Het Rhythm & Blues Festival, Blues Peer vond plaats op 14, 15 en 16 juli 2017. Hieronder het sfeerverslag van zaterdag 15 juli. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele album te bekijken.
M.C. deze twee aankomende dagen is niemand minder dan schrijver/dichter/zanger (Tröckner Kecks) en inmiddels alweer ‘celebrity’ in Vlaanderen door zijn werk voor de Vlaamse tv en radio Rick de Leeuw.
Hij zal met niet aflaten enthousiasme de introducities gaan verzorgen en zo ook voor de volgende band. Bluesminnend Nederland weet het al meer dan veertig jaar, Barrelhouse behoort tot de top en daar zijn we trots op. Zo trots dat Barrelhouse met het nieuwe album Almost There de Edison Jazzism Publieksprijs 2017 in de wacht sleepte. België echter is nog niet zo heel erg bekend met deze zes leden tellende band uit Haarlem.
Frontvrouw/zangeres is Tineke Schoemaker die met haar bijzonder aangename hese stem de mooiste bluesnummers ten gehore brengt. De gitaren worden bespeeld door de broers Johnny en Guus LaPorte, de (up-right) bass is het instrument van Jan Willem Sligting die samen met drummer Bob Dros zorgt hij voor de grooves.
Toetsenist is de geweldige virtuose Han van Dam. Hoogtepunten van deze set op het Peerse podium zijn ongetwijfeld de momenten waar de broertjes LaPorte met hun gitaarduels het Belgische publiek in extase brengen. De heren bespelen allebei een andere makelij Guus is de Fender-bespeler en Johnny LaPorte heeft voor een Gibson gekozen. Opener ‘Coming Home No More’ worden de nog steeds arriverende bezoekers als het ware naar het podium gezogen, de trouwe fan-base stond al een dik half uur voor het optreden opgesteld aan de hekken……
Eigenlijk is Barrelhouse het station opener al lang voorbij maar wellicht staat er vandaag nog een optreden op de agenda. We horen vandaag ouder werk maar natuurlijk ook van het nieuwe album zoals ‘Wish I Could Pray’, waarbij Jan Willem Sligting de bassgitaar ter hand neemt is een hele mooie. Persoonlijk ben ik erg verguld met de eigen draai die Barrelhouse aan M. Waters’ ‘I Love The Life I Live, I Live The Life I Love’ weet te geven. Het Woodstock gevoel overvalt me bij ‘Don’t Hold Your Breath’ waarin een hemelse solo voor Johnny LaPorte is een memorabel stuk.
Alweer een bijzonder goed optreden van dit ervaren zestal. De leden van de band voelen elkaar duidelijk feilloos aan. Een gesmeerd verlopen set maar hoe kan het ook anders als je al meer dan vier decennia samen musiceert? Het speelplezier is nog steeds duidelijk waarneembaar en werkt aanstekelijk. Een barre set van Barrelhouse!
“De mens die hier achter me staat werd geboren als een seatsniffer” en “de lat ligt hoger en zo hoog dat ik hem met moeite nog kan zien” dat was de introductie van Rick de Leeuw voor de ex-Blues Peer presentator en veelvuldig gast op het podium van dit altijd aangename festival, Walter Broes. Deze keer zijn het Walter Broes & The Mercenaries die het inmiddels in grote getale aanwezige publiek, al dan niet in rockabilly kledij uitgedost, versteld doen staan met nummers van het jongste album ‘Movin’ Up’.
De opener is echter het instrumentale ‘El Condor Mata’, de dode gier laten we hopen dat het deze zangvogels tijdens deze tweede set op de tweede dag van het drieëndertigste Blues Peer anders vergaat. We komen in iets woeliger wateren met ‘You Got Me Dizzy’ de cover van deze Jimmy Reed song is wat meer up-tempo dan het origineel zodat de heupen al wat los geschud kunnen worden.
Wat een pak geluid verzet dit trio toch, zo’n goeie sound zetten Lieven Declercq op drumms en Clark Kenis op bass én vocalen samen met frontman/gitarist maar ook zeker vocalist Walter Broes neer. ‘Movin’ Up’ is de opvolger, het nummer dat samen met onze eigen Micha Den Haring (T-99) werd geschreven heeft die lekkere rockabilly vibe, een heerlijk dans nummer.
De vaste schare fans die speciaal naar Peer getogen zijn genieten met volle teugen. ‘Do The Shake’ kan mij, de middle-aged bluesmama, maar ook Rick de Leeuw die er overigens ondanks zijn zilvergrijze haar er nog immer uitziet als een jonge griekse god, lekker laten swingen.
