Ian Siegal speelde met zijn begeleidingsband, donderdag 12 Oktober j.l. in De Boerderij – Zoetermeer. Het voorprogramma werd verzorgd door het Dry Riverbed Trio. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele foto album te kunnen bekijken.
Het kan verkeren…..zo zie je een muzikant maanden niet optreden en zo zie je de artiest een paar keer achter elkaar. Het begon met een zeer goed optreden op Gevarenwinkel 2017 afgelopen augustus, gevolgd door het New Blues Festival in Assen vorige week en nu staat de man aan het begin van een korte tour.
De man in kwestie is veel gelouwerd en bekroond muzikant/schrijver/zanger Ian Siegal en zijn begeleiders Dusty Ciggaar, Danny van ‘t Hoff en tegenwoordig op drumms Darryl Ciggaar. Maar voordat Ian Siegal de goedgevulde zaal zal komen verbazen met zijn showmanship staat het Dry Riverbed Trio als support-act op het programma.
Het Dry Riverbed Trio bestaat uit Ronald Tilgenkamp op de up-right bass, Darryl Ciggaar op drumms en grote broer Dusty Ciggaar op de gitaar. Het Dry Riverbed Trio zijn voor de diverse vrijwilligers van The Blues Alone? geen onbekenden en dus weten wij wel een beetje wat ons te wachten staat.
Toch zijn er weer verrassingen waarneembaar binnen het trio, zo zingt drummer Darryl Ciggaar steeds meer nummers en dat doet hij verdomde goed kan ik u melden. Zo neemt hij het eerste nummer voor zijn rekening, Jimmy McCracklin’s ‘Georgia Slop’ een nummer wat wellicht bekender is in de uitvoering van Los Lobos. De opvolger, een slow shuffle, komt vocaal voor rekening van Dusty Ciggaar ‘Lonesome Whistle Blues’ Freddie King een nummer wat op het lijf van Dusty is geschreven door de mogelijkheid zijn virtuositeit op de zes snaren te etaleren.
Naadloos gaat het over in het deze keer door Dusty gezongen ‘One Black Stud’ van de Blasters’, het is een nóg meer up-tempo dan het origineel en de heupen, die nog niet warm zijn, hebben moeite het ritme te volgen. Ik zeg BAAS Dusty, met de treble op de microfoon ben ik iets minder blij maar soit… een kniesoor die daar op let!
De mix van rockabilly, country en rhythm & blues uit de fifties wint ook bij de jongere generatie aan populariteit, het trio uit Dordrecht staat garant voor een aangename pre-show want de term support-act doet hun muzikale kwaliteiten wat tekort naar mijn bescheiden mening. Aangevoerd door het fantastische gitaarspel van Dusty, de backing van Darryl achter de drumms en Ronald op de up-right bass kunnen we alvast de heupen een beetje los werken. Darryl’s stemgeluid lijkt steeds volwassener te worden.
Ook Ronald Tilgenkamp zien we steeds vaker de microfoon erbij pakken zoals in de vertolking van Hank Williams’ ‘7 Months 39 Days’! “Looking for a higher ground” is een zin uit de song, wel nu dat heeft dit trio al een tijdje gevonden vooral op de roots en rockabilly festivals is het Dry Riverbed Trio een graag geziene gast.
Nog een paar van deze superieure optredens en Darryl Ciggaar kan zich met gemak meten aan Martin de Ruiter van T-99. Darryl bewijst zich nogmaals als goede zanger en drummer in een nummer van The Sonics ‘Shot Down’. Dusty Ciggaar vertelt zijn publiek dat in iedere set die het Dry Riverbed Trio in den lande speelt een nummer van Willie Nelson niet mag ontbreken; deze keer is gekozen voor ‘I Gotta Get Drunk’ en dat in ‘soberoctober’……
Ronald Tilgenkamp en zijn Duke tekenen voor de apotheose van deze energieke binnenkomer……maar vlak ook de vocalen van Tilgenkamp niet uit want ook deze zijn bekwaam. Wayne Hankock’s Johnny Law wordt gedreven gebracht, het speelplezier spat van het podium, de up-right bass solo van Tilgenkamp is ontzagwekkend.
