Een sfeerverslag van het 21ste Ribs & Blues Festival te Raalte op 3, 4 en 5 juni 2017 door Giel van der Hoeven en Nicolette Johns met foto’s van Gerrie van Barneveld (volgen) en José Gallois (klik hier voor zijn album).
Om kwart over een op de eerste Pinsterdag is het showtime voor de roots en bluesfans, de vaste en de nieuwe bezoekers van Ribs & Blues. Er wordt op het grote podium afgetrapt met een combinatie van roots, country, americana en bluegrass. Even wennen maar deze delegatie van TBA? gaan er met een open vizier in.
HACKENSAW BOYS
Deze band uit de Charlottesville – Virginia, US bestaat uit slechts vier leden die ietwat verloren lijken op het immense podium van de Main Stage tent op het Domineesplein van Raalte. Toch kunnen zij trots zijn op wat zij als band al bereikt hebben want ik spot een mini legertje aan trouwe fans die maar met moeite plaats maken voor de nog steeds toestromende toeschouwers, niet zo verwonderlijk want de band heeft alweer zo’n elf alums op hun naam weten te schrijven. Vreemd genoeg is hun eerste album een live album, For The Love Of A Friend, nota bene opgenomen aan de Kinderdijk in ons eigen kikkerlandje.
De man met hoedje en de felblauwe ogen heet Thomas Oliver, hij speelt de gitaar maar ook zien we hem op de banjo. De man op het vreemd ogende ritme instrument heet Brian ‘Nugget’ Gorby en volgens mijn info. heeft hij zijn instrument Charismo genoemd, een verzameling blikjes, gekrulde stukken ijzer en wat geribbeld ijzer die wellicht van een washboard afkomstig zijn en twee wieldoppen voor de buik. Overigens is het meest recente album van de Hackensaw Boys vernoemd naar dit vreemsoortige instrument.
Die andere blue-eyed gorgeous man heet Ferd ‘Four’ Moyse hij bespeelt de viool maar doet ook vocaal flink zijn best. Last but not least de upright bass player die door het leven stapt als David ‘Shiner’ Sickmen. De set is een vrolijk geheel ondanks dat er wereldse problemen aan de orde gesteld worden. Zo is er de song over de werkeloosheid in Virginia na het sluiten van de kolenmijnen. Een heerlijk nummer speciaal aan hun booking-agent in Europa, Sjef Athmer, opgedragen ‘Keep It Simple’ waar we nu al na slechts een paar nummer allemaal mee klappen.
Ik moet bekennen dat het speelplezier van het podium af spat, alle mannen dragen hun steentje bij in de vocalen en onze vermoeidheid wordt weggespoeld met lekker in het gehoor liggende uptempo songs. Voor de niet liefhebber van dit genre lijkt het alsof het of de nummers van het kaliber ’13 in een dozijn’ verkeren maar dat is slechts schijn. Ook de echte blues die-hard kan voor deze openers grif de handen op elkaar krijgen. Een ongebruikelijke maar verfrissende start van het Ribs & Blues 2017.
DETONICS
Ze zijn opgericht in 2014, spelen West Coast blues & swing en dansen is gegarandeerd, aldus de Engelstalige tekst op hun banner. Dat u het alvast weet. Als predicaat kan hier nog aan worden toegevoegd dat ze winnaar zijn van de Dutch Blues Challenge 2016: Detonics. Met als gevolg een snoepreisje naar Memphis (Tennessee).
Bekende gezichten voor volgers van The Choax, Chicago Hot Rods en Jeremy and the Groovebreakers met in deze Detonics samenstelling toch weer een eigen geluid. Een geluid dat tijdens hun optreden op de Delta Stage aanvankelijk erg hard was, maar gedurende de gig zeker ‘the feel’ van het livealbum ‘Live Evidence’ benaderde. Dat lijkt in een toegankelijke Ribs & Blues entourage misschien niet zo moeilijk maar je moet het nog wel even doen. En dat deden de Brabanders. Het bewijs? De tent liep voller en voller tot een massa die golfde onder de dansbewegingen van swingende ritmes door drummer Mathijs Roks en contrabassist René Leijtens.