Ook Redding’s ‘Security’ een van mijn favorieten wordt weer fantastisch gezongen én gespeeld door de frontman Broes, overigens kan Kenis ook niet langer zijn enthousiasme de baas en steekt de up-right bass rechtop de lucht in. Dat Kenis ook aardig vocaal uit de weg kan bewijst hij met ‘Move All Night’.
De capo maakt zijn entree op de Guild van Walter bij de werkelijk exquise uitvoering van ‘No More’, wat een wereld gitarist is deze Broes! ‘I Got My Own Kick Going’ heeft een lekkere Diddley beat, Lieven Declercq’s debuut op Blues Peer is er een om in te lijsten! De drummer is niet alleen van de beat maar ook van de looks want hij is gekleed in een hele mooie crème vayavera en bassit Kenis heeft een iets ondeugender hemd aan. Al is zijn gogo-danseres wel iets meer op haar privacy gesteld….Ook het Waitsiaanse ‘Man Child’ waarvan de melodie liever overkomt dan de tekst “I Lie and I cheat and steal from my friends”.
Ook de Coppertone Baritone Telecaster die Broes zelf bouwde mag de spotlight vangen welke een prachtig vol geluid voortbrengt. ‘Come On Down’ is alweer het voorlaatste nummer van de set maar ook daar kunnen de voetjes van de Peerse weide en als laatste nummer draagt Walter Broes ‘You And Me’ speciaal op aan eega Kristine die eigenlijk meegekomen is voor ZZ Top maar als de tekst passages bevat als “I never knew anybody like you”, “I got you that ring” en “I gotta write it all over town” dan moet je toch wel even blozen.
Walter Broes & The Mercenaries bewijst ook hier op Peer maar weer eens dat zij zich niet beperken tot rockabilly maar ook zeker op een bluespodium op hun plaats zijn. Killer set mannen!
Onze master of ceremony Rick de Leeuw raakt niet uitgepraat over hoe dit Peerse festijn op hem overkomt. “Je eigen stoel, je eigen bierpul” en “in opwindende manier relaxed of is dit festival relaxed opwindend? Een ding is zeker ik ben hier volgend jaar weer” zijn uitspraken waar de organisatie van deze 33e editie van Blues Peer trots op mag zijn. De volgende gast is een pianist, de man die 55 jaar geleden in Kent werd geboren noemt alweer een dikke dertig jaar New Orleans zijn thuis. Jon Cleary is niet alleen benadigd gitarist maar ook als songwriter is hij bij velen geliefd.
De man was begeleider van o.m. Elvis Costello, Bonnie Raitt én Taj Mahal, maar speelde samen ook samen met Dr. John. Ook Jon Cleary heeft een nieuw album op de markt, een live album zelfs ‘Live At Chickie Wah Wah’ waar we ongetwijfeld veel stukken van te horen krijgen. Nog niet zo lang geleden zagen wij Jon Cleary op het Utrechtse Ramblin’ Roots waar wij in Cloud Nine niet écht onder de indruk raakten van zijn performance maar we gunnen Cleary het voordeel van de twijfel.
Deze keer zet de band bestaande uit Cornell Williams op de bass, A.J. Hall op de drumms en Nigel Hall op de toetsen een ‘wall of sound’ van jewelste neer, wàt een geweldige sound! Hier op Blues Peer kunnen we geen weerstand bieden aan de boogie en funk van Jon Cleary. Alsof ik mij in het swampy Nola bevind geniet ik van de piano van Jon Cleary die mij toch bij tijd en wijle doen denken aan de vele albums die ik van Champion Jack Dupree in de platenkast heb staan. Ach, je kan met minder vergeleken worden.
De muzikanten zijn mijn inziens de nieuwe lichting Nola muzikanten, toetsenist Nigel Hall – van Burgundy Street, legt de essentiele body, bassist Cornell Williams – Music Street – laat het niet bij een groove maar kan ook zijn eigen show stelen en drummer A.J. Hall zijn stuk voor stuk de toekomst! We zingen allemaal mee met ‘Jazz, Funk, Rhythm & Blues and Soul’.
Ook deze keer zijn we getuige van een ode aan een van Cleary’s idolen Allen Toussaint, hij kiest voor ‘What Do You Want The Girl To Do?’ dat uitkwam op Toussaint’s 1975 album Southern Nights en Cleary coverde het een kleine veertig jaar later op Occapella. Jon Cleary veranderde de Peerse weide even in het French Quarter van New Orleans!
