Flirting with the Blues @ Theater Flint, Amersfoort zaterdag 2 december 2017 j.l. Een verslag van Ton Kok met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele foto album te kunnen bekijken.
Afgelopen zaterdag werd in Theater Flint in Amersfoort voor de derde keer Flirting With The Blues gehouden, een festival dat dit keer de juiste vorm gevonden lijkt te hebben. Ten opzichte van beide voorgaande jaren was de opstelling van de het podium in de foyer veranderd en het was in mijn ogen zeker een positieve verandering. De catering van wat uitgebreide maaltijd tot een een snelle hap, alsmede de drankvoorziening was goed geregeld, de doorstroming door het hele pand was dik in orde. Alles verliep vlot, de sfeer was uitstekend en er was nauwelijks een onvertogen woord te horen. De mannen achter het festival, Bart en Hans, kunnen tevreden terugkijken.
Het podium in het café was dit keer weer gereserveerd voor (semi-)akoestische acts. Een Nederlands trio en een Brits duo waren hier te zien op een podium dat een beetje in huiskamersfeer aangekleed was. Beide acts speelden twee sets van een half uur en de aftrap werd verricht door onze Katwijkse heldin: A.J. Plug.
Ze werd begeleid door partner Klaas ‘Wildgroove’ Kuijt op akoestische gitaar, die voor een uitstekende ondergrond zorgde, waarover Guy Smeets afwisselend op de Epiphone en Telecaster soleerde en de leading lady haar vocalen de zaal in slingerde.
Nu had ik haar tot op dit moment alleen gezien als flamboyante frontvrouwe van een band, maar ook in deze trio setting wist ze mij uitstekend te overtuigen met veel eigen werk en als afsluiter de oude Free hit ‘All Right Now’. Een prima opener. Klein minpuntje voor het geluid: in de eerste set was de balans iets scheef. In de tweede set werd dit weliswaar rechtgezet, jammer genoeg op het hoogste level, maar dit deed verder aan de set weinig af.
Positief werd ik verrast door Kyla Brox. Wist zijn me met haar meest recente CD nog niet te overtuigen, live deed ze dat in De Flint wel. De dame beschikt over een imposant groot stembereik en wist met name in haar eerste set mijn aandacht volledig te pakken met heerlijke bluesnummer met een vleugje jazz.
Ze werd prima begeleid door hubby Danny Blomeley. De tweede set vond ik persoonlijk iets minder met covers als ‘A Change Is Gonna Come’ en ‘Hallelujah’. Weliswaar prima vertolkt, maar min-puntje was betreft originaliteit. Positief punt was wel dat bij beide acts hier het eigen werk de overhand had.
Dat was helaas niet het geval bij de openingsact in de grote zaal, More Than Blues. Zanger/gitarist Lain Barbier is de spil van de band, die verder bestaat uit Anita Duijf (toetsen/zang), Mauricio Guerra Lopez (bas) en Nico Groen (drums/zang).
Stuk voor stuk ervaren muzikanten, die een lekker strak geluid wisten neer te zetten. Minpuntje bij deze band toch wel net iets teveel overbekend coverwerk. Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar ik raak na vijftig jaar blues niet echt meer opgewonden van nummers als ‘I Put A Spell On You’ en ‘I’ve Got My Mojo Working’, hoewel laatstgenoemde dan wel weer met een lekkere groove gespeeld werd. Toch zeker geen onaangename kennismaking met dit gezelschap.
Wille and the Bandits hebben hun kwaliteiten al lang bewezen, maar lijken nog steeds per keer beter te worden. Dit Engelse trio bestaan uit zanger/gitaris Wille Edwards, bassist Matthew Brooks en drummer Andrew Naumann.
De heren zetten ook vanavond een heerlijke set neer met hoofdzakelijk pittige rock nummers. Toch maakten zijn de naam van het festival Flirting with the Blues helemaal waar met hun versie van Robert Johnson’s ‘Cross Road Blues’.
Tja, tekstueel maakten ze er wel een zooitje van, maar het instrumentale gedeelte van het nummer was perfect. Ook de andere cover, ‘Voodoo Chile’ klonk fris en krachting, hoewel eigen nummers als het afsluitende ‘Angel’ geenszins voor de covers onderdeed.
Wille and the Bandits zijn een uitstekende rockband met stuk stuk voor stuk goede muzikanten, die zeker thuishoren op de grotere podia.
Dan de toch wel een uniek projectje met als basis het Nederlandse Blind B and the Visionairs, bestaande uit Bart Kamp (bas), Frank Duindam (drums) en Govert van der Kolm (toetsen), die de begeleiding vormde voor maar liefst vier zanger/gitaristen, de Amerikanen Joey Delgado, SaRon Crenshaw en Junior Mack, aangevuld met de Canadees David Gogo, die elk een korte eigen set speelden om vervolgens met een gitaar extravaganza de show gezamenlijk besluiten.
Aan Joey Delgado de eer te openen en hij lapte gelijk al de twintig minuten speeltijd aan de laars met een set van maar liefst vijf nummers.
Vorig jaar stond hij hier met zijn eigen Delgado Brothers en was de set een mix van blues met wat gladde R&B. Vanavond was het echt blues wat de klok sloeg en hij had niet veel tijd nodig om iedereen van zijn klasse te overtuigen.
Ook de nummer twee, Junior Mack, wist vanaf de eerste minuut de aandacht van het publiek te vangen.
Hij beperkte zich tot drie nummers, maar hij wist met de Nederlandse begeleiders een prima set neer te zetten me ondermeer het nummer ‘Breaking Up Somebody’s Home’, wat met een super drive werd neergezet.
Dan de Canadees in het gezelschap, David Gogo. Gogo was al eerder te gast geweest op de eerste editie en speelde een korte set met twee eigen nummers, aangevuld met BB King’s ‘The Thrill Is Gone’.
Sommigen irriteerden zich een beetje aan de ‘namedropping’ van David, maar de man heeft zijn sporen ruimschoots verdiend en stond op basis van zijn gitaristische kwaliteiten verdiend in deze line-up.
Wellicht door wat tijdgebrek, maar SaRon Crenshaw beperkte zich tot twee nummers. Meer had hij ook niet nodig om het publiek op zijn hand te krijgen. Allebei covers, die hij beiden wel volledig naar eigen hand wist te zetten.
Het was inmiddels de vierde (en niet de laatste keer) dat ik hem dit jaar zag, maar hij is voor mij zeker de grote ontdekking van de laatste jaren. Een grote persoonlijkheid, die ook bij de afsluitende jam op natuurlijke wijze de leiding nam en op een fraaie apotheose van dit magistrale optreden aanstuurde.
Afsluiter van het festival was Danny Bryant (gitaar/zang) met zijn begeleiders Alex Phillips (bas), David Raeburn (drums) en toetsenist Stevie Watts. Na de G4 show kwam hier toch een beetje een gebrek aan showmanship aan het licht.
Sjofele uitstraling, bonkige blues-rock, een vlakke uitvoering van de Otis Rush klassieker ‘Double Trouble’ en het overdadig strooien met noten, alsof het al Sinterklaas was. Toch moet gezegd worden dat de Brit weer alles gaf en de fans in de zaal, die toch nog redelijk gevuld bleef, zeker niet teleur stelde.
En zo kwam er klokslag middernacht een einde aan een zeer geslaagde derde editie van Flirting With The Blues. Complimenten aan de organisatie, die naar verbetering blijft zoeken en een prima mix van vertrouwde acts met verrassende ‘debutanten’ weet neer te zetten. Op naar de vierde editie op 1 december 2018.
