Een sfeerverslag van het 21ste Ribs & Blues Festival te Raalte op 3, 4 en 5 juni 2017 door Giel van der Hoeven en Nicolette Johns met foto’s van Gerrie van Barneveld (volgen) en José Gallois (klik hier voor zijn album).
De Ribs & Blues-zaterdag had niet veel met blues- en rootsmuziek van doen. Door de zomerse temperatuur, de geur van gegrild vlees en het optreden van de legendarische Beach Boys, inclusief metershoge palmbomen voor het podium en zonnige beelden van surfende meisjes op het immense led-scherm, was er eerder sprake van een Ribs en Beach-avond. The Beach Boys, zegt u? Jazeker. Programmeur Frank Satink kon deze uitdaging niet aan zich voorbij laten gaan toen hem die kans geboden werd: “toch een band met de statuur van The Beatles en The Rolling Stones, iedereen kent ze”.
De openingsavond met steeds maximaal 10.000 bezoekers is er de laatste jaren sowieso al eentje met ‘gouwe ouwe’ bands. Voorgaande jaren waren op het Domineeskamp in Raalte o.a. Uriah Heep, Status Quo, 10CC en Level 42 te bewonderen geweest. En niet te vergeten onze eigen Golden Earring die deze editie ook weer present waren. Het publiek vindt zo’n feest der herkenning prachtig en de Pinksterzaterdag trekt bezoekers uit heel het land. Zoals dat laat op de avond ook bleek uit een publieke peiling door niemand minder dan radio-dj Edwin Evers. Die deze dag in de rol van drummer/zanger aanwezig was met zijn eigen Edwin Evers Band en de avond met swingende hits van toen en nu afsloot. Maar dat was alweer ruim vijf uur nadat King Of The World XL het jaarlijkse Ribs en Blues festival had afgetrapt.
Het is precies half zeven als de leden van de King Of The World XL de eerste klanken de ruim 17.000 oortjes van betalende gasten laten verwennen. Het is een volle bak en eerlijk gezegd hadden wij verslaggevers dat iets later op de avond geanticipeerd maar ook King Of The World XL mag gelukkig voor een goed gevulde Main Stage tent spelen.
KOTW bestaande uit drummer Fokke de Jong, toetsenist Govert van der Kolm, bassist/zanger/frontman Ruud Weber én Erwin Java die voor de gitaarpartijen tekent beginnen met ‘Messing With My Mind’ van het 2014 album KOTW. Van hun nieuwste album Cincinnati, zoals de titel al doet vermoeden opgenomen in de VS, horen we ‘Murder In The First Degree’.
KOTW hebben voor hun set op het Main Stage van Ribs & Blues 2017 een versterking meegetroond in de vorm van de BP Horns, de driekoppige blazerssectie, bestaande uit Ramses Helmus (trompet), Bert Pfeiffer (trombone) en op saxofoon zien we de vervanger van Peter Lieberom, Wouter Shueler, zij zijn de XL van KOTW. Gek genoeg wordt KOTW altijd in het hokje blues gerangschikt maar hun repertoire omhelst een breder palet dan louter blues of bluesrock.
Zo is er de soul van Govert van der Kolm, een sound die zo uit de koker van de Stax studio zou kunnen komen. Fokke de Jong heeft een wereldse beat die allang niet meer doet denken aan zijn tijd bij Normaal. Meestergitarist Erwin Java, doet vermoeden dat de zes snaren niets liever willen dan door hem geliefkoosd en soms gegeseld te worden, zij buigen gedwee onder zijn vingers. Een soort Histoire d’Ô van gitarist en gitaar zeg maar……
De blazers openen krachtig ‘She’s Alright’, dat ook van het jongste album afkomstig is. Maar de KOTW-fans van het eerste uur genieten ook bij ‘Bluesified’ dat van het debuut-album Can’t Go Home komt. Het is prachtig om dit nummer mee te mogen maken, Java overtuigend solerend in het blauwe licht van het podium, hij is een van Neerlands beste gitaristen zo niet de beste! Het funky ‘Do It’ is hét nummer bij uitstek om Govert van der Kolm in de spotlights te zetten, wàt een vette, groove kan deze gedreven muzikant toch neer leggen!
Ruud Weber is de gigant die zijn bass moeiteloos bespeelt tijdens het zingen, een niet vaak voorkomende combinatie. De vele toeschouwers zijn niet allemaal blues-adepten en dus hebben zij een ontdekking gedaan op gebied van bluesgetinte muziek. KOTW heeft zich alweer, zij waren al eerder op nationale tv (Vrije Geluiden), in de kijker gespeeld bij het grote(re) publiek.
