Eric Gales speelde met zijn begeleidingsband, dinsdag 17 Oktober j.l. in TivoliVredenburg De Helling – Utrecht. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele foto album te kunnen bekijken.
Zomaar op een doordeweekse avond stellen we de Tom-Tom in met als bestemming parkeergarage Vaartse Rijn – Utrecht. Normaal proberen we uitjes gedurende de week te beperken maar vanavond maken we een uitzondering. Waarom? Eric Gales is terug in Europa en treedt vanavond op in De Helling van Utrecht.
Amerikaan Eric Gales (Memphis, TN) heeft een moeilijke carrière doorlopen met vele ups en downs doordat hij zijn demonen maar moeilijk de baas kon blijven en daardoor zelfs een paar keer in de gevangenis belandde. Toch staat de 42 jarige Gales al zo’n dikke vijfentwintig jaar op de bühne, nationaal en internationaal wel te verstaan. Gales, als 16 jarige ooit protégé van niemand minder dan Carlos Santana, heeft als begeleiders Cody Wright op de 4-snarige bass en drummer Nick ‘baldhead’ Hayes en zijn vrouw LaDonna Gales als de percussioniste meegenomen op tour.
Eric Gales bespeelt de gitaar linkshandig ondanks dat de man rechtshandig door het leven stapt. De reden dat Gales de gitaar linkshandig en op zijn kop bespeelt is dat zijn leraar, broer Eugene Gales, linkshandig was maar toen Eric op vierjarige (!) leeftijd de gitaar aannam voelde het natuurlijk zo zegt hij zelf. Inmiddels heeft Gales een vijftiental albums uitgebracht waarvan Middle Of The Road bij het Nederlandse Mascot/Provogue label het nieuwste kindje is.
Gales is al een tijdje onderweg om het nieuwe album Middle Of The Road te promoten, wat begonnen is op de Las Vegas Big Blues Bender zal begin december zijn afsluiting vinden in zijn thuisstaat North Carolina.
Als Gales het podium is opgekomen neemt hij eerst even de tijd om zijn publiek te bedanken voor de massale opkomst, dit had hij niet verwacht op een dinsdagavond “pleasently blown away by so many people”. Het is inderdaad onverwacht vol, zeg maar propvol. Vooral mannen dat wel, Gales is een gitaarvirtuoos en niet echt gekend voor zijn onmiskenbare stemgeluid. Gales belooft ons vanavond al zijn passie en emotie in de gitaarspel te zullen leggen.
Ook krijgen we te horen dat Gales al een dikke twintig jaar “living life dangerously” de globe rondwandelde en dat hij al een keer of drie, vier dood had moeten zijn maaaarrrrrr afgelopen 2 oktober heeft hij met vrienden (o.a. Joanne Shaw Taylor) en vrouwlief gevierd dat hij al 15 maanden clean is van drank en drugs. Proficiat Eric!
Uiteraard zullen we getuige zijn van vele nummers van het nieuwe album en dat komt mooi uit want we zijn benieuwd! De funky opener is overwegend instrumentaal met een enkele “yeah” van de frontman wat als eega steevast bestempeld wordt als een Tourette-afwijking vertelde hij ooit. Gales’ stijl van spelen is niet echt in een hokje te plaatsen; het is blues maar ook funky en rocky, zelfs jazzy bij tijd en wijle. Het is de Gales Fusion Style!
Het tweede nummer van de set is een nummer van het jongste album, track nummer twee ‘Change In Me’ met als ondertitel The Rebirth. Als goed verstaander weet de bluesbrother en -sister dat dit nummer handelt over de ommekeer in Gales bestaan na het afkicken van de substanties die tot dan toe een groot deel van zijn dagbesteding uitmaakte. Ook dit nummer heeft een funky ondertoon maar laat ook de bluesmannen in de zaal uit hun dak gaan. Prachtig om te zien dat Gales nu écht bij de show is, dat was in het verleden wel eens anders. Ook mooi om te zien is dat Gales steeds weer steun en goedkeuring bij zijn vrouw LaDonna achter de percussie zoekt.
