Blues So Dirty You Can Smell It @ Ribs & Blues 2017 (Day 3)

Een sfeerverslag van het 21ste Ribs & Blues Festival te Raalte op 3, 4 en 5 juni 2017 door Giel van der Hoeven en Nicolette Johns met foto’s van Gerrie van Barneveld (volgen) en José Gallois (klik hier voor zijn album).

GILES ROBSON BAND
Na die heerlijke afsluiter de avond ervoor op de R&B Mainstage en ons interview tot diep in de nacht met The Red Devils, gingen wij vanmorgen weer fris van de lever van ons hotel richting Raalte.  ‘Jij bent nu toch in the mood voor vuige Chicago blues, dus versla jij de Giles Robson Band maar dan begin ik rustig aan met Matt Andersen’, zei Nicolette. Geen probleem, zompige harmonica blues kan ik elk uur van de dag horen. Bovendien was het mijn eerste kennismaking met de Giles Robson Band sinds de voorman is gestopt met The Dirty Aces, en dat beviel uitstekend. Als je de man aanvankelijk zo over het podium ziet sjokken moet je nou niet gelijk denken aan een ras entertainer.
Toch zal die je doen verbazen wanneer hij eenmaal loskomt. Want de Engelsman is echt een van de beste bluesharp-spelers van dit moment en het publiek vermaken kan je ook gerust aan hem overlaten. Met gitarist Filip Kozlowski, bassist Jeff Walker en drummer Darren Crome staat er een hecht team op het podium. De manier waarop tussendoor een kapotte versterker werd vervangen toonde aan hoeveel live-ervaring dit kwartet al heeft opgedaan. Niks geen paniek, de boel tijdens het spelen repareren of vervangen en doorknallen.
Veel werk van de met veel lof ontvangen CD ‘For Those Who Need The Blues’ (2016). Van vurig uptempo werk (‘Summa That Good Stuff’) tot sudderende slowblues (‘Start A War’) en instrumentals (‘G.S. Shuffle’).
En ook ‘a popsong’ zoals Giles het aankondigde: ‘Commit A Crime’, bekend van Howlin’ Wolf en recent nog op het The Rolling Stones’ Blue and Lonesome album. Natuurlijk zijn de terugkerende elementen in zijn show zoals de stoomlocomotief-imitatie en de meezing aanmoedigingen tijdens ‘Sarah Lee’ (‘in België kunnen ze dat beter’) doordacht en weloverwogen. Maar het gaat niet ten koste van zijn onbevangenheid en de band-synergie. Giles verhaalt vermakelijk over ‘low down dirty women’ en ‘dangerous stuf ‘ maar wanneer hij op z’n HOHNER-harmonica blaast, is de Brit toch op z’n best.
Nadat Giel van der Hoeven en ik een verdeling hebben gemaakt onder de optredende artiesten, zullen we elkaar vrijwel de hele dag slechts backstage tegenkomen. De artiesten die ik zelf al een of meerdere keren heb zien performen worden vandaag weer door de frisse ogen bekeken én beluisterd van verslaggever Giel. Wel zien we samen zien we de laatste nummers van de opener op het Main Stage in Raalte maar eerst ga ik stiekum nog één keer zelf genieten van deze gigant in muziekland.

