Het Rhythm & Blues Festival, Blues Peer vond plaats op 14, 15 en 16 juli 2017. Hieronder het verslag van vrijdag 14 juli. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele album te bekijken.
Ondanks dat het geen ‘Thanksgiving Day’ is ben ik toch heel dankbaar dat ik weer eens de muziek van The Band live op een podium mag aanschouwen. Het is alweer 4 jaar geleden dat wij, privé in gezelschap van vrienden, een avond met film en vol muziek van The Last Waltz bijwoonde in de Antwerpse Roma. Toen gebracht door een Nederlandse gelegenheidsband, And The Band Played On, nu op de 33ste editie van Blues Peer is het een Belgische band die deze muziek nogmaals onder de aandacht brengt. De muzikanten hebben zichzelf omgedoopt tot Winterland ’76, toepasselijk want het venue waar ooit het laatste concert in 1976 van The Band plaatsvond heette zo.
Ook in Winterland ’76 zien we een viertal zangers t.w. Maarten Moesen is de zingende drummer, initiatiefnemers van deze tribute zijn Gianni Marzo gitarist/vocalist en Dimitri Vossen bassist/vocalist. Piet de Pessemier is de laatste vocalist maar hij bespeelt daarbij ook de akoestische gitaar én de dobro.
We zien maar liefst twee toetsenisten, Hans de Prins en Brecht Plasschaert én het collectief heeft speciaal voor Blues Peer ook nog eens een hornsectie van sax en trompet meegenomen. Er wordt geopend met ‘Don’t Do It’ en wordt opgevolgd door ‘The W.S. Walcourt Medicine Show’, meteen is het duidelijk deze mannen weten waar de spreekwoordelijke muzikale mosterd gehaald wordt.
Als eerste band het voor elkaar krijgen dat het nog steeds arriverende publiek al van buiten de tent je repertoire meezingt is een grote pluim. Natuurlijk mag ‘The Weight’ niet ontbreken en ook Winterland zorgt ervoor dat alle vier de vocalisten hun eigen couplet ten gehore kunnen brengen gelijk het origineel.’It Makes No Difference’ op het album door Robbie Robertson gezongen wordt nu door Piet de Pessemier, met behulp van de nieuwe technologie voor de tekst, zeer verdienstelijk gebracht.
De blazers doen flink hun best maar ook de andere omlijsting door de toetsenisten zijn om de vingers bij af te likken. Gelukkig staat ‘The Night They Drove Old Dixie Down’ ook op de set-list. Een fact-check had verdienstelijk geweest alvorens de nog niet in de coulissen aanwezige Boogie Boy had aangetkondigd maar Winterland laat zich niet van de wijs brengen en besluiten tot ‘ The Shape I’m In’. Als dan toch het concert ‘The Last Waltz’ tot de letter toe gevolgd wordt door het uitnodigen van een Belgische celebrity dan maakt Boogie Boy alsnog zijn entree. En wat voor één; deze kleine pianist houdt van show en dus is zijn optreden navenant. Boogie Boy presenteert zich als een Ray Charles die hijzelf overigens ooit in een ver verleden zelf naar België haalde en zingt een medley van M. Waters’ ‘Mannish Boy’ en ‘Hoochie Coochie Man’.
Jammer dat het na drie kwartier Winterland met ‘Op On Cripple Creek’ alweer gedaan is maar ik dank alle snarenrakkers/vocalisten voor hun smaakvolle tribute aan The Band.
De openingsavond van deze 33ste editie van Blues Peer lijkt in het teken te staan van de tribute bands. Zolang dit met smaak gedaan wordt heb ik daar geen enkele moeite mee en dus staan we na een half uurtje pauze klaar voor Rumours, 40 years. Alweer een behoorlijk aantal mensen op het podium van de Peerse weide. Maar liefst een 7-koppige band maakt zijn opwachting.
Hiervan zijn 2 leden lieftallige dames, de een op de toetsen en op de accordeon die ook het geheel aan elkaar praat heet Sara Gillis en de andere dame, Ilse Goovaerts, is de vocaliste die rol van een van de originele zangeressen van de band op zich neemt.
De heren die de vocals voor hun rekening nemen heten Marco Cirone en David Broeders maar spelen ook allebei gitaar samen met de derde gitarist Rob Vanspouwen. De drummer is Arnout Hellofs, bassist van dienst is Jan Ieven. Met zo’n gezelschap kan er muzikaal weinig misgaan dunkt me.
Zoals de bandnaam al doet vermoeden gaan we integraal een van de meest succesvolle, maar onder heftige omstandigheden opgenomen, albums van Fleetwood Mac horen. De opener van deze set is ‘Second Hand News’ en meteen neem ik een paar passen naar voren. Hier wil ik niets van missen, ook al ben ik in het geheel geen fan geweest van deze band natuurlijk kan ik wel van een aantal nummers het chorus meezingen.