De Golden Earring zijn bij mij zoals bij menige Nederlander de soundtrack van mijn jeugd. De iets oudere jeugd weliswaar want ik ontdekte de Earring wat later omdat ik een soulmeisje was. Natuurlijk kan ik alle hits moeiteloos meezingen want de radio speelde zoals in ieder gezin in de zeventiger jaren van ‘s ochtends tot ‘s avonds. Wie kent ze niet? Deze vier mannen hebben samen zo’n tweehonderd jaar ervaring, deze tijdsgenoten van The Rolling Stones drummer Cesar Zuiderwijk, bassist én toetsenist Rinus Gerritsen, gitarist/zanger George Kooymans en frontman/zanger/gitarist Barry Hay staan nog steeds voor kwaliteit.
Laatstgenoemde ‘kende’ ik dan weer wel, alhoewel kennen meer van gezicht was. Met grote regelmaat stonden mijn man de fotograaf en Barry Hay in de tachtiger jaren in dezelfde twee winkels (Apache en Wild West) aan de Oude Binnenweg van Rotterdam Amerikaanse vintage overhemden uit te zoeken. Destijds mezelf betrappend op té veel steelse blikken in de richting van Hay en nu daags verwijderd van mijn 57e verjaardag zie ik de man voor het eerst live optreden. Het gezelschap heeft voor de gelegenheid ook saxofonist Bertus Borgers naar de PinksterParty van Ribs & Blues 2017 meegenomen.
Al bij het eerste nummer ben ik getuige van Rinus Gerritsen die een andere instrument bespeelt dan zijn vertrouwde bass. Tijdens ‘Vince Taylor’ bespeelt hij n.l. de toetsen! Tijdens ‘Identical’ is de spotlight gericht op saxofonist Bertus Borgers; ‘Another 45 Miles ‘ is natuurlijk het nummer waarin we George Kooymans te horen krijgen en zien we Barry Hay op gitaar. Al snel is het tijd voor de wereldhit ‘Twilight Zone’ die heel Raalte én toegereisde Earring die-hards uit volle borst meegalmen. Dit nummer blijkt slechts het begin van de aaneenschakeling van hits die de Golden Earring hier in het Salland ten gehore brengen.
Zo staat ‘Going To The Run’ ook op de set-list een song wat aan de recentelijk overleden Gregg Allman wordt opgedragen. ‘When the Lady Smiles’ en ‘Long Blond Animal’ volgen….. Persoonlijke hoogtepunten waren voor mij George Kooymans op de akoestische gitaar in het nummer ‘Johnny Make Believe’. Maar eigenlijk was Rinus Gerritsen op dubbele solo bass met loopstation wat mij betreft een nog groter hoogtepunt, maar de trouwe lezer van TBA? weet dat ik van nieuwe technieken en innovatie in de muziek houd en via deze techniek in te passen in het werk van weleer trekken deze 65+-ers toch ook weer de jeugdige muziekliefhebber.
Hét moment van Cesar Zuiderwijk mogen we meemaken als hij tijdens die andere wereldhit ‘Radar Love’ met de rug naar de zaal een heftige drummsolo op grote opgehangen drumms realiseert terwijl hij met de hakken de pedalen van de bassdrumm geselt, wat een showmanship heeft deze man!
De hoge noten van George lukken allemaal en maken dat mijn armen vol kippenvel staan, alles, alles, maar dan ook écht alles klopt aan deze band. Het geluid is subliem maar ook de lichtshow is een prachtig schouwspel. Inmiddels ben ik bijna bedwelmd door de hitte vooraan en heb nu stelling ingenomen tussen de jongelui die wat dichter bij de bar en het veld zijn blijven staan.
Natuurlijk worden de Earrings door de inwoners van Raalte en niet-Raaltenaren teruggeroepen voor een toegift; Bertus Borgers is er ook weer om ons verblijden met een vette sax-solo in ‘Holy Holy Life’. Daarmee is er toch écht een einde gekomen aan de zeer goede set wat een aaneenschakeling van de vele hits bleek. “Knock Yourselves Out” zijn de woorden waarmee Barry Hay afscheid neemt van zijn publiek.
Legendarisch zijn The Beach Boys zeker. Hun surfsound met close harmony vocalen en teksten over vrijheid en romantiek die de jeugd in het begin van de jaren zestig zo aansprak, staat nog steeds als een rots in de branding van de pophistorie. Maar het waren vooral ‘erfgenamen’ van de Californische gebroeders Wilson die nu op het podium stonden.