De dikke snaren lijken als elastiek onder zijn vingers. Een sublieme performance van een trio wat mij betreft vast in het voorprogramma van Ian Siegal mag blijven staan!
Na een klein half uurtje pauze is het om tien over half tien showtime voor de man uit Groot-Britannië, Ian Siegal. De bandleden komen een voor een het podium op aangevoerd door drummer Darryl Ciggaar alvorens ‘ace’ Ian Siegal het podium betreedt om meteen zijn publiek te verrassen met een nieuwe openingsnummer, ‘Eagle Become A Vulture’, op de zwart/witte gitaar met de door gesigneerde Buddy Guy gitaar-strap.
Het is een maatschappij-kritisch nummer in de trant van Scarecrow, een beetje donker met een gedreven slide partij. Zoals eerder gemeld in de vorige recensies is er een nieuw album opgenomen wat in maart 2018 geagendeerd staat om uitgebracht te worden. Een voorproefje hebben we alvast gehoord en dat belooft veel goeds.
Naadloos gaat Ian Siegal over in het even donkere, voodoo-achtige ‘The Skinny’ van het gelijknamige album uit 2011 en ook hier in De Boerderij van Zoetermeer zijn wij en onze bluesbrothers en – sisters getuige van een hele superieure uitvoering.
“Burn, burn, burn, R.L. Burnside” zingt Siegal en zoekt het effect met de nieuwe versterker die hijzelf tot “widowmaker” omdoopte. De frontman en zijn bandleden ogen fris, gretig en vol enthousiasme om een onvergetelijke show neer te zetten.
Awardwinnaar voor Best Blues Song ‘I Am The Train’ is alweer de derde song van de show en ook al is dit nummer ooit geschreven door de frontman als country song kan de uitvoering op de Harmony H44 de bluesharten van het aanwezige publiek nog steeds harder laten kloppen. Nog een nieuw nummer laat Siegal en zijn begeleiders horen met ‘When The Shit Hit’ een nummer dat op de blauwdruk van Mortal Coil Shuffle gelegd lijkt te zijn maar ook deze song is zeer geëngageerd te noemen. Het applaus na de eerste vier nummers zijn keer op keer ovationeel. Nu pas na vier nummers neemt frontman Siegal een moment zijn publiek te verwelkomen met “hello Boerderij, it has been a while”.
Het publiek en recensenten worden vanavond in Zoetermeer verwend; alweer een nieuw nummer dat de Siegal-revue passeert. Een nummer dat hij – via de telefoon – samen met Hook Herrera schreef na een “kopje koffie”-bezoekje van Herrera aan Amsterdam. Herrera schreef de muziek en Siegal de tekst van ‘Sailor Town’ over Portsmouth de stad waar de Brit zijn jeugd doorbracht. Zoals altijd verweeft Siegal ook nu weer een kwinkslag in het nummer, we horen een verwijzing naar T-99 (Madhouse Bugaloo) en Lowell Fulson’s ‘Tramp’.
Als de Gibson erbij genomen wordt horen we nummer vier in de rij van inkijkjes in het nieuwe album dat door Jimbo Mathus in Nederland werd geproduceerd. ‘Shotgun Rider’ doet me door de hogere octaven van het stemtimbre denken aan ‘Rodeo’ van het 2012 album Candy Store Kid; voor mij nu al een winnaar mede door het a cappella intermezzo in het nummer. Ook de bandleden hebben een groot aandeel in de vocals, “listen to that choir of angels” is het goedkeurende commentaar van de frontman.
Ondertussen is opvallend dat de rol van Dusty op de gitaar is verschoven van solerend naar begeleidend en heeft Siegal het heft van de solo’s in de nieuwe tour weer in eigen hand genomen. Het is uiteindelijk de Ian Siegal Band, niet waar?