Joni Mitchell look-a-like Ilse Govaerts zet ‘Dreams’ in en mijn hemel dit is de perfectie ten top! Al leunend tegen het hek kijk ik ik de security beambte aan en hij mij….ons staat het kippenvel op de armen. Ilse Govaerts ‘doet’ geen Stevie Nicks maar ‘is’ Stevie Nicks voor het komende uur! Van Sara Gillis horen we dat Lindsay Buckingham een speciale manier van gitaarspelen had ontwikkeld onder druk van een langdurige bedlegerigheid, hij had ‘klierkoorts’ zoals de Belgen het noemen wij kennen het als Pfeiffer, tijdens zijn jeugdjaren.
Marco Cirone speelt ingetogen ‘Never Going Back Again’. Hij vervolgt met ‘Don’t Stop’ en dat is precies wat er door mijn hoofd speelt, nee niet stoppen want deze tribute is net als de vorige zéér smaakvol. ‘Go Your Own Way’ is natuurlijk het nummer bij uitstek voor het publiek om te participeren in het chorus, we zijn één grote familie op de Peerse weide die stijlvol en kunstzinnig klaargestoomd worden voor een heel mooi week-end vol muziek van uiteenlopende genres. Breekbaar toont Ilse zich als ze achter de piano plaatsneemt voor ‘Songbird’. Een zangvogeltje inderdaad deze Ilse, wonderschoon! Maar niet alleen Ilse, àlle bandleden krijgen evenveel inbreng in ‘The Chain’. Ongelofelijk dat deze muzikanten nog maar sinds januari 2017 samenspelen…..wat een synergie vertoont dit collectief.
Rob van Spouwen neemt een heerlijke gitaarsolo voor zijn rekening maar ook drummer Arnout kan een aardige beat neerleggen. Sara en Marco tekenen samen voor de uitvoering van ‘I Don’t Want To Know’ waarin David Broeders ook de spotlight op zich gericht krijgt voor zijn solo op de snaren van zijn baby. ‘Oh Daddy’ werd door Lindsay Buckingham geschreven over het telkens achterlaten van je kindjes als je weer op toer moet vertrekken. Alweer bijna aangekomen bij het einde van deze zeer entertainende set horen we nog ‘Gold Dust Woman’ en de apotheose komt van Sara Gillis die haar accordeon heeft omgehangen om ‘Tusk’ vocaal samen met Marco en Ilse te brengen. Rumours, 40 years brecht een smaakvolle ode aan een band die in de jaren zeventig van de vorige eeuw zeer woelige tijden beleefde maar nog immer bij het publiek voortleeft.
James & Black is vanavond de enige ‘niet’ tribute band die hun opwachting op het podium van Blues Peer 2017 maken. Uw verslaggevers van deze 33ste editie van Blues Peer kennen James & Black al een tijdje en zagen hen in 2013 optreden op een piepklein podium in de Veemarktstraat van Breda tijdens het jaarlijkse vierdaagse Breda Jazz. Bruce James en Bella Black musiceerde daar met één van onze favoriete bassisten van Nederland Jay Tee Teterissa.
Inmiddels hebben Bruce en Bella zich omgedoopt tot James & Black, in Breda kwam het optreden niet écht tot ontplooiing mede door het gemis aan interactie met het publiek als gevolg door het passerende publiek in de nauwe doorgang van straat. In de vier jaar dat wij hen niet hebben gezien is het koppel duidelijk gegroeid. Inmiddels woont het koppel uit Austin – Tx alweer een aantal jaren in België en is er een derde schijfje opgenomen This Time. Een album wat heel veel lovende kritieken mocht ontvangen. Duidelijk is dat Bella haar stem heeft ontdekt bij het gospel zingen in de kerk en vanavond op de openingsavond van dit 3 daagse blues festival zit de dame in de wollen cape mét shawl er lekker in.
We horen ‘Right On’ een nummer van het jongste album, een nummer gezongen door de Bruce James achter de toetsen, het is funky, het is soul met een randje jazz en natuurlijk blues maar dat randje is slecht heel dun! Tóch luistert dit bluespubliek ademloos naar wat er zich op het podium afspeelt. Ook de eerder albums komen langs als ‘Henry’ van het album uit 2015 ‘How Long Is Now’ voorbij komt, een nummer waarin Bella nog maar eens toont hoe laag ze kan zingen en nog steeds zuiver blijft. Niet alleen Bella Black maar ook Bruce James op de toetsen en vocals manoeuvreert vrij en gemakkelijk van soul naar blues, naar jazz en fusion en weer terug in tegenstelling tot het bijgewoonde optreden in Breda destijds trekt dit charismatisch koppel mij nu wél over de streep.
‘The Days’ opgenomen op hetzelfde album en ook op de live registratie van het optreden in La Chapelle heeft een heerlijke groove mede bewerkstelligd door de Hugh Laurie look-a-like Nicolas Thys. De titeltrack ‘This Time’ herbergt een hoofdrol voor de blazerssectie, Jeroen Capens op sax, Loïc Dumoulin op trompet en Dree Peremans op trombone maken dat dit album dat vandaag voor het eerst te koop is goede verkoopcijfers zal halen. De gitarist van deze band, Max Banassi, speelt een hele fijne set en rijgt de licks en solo’s met gemak aan elkaar.