Het geheim? Een goed opgebouwde setlist met eigen en originele tribute-songs (van o.a. Memphis Slim, Johnny Otis, Little Richard, Muddy Waters, Goree Carter) en veel variatie in grooves en in solo’s. Met vooral gitarist Jeremy Aussems, de Gelderse toetsenist Raimond de Nijs op de Hammond en piano en zanger/bluesharpist Kars van Nus als blikvangers. De same old story in een fris overhemd.
RUBEN HOEKE BAND
Dit jaar is Ruben Hoeke alweer 25 jaar on the road waarbij hij Ribs & Blues welhaast als een thuisfestival mag beschouwen. Meerdere keren was de aimabele gitarist hier met bands in verschillende samenstellingen te gast. De huidige bezetting bestaat behalve Ruben uit zijn broer Eric Hoeke op drums, Paul Brandsen op de basgitaar en leadzanger Lucas Pruim, die voor het vierde RHB-studioalbum ‘Sonic Revolver’ (2016) ook bijna alle songteksten schreef.
Ruben Hoeke is een begenadigd gitarist en een bevlogen jongen die altijd bezig is om zichzelf en het bandgeluid te ontwikkelen. Iets wat veel Nederlandse ‘bluesbandjes’ nalaten om te doen doet hij voortdurend: werken aan een internationale sound met een eigen identiteit. De feelgood bluesrock van de RHB wordt daarom door zowel blues- als rockliefhebbers gewaardeerd. Desalniettemin was het openingsnummer van het concert (én van het laatste album) het aloude ‘That’s The Boogie’, een up-tempo rockversie van Rob Hoeke’s Rythm & Blues Group. Noem het maar één van de twee ode’s tijdens dit optreden. Want later in de show werd ook het ingetogen ‘Four Seasons’ gespeeld. Een indrukwekkende bewerking van het poëtische Thé Lau lied: ‘Vier Seizoenen’. De Amsterdamse muzikant/tekstdichter/schrijver overleed deze maand 2 jaar geleden en was goed bevriend met Ruben. Een moment om nog eens bij stil te staan. Onderwijl ging het leven gewoon door met gigantische dinosaurussen die over het buitenterrein wandelden en bezoekers aldaar bij wijze van straattheater wisten te verbazen. Verrassend was ook de The Who cover ‘Won’t Get Fooled Again’ waarin Ruben zijn nieuwe Gibson Les Paul gitaar nog eens op energieke wijze kon uittesten.
Want bij een RHB-concert kan je muzikaal gezien rekenen op ‘een mengelmoes van old-skool RHB en nieuwe super-catchy ruige rock ‘n roll en rhythm & blues’, om het maar eens in zijn eigen woorden te zeggen. In een interview met TBA? [red: publicatie volgt later dit jaar] vertelt hij nog veel meer dingen rondom zijn op stapel staande zilveren jubileum. Want vanaf september 2017 volgen er minimaal 25 ‘RH 25 years on tour’ optredens, ga dat zien en ‘let the good times roll!’
DARLYN
Inmiddels sta ik samen met fotograaf Gerrie van Barneveld bij het Delta Stage podium voor een Nederlandse, jonge band die Americana en Bluegrass combineren met invloeden van Crosby, Stills & Nash en Fleetwood Mac. De band bestaat uit niet minder dan zes man eigenlijk vier mannen en twee dames. Toetsenist Wouter Tuinhof, de bassist heet Guido Nederstigt en drummer Erik Buschmann zou u ook kunnen kennen van Maurice van Hoek maar dit terzijde. We zien twee lieftallige, mooie blondines het podium opkomen waarvan een, Nadine Dekker, haar positie bij de percussie inneemt maar later zien we dat zij ook nog de viool ter hand neemt. De zangeres, Diwa Meijman, doet mij aan andere tijden denken want zij heeft het frêle van Stevie Nicks.
Om mee te beginnen wordt er geproost op een mooie dag in Raalte, dat begint goed……eerst maar eens even wat muziek maken. Die muziek is dik in orde, het is niet omdat ikzelf niet helemaal van de sokken geblazen wordt dat Darlyn een minder goed musicerend collectief is maar ik ben niet onder de indruk van de vocale kwaliteiten van Diwa. Ook hier zien we naar het lijkt een van de meest populaire instrumenten bij de jonge muzikant, het loopstation. Toch vind ik dat ook de teksten moeilijk te verstaan zijn door de reverb op haar microfoon.
