Blues Alive Boxmeer vond plaats op zaterdag 16 september 2017 in De Weijer van Boxmeer. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Leo Gabriëls.
In het zalencomplex De Weijer in Boxmeer werd voor de vierde maal het Blues Alive Boxmeer festival gehouden. Na veel positieve geluiden gehoord te hebben de vorige jaren had ik gelukkig dit jaar de kans om dit festival in het oosten van Brabant eens aan den lijve te ondergaan. Het festival wordt met maximaal zo’n 300 toeschouwers bewust klein gehouden en wat mij betreft werkt dit uitstekend.
Behalve een snelle bediening in de beide zalen van een tapje of een frisje is er in andere delen van het pand ook een ruime keuze aan drankjes en ook hapjes te krijgen. Sommige tafeltjes in dat gedeelte blijven gewoon de hele avond bezet voor een club bezoekers, die komen voor een goed gesprek met de muziek op de achtergrond, terwijl de hardcore muziekliefhebbers toch in de zalen te vinden zijn. Helaas ook in de zalen, vooral in die van de kleine zaal, ook de nodige toeschouwers, voor wie een goed gesprek voorop stond, maar ik ben bang dat we hier aan zullen moeten wennen en ook deze club mensen een prettige avond niet te willen ontzeggen.
Om 20:15 uur werd de aftrap verricht in de grote zaal door de gasten uit Oostenrijk, Meena Cryle & the Chris Filmore Band. We zijn inmiddels bekend met de podiumopstelling, met de foto van Elvis prominent aanwezig en weten wat we van deze band kunnen verwachten: een stevige en afwisselende set met blues en rock.
Ook vanavond stelt de band niet teleur. Het meeste materiaal op de setlist is op de recente cd ‘In Concert’ terug te vinden, zei het dat de volgorde wel danig anders is. Na aankondiging barst de Chris Fillmore Band, bestaande uit Chris Fillmore op gitaar, Joris Hendrik op bas en ‘new kid on the block’ Philippe Mies achter het drumstel. Al snel kondigt Chris de frontvrouwe aan en met ‘Bright Lights’ wordt de toon gezet. Uiteraard ontbreekt de slow blues ‘Since I Met You Baby’, met zijn prachtige Guitar Slim-licks niet.
De interactie tussen Meena en Chris is, na een samenwerking van 20 jaar, uitstekend te noemen, hoewel ze ook regelmatig een stapje opzij doet om Chris te laten losgaan op zijn Hagstrom, Gibson, Fender of Dobro.
Met ‘I’d Rather Go Blind’ weten ze het publiek nog even stil te krijgen, alvorens ze met ‘Take This Pressure Off Of Me’, waarin we Chris Fillmore ook nog even los horen gaan met de slide. Nou, met de opening was niks mis en de vraag was of de resterende band dit zouden kunnen vasthouden.
Eerlijk gezegd was dit de Keith Dunn Band wel toevertrouwd. De Amerikaanse veteraan was net terug uit Texas, maar met zijn Belgische begeleiders, Bart Mulders (gitaar), Renaud Lesire (gitaar en zang) en Thomas Pultyn (drums) liet hij horen niet echt last te hebben van jetlag.
Slow Blues, shuffles, boogie en zelf een vleugje latin. De bas wordt bij deze heren niet echt gemist. Renaud Lesire speelt de meeste baslijnen op zijn gitaar, maar soleert ook regelmatig en weet ook prima de weg op de slide gitaar.
Bart Mulders is in de lage landen toch nog steeds een beetje een ondergewaardeerde gitarist. Hij zorgt hier toch voor prima solowerk op zijn Gibson ES335. Keith Dunn mag dan in de loop der jaren iets aan stemkracht te hebben ingeboet, maar zijn harmonicaspel staat nog steeds als een huis. Dunn woont sinds de jaren negentig vorige eeuw in de lage landen, waar hij aanvankelijk de boel onveilig maakte met zijn inmiddels overleden partner in crime John Packer.
Nadat laatstgenoemde naar de VS terugkeerde bleef Dunn hier hangen. Helaas wordt hij hier ‘thuis’ nogal eens over het hoofd gezien, maar qua blues was dit gezelschap de smaakmaker van de avond.
Hoewel …. ook de performances in de kleine zaal van Dede Priest en Raymond Nijenhuis waren ook om de vingers bij af te likken. Op voorhand ging veel aandacht uit naar de dames Meena Cryle en Kat Riggins, we zouden haast vergeten dat we in Nederland ook een dame hebben, die deze dames minstens evenaart …. Dede Priest.
Samen met Raymond Nijenhuis kreeg ze eigenlijk nog de meeste speeltijd ook. Beide pauzes van 3 kwartier mocht dit duo opvullen en de pauzes vlogen voorbij. Een flink aantal liefhebbers volgden dit duo, dat een fraaie mix van blues, Americana en gospel bracht met het nodige eigen werk, maar ook uitstekend op eigen wijze vertolkte traditionals.
Raymond speelde naast verschillende gitaren ook mandoline. Van Dede wisten we al dat ze een fantastische zangeres is, die ook lekker viool speelt, maar ook op gitaar bleek ze haar mannetje te staan.
Ja, soms zijn pauzes gewoon te kort. Met ‘Jive Man’ kwam een einde aan de tweede set. Ondanks het slechte podiumlicht was het een uitstekend optreden en eigenlijk doodzonde dat zowel Dede als Raymond veel te weinig te zien zijn in de lage landen.
Afsluiter van het festival was de uit Miami afkomstige zangeres Kat Riggins, die begeleid werd door Fat Harry & Fuzzy Licks. Dit gezelschap maakte er een prima feestje van met het nodige materiaal van mevrouw Riggins cd ‘Blues Revival’, aangevuld met toch wel veel overbekende covers.
Daar was deze avond niets mis mee. Ze werden enthousiast en vakkundig gebracht. ‘Kitty Won’t Scratch’. Nou, dit katje was er zeker geen om zonder handschoenen aan te pakken. De versie van deze avond deed het met Albert Castiglia opgenomen nummer zeker eer aan. Naast het meer soul en funky werk als ‘A Change Is Gonna Come’ en ‘Shakey Ground’ kwamen ook meer geijkte bluesnummers als ‘I’m Ready’ en ‘Wang Dang Doodle’ voorbij. Met een mix van ‘Whole Lotta Love/Going Down’ werd het optreden uiteindelijk stevig rockend afgesloten.
Een prima Amerikaans/Nederlandse combinatie met uitstekende chemie. Kat gunde de muzikanten in de band alle ruimte en stond zichtbaar te genieten van het solowerk van Fat Harry van Dorth op gitaar, René Schutte op toetsen en en Jan ‘John Delight’ de Ligt op sax. Hassan Abudaldah (bas) en Jacco van den Heuvel zorgden voor een heerlijke groove.
Daar het programma al behoorlijk uitgelopen was en menig oudere bluesliefhebber het bed al opgezocht had bleeft de afsluitende jam beperkt tot êên nummer en sloten Keith Dunn, Bart Mulders, René Schutte, Hassan Abudaldah en Jacco van den Heuvel deze uitstekend gestaagde Blues Alive Boxmeer de avond af met Willie Cobb’s ‘You Dont’t Love Me’.
Al met al een heerlijk hoogwaardg avondje blues in Boxmeer in de prachtige locatie De Weijer, waar alles perfect geregeld was en ik me echt een gast voelde.
