Zondag 17 December 2017 j.l. vond de tweede Sunday Sessions met Boi Akih Duo, Torgeir Waldemar en Elles Bailey plaats in Q-factory van Amsterdam. Ook was er een boekbespreking met auteur Leendert van der Valk. Tekst door Nicolette Johns met foto’s en clipjes van José Gallois. Klik hier om het gehele foto album te kunnen bekijken.
De eerste kerstdrukte op de winkelstraten van Amsterdam is de reden dat we met een fikse vertraging van twintig minuten in de kelder van de Q-factory arriveren als de eerste act al begonnen is aan haar set. Het is het worldjazz duo Boi Akih Duo dat wordt gevormd door zangeres Monica Akihary en gitarist Niels Brouwer. De zangeres van het duo, Monica Akihary, zingt in de ‘vergeten’ taal Haruku, een van de eilanden die Indonesië rijk is.
De vele klankkleuren omvattende stem van Monica Akihary vult de aardig gevulde kelder van het complex aan het Atlantisplein van Amsterdam Watergraafsmeer. Haar manier van zingen kan ik het best uitleggen als Cassandra Wilson meets Al Jarreau, maar mij deed het me meteen denken aan de langspelers van Cleo Laine die moederlief in haar platenkast had staan. Het gitaarspel van Niels Brouwer is vooral overdonderend passievol. Vreemd genoeg is de vergeten taal Haruku voor ons publiek onverstaanbaar maar weet Monica met haar bijzondere melodieuze klanken de boodschap over te brengen. Bijvoorbeeld het muziekstuk – de uitdrukking song zou de muzikaliteit tekort doen – dat met een kakofonie van de gitaar van Niels Brouwer versmelt met die van het stemgeluid van Monica Akihary lijkt ons mee te willen voeren naar de binnenste van het eiland Haruku waar ongetwijfeld deze geluiden van de talloze dieren te horen zijn.
Ook wordt er een muziekstuk in de Engelse taal vertolkt, ‘Settle Down’ lijkt me de titel waarbij gitarist Niels Brouwer helemaal opgaat in zijn gitaarspel, zo erg dat hij het moeilijk vindt om te blijven zitten. Monica die in het mini-interview met Marc Stakenburg na afloop vertelt dat moeder van Ambon en vader van Haruku afkomstig zijn reist veelvuldig met haar improvisaties de wereld over is een bijzondere zangeres. Monica nam ons, voordat zij afreist naar Nijmegen waar alweer een heel mooi podium op Boi Akih Duo wacht, mee naar een hele onbekende maar mooie wereld waar een prachtige taal is verdwenen.
Voor de tweede Sunday Sessions willen de programmeurs, Tornado Concerts i.s.m. Marc Stakenburg, ook een auteur in de spotlight zetten. Een auteur die natuurlijk ook zijdelings met de muziek verweven is. Leendert van der Valk (vervanger van de aangekondigde Godfried Nevels) is een jonge freelance journalist die gespecialiseerd is in muziekjournalistiek en verhalende journalistiek. Hij schrijft o.m. voor het NRC en nrc.next. Ooit bij de krant begonnen als Utrecht-verslaggever, is hij inmiddels recensent van Afrikaanse en Afro-Caribische muziek.
Volgens eigen zeggen fungeert de muziek in zijn stukken als opstapje naar een groter verhaal. Zo ook in zijn nieuwe boek VOUDOU, van New Orleans naar Cotonou op het ritme van de goden dat in April van 2017 verscheen. Jammer dat ik mijn huiswerk niet beter gemaakt heb want ook zijn eerdere boek ‘Duivelsmuziek: op de fiets van Memphis naar New Orleans’ staat in de boekenkast van dit setje van TBA?, jammer want ook dit boek had ik graag laten signeren.
De nieuwe uitgave, horen we in het interview wat Marc Stakenburg met Leendert heeft, handelt over de invloed van muziek in de Voudou en vice-versa. De boekbespreking prikkelt mijn nieuwsgierigheid en na afloop schaf ik boek én cd gretig aan. Mooi leesvoer in de donkere dagen die ongetwijfeld nog in Januari gaan volgen.
De tweede muzikale set wordt verzorgd door Torgeir Waldemar en zijn band, dat hij met band speelt is iets waar ik niet opgerekend had maar mooi is meegenomen. Torgeir Waldemar Engen komt uit Noorwegen, werkte als drugsverslaafden-hulpverlener en brak pas op zijn veertigste door nadat hij een vijftiental jaren musiceerde. De man werd in de folk-hoek geplaatst maar inmiddels behelst zijn muziek ook zeker southern- en country-rock.