Waar ik wel van onder de indruk ben is de gitarist, Wessel Herbschleb, die inmiddels de resonator ter hand genomen heeft. Hij fabriceert met zijn slide een heerlijk rootsy geluid maar staat ook zijn mannetje als het op vocalen aankomt. Mooi intermezzo horen als Wessel en Diwa, aan de rand van het podium een lied, ‘Today’, ter nagedachtenis aan de slachtoffers in Manchester en de slachtoffers van de meest recente aanslag in London ten gehore brengen…..drummer Erik blaast de gevoelige noot op zijn blues-harp. Darlyn, al met al een band met potentie.
JO HARMAN
Inmiddels ben ik het plein over gezigzagd, onder oksels doorgewurmd om weer positie te nemen in de grote tent van het Main Stage in Raalte. Omdat ik de dame al eerder van dichtbij heb beluisterd en bekeken besluit ik positie te nemen op de tribune (weliswaar zonder stoelen) aan de lange linkerzijde van de tent, zo heb ik een mooi zicht op het podium maar ook op de levensgrote schermen die aan beide zijde van het podium zijn opgehangen. Jo Harman stond recentelijk nog op de Rhythm & Blues Night in Groningen in de foyer maar dat is unfair tegenover deze dame en dus mag zij van de organisatie van Ribs & Blues ook dit jaar, zij stond al eerder op Ribs & Blues in 2014, weer haar fantastische stem delen met de toeschouwers in de Main Stage tent.
Jo Harman is op TBA? rijkelijk vertegenwoordigd maar met wisselende recensies, van goed tot minder goed beoordeelde optredens. Vandaag moet ik eerlijkheidhalve bekennen ondanks dat ik nooit een fan van haar zal worden haar optreden een puik optreden is. Ik vind de vrouw, zij is het stadium meisje écht te boven, gegroeid kwa performance maar ook vocaal lijkt zij meer haar balans te kunnen houden tijdens optredens. Haar meest recente album, People We Become, is o.m. in de UK met open armen onthaald en mag veel goede recensies in ontvangst nemen. Natuurlijk zingt zij nummers van dit jongste album maar de grote verrassing komt als Jo Harman ‘Papa Was A Rolling Stone’ van de Temptations geheel naar haar hand zet.
Wàt een lef om dit nummer een eigen draai te geven, uitmuntend! Jo Harman pakt keer op keer haar moment met mooie uithalen en volgens mijn buurman is het ook zo fijn dat men zo aandachtig naar haar luistert……not! Zo ontzettend zonde om deze gedegen set niet op waarde te waarderen, TBA? vond het in ieder geval een fijn onderhoud met diva Harman.
T-99
Het vertrouwde rootsrocktrio T-99 maakte alweer voor de vierde keer in 21 jaar hun opwachting op het Ribs & Blues festival. Zanger-drummer Martin de Ruiter, gitarist-zanger Mischa den Haring en Donné la Fontaine (contrabas/slaggitaar) zijn muzikale avonturiers. Ondanks dat ze liever niet in hun creatieve bewegingen worden belemmerd, kwamen ze toch in hagelwitte dwangbuizen het podium op. Kennelijk een ludiek statement dat ze na al die jaren nog steeds aan muzikale hokjesgeesten moeten ontsnappen. Het instrumentale ‘Straitjacket’ is ook één van de 11 tracks op hun laatste album ‘Bedlam!’ wat wij van TBA? dan ook een absolute aanrader vinden. [http://www.thebluesalone.nl/2017/05/28/22378/]
En we waren dan ook verheugd dat er maar liefst zeven nummers van die plaat gespeeld werden. Nog even voor de duidelijkheid: T-99 is T-99 en speelt verschillende stijlen naast en door elkaar: rock-‘n-roll, blues, country, rhythm & blues, soul, rockabilly, surfrock, punkrock, trashcan-boogie, psychedelische woestijnrock… whatever, maar altijd ‘in your face!’ Want het klinkt steeds weer als T-99, al 18 jaar lang. Al heeft die sound zich onder leiding van perfectionist Mischa den Haring wel steeds doorontwikkeld.
