De 25e editie Kwadendamme Bluesfestival vond plaats op 11 t/m 14 mei op het Festivalterrein van Kwadendamme. TBA? tekende 12 en 13 mei 2017 voor u op. Een verslag van Ton Kok, foto’s van Walter Wouters waarvoor hartelijke dank!
Op 12 en 13 mei werd de bevolking van het Zeeuwse Kwadendamme (circa 950 inwoners) weer meer dan verdubbeld. Twaalfhonderd bezoekers streken neer op het terrein van VV Kwadendamme voor de 25e editie van het Kwadendamme Bluesfestival. Als voorgerecht kregen de bezoekers op donderdag 11 mei al drie bands voorgeschoteld: The Goon Mat & