Album Release Party ‘Breathe In’ – D-Tale in CC Palethe van Overpelt-België, 24 Juni 2017 j.l. Tekst: Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier voor het gehele album.
Na twee uur rijden vanuit de regio Den Haag bereiken uw verslaggevers het plaatsje Overpelt in België. Als we voor het gebouw geparkeerd hebben wacht ons een prettige verrassing wanneer we na de geconserveerde voorgevel in een prachtige cultureel centrum Palethe stappen. Binnen huist de Gemeente maar ook een bibliotheek en een volwaardig theater De Zinne genaamd.
We zijn naar België gereden om hier in Overpelt de cd-presentatie van het nieuwe, tweede, album ‘Breathe In’ van D-tale bij te wonen.
D-tale hebben we al eerder gezien maar ik stel de leden voor de lezers die de verslagen van de eerdere optredens gemist hebben nog even voor. D-tale is een collectief van vier muzikanten wat bestaat uit zanger/gitarist Mario Pešić, Eric Wels op bass die samen met Steve Wouters op drumms de ritme-sectie vormt en op de toetsen zien we Patrick Cuyvers. Mario Pešić is niet alleen de frontman/gitarist en zanger maar ook degene die veel van de nummers schrijft al dan niet in samenwerking met zijn broer Ivo Pešić.
De zaal is groot, een maatje té groot als je het mij vraagt, maar mooi ingericht en het podium is imposant. Iets over half negen komt de frontman van D-Tale Mario Pešić, zonder zijn begeleiders maar mét de rode Gibson en de slide rond de pink het podium op en start in met ‘She Can’t Get Enough’, aanvankelijk word ik op het verkeerde been gezet want ik denk dat we met een semi-akoestische Americana song deze cd-presentatie gaan beginnen. Niks is echter minder waar als na het couplet de andere bandleden ook het podium betreden om deze ferme en ontwapenende song zowel vocaal als instrumentaal te versterken.
Het is een ‘one in a million’ mooi nummer! Mario heeft zo’n lekkere rauwe stem, meer dan plezierig kan ik u melden. Pešić werd beïnvloed door het beluisteren van platen van de oudere rock en blueslegendes. Maar ook John Hiatt is een van de invloeden. Niet zo verwonderlijk als u weet dat Pešić ook in een Americana-getinte band als Camden speelde. De overige bandleden zoals Patrick Cuyvers zou u ook kunnen kennen van het meest recente project Saron Crenshaw of Hideaway en drummer Steve Wouters van Little Hook maar ook de Nederlander Eric Wels kent u misschien. Hij heeft bij Jan de Bruijn gespeeld maar is naast het musiceren vooral audio-editor, componist en eigenaar van de Wels Bass University.
Het tweede nummer op de set-list is net als voorgenoemde van het nieuwe album Breathe In; we horen ‘Refugee’, ook weer een nummer door wat waarschijnlijk over de roots van deze twee broers gaat. Hun origine ligt n.l. in het Joegoslavië van de vorige eeuw en na het ontbinden van de staat sinds 2003 Kroatië heet. Heel fijn in dit nummer is dat Patrick Cuyvers zich uit mag leven op zijn ‘ebony & ivory’. Ook het eerste album Come Out And Play uit 2015 wordt tijdens dit optreden blijkbaar niet vergeten als Patrick met zijn groove de heupen van een handje vol bezoekers al laat bewegen en Mario wil dat wij hem uitproberen in ‘In Time’. Altijd nog een opzwepende song en een lekkere gangmaker zo in het begin van de set.
Nog een nummer van het nieuwste schijfje is de titel track ‘Breathe In’ een nummer wat handelt over dat je soms even een time-out moet nemen van het hectische leven. Hierin heeft de stuwende kracht van de ritme-sectie Steve Wouters en Eric Wels op de bass een prominente rol. Toch kan ik niet alles goed verstaan doordat Mario in deze song wel heel laag zingt “how low can you go Mario?”. Toch geniet ik van de tekst “on a trip to the crossroads in your mind” en de ‘voodoo spell’ die Cuyvers met zijn B3 de CC Palethe instuwt.
‘Come Out And Play’ is de titel-track van het debuut-album uit 2015 en zou zo uit de pen van Hiatt kunnen komen. Hier wordt men vrolijk van, mooie Americana van een boven gemiddeld niveau. Ik heb mijn waarneming nog maar net met mijn tafelgenoten gedeeld als de eerste cover van de set een feit wordt. Het is ‘Riding With The King’ van John Hiatt met deze zeer goede cover doet Pešić één van zijn voorbeelden eer aan. Ja, dit is lekker hoor mannen; dat vind ik niet alleen maar ook de trouwe fan-base die net als ik van meezingen houdt en wie weet halen we de nog ietwat meer verlegen toeschouwer ook over om te participeren?
‘Money Talks & Bullshit Walks’ is weer van een hele andere orde; deze song van het ter doop te houden album heeft een heerlijk funky ritme en de groove komt in de vorm van behoorlijke vette solo van bassist Eric Wels die de dikke snaren ‘plukt’ en ‘slaat’ waar Stanley Clarke en/of Marcus Miller trots op zouden zijn. Natuurlijk is er ook hier weer een hoofdrol voor Cuyvers op de piano, wàt een winnaar dit nummer. Alle leden van de band dragen hun steentje bij en wij? Wij zorgen dat de bandleden steeds weer een goed getimed applaus krijgen.