De opening, het puntige ‘Madhouse Bugaloo’ nodigde meteen al uit tot voetjes van de vloer bewegingen. De meeste nummers werden gezongen door De Ruiter maar ook Den Haring zelf wist met lead-vocals wel raad. Zoals in de gouwe ouwe ‘Shake It!’ Waarin hij tevens de snaren van zijn hollowbody gitaar geselde maar waarbij de blues geest van Buddy Guy en T-Bone Walker ook nog steeds rondwaart.
In ‘Medicine’ uitte de kleine virtuoos met verweven gitaarlicks zijn waardering voor Jimi Hendrix. Als grondleggers van de alternatieve rootsrock bewijst T- 99 zeker live nog altijd de onbetwiste nummer 1 van Nederland en ver daarbuiten te zijn. Een ongeëvenaard trio dat wat ons betreft jaarlijks welkom is op een van de podia in Raalte.
DAVINA & THE VAGABONDS
De naamgever van deze band Davina Somers komt uit Minnesota-US en de volslanke, met tattoos beschilderde vocaliste achter de electrische piano ziet zich omringd door vier heren waarvan er twee de blazerssectie vormen. De dame boekt over de hele wereld successen en heeft inmiddels met de promotie van haar derde album Sunshine heel wat internationale podia beklommen waar het optreden in Jools Holland’s Later haar geen windeieren heeft gelegd.
In Nederland is de goedlachse Davina nog ietwat onbekend, ook al stond zij al in 2015 op het Rotterdamse North Sea Jazz waar wij haar zelf hebben mogen aanschouwen. De vagabonds en haar frontvrouw brengen een moderne en een dartele mix van Rock ‘n Roll, blues en New Orleans jazz. Het is een vrolijk stel daar op het podium van de Main Stage tent; eerlijk gezegd is mijn kennismaking met Davina’s stemgeluid er een om snel te vergeten. Ik houdt absoluut niet van haar impressie van een geitje……waarom moet men altijd weer capriolen met een goede stem uithalen om in the picture te lopen? Dit heeft de dame echt niet nodig, ze heeft een goede stem die veelvuldig is vergeleken met die van Amy Winehouse en Adele.
De vergelijking met die van Imelda May gaat volgens mij bescheiden mening geheel mank. In het eerste nummer worden we al verwend met een bass solo maar ook de mufflers op de trombone en trompet is fijn om mee te mogen beleven. Dat de trombone bespeler ook kan zingen bewijsst hij met ‘Bourbon Street’ een lekkere, u raadt het al, New Orleans swingend nummer. Chuck Berry wordt herdacht met ‘Back To Memphis’. Davina en haar zwervers, hebben ondanks de bandnaam doet vermoeden, gevoel voor stijl zowel in kledij als in entertainment. We zijn getuige van een leuke, vrolijke en dansbare show die ook muzikaal zeer goed te verorberen is.
JACK BROADBENT
Maar weinig ‘toevallige’ bezoekers zullen vóór hun bezoek aan Ribs & Blues van Jack Broadbent (in de wandelgangen ludiek “Sjaak Breedband” genoemd) gehoord hebben. Toch heeft de Britse slidegitarist en -zanger alweer vier soloalbums op zijn naam staan en hij heeft ook al heel veel internationale live-ervaring opgedaan. Als een van de twee akoestische eenlingen op dit festival (Matt Andersen op maandag was de andere) kreeg hij het voor elkaar om een volle Delta Stage tent aan het swingen te krijgen.
Met als enige hulpmiddelen zijn akoestische Höfner gitaren en een roestvrijstalen heupfles als slide-instrument. Zijn stripped back hip flask blues doet een beetje aan het swampblues geluid van Tab Benoit denken, maar andere vergelijkingen gaan mank. Eenvoudigweg omdat de man en zijn gitaar uniek klinken. Broadbent’s eigen composities zijn nou niet direct van een ‘wow-gehalte’ maar juist het hele pakket maakt elk onderdeel ervan zo aantrekkelijk. Zijn platen zijn goed te pruimen, zijn verhaal is redelijk indrukwekkend, zijn teksten onderhoudend en soms hilarisch (‘Short Man Syndrome’), zijn website ziet er gelikt uit en zijn optredens zijn het meebeleven waard. Happy Jack is ook slim genoeg om veel catchy covers in zijn setlijst repertoire te verweven. Met ‘On The Road Again’ van Canned Heat en ‘The Wind Cries Mary’ van Jimi Hendrix weet hij de blues puristen voor zich te winnen. Millionsellers als ‘Black Magic Woman’ en de singalong ‘Hit the Road Jack’ veroorzaken ook in deze tent bijna Beach Boys-taferelen bij de al dan niet beschonken passanten.