MATT ANDERSEN
Voordat de man in kwestie zijn entree kan maken worden er eerst door MC Jaap Harmsen een aantal gasten op het podium van de grote tent uitgenodigd. Waarom? Er zijn een aantal European Blues Awards 2016 te verdelen en als eerste komen Nineke Loedeman en partner in crime Harry Radstake van Blues Magazine hun EBA 2016 voor ‘Best Publication’ in ontvangst nemen.
Maar ook Ribs & Blues Festival zélf mag de EBA 2016 in ontvangst nemen voor Best Event/Festival, deze wordt overhandigd aan voorzitter Ton Groot Beumer. Namens het hele TBA? team feliciteren wij hen allemaal van harte met het behalen van deze erkenning voor hun toewijding en tomeloze enthousiasme.
Ton Groot Beumer krijgt ook nog eens een oorkonde voor zijn uitmuntende voorzitterschap van de commissie Ribs & Blues gedurende de laatste twintig jaar.
De laatste EBA 2016 is tevens de introductie tot de opener van de laatste dag, van de tot nu weer succesvol te noemen 21ste editie van Ribs & Blues. Matt Andersen ontvangt de EBA 2016 voor Best Solo Acoustic Act.
De man is in alle opzichten inderdaad groots te noemen, muzikaal en figuurlijk. Altijd weer in geruit overhemd te aanschouwen komt de Canadese Matt Andersen deze award in ontvangst nemen maar hij heeft vooraf kennelijk beproken dat hij toch vooral wil musiceren……terecht want hij heeft maar een uurtje om de toeschouwers versteld te doen staan met zeer bijzonder stemgeluid maar ook zijn gitaar capaciteit. Matt Andersen werd ook al in zijn thuisland Canada genomineerd voor een prestigiueuze prijs, JUNO. Uit Europa kan hij nu een award op de Canadese schoorsteenmantel zetten.
Andersen brengt een mix van folk, soul maar ook blues. De sympathieke, imposante man heeft zijn plek in mijn hart allang weten zeker te stellen en opent met ‘In Time Of Trouble’ wat hij opdraagt aan een fan. De jonge dame naast mij veert op, is zij het die deze song heeft aangevraagd? We komen er niet achter want ik wil niet op mijn plekje op de eerste rij door een akoestisch heen praten. Toch knap dat je het lef hebt om in je eentje voor zo’n grote tent de menigte zó bij de strot kan grijpen met ‘The Gift Of Life’.
Matt Andersen vertelt ons dat het zijn laatste optreden is van een hele week touren door Europa en vandaag is het een “good hairday” dus mogen we genieten van zijn exquise fingerpicking eind aan ‘Burning Flame’. Maar ook de slidetechniek heeft voor Andersen geen geheimen in ‘Fool For You’, wat eerlijk gezegd niet overàl helemaal zuiver is. Het is de man vergeven want zijn gedrevenheid op de gitaar samen met zijn soulvolle stem is zo’n kadootje deze mooie zonnige middag in Raalte. Alweer laat de sympathieke Canadees de rillingen over m’n rug lopen. Wàt een artiest pur sang is deze man toch!
Voor alle mama’s in de tent speelt hij ‘Good Son’ en ik zie de tranen bij een aantal van mijn buurvrouwen opwellen; het intro doet me heel erg aan Townes van Zandt denken. “Stay with me for a while” hoor ik de man zingen en ik denk ja dat wil ik wel maar ik zal je op schijf mee moeten nemen Matt. Bij ‘Lost My Way’ mijmer ik weg bij de tekst “a book with no pages, a sky without stars” en schrik ik bijna van de hartverscheurende uithaal. Als hij ‘Come By’ ten gehore brengt is hij even niet meer in het Sallandse maar in zijn eigen gitaarhemel.
Inmiddels kan de man na ieder nummer op een ovationeel applaus en waarderend gefluit rekenen maar zijn eigen interpretatie van Bill Withers’ ‘Ain’t No Sunshine’ trekt de laatste nog niet tot Andersen fan omgeturnde toeschouwer over de streep. De voorste rijen staan met vijf centimeter hoog kippevel op de armen naar de man te luisteren…….luisteren want de meesten genieten met de ogen toe. Ook vandaag staat ‘People Get Ready’ van Curtis Mayfield op zijn set-list en mogen we ook hier zachtjes meeneurien. Zijn eigen geschreven ‘Devil’s Bride’ is de afsluiter van een zeer bijzondere openingsset van de laatste dag van Ribs & Blues 2017.
Alweer laat Matt Andersen zijn visitekaartje achter. Zijn soulvolle stemgeluid en zijn gitaar capaciteit hebben alweer onuitwisbare indruk weten te maken.

ROBERT ELLIS
Op het Delta Stage in de kleine tent staat een ensemble uit Houston-Tx als we met moeite ons een weg hebben kunnen banen door de menigte die zojuist de Main Stage tent verliet na het optreden van Andersen. Robert Ellis heeft zonder twijfel zich in de mooiste outfit die ik tijdens dit festival heb kunnen spotten gehesen.
Het pak wat de man draagt is voorzien van afbeeldingen van “the galaxy”, een ode aan het spacecenter van zijn hometown of is staat het pak symbool voor wat deze 27 jarige nog wil veroveren…….the universe is yours Robert zou ik de man willen zeggen want ik ben getuige van een rasechte liedjesschrijver van bijvoorbeeld ‘Perfect Stranger’, een mix tussen country, jazz en blues. Al jaren wordt Ellis bijgestaan door gitarist Kelly Doyle en de twee mannen met de Stetsons, bassist Geoffrey Muller en Tank op drumms. Die ons beiden al in het eerste deel van de set trakteren op een bovenste beste solo op hun beider instrumenten.
Ondanks dat Ellis’ stemgeluid mij iets té nasaal is blijf ik het grootste deel van de set voor het Delta Stage want de band intrigeert me mateloos. Deze mannen die ogenschijnlijk volop genieten van de relaxte sfeer wat er in Nederland heerst, Ellis uit zijn lof omtrent ons mooie landje, het festival en onze liefde én respect voor de diverse muziekstromingen uit alle windhoeken van de wereld. Ook steekt hij niet onder stoelen of banken hoezeer de geur van de ribbetjes de magen van de mannen op het podium laten knorren.
Dat de slager/bbq-er niet alleen oog en oor voor de klant heeft blijkt als niet veel later een mega-buckets ribs door hem op het podium wordt gezet. We horen nog een nummer wat Robert schreef naar aanleiding van het fenomeen ‘Friday nite Skate’ waar jongelui op zoek gingen naar die ene perfecte partner…..’Couples Skate’. Robert Ellis heeft op Ribs & Blues 2017 zeker heel wat nieuwe fans erbij gekregen; een goede, entertainende set met mooie liedjes.

