerikaanse blues-acts mocht begeleiden.
Lothar Wijnvoord (21 jaar) op de gitaar is de jongste van dit elftal muzikanten maar ook hem zagen we al een keer eerder met Robbert Fossen optreden op de akoestische avond in November eerder dit jaar. Op de B-3 zien we Pascal Lanslots, op de toetsen en piano Ivan Schilder én er staat een heuse brass-section waarvan Annemieke Loog-Henrichs die de trombone bespeelt de enige dame is.
De heer op de tenorsax heet Robbert Tuinhof en van de trompettist is mij de naam helaas ontglipt. Dat Fossen niet van half werk houdt bewijst hij door ook nog een tweetal dames als backing-vocalistes mee te brengen; Rosita Loth en Ramona Silvana Nelom. Het is een drukke bedoening op het intieme podium van Circus Hakim vandaag.
Wat meteen opvalt is dat de Robbert Fossen Band níet heeft gekozen om het nieuwe album integraal te gaan spelen. Ik ben na enige vertraging opgelopen bij de ‘dames’ en de bar pas na het uitdelen van de versnaperingen weer bij de derde song terug op mijn pluche stoel. Ik hoor een goed bij stem zingende Fossen over ‘Katrina’ zingen, overdrachtelijk gebruikt deze keer, Katrina die de Lower Ninth van NOLA verwoestte en vele slachtoffers eiste. De timide-ogende Lothar Wijnvoord maakt met zijn verwoestende gitaar-solo geen slachtoffers maar fans en krijgt al meteen zijn spotlight.
Pascal Lanslots die zich opwerpt als musical-director en zijn Hammond B-3 zijn koren op mijn molen maar ook de backing-vocalistes zijn een streling voor het oog en oor. Een nummer waar Robbert Fossen’s stem-timbre zich goed voor leent is Eric Bibb’s ‘Don’t Ever Let Nobody Drag Your Spirit Down’, een klassieker maar een nummer wat nooit verveelt zéker niet als het met zoveel passie gebracht wordt zoals Fossen hier vanavond doet.
Een van de favorieten van Lothar Wijnvoord én van mij is Tony Joe White; van zijn hand horen we ‘Did Somebody Make A Fool Out Of You’. Ja, ook hier schittert Lothar Wijnvoord weer in zijn gitaarsolo, het wordt alsmaar beter maar toch had ik het persoonlijk nóg graag wat prominenter gezien. Gooi die schroom overboord Lothar ‘let you hair hang down’! Ivan Schilder op de keys mag ook in de spotlight zitten met zijn inbreng in Johnny Taylor’s ‘Still Called The Blues’.
De heren op de flanken, Pascal en Ivan, wisselen elkaar in hoog tempo af zoals nu Lanslots die de B-3 geselt in dit up-tempo dansbare nummer, maar ook de brass-sectie is live een bonus! Wàt een set is dit mannen, we zijn nog niet eens halfweg!
De grote man die zelfs bij de niet blues-adept bekend is, Ray Charles, staat ook op het repertoire van de Robbert Fossen Band. De warme, diepe stem van Fossen vult de intieme zaal van Circus Hakim als ‘I Believe To My Soul’ mij de rillingen over de rug laat lopen.
Ook ‘Feel So Bad’ van dezelfde legende wordt ten gehore gebracht waarbij de microfoon van de trompettist niet langer het volle geluid aankan en besluit zijn kop te laten hangen. Gelukkig is de geluidsman er snel bij en vervangt het exemplaar. Pascal Lanslots ondertussen ‘killing it’ en zo ook de tenorsaxofonist!
‘Woman Across The River’ van Freddie King en de titeltrack van het album ‘Get Off On It’ van de legendarische Tony Joe White zijn ‘saxy’ én opzwepend! Dat Robbert Fossen al aan zijn mid-life crisis denkt ondanks dat hij de middelbare leeftijd nog niet heeft bereikt bezingt hij in het zelf gepende nummer met de toepasselijke titel ‘Midlife’ met een tekst als “midlife find me crying but it makes me jiving too”.
Ook weer een nummer waarbij Lanslots schittert op de B-3 en Lothar Wijnvoord die inmiddels de crème Fender om heeft gehangen is een talent dat steeds meer ontluikt onder de bezielende leiding van Fossen.
Een memoriam voor de overleden vriendin Ria komt in de vorm van Sista Rosetta Tharpe’s ‘Can’t No Grave Hold My Body Down’ is ook een pareltje in de set. We zagen Robbert Fossen al met zijn ‘black beauty’ de prachtige zwarte Epiphone maar we moeten wachten op de blues-harp tot het zelf geschreven ‘Thirty Years’.
Een autobiografische song over het jubileum wat Robbert Fossen dit jaar als muzikant mocht vieren en deze song is meteen de afsluiter van deze geweldige, bravoure muzikale afsluiting van 2017. De twee bands hebben beiden een mooi album weten te maken en zullen deze hopelijk in 2018 met dezelfde passie aan het grote(re) publiek willen en kunnen laten horen.
We praten nog wat na met aanwezige muzikanten, begeleiders en andere bluesbrothers en – sisters en dan blijkt het ineens zo laat dat we bijna de deur afsluiten! Het was weer een mooie ervaring, “music makes you feel alive” roep ik iemand nog na alvorens de heilige koe weer richting huis te sturen.
De verslaggevers van The Blues Alone? bedanken Fossen Events voor de uitnodiging en wensen de Haarlemse Blues Club een succesvol 2018 waar wij de programmering strak in het oog zullen houden.