Van de originele betrokkenen zijn alleen mede-bandoprichter Mike Love (1941) en Bruce Johnston (1942 en een BB vanaf 1965) nog over. Na een introductie op het beeldscherm in de vorm van een soort mini-docu werd in het optreden van anderhalf uur bijna de helft van hun 82(!) hitsingles gespeeld. Het publiek in Raalte – van opa tot kleinkind – smulden ervan en zongen zo’n beetje alle refreintjes luidkeels mee. Van ‘Surfin’ uit 1961 tot ‘Kokomo’ uit 1989, stuk voor stuk passeerden ze de revue. Verbazingwekkend hoeveel van die zonnige popdeuntjes zich kennelijk ongemerkt in de geheugens van muziekliefhebbers hebben genesteld. Of je nou fan van ze was of niet.
Het moet gezegd, de hoogbejaarden mannen waren nog goed bij stem. Al werd door sommige puristen beweerd dat de live zang van Mike Love soms onopvallend in de playback modus ging. Met name dames van middelbare leeftijd reageerde het meest enthousiast op de verrichtingen (zang en drums) door jongeling en ‘Problem Child’ John Stamos (1963). Die behalve als muzikant voornamelijk bekendheid genoot als acteur in de tv-series Full House (als Jesse) en Glee (als tandarts Carl Howel).
Hij zorgde er samen met Jeffrey Foskett (gitaar/zang), Brian Eichenburger (bas/zang), Tim Bonhomme (keyboards/zang), John Cowsill (percussie/zang) en Scott Totten (gitaar/zang) voor dat de traditionele surfpopsound anno 2017 ook muzikaal in stand bleef. Zoals bij een Amerikaanse superband mag worden verwacht werd alles groots aangepakt. Van het formaat van de palmbomen tot aan die van de tourbus.
Oh ja, én van de prijs van merchandise (een ‘origineel’ peace-overhemd á € 250,-) tot aan de hoogte van de bandgage die ongetwijfeld ook niet mals geweest zal zijn: “veel geld maar haalbaar”, aldus Satink.
De Edwin Evers Band met zijn 12 leden zijn de afsluiters van deze ‘feel good’ avond, de voorloper van het Ribs & Blues Festival van blues, Americana en Roots. Inmiddels is het kwart na middernacht maar de menigte is klaar voor een feestje met als host Radio 538 D.J. Edwin Evers.
De naamgever van de band blijft helaas voor alle fotografen die zich in de pit hebben op mogen stellen zelf de eerste twee nummer achter de drumms zitten. Pas als de fotografen verdwenen zijn komt de man uit Hardenberg naar de rand van het podium.
Ferry van Leeuwen, ooit lid van de Jody Pijper Singers en bij het grote publiek bekend van zijn muzikale omlijsting bij het programma Memories is de zanger van deze band.
Ferry wordt bijgestaan door twee zangeressen, de eerste is een bekende want Maxine komt ook uit Rotterdam en was in de vorige eeuw onze uitzending naar het Eurovisie Songfestival samen met de knapte politie-ambtenaar van Rotterdam Franklin Brown. De andere dame heet Tessa Boomkamp en is zo te zien niet voor één gat te vangen want als Edwin Evers zijn drumms verruilt voor de microfoon dan neemt deze Tessa de drummsticks van hem over……tough cookie die Tessa.
Ondertussen horen we Bowie’s ‘Let’s Dance’ maar het zijn niet alleen gouwe ouwe die deze EEB speelt, ook Bruno Mars’ ‘Too Hot’ staat op de set-list. Voor de oudere jongere in de tent komt Toto voorbij maar ook U2’s ‘One’ waar ik eerlijkheidshalve toch wel moet bekennen dat Maxine de boel leidt én redt! Inmiddels zie ik Ferry van Leeuwen ook nog op de akoestische gitaar spelen tijdens ‘Things Crooked’ van Crowded House. Het is een waar muziekfestijn wat er hier zich voor onze ogen voltrekt, de hele tent staat op zijn kop en we zingen allemaal mee.
Persoonlijk geniet ik oprecht van gitarist Bert Meulendijk, zijn ervaring door de jaren opgedaan bij diverse studio opnamen zijn duidelijk te horen. Ook Jeroen Rietbergen op de toetsen en de blazerssectie maken deze band alweer 13 jaar tot een succesvolle formatie.
Geen blues of andere aan het festival gerelateerde songs maar het was een hele leuke afsluiter van een bijzondere avond.
Morgen gaan we voor het ‘echie’ als om een uur ‘s middags het festival op het grote podium geopend zal worden door The Hackensaw Boys.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van het Ribs & Blues 2017 hier.