BARRELHOUSE
Tijdens deze Ribs & Blues editie werden er veel odes gebracht aan de onlangs overleden Gregg Allman. Terecht natuurlijk, want The Allman Brothers Band was een van de belangrijkere Southern rock- en bluesbands van de jaren zeventig. Ze zijn er zelf te bescheiden voor, maar eigenlijk kan hetzelfde worden gezegd van Barrelhouse: een van de belangrijkere bluesbands van de jaren zeventig in Nederland met een zeer goede live-reputatie.
Bovendien is de Haarlemse band na 43 jaar in dezelfde bezetting met 16 albums en meer dan 2000 optredens verder nog steeds productief en on the road. Ze wonnen al veel prijzen en ook nu weer is het gezelschap genomineerd voor de Edison Jazzism Publieks Prijs. Met twee nummers van hun laatste CD Almost There, ‘Don’t Hold Your Breath’ en het instrumentale ‘Hoky Poky’ – een fraaie en geslaagde variatie op The Allman Bros ‘Jessica’ – herdacht ook Barrelhouse op schitterende wijze Gregg Allman. Waarin de broers Guus en Johnny Laporte in de beste Allman traditie een twin lead slidegitaarsolo gaven met een hoog kippenvel gehalte.
Zangeres Tineke Schoemaker wekte ook weer veel indruk met haar hese zangstem die lijkt te zijn geknipt voor een tranentrekkende ballad als ‘Almost There’. Ook in de gospelblues-song ‘I wish I Could Pray’ (“voor een overleden vriend”) en ‘My Fears’ (“wie heeft ze niet?”) waren de emoties tot ver in de tent voelbaar. Werd er nog wel geswingd dan? Uiteraard. ‘Beware of the Dog’ kreeg een heerlijk dansbare uitvoering inclusief percussie intro en gitaar/pianosolo’s.
De kracht van een Barrelhouse optreden zit ‘um ook in de opbouw van de setlist; van ‘Bring it on Home’ tot aan ‘Born to Die’ zat die speellijst als een mix van eigen nummers en covers zeer solide in elkaar.
Bluesminnend Nederland mag… nee, móet trots zijn op Barrelhouse!

THE GRAND EAST
Daar waren ze weer! Ook bijna kinderen aan huis in Raalte, de kwajongens van The Grand East uit Overijssel. Ongetwijfeld de beste psychedelische jammband van Nederland. Sinds het label Goomah hun boekingen doet en er ervoor zorgde dat ze hun eerste echt plaat ‘Movano Camerata’ konden uitbrengen, gaat het er een stuk professioneler aan toe bij de jonge honden.
Hun thuisbasis is inmiddels Utrecht waar ze aan de Oudegracht de studio van DeWolff mogen gebruiken voor repetities. Want ondanks dat de boys gepokt en gemazeld zijn op de planken van rokerige kroegen en donkere clubs kan een steady thuisbasis geen kwaad. Maar je kunt Twents vee ophokken waar je wilt, eenmaal losgelaten slaan ze weer ouderwets op hol. Veel volume, veel spotlights, veel rook, maar vooral dus veel energie op de Delta Stage. ‘Frogs’ is de standaard opener van hun gigs.
Een rustige opbouw met Hammond-intro door Joris van den Berg, gitaar erbij van Niek Cival, groovy baslijntje door Teun Eijsink en als drummer Imanishi Kleinmeulman invalt gaan de remmen los.
Frontman Arthur Akkermans gaat direct al als een bezetenen tekeer, gelijk Jim Morrison in zijn beste jaren. Zijn harmonicaspel wordt technisch met de jaren steeds beter zonder dat het aan improvisatie en zeggingskracht verliest. The Grand East klinkt soms als The Doors-on-speed en brengt je later weer in de ban van mellow psychedelica.
De teksten van Arthur zijn ondergeschikt aan de muziek (en live ook dikwijls onverstaanbaar) maar bevatten soms best wel een boodschap. Zo is ‘Rabbits & Children’ een aanklacht tegen een overmaat aan moderne technologie en sociale media.Maar erg serieus hoeft de luisteraar dat nou ook weer niet te nemen, want The Grand East is er vooral om het publiek live te vermaken, en bovenal om er zelf ook van te genieten. Elkaar gruwelijk kapot spelen. En dat stralen ze nog steeds als geen andere band uit op de podia.