Zoals gezegd is Torgeir Waldemar de frontman die gitaar en de blues-harp bespeelt maar vooral vocaal zijn mannetje staat. Begeleiders zijn op de toetsen Johan Daniel Henriksen, drummer/percussionist Anders Møller en bassist Håvard Krogedal hebben samen met de langharige, ietwat wereldvreemde Torgeir Waldemar meteen al bij de soundscheck het publiek in de sfeervolle kelder van de Q-factory in hun greep. Er worden nog wat puntjes op de i gezet vooraf de korte set waarbij Johan Daniel Henriksen’s geluid zo hard afgesteld staat dat hij zelf het geheel bekommentarieert met “I don’t deserve a mic”.
Torgeir Waldemar opent de set met zijn vertolking van Link Wray’s ‘Falling Rain’ waarbij hij naast de akoestische gitaar ook de harpbeugel bespeelt. De opvolger is net als het openingsnummer van het album No Offending Borders, ‘Island Bliss’, waar ik zit te genieten van het iele kleine orgeltje van Johan Daniel Henriksen op de achtergrond.
“I’m a rambler, I’m a gambler, I’m a prisoner in life at night I’m out in my own” zijn de openingszinnen van ‘Souls On A String’ dat overigens ook op hetzelfde album is te vinden, ja deze Torgeir Waldemar raakt me. Een eigenzinnige ziel die waarschijnlijk zijn halve leven heeft gezocht naar dat waarin hij zijn passie kwijt kon, muziek maken en schrijven. Het is een opmerkelijke set met heel veel mooie nummers die niet alleenmaar depressieve teksten “tryin to make a circle, from opposite ends” bevatten maar ook oudere nummers hebben het tot de set-list gebracht. Bluesharp meets stagedeck denk ik als Waldemar zijn harpbeugel afgooit is de start van het wonderschone ‘Take Me Home’ dat weer van het eerste album Torgeir Waldemar komt.
‘Wide & Blue’ roept door het gebruik van de ketting door drummer/percussionist Anders Møller een slavernij-achtige traditional gevoel bij me op.
‘Streets’ is ook weer zo’n nummer waarvan de tekst je bij de lurven grijpt, ja Torgeir Waldemar is “king for a day” in de Q-factory van Amsterdam.
Als ik deze melancholieke man niet vaker op een podium zal mogen begroeten zal ik het zeer betreuren. Torgeir Waldermar een aanrader voor wie van Townes van Zandt en Neil Young houdt.
Na een kort interview van Marc Stakenburg met Torgeir Waldemar tijdens het ombouwen van het podium krijgen we nog te horen waarom op de cover van het nieuwste album No Offending Borders de stoel van Keizer Wilhelm prijkt; het is symbolisch bedoeld omdat Keizer Wilhelm in deze stoel het begin van 1e w.o. ondertekende en Torgeir Waldemar de wereld nu ook op een keerpunt ziet met alle oorlogen en vluchtelingen die huis en haard verlaten voor een veilig bestaan elders. Een bijzondere man deze Waldemar!
De laatste set van deze tweede Sunday Sessions wordt verzorgt door een dame waar de on-line muziekwebsites niet over uitgepraat raken, Elles Bailey, zal met haar optreden in de kelder van de Q-factory een einde maken aan een promo-tour van drie maanden waar zij bijna 9000 kilometer aflegde.
Haar begeleiders in de Q-factory zijn Joe Wilkins op (slide)gitaar, Matthew Jones op drumms, Zak Ranyard op de bass én oude bekende waarmee het weerzien bij beiden een lach van oor tot oor opleverde Jonny Henderson (ex Matt Schofield) op toetsen.
Elles Bailey afkomstig uit Bristol is samen met Beth Hart en Sari Schorr genomineerd voor Best Female Vocalist bij de European Blues Awards heeft een stem die veel aan Bonnie Raitt meets Bex Marshall meets Bonnie Tyler doet denken. Zo’n stem met een randje echter dit randje vindt zijn oorsprong al in haar derde levensjaar waarbij zij in een levensbedreigende longsontsteking een buisje in moest laten brengen die haar stemgeluid nu karakteriseert. ‘Let Me Hear You Scream’ is de krachtige opener waarmee Elles Bailey meteen de toon zet, Joe Wilkins schittert op de slide gitaar en alle ruggen zijn gerecht bij de bezoekers van deze tweede editie van de Sunday Sessions. Bij het tweede nummer van de set ‘Same Flame’ neem ik mijn denkbeeldige hoed voor de dame en haar begeleiders af, het chorus gezongen door gitarist Joe en drummer Matt samen met de vandaag getormenteerde stem – ze heeft een zware verkoudheid te pakken – van Elles combineert wondermooi.
