Blues On The River vond plaats op vrijdag 9 en zaterdag 10 Juni. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Ton Dontje.
Terwijl ik in de social media de vele wisselende reacties over het Holland International Blues Festival lees, prijs is mezelf gelukkig met mijn keuze voor de 20e editie van Blues On The River op de M.S. Ameland. Al vroeg had ik deze keuze gemaakt en slechts één of twee namen hadden mij wellicht van mening kunnen doen veranderen, maar uiteindelijk ben ik toch zeer tevreden met mijn beslissing.
Voor deze editie van Blues On The River stonden vier acts op de affiche, maar dat werden er vijf, doordat Dave Chavez zichzelf als cadeau aan de organisatie had aangeboden om met zijn band tussen zeven en acht op de aanlegsteiger de aankomende passagiers te ontvangen met hun heerlijke ongecompliceerde blues. Het weekend begon dus ‘sharp like a knife’.
Zelf was ik beide dagen al heel vroeg ingescheept, om vanaf het zonnige bovendek de aankomst van de bezoekers goed gade te slaan. Ondanks het Grolloo gebeuren, waren toch de vele bekenden weer aan boord, sommigen voor één dag, maar ook heel veel voor beide dagen. Zaterdag was het iets drukker dan op vrijdag, maar beide dagen was het heet op de boot en was het bier helaas niet altijd even koud. Maar we kwamen ten slotte voor de muziek en wat dat betreft hadden we niets te klagen.
De Dave Chavez Band wachtte de cruisers op met een selectie nummers van hun beide cd’s, aangevuld met de nodige klassiekers uit de bluesgeschiedenis. Bassist Peter Offerman en drummer Marcel Gootjes zetten een prima basis neer voor de uistekende zang en sterke gitaarspel van Dave. De bezoekers werden onthaald met het traditionele drankje en de stemming zat er al prima in, voordat de trossen gelost waren.
Het bovendek was het speelveld voor het Belgische gezelschap Chilly Willy, dat ons twee dagen lang zo’n beetje alle bekende Chicago blues klassiekers liet horen. De polonaise bleef dit keer achterwege, maar de heren De Huibbe (zang), Alain Counye (gitaar), Andy Aerts (gitaar) Rudy Eens (harmonica), Wim van de Meulebroeke (bas) en Walter Cuyvers (drums) wisten er toch een stevig feestje van te bouwen.
De tweede dag kwamen ook Yoni Blue en Robert Smith een nummertje meezingen en zeker voor de mensen op het achterdek van het vaartuig, waaronder veel verstokte rokers, waren ze de hoofdact voor de cruise. Misschien typerend dat op de tweede dag vanaf 24:00 uur de fusten bier hier helemaal leeg waren. Gelukkig was ik inmiddels overgestapt op de Spa rood.
Het middendek was beide dagen het territorium van de Hoodoo Monks. Dit trio uit Zuid-Oost Brabant bestaat uit zanger/harmonicaspeler Erik van Tilburg, gitarist Benito Berndsen en drummer Peter van der Zanden en wist de broeierige atmosfeer nog wat op te stoken. Het materiaal bestaat veel uit het traditionele Chicago blueswerk, maar ook materiaal van mannen als John Lee Hooker en een latere held van de band, Lester Butler, worden op een heerlijke vuige manier vertolkt.
Natuurlijk blijft uw verslaggever kritisch en moet natuurlijk iets op te merken hebben. De band speelt zonder bassist en dat haalt af en toe toch een beetje de nuance uit het spel en ik heb de indruk dat, zeker bij twee lange sets, er wel wat meer dynamiek in had gekund Maar goed, dat is de keuze van de band en de heren wisten het middendek de hele avond in beweging te houden, dus met hun aanpak is niets mis.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik zelf toch de meeste tijd op het benedendek heb doorgebracht, waar twee absolute topacts stonden. Ik heb mijn enthousiasme voor Rootbag nooit onder stoelen of banken geschoven.
Het trio met Richard van Bergen (gitaar/zang), Roelof Klein (bas/zang) en Jody van Ooijen trapte af met een tweetal nummers van hun debuut cd en de stemming zat er vanaf de eerste minuut in.