THE GOSPEL SESSIONS
Al een tijdje kijk ik naar deze set uit, inmiddels behoeft de Gospel Sessions feat. Michelle David weinig introductie want de verslaggevers uit het noorden van Nederland hebben al het genoegen gehad deze samenwerking van Beans & Fatback/Lefties Soul Connection gitaristen linkshandige Onno Smit en Paul Willemsen, drummer Toon Oomen die ook de bass hanteert maar ook het wash-board lijkt een favoriet percussie instrument én de dartelende Michelle David te zien optreden in De Amer.
Michelle David zingt soul, R & B fantastisch geblend met Gospel, maar zingen is voor deze kleine, grote dame een understatement. Wàt kan deze dochter van de soul zingen zeg, maar niet alleen haar stem is prettig om naar te luisteren ook kijken naar David, die oorspronkelijk uit New York komt en alweer een kleine 15 jaar Nederland haar thuis noemt, is een plezier. Ze is uitgelaten, dartel en blijmoedig wat eigenlijk allemaal hetzelfde is…..Michelle is vooral overrompelend! Niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat deze kleine donderstraal in vele grote musicals heeft gestaan én dat de dame de backing-vocals voor Diana Ross verzorgde.
“Gospel triest en saai?” wordt door haar zelf beantwoord met “Neej Hoorrrr” het dikke engelse accent is vertederend; we moeten vooral onszelf laten gaan “let go be yourself” vindt Michelle. Nou dat doen we hoor Michelle, de menigte is buiten zinnen van je stem die nergens beperkingen lijkt te hebben. Ook drummer Toon Oomen kan een aardig hoge noot raken maar ik zou de gitaristen Onno en Paul, die overigens maar met moeite op de stoeltjes kunnen blijven zitten, tekort doen als ik niet zou vertellen hoe ik geniet van de Duesenberg, Supor en Epiphone van Paul en de Gold Top Gibson van Onno die soms zó scherp speelt dat hij bijna de snaar lijkt door te snijden met zijn plectrum.
Er komen bekende gospels voorbij zoals ‘Shine A Light’ maar ook een echte NOLA sound wordt gespeeld als ’99 1/2′ voor een meezinger zorgt. Haar bariton lijkt uit de kleine teentjes van deze wervelwind te komen in ‘Listen To The Rain’. Inmiddels hebben de gitaristen het opgegeven…..ze kunnen niet langer blijven zitten en vooral Paul Willemsen springt met zijn gitaar in het rond als was hij bevrijd van de duivel.
‘Evrything Is Gonna Be Alright” is de uitsmijter maar de menigte is zó uitzinnig en ‘bevrijd’ door de Gospel van Michelle en haar mannen dat er natuurlijk om een toegift gescandeerd wordt. ‘Soldier In The Army Of The Lord’ waarin Onno als klap op de vuurpijl nog even de bass met het plectrum ons in ‘hogere’ sferen brengt. Ik ben samen met héél veel toeschouwers getuige geweest van een zéér memorabel optreden van ‘reverend’ Michelle David en haar discipelen Onno, Paul en Toon. Wàt een spectakel!
SARI SCHORR
Sari Schorr uit New York is een goedlachse dame op het podium. Even dacht ik dat het een gimmick was maar Sari Schorr ís een goedlachse dame! En dat mag ze zijn want het gaat haar voor de wind.
Het debuutalbum ‘A Force Of Nature’ (2016) met bijdragen van o.a. Walter Trout, Oli Brown en Innes Sibun werd gelauwerd en geprezen. De boekingsagenda voor 2017 staat bommetje vol.
Innes Sibun is ook gitarist van haar huidige begeleidingsband The Engine Room en hij trad eerder onder meer op met Robert Plant. Om deze kanjer samen met bassist Kevin Jefferies (o.a. Jeff Beck) die op Ribs & Blues vervangen werd door Ian Jennings, keyboardspeler Anders Olinder (o.a. Glenn Hughes) en drummer Kevin O’Rourke in je band te hebben, is ook een reden tot lachen. Eigenlijk is Sari meer te plaatsen in het mainstream rock genre. Maar ze is vooral live zo veelzijdig dat je haar om het even op elk podium kan neerzetten.
Door het rauwe randje in haar stem en de repertoirekeuze is ze al een poosje een opvallende verschijning in de Europese blues(rock) scene. Maar door haar vocale uithalen lijkt de hardrock ook op haar lijf geschreven. Dat zal ook de reden zijn dat deze expressieve dame zowel ‘Where Did You Sleep Last Night?’ van Lead Belly, ‘The Stumble’ van Freddie King als ‘Rock and Roll’ van Led Zeppelin als covers op de setlist heeft staan. Laten we het er dus maar op houden dat Sari Schorr een tijdloze zangeres is waar we ongetwijfeld nog veel van gaan horen.
Of, ‘a powerhouse vocalist’ zoals Walter Trout haar die avond noemde en waarmee zij dan weer een nummertje mee mocht zingen op de Mainstage. Want tijdens het Ribs & Blues festival zijn we allemaal vrienden en vriendinnen van elkaar. Zoals dat hoort.

