Culemborg Blues 2017 wederom één groot feest

Culemborg Blues vond zaterdag 26 Augustus 2017 j.l. Tekst Ton Kok en Paul Scholman met foto’s van Paul Scholman.

Culemborg Blues blijft toch een beetje een buitenbeentje onder de bluesfestivals. Al jaren op rij breng ik er een prima tijd door, ondanks de jarenlange kruistocht om het bluesgehalte wat omhoog te krijgen. Die strijd heb ik inmiddels opgegeven. De organisatie zet elk jaar weer een prima programma neer en weet veel publiek naar de binnenstad van Culemborg te lokken.

Negentien namen stonden er op het programma en ondanks het feit dat het elk jaar toch weer afzien is met de flinke wandelingen tussen de diverse podia moet ik zeggen dat ik er toch weer in geslaagd ben om dertien van hen eens kritisch te bekijken.

Het festival werd afgetrapt met een kort maar indrukwekkend eerbetoon aan Rob van Veenendaal, medewerker van Culemborg Blues, die begin vorige maand veel te vroeg overleed.
De muzikale aftrap werd verricht door de Brothers Laporte & Guests. Naast de gitaristen Guus en Johnny Laporte verschenen op het podium gitarist Erwin Jawa, bassist Tenny Tahamata, Peter Bloem (zang/harmonica) en drummer Lars Erik van Elzakker (drums). Afgetrapt werd met de ook van Barrelhouse bekende ‘You Don’t Have To Go’.
Goed, het repertoire bestond uit een paar overbekende bluesklassiekers, maar voor mannen die hun sporen met veel eigen materiaal al lang verdiend hebben, geen enkel probleem. Ze hadden nog nooit samengespeeld en pas back-stage werden er hier en daar wat puntjes op de i gezet. Een feest der herkenning, met veel gitaarsolo’s, gitaarduetten en duels, maar ook prima harmonicaspel van Peter Bloem.
Als kers op de taart kregen we tegen het einde nog een verrassende prima mystery guest voorgeschoteld, niemand minder dan good old Oscar Benton. Bij opkomst oogde hij wat fragiel, maar eenmaal achter de microfoon was hij weer het mannetje. Hij had er zin in en liet een krachtig stemgeluid horen, waarmee hij eerste zijn klassieker ‘Bensonhurst Blues’ liet horen en daarna nog volledig los ging in ‘I’ve Got My Mojo Working’. Dat hij er zin in had bleek wel uit het feit dat hij de lengte van het nummer flink wist op te rekken.
Een uitstekende start van het festival. Er gaan wat geruchten in het circuit dat deze heren in deze samenstelling nog wel wat dingen samen willen gaan doen, er rest ons niets anders dan af te wachten wat er op ons af komt.
Na Detonics vorige week in Wespelaar (B) aan het werk te hebben gezien met invalgitarist Richard van Bergen, had dit keer Jeremy Aussems het gitaarwerk weer voor zijn rekening.
Een totaal andere gitarist dan Richard, kwam het repertoire wat rockender over, maar ook Jeremy liet horen een top gitarist te zijn. Het gezelschap rond frontman Kars van Nus speelde veelal van hetzelfde repertoire van vorige week maar wisten ook de Culemborgse Markt flink te laten deinen.
En dan The Grand East. Tóch een beetje een typische Culemborg Blues band. Prima muzikanten, maar muziek die heel weinig met blues te maken heeft. Een pittig volume ook, dat de balans toch deed uitslaan richting het kibbeling eten.

Robert Jon & the Wreck, een prima band, die ruim veertig jaar geleden tot favoriete band behoord zou hebben.
Verfrissende jonge bluesband hoorde ik mensen zeggen. Voor mij toch een meer een stukje nostalgie uit de hoogtijdagen van de Southern Rock. Prima twin-gitaarpartijen, strakke ritmesectie en goed toetsenwerk en prima zang van Robert Jon Burrison. Een prima band, maar als muziek van ruim veertig jaar terug als verfrissend en nieuw wordt gezien, dan word ik misschien toch te oud voor dit soort dingen.

The Kids In The Blues deden het prima. Altijd goed om te zien het enthousiasme waarmee jongeren met hun muziek aan de slag gaan. Maar het was toch meer de betere popmuziek wat het gezelschap liet horen in plaats van blues, vooral toen de ouders van de kids het podium bestegen om een paar ingestudeerde nummers te brengen. Het waren geen ‘Parents In The Blues’. We kunnen niet alles hebben, maar de dames en heren ouders deden hun best.