De volgende gast kennen we al een tijdje, we kennen hem met zijn eigen band maar ook als een van de oprichters van de Royal Southern Brotherhood inmiddels heeft ook Mike Zito vorig jaar het succesvolle Make Blues Not War uitgebracht en dat komt hij op Peer live voorstellen. Bij de opstelling zien we oudste zoon Zach als roadie fungeren, hij – gekleed in pa’s overhemd – stemt de gitaren en stelt ze op.
De krachtige openener ‘One More Train To Ride’ is de heel aangename kennismaking met het album. Frontman/gitarist/zanger Mike Zito wordt begeleid door Terry Dry op de bass en Math Johnson op drumms en is een bekende voor het Belgische publiek, de man uit St. Louis groet tijdens het spelen de bekenden voor zijn podium opgesteld.
Ook het voor tv-serie Sons of Anarchy gebruikte ‘Roll On’ uit 2011 is een krachtig gezongen en gespeeld nummer. De riffs komen in sneltreinvaart voorbij, de pedalen worden gretig gebruikt maar steeds blijft Zito vocaal zijn mannetje staan. Ja deze ‘smooth loving guitarcriminal’ Zito is aan een eminente set bezig.
‘Gone To Texas’ ook alweer van een ouder album Songs From The Road uit 2014 is het rustpuntje van de set. De stuwende Texas blues komt in de vorm van ‘Waisted Time’ wat ook op het nieuwe album te vinden is, inmiddels is het nog maar vijf uur in de middag maar de tent is tjokvol, is vijf uur tegenwoordig prime-time? Als het aan Zito ligt wel; voor mij nu al een van de betere sets van dit festival.
Een lekkere rock ‘n roll-er ‘Crazy Legs’ is de opvolger maar dan wacht ons allen een verrassing. Zoon Zach zal ook een nummer mee spelen….hoe vet is dit voor een muzikant dat zoonlief ook dezelfde ambitie toont? De 22 jarige Zach speelt al vanaf zijn twaalfde gitaar en heeft inmiddels zijn eigen band Monchichi die een heel ander repertoire dan pa spelen, meer soul, fusion jazz. Vandaag speelt hij met zijn vader Mike Zito de titel track van het jongste schijfje, het nummer ‘Make Blues Not War’.
Goddomme wat doet Zito junior dit onwerkelijk goed. Blues verbroerdert of eh verzustert want plots krijg ik van een totale onbekende dame achter mij een dikke zoen op mijn wang omdat ik mijn emoties de vrije loop laat. Blijdschap heeft van mij meester gemaakt; de jonge Zach mag zich een gelukkige knaap prijzen met zo’n coole vader als Mike Zito.
Inmiddels gaat niet alleen de band, bassist Terry Dry en drummer Math Johnson uit hun dak van wat zij op het podium zien gebeuren maar ook het publiek is buiten zinnen van deze ‘Zito & Son’. Als Zito sr. zich tot het publiek richt “Honoured to be here” en “Belgium I Love You” wordt hij overstemt door het scanderen van zijn naam; men wil meer horen, meer zien, meer voelen van deze Mike Zito die de blues aan den lijve ondervinden moest maar zijn ‘monkeys on his back’ weer onder controle heeft.
Zodra de set werkelijk ten einde is zie ik de rijen voor de merchandise stand aanzwellen……Mike Zito z’n muzikale boodschap ‘Make Blues Not War’ zal na dit optreden in vele huiskamers te horen zijn. Een wereldster is geboren, Mike Zito is de naam!
The Blind Boys Of Alabama hebben op voorhand al de sympathie van het publiek, wij zagen ze al een aantal malen eerder optreden en zijn benieuwd hoe de krasse knarren zich nu verhouden tot hun leeftijd. De achtman koppige band bestaande uit zangers Jimmy Carter, Ben Moore, Eric McKinnie en nieuwkomer Paul Beasley, de (letterlijke) begeleiders zijn de ritme-sectie bestaatnde uit drummer Austin Moore en bassist Stephen Ladson, Joey Williams is de gitarist van dienst en toetsenist Peter Levin sluit de rijen. Ook Rick de Leeuw’s verwachting is hoog gespannen naar de gospel van deze vier blinde vocalisten.