WALTER TROUT
Walter Trout lijkt een vaste gast te worden op Ribs & Blues maar niemand neemt het de programmeur kwalijk want Walter Trout heeft een speciaal plekje in de harten van vele Nederlandse bluesliefhebbers. De man heeft de blues aan de lijve ondervonden, tijdens zijn optreden op R & B in 2013 was de man al ziek van de lever, hij onderging een levertransplantatie in 2014, nog maar net hersteld stond hij in 2015 alweer op het Main Stage podium van dit prachtige, nog steeds gratis, festival.
Gelukkig mochten de verslaggevers er in 2015 ook bij zijn om een onvergetelijk emotionerende set mee te maken. Nu alweer een tweetal jaren later staat de sympathieke Trout op het podium alsof er niets is gebeurd. Toch lijkt het of zijn spel en zijn stem meer gevoel over kunnen brengen, dit uit de mond van een niet-bluesrockliefhebber is op zijn minst opmerkelijk. Als opener heeft Trout ‘Life In The Jungle’op de set-list gezet ook Europa’s favoriet ‘Say Goodbye To The Blues’ altijd als hommage aan zijn grote voorbeeld B.B. King is een onderdeel van de set. Voor de vele fans zijn er geen geheimen meer in de volgende nummers die volgen, vele van zijn meest recentste album Battle Scars.
Als begeleiders zien we natuurlijk drummer Michael Leisure, toetsenist Sammy Avila (vader van Danny Avila bassist huidige formatie The Imperial Crowns) en de grootste verrassing voor dit bass-loving-girl is John Avila die de broer is van Sammy, oom van Danny maar ook de bassist in de originele bezetting van The Imperial Crowns.
Maar Walter Trout verwelkomt dit keer ook een blues-harpist op het podium, het blijkt na wat research te gaan om Bob Landgraff die in de band Good Rockin’ Daddy speelde.
Deze keer zet Trout niet zijn zoon in de spotlights maar gelijk in 2015 zijn trouwe tourmanager Andrew Elt, de man speelt ook een behoorlijke partij op de gitaar kunt u van mij aannemen. Als Trout ‘The Love We Once Had’ aan zijn vrouw Marie opdraagt breekt de grote, stoere man, hij houdt het letterlijk niet meer droog…..de tranen krijgen de vrije loop. Niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat zij aan zijn zijde bleeft toen hij alles opnieuw moest leren zoals lopen en de kleine motoriek weer leren te gebruiken.
Een mooie verrassing valt het publiek ten deel, wij zijn inmiddels als gepakt en gezakt voor de weg naar huis, als de laatste act van het Delta Stage, Sari Schorr ook nog een nummer mee komt zingen….met ‘Going Down’ komt er een einde aan een enerverend, divers maar vooral heel fijn week-end vol vuige, smerige Blues afgewisseld met Americana, Britpop en Gospel.

Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 hier en Dag 2 van Ribs & Blues 2017 hier.

The Blues Alone? willen Ribs & Blues langs deze weg complimenteren met hun LED-schermen decor op het Main Stage. De reporters van The Blues Alone? willen ook alle 850 vrijwilligers bedanken voor hun inzet. Floor bedanken we voor haar welkom en haar vakbekwaamheid. Frank Starink voor de assistentie bij de interviews, de dame van de VIP tent die midden in de nacht interviewer Giel van der Hoeven een rustig plekje gunde. Én het hele TBA?-team was verguld Henriët weer op het Ribs & Blues terrein te kunnen spotten.
Graag zijn wij volgend jaar weer van de partij!