Het allereerste nummer wat Siegal neerpende voor het nieuwe album, waar nog niemand de titel van heeft mogen verklappen, is een nogal confronterend nummer. Het nummer heet ‘Hate’ en gaat over, hoe kan het ook anders, dat woede vat over je leven kan krijgen.
Passievol en vol overgave gezongen en gespeeld kan ik u melden. De bandleden en de frontman zetten een zeer goede, overweldigende show neer, Siegal is weer de bandleider zoals we jarenlang van hem gewend waren. De timing van deze man is als altijd, zelfs in de mindere optredens, van grote klasse.
Toch staan er naast de nieuwe nummers ook de classics op het programma zoals ‘Revelator’ waarin een stukje ‘Backdoor Man’ en het overbekende ‘She’s Got The Devil’ wat als tribute aan de onlangs overleden Cedell Davis op zeer ingetogen wijze wordt vertolkt op de Gibson mét capo. Het zaalgeluid in De Boerderij is eminent, een dikke pluim voor de geluidstechnicus maar ook de lichttechnicus verstaat zijn vak, een prachtige uitlichting van de band is zijn visitekaartje. Met de woorden “Cedell are you with us” krijgt de song een emotionele lading.
‘Hard (P*#$) Pressed” kan natuurlijk in deze tot nu toe al memorabele te noemen set niet ontbreken; Siegal’s ster schijnt als nooit tevoren! De man is op dreef, blijft beleefd en kan geen genoeg krijgen van de waardering van zijn publiek. “Sam Cooke lives” schrijf ik in m’n notitieboekje als ik voor de tweede keer (ik hoorde de song al in Assen) ‘Sweet Souvenir’ mag meemaken. Het nummer werd samen met Jimbo Mathus geschreven en de tekst “found a postcard in the back of my head and this is what it read” maakt dat ik een brok in de keel krijg. Blijkbaar is de frontman zelf ook zo geroerd want hij perst er een zeer emotionele en passievolle gitaarpartij uit waar het publiek nog lang aan terug zal denken. Dit blijkt meteen ook het laatste nummer van de reguliere set maar het publiek wil meer…..véél meer van de onvolprezen Ian Siegal!
Als Siegal terugkomt voor een encore doet hij zijn stijl van een aantal jaren geleden weer eer aan, de man komt alleen terug en brengt een solo/akoestisch nummer. Dit keer in De Boerderij kiest Siegal voor een eigen nummer wat we lang hebben moeten missen in zijn optredens, ‘The Fear’ van het 2012 album Candy Store Kid. Een vertolking die me bij de strot grijpt, de man die de hele avond water en red bull heeft gedronken kan ook zonder ‘the monkey on the shoulder’ zeer overtuigende, emotionele vertolkingen brengen.
Ook de tribute aan de op 2 oktober overleden Tom Petty ‘American Girl’ wordt solo gebracht maar voor toegift nummer drie Robert Zimmermann’s a.k.a. Bob Dylan’s ‘Baby Let Me Follow You Down’ komt de band er weer bij. Samen met vaste waarde en backbone van de band bassist Danny van ‘t Hoff, drummer Darryl Ciggaar die een hele goede entree maakt binnen deze Ian Siegal Band en steun en toeverlaat Dusty Ciggaar op de gitaar is het feestje compleet.
De allerlaatste encore is echter een tribute aan de oude, veel te vroeg overleden, vriend Big George Ross Watt ‘Take A Walk In The Wilderness’ zing ik de hele tekst uit volle borst mee.
Na afloop van het optreden zijn vele toeschouwers het eens, dit was een van de betere optredens van de laatste jaren. Siegal heeft wederom menigeen weten te verrassen, zélfs de fans van het eerste uur! Het is al gezegd; Siegal schittert opnieuw! De Brit heeft zich opnieuw uitgevonden en zal met het nieuwe album wederom op vele podia pronken. ‘Ace’ Siegal Does It Again!
Geweldig verhaal van inderdaad een schitterend optreden. Goede vertaling van een fantastische avond. En Jose, prachtige foto’s man.
Groetjes van mij.