Er wordt geopend met ‘People Get Ready’ gevolgd door ‘Spirits In The Sky’ en ‘Nobody’s Fault But Mine’. De toon is meteen gezet, menigeen wordt geraakt door deze hun verspreiding van de gospel. De songs ‘Uncloudy Day’, ‘God Is Real’ en ‘Way Down In The Hole’ hadden allen een spirituele dimensie. Hun versie van ‘House Of The Rising Sun’ krijgt ineens een hele andere dimensie. Deze stemmen klinken zó geweldig harmonieus dat je niet anders kán dan je héél nederig voelen. Tóch klinkt de solozang als samenzang niet altijd even zuiver, het is hen vergeven want de oudste van het stel Jimmy Carter is al 87!
Ondanks zijn leeftijd heeft de man nog steeds de energie om, natuurlijk begeleid, de trap af te komen en zich onder het publiek te begeven en ‘I Saw The Light’ met het inmiddels bekeerde bluespubliek te delen. Het was mooi om de mannen nog eens te zien maar iets zegt me dat hun ‘entourage’ minder van ophouden weten dan zijzelf…..
“All the way from the Holy, all the way to Hell” zijn de woorden die Rick de Leeuw kiest om The Red Devils aan toeschouwers te introduceren. Gospel wordt gevolgd door de duivel……
Drummer Bill Bateman, bassist Johnny Ray Bartel en gitaristen Paul ‘The Kid’ Size en Mike Flanigin vormden samen frontman/zanger/blues-harpist Lester Butler The Red Devils welke zelfs met Mick Jagger van de Rolling Stones een album opnamen. Bijna twintig jaar geleden alweer bezweek Lester Butler op 38 jarige leeftijd aan het gebruik van geestverruimende middelen. Lester’s rol bij The Red Devils wordt ingevuld door een man die al van jongs af aan door Butler werd beïnvloed, blues-harpist en zanger en onze eigen Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm ademt Butler.
The Red Devils zullen ons anderhalf uur achterna zitten met hun gedreven duivelsmuziek. Als sterke opener is ‘Highway Man’ gekozen, een nummer waarin meteen de importantie van een gitarist als Paul Size wordt benadrukt. Wàt een killer is deze man op de snaren!
Inmiddels zijn de laatste aan de bar of op het veld vertoevende bluesliefhebbers ook voor het podium te vinden; de tent is tjokvol want niemand, fan of geen fan, wil dit optreden missen. Het waanzinnig, wilde en woeste ‘Going To The Church’ is het nummer waar Big Pete en Paul Size elkaar uitdagen naar ‘higher grounds’.
Ook het legendarisch ‘Blackwater Roll’ is een nummer waar Size een extatische solo prijsgeeft. Een song wat al langer op Big Pete’s repertoire te vinden is staat ook op de set-list voor het Peerse bluesfestival met Billy Boy Arnold’s ‘Wish You Would’ bewijst van der Pluijm waarom hij de legendarische frontman Butler mag en kan vervangen. Door de jaren heen is Big Pete’s stemgeluid volwassener geworden maar ook zeker met zijn harpkwaliteiten kan hij zich meten met de besten. Inmiddels ben ik omringd door mannen die al voor de set het ‘return of the red devils’ t-shirt aanschaften dan wel bij een eerder optreden aanwezig waren……The Red Devils, het blijkt een soort cult te worden.
Little Walter’s ‘Just Your Fool’ is ook weer zo’n stuk waarbij ‘The Kid’ zijn signatuur op The Red Devils bevestigd en Bateman zijn eigen feestje achter de drumms viert. Het moet gezegd, deze set is vele malen opwindender dan die van Ribs & Blues, duidelijk is dat het samenspelen gedurende de afgelopen weken als support-act van ZZ Top haar vruchten afwerpt.
Bassist Johnny Ray Bartel en gitarist Mike Flanigin lijken zich ontdaan te hebben van de laatste schroom, ze zijn vrijer en genieten zichtbaar van het opnieuw samen musiceren. ‘She’s Dangerous’ laat me niet meer stil staan maar ook ‘Time To Cry’ heeft dat effect waarbij Mike Flanigin zo ontzettend zijn snaren geselt dat er een sneuvelt.
Inmiddels staat de fotograaf naast me en ook hij kan het niet weerstaan om zich mee te laten voeren door de opzwepende klanken van de blues-harp van Big Pete maar ook zeker op de duivelse, huilende snaren van Size. Hij is even zijn ‘job’ vergeten en danst uitbundig mee. Als Bateman tijdens ‘Who Do You Love’ zo hard de pedaal van de bassdrumm trapt zien we de S van Devils op het front loskomen.