Op het podium in de Tollenstraat stond de band Swing Supply. Niet echt een muzikaal hoogstandje, maar wel met aanstekelijk enthousiasme gebracht. Lekker jump-blues en swing. Zowel Engelstalige klassiekers staan er op de set-list, maar ook het Nederlandstalige drinklied van de heren werd uit volle borst meegezongen. Een lekker feestje van deze heren.
Op hetzelfde podium heb ik wat later, van een afstandje, de John Frick Band zitten beluisteren en dit klonk zeker niet verkeerd. De muziek van de heren zit uitstekend in elkaar en klinkt lekker fris.
Afwisselend solowerk van John Frick op gitaar, Leo Birza op toetsen, Tom Moerenhout op sax en daarachter de ritmesectie met Nico Hart op bas en Michel de Man achter het drumstel. Door even een vermoeidheidsdipje heleaas te weinig van deze band gehoord, dus binnenkort op herhaling.
Ramblin’ Dog, de band afkomstig uit de regio Eindhoven en bestaande uit Frank Reemers (zang/gitaar), Joep de Greef (gitaar/harmonica/zang). Markus Trum (bas) en Hans Marijnissen (percussie) wisten er ook een lekker feestje van te maken. Naast een prima optreden brachten ze vandaag ook hun uitstekende nieuwe cd We Will Voodoo You mee.

Sugar Queen & the Straigh Blues Band heb ik eerder dit jaar aan het werk gezien op het bluesfestival in Ridderkerk. Ze maakten toen al een goede indruk op mij, al had ik het idee dat de band nog een beetje zoekend was.
Nu, hier stond een strak spelend en zelfverzekerd gezelschap op het podium rond zangeres Michele Denise. Deze schitterdende dame wist met haar ondeugende performance alle mannen (én sommige vrouwen) in het publiek moeiteloos om de vingers te winden.
Tel daarbij de uitstekende ritme-sectie met Ronald Burssens (bas) en Dominique Christens (drums) met verder de gitaristen Andy Aerts en Jean Raven, die elkaar nergens in de weg zitten en elkaar goed aanvullen. Met harmonicaspeler Wim Herbaut erbij hebben we een uitstekende band waar we nog veel van gaan horen.

Van de Jan Gerfast Band uit Zweden had ik nog niet eerder gehoord. Van dit soort bands hebben we er in Nederland genoeg rondlopen. Toch zagen we hier weer eens wat nieuwe gezichten op het podium met hun aanpak van de blues. Gerfast is een prima gitarist, zei het als zanger niet altijd even goed verstaanbaar.
De band speelde wat prima eigen werk, hoewel dat dat soms wel sterk gestoeld was op bestaand werk, maar schuwden ook een 100% cover niet. Naast de ritsme-sectie had ook toetseniste/zangeres Magic Mama een groot aandeel in het bandgeluid. Een aangename kennismaking met dit gezelschap.
Dan weer terug naar het hoofdpodium, waar Guy Verlinde & the Houserockers hun feestje aan het bouwen waren. Ik heb dit jaar al een paar keer over dit gezelschap geschreven, dus houd ik het hier kort. Guy Verlinde, Richard van Bergen en Erik Heirman zetten de Markt weer lekker op zijn kop.

Uit Denemarken kwamen Thorbjørn Risager & the Black Tornado.Deze Denen draaien alweer een tijdje mee en weten er altijd een prima feest van te maken. Zo ook vanavond.
Het enige bezwaar wat ik men deze mannen heb is dat ze altijd heel netjes binnen de lijntjes blijven. Twee prima gitaristen, die nooit eens even ongegeneerd losgaan of een solo 12 maten te lang te laten duren.
Ze weten het geluid van hun platen prima te benaderen, maar echt spannend wordt het eigenlijk nooit. Desalniettemin een prima show van deze heren.

Als afsluiter stond op het podium Laurence Jones met zijn band. Het jonge Engelse gitaarwonder, bassist Gregg Smith, drummer Phil Wilson en toetsenist Bennett Holland. Sinds mijn kennismaking met de jongeman in 2014 ben ik fan van hem en ook deze avond stelde hij zeker niet teleur en zorgde voor een waardige afsluiting van deze 24e Culemborg Blues.
Er kwam een compleet nieuw nummer van zijn komende cd voorbij en de nodige stukken van zijn eerdere schijfjes. Helaas zijn de Britten een beetje de weg kwijtgeraakt na de hoogtijdagen van de ‘British Blues Boom’. Een Lenny Kravitz-meezinger gaat wel erg ver en sommige Britse bands (dit was de derde keer dit jaar dat ik door een Engelse band op dit nummer verrast werd), schijnen ‘I Shot The Sheriff’ als een bluesklassieker te beschouwen. Ach, ze zijn nog jong zullen we maar denken.

De 24e editie zit er weer op en ongetwijfeld gaan we volgend jaar een fantastische jubileum-editie voorgeschoteld krijgen. Ondanks de soms kritische noten blijft Culemborg Blues een prima vakantieafsluiting.