The Hackensaw Boys speelden op 1 juni 2017 bij Coco Maria in Veenhuizen. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Coco Maria, in het gevangenisdorp Veenhuizen, biedt een aantal keer per jaar ruimte aan de Roots on the Road concerten van Jaap en Berlina Davids. Soms zijn de concerten binnen, maar als het weer het toelaat wordt het concert naar buiten verplaatst. Zo ook vanavond en omdat men buiten veel meer mensen kwijt kan dan binnen is het drukte alom vanavond in Veenhuizen. Zoveel drukte dat kleine verkeersregelaars in knaloranje hesjes zijn ingezet om de verkeersstroom in goede banen te leiden.
In de prachtige groene buitenruimte staat een overdekt podium opgesteld. Het lijkt alsof je in de huiskamer van een groot poppenhuis gluurt. Een staande schemerlamp, een chaise longue en een schilderij aan de wand. Daar past eigenlijk alleen maar een schilderachtig gezelschap bij; The Hackensaw Boys!
The Hackensaw Boys uit Charlottesville, Virginia bestaan uit: Brian”Nugget” Gorby op de “Charismo”, Ferd “Four” Moyse , viool, David “Shiner” Sickmen” gitaar aangevuld met contrabassist, Thomas Oliver, die ook banjo speelt. En natuurlijk wordt er gezongen; op het randje van onzuiver en meerstemmig. Een ieder draagt een steentje bij aan de zangpartijen. De Boys brengen nieuwe old-time muziek, country, bluegrass , een beetje rock ’n roll en een boel plezier. Hein Moes van Coco Maria heet ons welkom en wijst op de mogelijkheid om per fiets naar de toiletwagen van Justitie achterop het terrein te fietsen. Er is een fiets voor de heren en een fiets voor de dames. Zo kun je ook direct zien, welk toilet bezet is. Jaap Davids vertelt dat met de komst van de Hackensaw Boys naar Coco Maria een lang gekoesterde wens voor hem in vervulling gaat. De zon gaat onder, het feest kan beginnen. Want dit kan niet anders dan een feest worden.
Een liedje over appelbomen in de lente en verliefd zijn, dat is een mooi begin. De parkeerwachten strijken neer in het gangpad, tussen de rijen stoelen. De zon gaat onder achter de tent. “Keep it Simple” zingen de Boys. Ik zou ook niet weten waarom we dat niet zouden doen. De wereld is ingewikkeld genoeg, maar vanavond hoeven we alleen maar te genieten. Mijn oog valt op het ritme-instrument, de Charismo, dat Brian Gorby op de borst draagt aan twee leren banden. Een verzameling conservenblikken, stukken ijzer, wasbordachtige stroken en rammeltjes. Fascinerend!
The Salt is een liedje dat in je hoofd blijft hangen. Het is inmiddels vier dagen later en ik zing het nog steeds: “The salt don’t kill me, it ‘ll be the sweet“. Het leven was zwaar in Virginia destijds; verhalen van mijnwerkers en boeren zijn omgezet in liedjes. De muziek maakte het leven draaglijk. Dat was toen zo en dat is nog steeds zo. Het publiek wiegt heen en weer. Alabama Shamrock klinkt als het langzaam donker wordt. We gaan van uptempo, naar een walsje. Er wordt voorzichtig gedanst, maar een dansfeest zit er niet in vanavond.
Happy for us in the Down en Radio doen het goed na de pauze. Er wordt geklapt en genoten en …… bijgepraat. In de achterhoede is het een gekwebbel en geroezemoes van jewelste. Het publiek lijkt zich te hebben gesplitst. De luisteraars op de stoelen vooraan en de praters in de achterhoede. Ik kan me er ook wel wat bij voorstellen. De muziek leent zich voor een goed gesprek, zeker bij het heerlijke weer vanavond. Vooral tijdens de laatste vier nummers die volledig akoestisch voor het podium worden gespeeld is dat geklets nogal storend, maar dat vinden alleen de mensen op de stoelen. Smilin’ Must Mean Something, zingen de Hackensaw Boys.
Dank aan Coco Maria en Roots on the Road voor de ontvangst. We maken van de gelegenheid gebruik een volgend concert bij Coco Maria aan te kondigen. Op 29 augustus zal de Dustbowl Revival neerstrijken in Veenhuizen. Info en reserveren: http://rootsontheroad.nl of Hein Moes, heinmoes@cocomaria.nl / T 06-53354278