De eerste dag kregen ze daarna assistentie van toetsenist Roel Spanjers en harmonicawizard Steven Troch. De tweede dag had Rotterdammer Roel Spanjers elders verpichtingen, maar zijn vervanger, gitarist Dusty Ciggaar, zorgde ervoor dat het niveau op peil bleef. Richard, Roel en Steven wisselden elkaar af als vocalist. Richard zong het nodige oude en nieuwe Rootbag werk, aangevuld met de nodige New Orleans klassiekers, Steven Troch hield de Chicago Blues in ere, terwijl Roel Spanjers ook het nodige New Orleans materiaal, aanvulde met wat country en rock ‘n’ roll werk.
Maar alles toch met dat heerlijk authentieke Rootbag sausje. Dave Chavez zong op beide avonden een paar nummers mee. Zeer hoog niveau hier van de heren. En met de afsluiter ‘Big Chief’ waande ik met toch echt op een boot op de Mississippi in plaats van de Maas.
En dan, voor mij DE ontdekking van 2016 … SaRon Crenshaw. De ouverture was al op donderdag, toen ik getuige mocht zijn van een akoestisch huiskamerconcert, gevolgd door twee maal een elektrisch concert met band. Jammer genoeg haalde de scheepmotoren enigszins de dynamiek uit het spel, maar dat had geenszins invloed op het enthousiame, spelplezier en muzikale kwaliteiten van deze topper uit New York.
Gewapend met een Gibson ES355 en begeleid door de Nederlanders Bart Kamp op bas en Frank Duindam op drums en verder de Belgische Hammond-gigant Patrick Cuyvers wist hij twee dagen lang de temperaturen op de boot tot grote hoogten te doen steigen.
De heren kwamen hier hun vorig jaar opgenomen live cd ‘Goin’ To Get Deep’ presenteren, maar SaRon presenteerde gelijk ook zijn nieuwe studio (dubbel) cd. Hij laat prima eigen werk horen, maar weet ook inmiddels tot op de draad versleten klassiekers weer tot leven te brengen met een vleugje funk of jazz, maar altijd veel blues. De man is ook een top entertainer en weet het beste uit zijn begeleiders te halen, maar ook het publiek voortdurend bij de show te betrekken. SaRon weet het publiek van het begin tot eind te boeien. En als hij dan de tweede dag tegen het eind ook nog eens Richard van Bergen en Dusty Ciggaar erbij haalt op het podium krijgen we nog een stukje hardcore gitaarporno voorgeschoteld, waarbij onze Hollandse jongens zich niet onbetuigd laten en toch wel even laten horen tot de absolute top te horen.
Samengevat durf ik best te stellen dat dit de beste editie was, die ik tot op heden heb meegemaakt van Blues On The River. Voor het eerst twee dagen van de partij en toch het gevoel hebben de bands op de beide bovenste dekken toch wel een beetje verwaarloosd te hebben. Maar goed … met twee bands van wereldklasse elkaar afwisselend op één podium is het niet anders.
De familie Wijs heeft wederom voor een prachtig feest gezorgd en laten zien dat er best een tweedaags gebeuren opgezet kan worden me uitsluitend blues.
Schitterend fotowerk. Nog een leuke anekdote van dag 2: “The Arrival Of The Hoodoo Monks…” Ik sta op de kade lekker in het zonnetje te genieten. Veel volk van en naar de Aziatische markt die naast De Ameland ligt. Auto’s af en aan die een parkeerplekkie zoeken. Komt een oud roestbakkie de bocht om en gelijk vol in de remmen bij een grote vuilcontainer die op een parkeerplaats staat. Papa T. en Burnito Burnett springen uit het roestmobiel, duwen de vuilcontainer (wel vijf keer zo groot als Burnito) van de rem en naar de rivierkant. Zo, een mooi parkeerplekkie direct voor De Ameland. Die gasten weten van wanten! Het was een leuk begin nog voor Chavez zijn unieke stem liet horen…..