Gales is gezien zijn albumverkoop een groots artiest maar zoals gezegd ging zijn leven niet van een leien dakje, de man is nederig en toont zich een waar gentleman door en publiek zijn platenmaatschappij te bedanken voor de geboden kans en deelt met zijn publiek dat het volgende nummer de enige cover op het Middle Of The Road is. Ook waarschuwt hij ons dat er een mogelijkheid in zit dat hij emotioneel wordt tijdens het spelen ervan. Opvallend is dat wanneer de man het publiek adresseert de toeschouwers muisstil zijn en vervolgens aangemoedigd wordt zichzelf te zijn.
Wat er dan volgt is werkelijk, authentiek een passievolle uitvoering van Freddie King’s ‘Boogie Man’ wat overigens op het album samen met Gary Clark jr. is opgenomen. Inderdaad, Gales laat de tranen de vrije loop. Échte mannen durven dit. Het nummer zit vol met tempowisselingen die soms bijna jazzy zijn wat omslaat in originele blues-rock. Gales laat zijn passie de vrije loop, hij beweegt zich met grote stappen over het podium waardoor de baseball pet door zijn enthousiasme zijn weg naar de podiumvloer vindt.
Gales geniet zichtbaar en wij met hem, wàt een performance zo vroeg in de set! De opvolger is Buddy Guy’s ‘Baby Please Don’t Leave Me’ een nummer wat niet op het album te vinden is.
Maar waarvan Gales hardop “do you hear that Mascot Label” de aanwezige afgevaardigden van Mascot Label Group probeert te overtuigen dat het op het volgende album móet komen. Ondertussen sta ik, geheel per toeval, als bass-loving girl onder de bassist van de band.
Deze Jaco Pastorius look-a-like, Cody Wright, bespeelt zijn 4-snarige ZON mét plectrum en met pedaltrain. Wat deze gast solo uit de bass haalt zou gevestigde bassisten als Clarke, Wooten, Miller of wijlen Pastorius trots stemmen; vreemd genoeg blijkt na afloop de fotograaf verteld te hebben dat hij Stevie Ray Vaughan als idool ziet. Wat mij betreft speelt de jongeling een virtuose mix van free-jazz en blues.
Ook Nick ‘baldhead’ Hayes is fenomenaal op de drumms maar ook eega LaDonna Gales houdt ervan om de cow-bell te raken. Wanneer Gales héééél zacht zijn ‘axe’ (The Sonnet ‘Raw Dawg’ custom made Magneto) beroert kan je een speld horen vallen in De Helling.
Maar zo gevoelig als de solo begon zo bruusk speelt hij de sterren van de hemel in de apotheose van The Reaper. Hierna is het weer tijd voor een nummer van Middle Of The Road, track nummer 11 vertelt Eric ons. Ook deelt hij met ons dat na dit nummer wat door LaDonna voorgestaan zal worden hij menigmaal moeite heeft om de toeschouwers in de zaal tot kalmte te manen.
De frontman heeft gelijk ‘Swamp’ is een opzwepend nummer in de geest van R.L. Burnside waar LaDonna zelfs even vanachter de percussie vandaan komt. Het nummer is inderdaad “wild ye’ all” zoals Gales voorspelde.
Nadat Gales met zijn publiek heeft gedeeld dat hij na zijn optreden op Texel Blues van afgelopen week-end een stommiteit heeft begaan betreffende het meebrengen van de album blijken er maar 15 vanavond van eigenaar te kunnen wisselen baan ik me alvast een weg naar achteren zodat ik in ieder geval deze bijzondere, charismatische en getalenteerde Eric Gales ook thuis kan beluisteren.
Achterin de zaal hoor ik nog Lightin’ Hopkins’ ‘Catfish Blues, Jimi Hendrix’ ‘Voodoo Child’ en zélfs een stukje van Beethoven’s ‘Für Elise’ – hoe bedoelt u een veelzijdig man? Eric Gales heeft een zeer memorabele show neergezet en mijn oprechte hoop is dat hieruit vele af te sluiten contracten zullen volgen voor het aankomende festivalseizoen 2018.
Eric Gales is back on track and it was worth the wait!
Voor degene die Eric Gales heeft gemist tijdens deze tour kan ik van harte Rockin’ The Blues aanbevelen. Vrijdag 16 maart 2018 komt Gales samen met Buddy Guy’s protégé Quinn Sullivan en Gary Hoey naar De Boerderij van Zoetermeer. Een optreden om niet te missen voor de gitaar-adept!
De medewerkers van The Blues Alone? bedanken Mascot/Provogue Records voor de gastvrijheid.