Een folky uitvoering van Van Morisson’s ‘Moondance’ bezorgt menigeen rillingen van opwinding, ook hier draait de Britse eigenheimer zijn hand niet voor om. Als hij tot slot nog teder weet te vertellen dat hij serieus met zijn vriendin heeft overlegd om zich in Nederland te vestigen, kan deze blijde en innemende persoonlijkheid hélemaal niet meer stuk. Sjaak Breedband is een blijvertje, zeker weten. Ook al zal de meerderheid hem een dag later allang weer vergeten zijn, jammergenoeg.
DVL
Alweer voortijdig zijn we aanwezig voor het podium van het Main Stage want we willen een goed plekje zeker stellen omdat in de grote tent de gelegenheidsband DVL zijn opwachting gaan maken. DVL wordt gevormd door Amerikaan Guy Forsyth op blues-harp en vocals, de Britten Jon Amor en Robin Davey heeft voor de gelegenheid de bass thuisgelaten en zien we ook op gitaar. Mark Barrett op drumms en Dave Doherty op de bass vormen samen de ritme-sectie.
U leest het goed drie van de bandleden komen uit The Hoax en Dave Doherty werkte met Jon Amor samen in de Jon Amor Blues Group. Hoewel ze afgelopen najaar al eerder door de nederlandse zalen trokken met het repertoire van Lester Butler en zijn Rode duivels brengt DVL hier in Raalte een ander repertoire omdat vandaag ook de dag is van ‘the return of the Red Devils’ op het Raaltese podium. De sympatieke Guy Forsyth kan waar ook in de Low Lands van Nederland en België rekenen op een vaste schare fans, hier in Raalte is het niet anders. ‘Muddy’ is het openingsnummer en na de in goed nederland uitgesproken volzin “ik ben botergeil” vervolgt Forsyth met ‘Stick With Me Baby’, ondanks dat het nog niet écht heel erg opzwepend is geweest wordt er met het derde nummer ‘Black Cadillac’ gekozen voor een rustmomentje, wat mij betreft haalt dit iets te snel de vaart uit de set.
Zag TBA? recentelijk Bramhall II optreden hier in Raalte wordt Bramhall Sr. geëerd met een vertolking van ‘Birdnest On The Ground’, werkelijk fantastisch! Forsyth’s stem is weer van grote klasse maar natuurlijk is hij heer en meester op de mondharmonica. Ook Slim Harpo komt voorbij met het opzwependen ‘Hip Shake’ en deze dame kan ook haar heupen niet meer bedwingen. Gitaristen Amor en Davey nemen om beurten de gitaarsolo’s voor hun rekening waarbij Dave Doherty en drummer Mark Barrett de back-bone van de begeleidingsband zijn.
Toch moet ik bekennen dat mijn verwachtingen niet geheel zijn beantwoord; ik had meer vuurwerk verwacht maar ondanks dat heb ik genoten van de zichtbaar verliefde Guy Forsyth die zijn aanstaande echtgenote maar weinig uit het oog verloor tijdens zijn performance……..voelde hij zich geremd? We zullen het nooit weten…..
LOUIS BERRY
Deze act die zich aan de bezoekers van Ribs & Blues zal gaan voorstellen stond al eerder op een nederlands podium, zo trad hij vorig jaar op tijdens Breda Barst en in Zwolle tijdens Let’s Get Lost festival, dit jaar verscheen hij op Paaspop maar ik heb nog niet het genoegen gehad deze Louis Berry uit Liverpool te mogen aanschouwen en beluisteren.