D-tale houdt van crossovers en dat is gedurfd als je bedenkt dat het gemiddelde publiek graag een band in een hokje wilt stoppen. Vanavond in CC Palethe wissel D-Tale eigen nummers, Americana of ballads af met covers. ‘I Wish You Would’ van Billy Boy Arnold is er zo een. Hier horen en zien we Patrick Cuyvers al skattend achter de B3 de boel opzwepen maar ik hoor ook een vleugje Al Jarreau in de vocalen van bassist Eric Wels wat een fantastisch uitvoering, geen cover maar D-Tale maakt er hun eigen versie van, lef! Bijna zou ik de vingervlugheid op de Fender Telecaster tijdens de solo van Mario Pešić u vergeten te melden, de aantrekkingskracht van deze solo is overweldigend waarbij ik steeds weer denk “hoe kan ‘ie dat met die grote werkershanden?”.
Dit nummer blijkt de afsluiter van de eerste set van de album presentatie te zijn, we doen een rondje langs bekenden, gaan even luchten in de, achter het gebouw gelegen, mooie tuin maar willen eigenlijk door……door met deze nog immer naar een hoger niveau groeiende band.
De tweede set beging met het instrumentale ‘Easy Come, Easy Go’, de laatste track op het album, een nummer wat mij aan het werk van Jan de Bruijn doet denken, tikkeltje jazzy maar toch ook een overtuigende blues. De gitaarpartij van Mario is het stadium ‘bandje’ voorbij, D-Tale is een professioneel collectief! Dat moet Triggerfinger Mario Goossens ook gedacht hebben toen hij zijn medewerking aan het tot stand komen van ‘Breathe In’ verleende.
Tijdens ‘I’m In Trouble’ van het eerste album van D-Tale had ik graag de gitaar van Mario wat prominenter gehoord in de zaal, vooral op festivals kan dit heel belangrijk zijn. Zeer donker begint het nummer ‘Long Gone’ dat is begrijpelijk want de tektst gaat over teveel drinken en de consequenties hiervan. Ik geniet van de mallets op de drummvellen van Steve Wouters, beheerst en toch passioneel. Ook in dit nummer, wat me overigens een tikkie aan ‘Curses’ van Ian Siegal doet denken, legt Mario zijn ziel en zaligheid, bijzondere man, bijzonder kwartet die samen een mooi einde aan dit nummer maken!
Nóg een nummer over het drinken van alcohol is het met snerpende, huilende gitaarlicks doorspekte nummer ‘Gotta Stop Drinking’. Een nummer wat meteen weer de zaal ‘los’ trekt, lekker up-tempo waarbij we allemaal meeklappen, Patrick de hoge noot haalt en de band hun aanstekelijk plezier goed overbrengt op hun aanhangers.
Ook in de tweede set een nummer van John Hiatt, hoorden deze verslaggevers het nummer kortgeleden nog door de man die dit nummer tot hit verwierf, Buddy Guy. Hier in Overpelt doet D-Tale ‘Feels Like Rain’ alle eer aan. Dat vindt ook het publiek die gedurende het nummer steeds luider mee durft te zingen. Bam!, die Cuyvers die samen met de anderen ook déze vertolking voorbij die van ‘cover’ brengt.
Een vleugje rockabilly is te bespeuren in ‘Gun In My Pocket’, het nummer ligt makkelijk in het gehoor, deze song zal het goed doen op de festivals deze zomer. Natuurlijk is de swingende B3 een van de ingrediënten van dit makkelijk in het geheugen blijvende dansbare nummer waarbij ikzelf natuurlijk al helemaal niet meer stil sta.
Als ik bij de toog een paar pintjes en een Geusje bestel hoor ik Buddy Guy’s ‘Midnight Train’ waarin de muzikale vrijheid genomen wordt om ook een stukje van ‘Papa Was A Rolling Stone’ (The Temptations) en ‘Polk Salad Annie’ van Tony Joe White te verweven. De wervelende gitaarsolo is om van te watertanden, op welk festival deze mannen ook zullen staan deze zomer óveral zullen zij het spreekwoordelijk dak eraf spelen. Dat laatste is in CC Palethe iets moeilijker gebleken omdat er naar mijn mening té weinig feed-back uit de zaal kwam, de harde ken D-Tale fans niet in ogenschouw nemend. Weer wil ik er voor pleiten een band die optreedt uw waardering te laten blijken zodat zij zich naar een hoger niveau van musiceren kunnen tillen.
De afsluiter in dit sympathieke theater van Overpelt is alweer een nummer van John Hiatt, bijna woordelijk zingt de fan-base én uw verslaggever ‘Tennessee Plates’ mee. Natuurlijk kan deze succesvolle album-presentatie niet afgesloten worden zonder toegift; de tweede ballad van de avond en van Breathe In album ‘Hold On’ wordt ten gehore gebracht en mijn opgestoken nekharen gaan rechtop staan van de orgelklanken van die altijd goedlachse, genietende Patrick Cuyvers. Mario zingt in dit lied, waarin een vleugje van Sam Cooke en Otis Redding is te bespeuren, dat het soms moeilijk is om zijn droom van muziekmaken te volgen maar dat hij het toch iedere keer weer redt. De gitaarsolo is passioneel en verpletterend maar ook de backing-vocals van Eric en Patrick maken dit tot een hele sterke soulvolle song.
Genereus worden een aantal aanwezigen die ook een aandeel in de tot stand koming van Breathe In hebben op het podium uitgenodigd. D-Tale wil hen even in de spotlights zetten. We zien achtereenvolgens manager/booker Rachel Theunissen, mede tekstschrijver en broer Ivo Pešić, degene die de banner – die overigens als verrassing voor de band tijdens de eerste set als decor diende – creeërde Danny Claes en last but not least de man die voor de promo-clip voor het album zorgde Jos Jones.
D-Tale een heerlijk collectief van muzikanten die een hele goede tweede cd in muziekland hebben gelanceerd!
Binnenkort is D-Tale te zien op de Gentse Feesten en o.a. Swing Wespelaar.
