Keeping The Blues Alive vond zondag 21 mei 2017 plaats in Zaal Thijssen te Vlierden Tekst en foto’s: Paul Scholman
De ontvangst was aller hartelijkst door het comité van Keeping The Blues Alive. Het is mijn eerste bezoek aan deze fanatieke groep blueslovers. Men probeert altijd om een afwisselend en ook gevarieerd programma te presenteren. Deze keer moest het er maar eens van komen.
John Del Toro Richardson
Om 15:19 ‘sharp’ begon John Del Toro Richardson aan zijn gig. Zijn begeleiding bestaat uit de twee Fransen Fred Jouglas (contra-)bass en Pascal Delmas op drums, waarbij hij zelf gitaar speelt. De Franse gasten stonden pas nog op Moulin Blues als ritmesectie en zijn veel gevraagd. John’s stem ligt prettig in het gehoor en ik kwam er maar moeilijk met wiens stem de man gelijkenis vertoonde, maar ineens dacht ik aan David Hidalgo van Los Lobos. Hij soleert uitstekend en vraagt geregeld hoe het met ons gaat. Met mij gaat goed, zolang hij maar aan de gevoelige snaren van zijn lichtblauwe Fano-gitaar friemelt, wat hij overigens zonder plectrum doet .
De man weet het hoog geëerd publiek muisstil te krijgen door de volumeknop van zijn gitaar op standje ‘bijna uit’ te zetten en lekker ingetogen de solo voort te zetten. Dat weten ze op waarde te schatten in Vlierden, want in no time is het werkelijk doodstil. Ongehoord, wat een discipline. Mensen komen voor de muziek, niet om te praten. Mooi.
Texaanse, Spaanse invloeden, Los Lobos invloeden…… Vertellend tijdens het vernieuwen van een gebroken snaar. Het is ronduit genieten geblazen met deze John Del Toro Richardson!
Shawn Holt & The Teardrops
Shawn Holt is de zoon van Blues legende Magic Slim. Shawn begon toen hij onderweg was met zijn vader Slim, oom Nick Holt and The Teardropsop zijn 17e jaar blues te spelen. Kort na die tournee met zijn vader, realiseerde Shawn zich zijn genetische lot (alle Holt familieleden zijn getalenteerde muzikanten) en vormde hij zijn eigen band. De tomeloze energie, het imponerende geluid van The Teardrops, een kenmerk, is nog steeds springlevend. Als je terug kijkt op wat Magic Slim en The Teardrops hebben gedaan de afgelopen 35 jaar, kunnen we vooral blijven genieten van de unieke klanken van The Teardrops en energie met Shawn Holt in hun gelederen. Mooie erfenis.
Shawn Holt and The Teardrops won inmiddels een award voor het beste artiesten debuut ‘Daddy Told Me’ door de Blues Foundation (BMA) in 2014. En won ook de 2014 Blues Blast Music Award voor nieuwe artiest Debut Album ‘Daddy Told Me’.
The Teardrops vangen aan zonder hun frontman. Tom Holland blijkt echter een uitstekende zanger die het openingsnummer mag vertolken. Daarnaast speelt de man een heerlijke slide-gitaar en wisselt dat doorlopend af door de slide van de hals af te wenden.
Shawn Holt komt het podium op en laat direct horen wat hij op zijn Fender in zijn mars heeft. Er wordt door de zoon van Magic Slim (Morris Holt) een B.B. King vertolking van The Thrill is Gone overgelaten aan bassist Russell Jackson die ook over een uitstekende stem beschikt.
‘Double Trouble’ wordt in een schitterende uitvoering neergezet, waarbij Holt aan het eind van het nummer in de lach schiet. Beschaamd zegt hij dat dat eigenlijk niet kan op zo’n serieus onderwerp. Hij geeft snel Tom Holland de schuld. De zaal lacht mee, maar het was werkelijk doodstil tijdens het
nummer. Mooi die beleving, maar ook de discipline. Daar kan menig bezoeker in de diverse venues een puntje aan zuigen.
Allen Kirk drums, Russell Jackson bass. Tom Holland (slide-)gitaar, zijn zeer veelzijdige muzikanten gebleken en in het tweede bedrijf slaat de vlam in de pan met een Sweet Home Chicago een jam met alle bandleden. Shawn Holt gaat achter de drumkit waar hij de bassist opvolgt. John Del Toro Richardson zit ook ineens achter de trommels en iedereen blijkt ineens van alles te kunnen bespelen. Onze twee Fransen spelen ook nog even mee op hun eigen instrumenten.
De hoofdrol wordt vertolkt door Allen Kirk. Hij heeft een heerlijke medley in petto die de aanwezigen zich nog lang zullen herinneren. Kirk heeft de attitude van Muddy Waters, maar dat hij ook een ‘beetje’ gitaar kan spelen bewijst hij met een heerlijke solo.
Het gebeurt wel eens dat twee bands er in de toegift een feestje van maken, maar dit was een feest. Zompige blues recht uit hart als ik het zo mag omschrijven.
Ik blijk met mijn neus in de boter te zijn gevallen volgens velen aldaar. Het is vaker een feest, maar op deze wijze is het in Vlierden nog niet eerder vertoond. Ik vrees dat ik toch maar wat vaker mijn neus moet laten zien daar.
Helaas is het seizoen nu gesloten verklaard maar op 8 oktober staat Jim Suhler op de rol. Dus wie weet, aan het programma ligt het niet, trouwens aan de gastvrijheid van de mensen en het enthousiasme zeer zéker niet.