De man schijnt een mix te brengen van pop meets blues…..Na een kleine vertraging ten gevolge van een technisch probleem is het om twintig minuten voor negen tijd om het erste nummer de tent in te knallen. Wat dat doet de band, knallen! Devil Run is in mijn oren een kruising tussen Britpop en blues wat o.a. mede door de achtergrond zangeressen lekker fris klinkt. Het is vol op het podium met toetsenist, bassist en maar liefst 2 gitaristen. De jonge man Berry heeft een aangename stem en is lekker ‘in your face’. Al bij het derde nummer, ’45’, danst de hele menigte dat opvallend is opgebouwd door twintigers en dertigers en de nieuwsgierige oudere jongere.
Herhaaldelijk uit Berry zijn zorgen of we hem wel goed kunnen verstaan want hij komt per slot van rekening uit Liverpool wat niet een van de mooiste accenten uit het grote land over de kleine plas is. We zijn getuige van ’25 Pieces’ en ‘Spring In The Autumn’ maar ook ‘Restless’ waarbij hij de akoestische gitaar bespeelt staat natuurlijk ook op de set-list. Ik vind het fris, jong en bovenal steekt het muzikaal goed in elkaar maar ik kan niet helpen mijn zorg uit te spreken over hoe lang zijn stem dit soort op het scherp van de snede perfomances vol zal houden. In ieder geval wens ik dat hij zich goed zal laten begeleiden door een zangcoach want we zijn wel toe aan vernieuwing op bluesgebied.
MY BABY
Het gebeurt niet vaak dat een band in hetzelfde weekend zowel op Ribs & Blues en op Pinkpop staat. Dit zegt wel voldoende over de groei die My Baby de afgelopen twee jaar heeft doorgemaakt. In 2015 deden broer en zus Joost (drums, percussie) en Cato van Dijck (gitaar, viool en zang) samen met de Nieuw-Zeelandse gitarist Daniel Johnston ons al versteld staan met een overweldigend optreden op de Delta Stage. Met ons voorspelden toen al velen hen een gouden toekomst met veel succes. Al waren er ook sceptici die niet in de revolutionaire sound met elektronica en dancebeats en lichteffecten van dit jonge trio geloofden. Een kwestie van smaak natuurlijk want kwaliteit en vooral originaliteit kon My Baby destijds niet ontzegd worden.
Blues ontmoet Dance met ongebreidelde voodoo invloeden, het leek op vloeken in de kerk. Maar in het geval van deze verkondigers pakte het dus verrassend goed uit. In een psychedelische mix komt het beste uit die twee traditionele muziekstijlen samen. Waarover zangeres Cato haar bezwerende bijna transcendente vocalen en kreetjes als een zijden sjaal drapeert. En sinds de release van ‘Prehistoric Rhythm’ (2017) lijkt ook My Baby’s visuele marketingplaatje (vooral belangrijk in de dancescene) internationaal levensvatbaar te zijn.
Extravagante voodoo outfits en psychedelische visuals moeten de hypnotiserende muziek nog meer kracht bijzetten. Van de recente plaat werden o.a. ‘Electrified’, ‘Luminate’ en ‘Cosmic Radio’ gespeeld. Maar vooral tijdens de super ritmische songs ‘Make a Hundred’ en ‘Uprising’ had de Main Stage tent, mede door de spectaculaire lichtshow, veel weg van een dancefestivalterrein. Want zoals in het intro werd gezegd: “my baby is ready to dance!” En, overduidelijk klaar om nog veel meer zomerfestivals in Europa te gaan bestormen. De vraag is alleen wel hoelang het huidige concept van My Baby een groot publiek kan blijven aanspreken?
Beans & Fatback
Beans & Fatback krijgen onze excuses want er was nog steeds niet gegeten en dus werd een ‘backdoorfish’ ingelast ten tijde van hun optreden. Gelukkig was onze fotograaf Gerrie van Barnveld wel voor hun podium in de Delta tent te vinden.
THE RED DEVILS
De insiders werden er in het vroege voorjaar van 2017 plotseling mee geconfronteerd op de tribute website nofightin.com: The Red Devils reuniting for summer 2017 European tour! Een reünie zomertour met de originele Red Devils bandleden zou dan eindelijk plaats gaan vinden. Oprichter en drummer Bill Bateman, bassist Jonny Ray Bartel en gitarist Paul ‘The Kid’ Size kwamen aangevuld met de ooit tijdelijke gitarist Mike Flanigin (o.a. ook Jimmie Vaughan en de Billy Gibbons Band) weer bij elkaar.