De jonge drummer Jordi Geuens tikt een lekker portie drumms weg, een bovenste beste. In ‘Nothing Left To Do’ bewijst Bruce James met zijn groove maar ook zeker zijn vocalen nog maar eens aan de, inmiddels meeswingende, toeschouwers waarom er wel degelijk rekening met deze band gehouden moet worden. ‘Golden Boy’ is ook weer een zelf geschreven nummer, het handelt over racisme, iets wat wij Europeanen totaal niet uitdragen…….volgens Bella Black dan. Het is een mooie ballad, door een prachtige zangeres zeer bewogen gezongen.
Inmiddels is de cape uit et voilà diva Bella is een feit. De pianist moet een gelukkig man zijn, ze is een geweldige zangeres en ook nog een mooi mens in elke zin van het woord. Ook James & Black hebben besloten om een celebrity uit te nodigen, het is de blues-harp virtuoos Steven Troch die komt meespelen bij ‘Jonah’.
Wat een solo slingert deze trots van Mechelen de tent in! ‘For No Reason’ is ook weer een nummer van het kersverse album This Time en krijgt een heerlijke jazzy groove mee door het eminente spel van bassist Nicolas Thys. Dit is jazz twee punt nul, grappig dat het bluesminnend publiek ook hiervan kan genieten en lekker participeert. Als laatste nummer van een zéér goede, muzikaal tot in de perfectie uitgevoerde set horen we nog ‘Every Day’ en we hopen samen met James & Black dat vanaf vanavond ook elke dag een zonnige dag is. Zij gaan wat mij betreft een hele zonnige toekomst tegemoet met de release van dit nieuwe album This Time.
Inmiddels zijn we nog maar een half uurtje verwijderd van middernacht maar de werkdag en de autorit die geteisterd werd door vele files begint zijn tol te eisen. We hebben dus een opkikker nodig, de muziek wat nu op de line-up staat heeft ooit die reputatie wel opgeplakt gekregen, sterker nog er waren staten in de US waar de radiostations deze muziek verboden werd te draaien. We hebben over de muziek van Elvis Presley, The King voor velen. Ook voor de laatste band klaarblijkelijk want zij noemen zichzelf The King (A)Live! Alweer een tribute band, maar de man die 16 augustus 1977 overleed verdient er natuurlijk ook een.
De band bestaan uit Jan Bas die het vocale deel voor zijn rekening zal nemen en drummer Nico Vanhove beiden leden van het Peerse Rusty Roots. Zij worden bijgestaan door Jimmy Schrijvers op gitaar, Davy Jansen op bass, Simon Lenaerts op de piano. De blazerssectie huist Bert Steegmans op trombone, Tjeu Martens op trompet en Wim Wouters op de saxofoon. Jan Bas is gekleed in een witte jumpsuit gelijk Presley in de zeventiger jaren, het haar is donker gespoten en de bakkebaarden completeren het geheel. Het decor is bijzonder goed nagemaakt, dat moet een aardige duit hebben gekost. We zien de ELVIS drop-down banner uit de ‘come-back’ show uit 1968 maar ook de big band stands met het zo beroemde Elvis TCB-logo. Taking Care of Business daar is waar Presley voor stond, eens kijken of deze tributeband de man die de rock ‘n roll vormgaf en muziekgeschiedenis schreef eer aan zal doen.
De opener is net als bij de originele shows van Elvis het ‘Also Sprach Zarathustra’ van Strauss, op band wel te verstaan. Het eerste vocale nummer is er meteen een waar de menigte voor naar voren komt ‘C.C. (See See) Rider’ en ik ben niet teleurgesteld in het gebodene. Jammer is wel dat de vocalen een beetje verdrinken in het bandgeweld, de microfoon had van mij prominenter gemogen wat ook weer het geval is bij ‘Blueberry Hill’. De set wordt een sentimental journey door de muziek van de enige, echte Elvis. ‘Can’t Stop Loving You’, ‘Heartbreak Hotel’ maar ook Tony Joe White’s ‘Polk Salad Annie’ en ‘The Ghetto’ waar Jan Bas helaas de tekst moet aflezen komen langs.
Toch verzandt het geheel steeds meer in een soort persiflage waar ik persoonlijk wat moeite mee krijg…..we luisteren nog even naar ‘Jailhouse Rock’ en een van mijn persoonlijke favoriete Elvis nummers ‘Suspicious Minds’ begeleidt ons vertrek uit de tent, inmiddels is het een Peers feestje aan het worden maar als verslaggevers houden wij het hierbij. Een tribute? Nee, niet echt, wél een leuk vertier.
Morgen weer een dag en dan gaan we voor het ‘echie’ met originele blues uit België, Nederland en natuurlijk de US. Het was een mooie avond met een paar heerlijke muzikale verrassingen.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van Blues Peer 2017 hier en van Dag 3 hier.
