Blues Open vond plaats op 20 mei 2017 in het Gemeenschapshuis De Zesgehuchten van Geldrop. Tekst en foto’s Paul Scholman.
Australiër Lloyd Spiegel wordt aangekondigd door spreekstalmeester Leo Gabriëls. Leo vertelt dat Spiegel op 10 jarige leeftijd al een Blues Award in de wacht sleepte. Spiegel’s interesse werd op zijn zesde jaar getriggerd door een album uit de collectie van zijn vader van Sonny Terry en Brownie McGhee. Leo zegt benieuwd te zijn naar wat de man uit zijn akoestische gitaar weet te halen. Ik ben dat ook en meteen al bij de eerste klanken grijpt Lloyd je bij de strot. Lloyd haalt de emigratiegeschiedenis aan door te stellen dat hij uit ‘New Holland’ komt. Ze staken na een verre zeereis in de koloniale tijd een vlag in de grond en riepen dit is New Holland. Humor. Hij vertelt het allemaal met een smile van oor tot oor.
Lloyd Spiegel heeft een footstomp tot zijn beschikking en trekt daar stampend en dampend zware bassen uit. De man heeft een dijk van een stem die mij soms enigszins aan Van Morrisson doet denken, iets minder schel. Tevens gebruikt Spiegel de klankkast van zijn gitaar goed voor de percussie…… Een van die nummers is het derde nummer op zijn twee jaar geleden uitgebrachte Live cd Tangled Brew. Zelf gepend, een pakkend uptempo nummer dat je naar binnen zuigt en vooral blijft hangen. Ook de cover Lucille geeft Spiegel een verrassende draai mee. Footstomp, hoog tempo en virtuoos op zijn akoestische snarenhouder.
Spiegel blijkt niet alleen een uitstekend muzikant maar zeker ook een uitstekend verteller vol humor. Het is zijn laatste gig in Nederland en gaat binnenkort terug naar Australië na een toer van drie weken Europa. Nog één optreden in Tsjechië. Spiegel speelt hoofdzakelijk eigen geschreven nummers, maar als er dan toch een cover tussen zit is dat geheel naar eigen inzicht en vooral invulling. Catfish blues is ook zo’n verrassende uitvoering.
Het geluid is bijnaperfect, maar wellicht ligt dat aan mijn eigen doofheid. Uitstekend licht. Bij elkaar slechts 13 lampen, waarvan er vier gelijk verdeeld links en rechts op het podium. Na afloop gelijk maar even zijn dubbele live cd aangeschaft…… Ik heb genoten van deze man, want gitaar spelen kan Lloyd Spiegel bijna virtuoos, maar vooral de byte in zijn stem beklijft.
Lurrie Bell zagen we enkele weken geleden nog op Moulin Blues.
Lurrie kondigt een nummer aan van zijn laatste cd waarbij hij vertelt dat deze genomineerd was voor de beste plaat in de traditionele blues. Ik moet zeggen dat hij redelijk goed op dreef is.
Vorig jaar bij in De Pluk in Geldermalsen was de man in kennelijke staat en mocht Fat-Harry Dorth het ‘vuile’ werk opknappen. Op de editie van Moulin Blues 2017 musiceerde hij een stuk beter. De man gaat gebukt onder manische depressies en moet zowat een hele apotheek per dag aan medicijnen tot zich nemen. Menigeen denkt wellicht dat Bell onder invloed verkeert maar de ingewijden weten dat die de ‘down side’ van zijn medicatie is. Bell is echter vastberaden om zijn demonen de baas te blijven en neemt ook nà het overlijden van zijn steun en toeverlaat Susan sinds jaren trouw zijn voorgeschreven medicamenten en slechts non-alcoholische versnaperingen tot zich.
Op deze Blues Open te Geldrop komt deze levenstijl zijn het gitaarspel ten goede. Ik heb zijn band nog niet eerder zo op dreef gezien, met niet in de laatste plaats Bell zelf die er toch wel zin in had en vooral het laatste half uur vurig zijn authentieke bluesnummers vertolkte.
Sweet Home Chicago mag nog even als toegift genoteerd worden.
Tussen de bedrijven door konden we buiten een Javaans hapje eten wat uitstekend smaakte. Het spul nog even wegspoelen met het bier van binnen en we kunnen weer verder.
Jan Willem, lees JW Roy & the Royal Family. The Royal family bestaat uit Judith Renkema op bass; Rob Wijtsma, drums; Cok van Vuuren, gitaar en Roel Spanjer, trekzak en keyboards.