Voor ons Nederlanders was het allerbeste nieuws dat niemand minder dan Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm de rol van wijlen Lester Butler zou gaan invullen. Kort erop werden een paar clubgigs, dit Ribs & Blues optreden en een Europese tour als special guests bij ZZ Top bekend gemaakt. De zomer van 2017 kon toen al niet meer stuk. Als The Rolling Stones ook nog naar Nederland zouden komen zou het cirkeltje rond zijn. Mick Jagger jamde immers begin jaren ’90 met The Devils en nam zelfs enkele tracks met ze op. Lester Butler (1959-1998) was een invloedrijk Amerikaanse mondharmonicaspeler. Zijn rauwe en furieuze stijl van spelen met The Red Devils en later met de band 13 heeft grote invloed gehad op talloze bluesrock bands wereldwijd. Geen klein bericht dus voor Big Pete om even voor een tourtje in die legende zijn schoenen te gaan staan. Maar de boomlange Hoekenees heeft in zijn eigen indrukwekkende carrière wel voor hetere vuren gestaan. Hij kweet zich in Raalte meer dan fantastisch van zijn taak.
De Devils zelf verklaarden na afloop ‘the King King vibe’ weer helemaal terug te hebben, een geweldig compliment natuurlijk! [een uitgebreid interview met The Red Devils is binnenkort hier bij TBA? te lezen]. Het veelgeprezen blues album ‘King King’, live opgenomen in de gelijknamige club in Los Angeles, zag 25 jaar geleden het daglicht en wordt gezien als een van de beste in z’n soort. The Devils hadden er gelukkig niet voor gekozen om die plaat helemaal integraal te spelen waardoor de spontaniteit van het eerste festivaloptreden sinds 24 jaar (Pinkpop 1993 was de laatste keer) er weer als vanouds vanaf spatten. En de stoom van opwinding figuurlijk bij de bandleden uit de oren kwam. Ook al lieten met name de cool guys Bateman, Bartel en Flanigin dat op het podium natuurlijk niet merken. Alle bandleden waren in topvorm met Paul Size voorop.
Wat laat die kerel zijn gitaar nog steeds verduiveld lekker scheuren zeg! Big Pete (39) paste zich aan alsof hij nooit iets anders gedaan had. Wat in feite ook zo is natuurlijk. Hij is misschien wel de allergrootste fan van Butler en speelt diens repertoire al sinds zijn jeugd in clubs en op festivals. Zijn harmonica- en zanggeluid benadert Butler dicht maar hij is zeker geen copycat. Pete doet gewoon zijn eigen ding, tussendoor relax trekkend aan een E-sigaret of lurkend uit een waterflesje.
Van ‘Mr. Highway Man’ tot aan de toegaven ‘Automatic’ en ‘Backstroke’ kregen we de meest vette en smerige Chicago harmonica blues te horen die je je maar kunt voorstellen. En ach, natuurlijk ging niet alles er vlekkeloos aan toe, zoals bijvoorbeeld de valse start in ‘No Fightin’. Maar dat kwam alleen maar ten goede van de collectieve daadkracht. Uiteindelijk was ‘the return of The Red Devils’ het lange wachten meer dan waard. Want ze zijn ijzersterk terug van weggeweest. Nu maar hopen op nog meer optredens en wie weet op nieuw werk van deze mannen.
Setlist: Mr. Highway Man; Goin’ to the Church; I Wish You Would; Black Water Roll; Who Do You Love; No Fightin’; Blue Light; Time To Cry; Tail Dragger; Sensation; Devil Woman; She’s Dangerous; The Hook. Encore: Automatic; Backstroke.
Het was een mooie, lange – het is inmiddels twee uur in de nacht- dag met ontdekkingen, bevestigingen en vuile blues die we bijna konden ruiken zó vies! Morgen de laatste dag van dit alweer zeer goed geprogrammeerde Ribs & Blues.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van het Ribs & Blues 2017 hier.