Het publiek is uitzinnig na deze memorabele en bijzonder opzwepende set natuurlijk scandeert het publiek voor een encore maar ik ga me alvast opstellen bij de merchandise-stand want daar voorzie ik lange rijen fans die het album, alleen te verkrijgen bij live optredens, Return Of The Red Devils willen aanschaffen. The Red Devils zijn terug, Big Pete heeft bewezen dat zijn blues-harp kwaliteiten hoogstaand zijn én eens te meer is duidelijk Paul bevestigde dat “Size Matters”!
Na een dikke drie kwartier is het tijd voor de eerste grote commerciële act van dit Blues Peer 2017, gitarist Billy Gibbons, bassist Dusty Hill en drummer Frank Beard a.k.a. ZZ Top zullen de tweede festivaldag afsluiten. De southern rock/bluesrock van de band vindt zijn oorsprong in Texas en kan na bijna vijftig jaar nog steeds nieuwe fans aan haar fan-base toevoegen. De band die een dikke twintig albums op de markt brachten waarvan ze wereldwijd maar liefst 130 miljoen (!) exemplaren verkochten zijn inmiddels multi-miljonair en zijn weer eens op tour door Europa en doen hebben daar gelukkig ook Blues Peer in opgenomen, ‘ne dikke pluim voor de programmeur die hen wist vast te leggen. ZZ Top, in 2012 opgenomen de Memphis Music Hall of Fame maar ook in 2004 in Rock and Roll Hall of Fame, hebben een hele batterij Magnatone versterkers op het podium laten brengen en openen met hun signatuur de ronkende start van motoren.
Alsof er buiten de tent geen bar meer open is stuiven de laatsten op het veld de tent binnen en dringen zich naar voren zo dicht mogelijk voor het podium van dit trio. De opener is een nummer uit ‘Got Me Under Pressure’ dat handelt over de voorkeur voor ondeugende vrouwen “she likes wips and chains and cocaine, she’s about all I can handle, it’s too much for my brain”.
Ook al is het nooit mijn muziek geweest kan ik vandaag op Blues Peer weinig weerstand bieden aan het prikkelende geluid van deze band. Zagen wij Billy Gibbons vorig jaar nog op de eerste editie van HIBF in de Supersonic Blues Machine, in zijn eigen band komt de man toch nog voordeliger in de spotlight. Er is teveel om te incasseren, luisteren naar de ‘wall of sound’, kijken naar de ‘uitlaat’ microfoons en allerhande andere opgebouwde features op het drummstel – in een woord “overweldigend”.
‘Waitin For The Bus’, het slow grungie ‘Jesus Just Left Chicago’ en het bekende ‘Give Me All Your Lovin’ worden allemaal luid meegezongen en bewijzen dat de mannen Gibbons en Hill nog steeds sterk bij stem zijn. Inmiddels is het rolstoelpodium ook propvol met valide toeschouwers die weinig mankeren maar door de leeftijd slechts wat stramme ledematen hebben. Ook zij willen geen enkel showelement missen, want show maken kunnen deze drie mannen!
‘I Gotsta Get Paid’ met het trance-achtige intro voert me terug naar de legendarische clip waar mooie vrouwen en hot rods de hoofdrol kregen. Overigens ook het nummer waarin Dusty Hill de ‘strijkplank’ bespeelt een ‘custom built’ piano met allerhande chroomwerk; dit werd speciaal voor Hill gebouwd omdat hij tijdens een vorige tour herstellende was van een schouderblessure. Verrassend goed maar toch ‘eigen’ is de cover van Jimi Hendrix’ ‘Foxy Lady’ maar ook de keuze voor de klassieker ‘Catfisch Blues’ kan mijn goedkeuring wegdragen. Aan ‘Sixteens Tons’ van Merle Travis wordt door de southern rock sound van ZZ Top een hele andere dimensie meegegeven, de vele solo’s maken het nummer écht een must-hear!
Als we de intro van ‘Sharp Dressed Man’ herkennen weten we dat het bijna gedaan is, al zig-zaggend banen we ons een weg naar de uitgang om zo de grote meute te vermijden. Blues Peer heeft met ZZ Top inderdaad zoals het programmaboekje vermeldt een XXL De Luxe zaterdagafsluiter binnengehaald.
Wij vervolgen onze weg naar onze eigen ‘hot rod’ om morgen op de laatste festivaldag weer fris en fruitig aan te kunnen treden.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 hier van Blues Peer 2017 en van Dag 3 hier.