JW Roy speelt naar eigen zeggen ‘het andere blues’. Roy noemt zich een vreemde eend in de blues; zo kun je het ook bekijken. De stroming laat zich het best omschrijven als Americana, maar toch ook wel wat Southern rock en country invloeden. Toch heeft Roy naar mijn bescheiden mening meer een blues getinte stem, wat rauw, ongepolijst. Roel Spanjer, die altijd meer dan 100% geeft, en met een geweldige stem is geboren, zingt op de achtergrond samen met bassiste Judith Renkema ook in het achtergrondkoor. Spanjer heeft ook zijn accordeon mee.
Het geheel is een melancholisch uurtje, geheel in het teken van het andere blues. Country nummers en het publiek mag meezingen: “An Empty Bottle, A Broken Heart, But You Are Still On My Mind”.
“Keep It Simple” zijn laatste cd, vertelt JW. Ik kom steeds weer uit op dezelfde nummers in de afgelopen twintig jaar, en dat is okay, vindt JW Roy. Cok van Vuuren krijgt af en toe de ruimte om te excelleren, maar speelt heerlijk in dienst van de akoestische gitaar van Roy, zonder er overheen te willen gaan.
Roy heeft wel eens uitstapjes in zijn moerstaal gedaan, maar zingt nu weer in het Engels. Als toegift wordt het publiek gevraagd wat ruimte te maken in de zaal. De contra-bas, de trekzak, de akoestische gitaar en nog wat attributen gaan mee de zaal in en daar wordt een laatste akoestisch nummer opgevoerd.
Het publiek vindt het geweldig. Hiermee bewijst JW Roy dat zijn andere blues het prima doet op dit festival en ik mag hopen dat Roy de komende toer zijn zalen doet vollopen. Als hij in de buurt komt ga ik er op zeker weer even kijken en luisteren.
Ik was blij verrast toen ik op de line-up van Blues Open Geldrop de naam van de volgende act ontwaardde en dacht onmiddellijk dat niet te willen missen. Maar feitelijk staat deze line-up in zijn gehéél bol van de verrassingen met een niet alledaags programma.
Monti Amundson mag de avond afsluiten in Geldrop. Bijna 25 jaar geleden kwam ik de man bij toeval tegen op de Mariaplaats in Utrecht tijdens de lokale bluesroute, waar destijds de stad voor vol liep, maar het begon te plenzen en ik van ‘ellende’ maar even bij Henk Westbroeks Stairway To Heaven binnen ploften om te schuilen. Om kort te gaan, ik ben er niet meer weggegaan, want daar zat de mij toen volstrekt onbekende Monti Amundson te spelen. In drie sets speelde hij een hele dikke drie uur, veelal covers, maar zijn naam stond in het geheugen gegrift. Duidelijk beïnvloed door Stevie Ray Vaughan, B.B. King, Jimi Hendrix en meer van dat soort namen destijds. De Texaan heeft een beetje een knauwende stem, een Texaan waardig, er straalt een bepaalde geldingsdrang vanaf.
Amundson heeft inmiddels een behoorlijk rijtje cd’s gemaakt, maar de productie is even tot stilstand gekomen door een langdurige ziekte. Hij lijkt op de weg terug nu een hij maakt zijn opgebouwde live reputatie meer dan waar.
Tijdens een zeer onderhoudende gig van anderhalf uur, ondersteund door twee toppers uit de Nederlandse bluesscene Henk Punter op de drums en Dutch Blues Award voor beste bassist winnaar Bart Kamp. Kamp vecht bij tijd en wijle de meest heerlijke battles uit met Amundson, een gevecht tussen bass & gitaar.
Monti, heerlijk op dreef, maar zeer zeker geprikkeld door Kamp. Monti is goed bij stem aan het begin van deze tour en werd door Gabriëls aangekondigd als een van de betere Texaanse bluesplayers.
Drummer Henk Punter leeft zich helemaal uit achter zijn kit. Soms vliegen de splinters van de stokken. Alleen al leuk om hem bezig te zien, soms helemaal in trance en zat er vreselijk strak in. Heerlijk om deze bevlogen gasten zo bezig te zien.
Ik hoop dat de gemeente besluit deze locatie te laten voor wat het is, want er circuleren wat vage plannen in de rondte. Verdwijnen betekent een andere plek zoeken en dan is het maar de vraag of je een zelfde soort accommodatie kan vinden zoals deze zaal. Groter moet het niet worden, maar kleiner ook niet. Kortom, het was lang gezellig druk in Geldrop.