Als dan ook Wilkins er nog eens een kippenvel gevende solo eruit gooit is het respect honderd procent. Bailey toont zich met ‘Barrel Of Your Gun’ niet alleen een goede zangeres maar ook een begaafd songwriter, het sinistere nummer pakt mij helemaal! Op het in september uitgebrachte Wildfire staat ook ‘What If’ en is zoals Bailey ons in de introductie vertelt het meest persoonlijke nummer van het album geworden. ‘What If’ handelt over het feit wat er van Elles Bailey had geworden indien zij niet haar droom, haar passie van het musiceren was gevolgd….en alweer wordt de impact van de tekst versterkt door de slide van Joe Wilkins.
Wildfire werd gedeeltelijk in de studio in Muscle Shoals – Alabama opgenomen en dat in dezelfde studio men ‘kleurenblind’ was voor blanke of zwarte muzikanten, men werkte gewoon samen, was de inspiratie voor haar song ‘Perfect Storm’. Bailey mixt country met soul en blues als geen ander, ik ben behoorlijk onder de indruk van de uitwerking die de dame die nog geen dertig is op ons heeft.
Haar pianospel blijkt het geheel niet slechts aan te vullen maar is echt een toevoeging. De bonustrack van het album ‘Time’s A Healer’ is voor Joe Wilkins de tijd om zijn akoestische gitaar erbij te pakken en ook hierbij kijk ik gebiologeerd naar het liefkozen van zijn snaren.
Een man die ook zijn muziekinstrument liefkoost is natuurlijk Jonny Henderson, zoals gezegd eerder toetstenist bij Matt Schofield maar ook tijdens het optreden Ian Siegal op het North Sea Jazz 2005 was hij erbij in de Statenhal van het Congrescentrum van Den Haag. Henderson heeft een lange staat van dienst als studio-muzikant en heeft samen met Elles Bailey een zestal songs op het album Wildfire geschreven. Een nummer waar ik zelf heel erg blij mee ben staat niet op het album en is daarom zo fijn om Bailey dit in deze korte showcase te zien vertolken.
John Prine’s ‘Angel Of Montgomery’ wordt zo ontzettend passievol gezongen dat ik mijn waardering niet langer onder de vintage stoelen of banken kan blijven steken. De orgel-solo die Henderson in die nummer geeft is voor mij de meest indrukwekkende die ik de laatste maanden gehoord heb. Bailey verexcuseert zich bij haar begeleiders als zij de set-list ietwat omgooit en als volgende nummer kiest voor ‘Waiting Game’ van het 2016 EP-tje The Elberton Sessions. “Tick-tack goes the clock” zingt Elles Bailey en ik denk tik-tak tikt de bom die Bailey heet. Hoe lang zal het duren voordat Bailey op een van de Nederlandse of Vlaamse buitenfestivals zal ontploffen als een van de beste acts van het festival?
Van het Ep-tje ‘Who Am I To Me’ dat in 2014 uitkwam laat deze samenwerking van jonge Britse muzikanten natuurlijk ook ‘Howlin’ Wolf’ horen, iedere muzikant krijgt bij gebrek aan de echte lightbeam zijn spreekwoordelijke spotlight zoals Zak Ranyard op zijn bass maar ook Matthew Jones op de drumms pakt zijn moment, Jonny Henderson en Joe Wilkins stelen de show met hun solo’s. Dat de blues van vader Bailey de singer/songwriter beïnvloedde blijkt uit het nummer wat Elles schreef over Janis Joplin ‘Girl Who Owned The Blues’ waarbij ze zichzelf begeleidt op de piano en alweer zo’n huilende gitaarsolo van Joe Wilkins. Wàt een goeie band, wàt een talent, Elles Bailey is hot, hot hot!
Na een kort interview van Marc Stakenburg waarin we vooral horen dat Elles Bailey heel blij is dat dit het laatste optreden was van een reeks van vele, vele optredens. Ze kan gewoonweg niet wachten om met haar familie de feestdagen door te brengen én kan uitslapen.
Bailey ondanks de “December flue” heeft zich moedig staande gehouden tijdens het door Tornado Concerts georganiseerde tweede Sunday Sessions in de Q-factory; de toegift is de titeltrack van het album. ‘Wildfire’ is een nummer wat vanmiddag mijn ear-wurm wordt. Elles Bailey komt gelukkig alweer snel naar Nederland om in De Bosuil van Weert op 6 April 2018 de vele bluesliefhebbers versteld te doen staan met haar blues.
De fotograaf en reporter van The Blues Alone? bedanken de p.r. van de Q-factory en Tornado Concerts voor de gastvrijheid en wensen hen ook in 2018 succesvolle Sunday Sessions.
Zelf ook eens komen kijken? De volgende Sunday Sessions staat gepland op zondag 28 Januari a.s.
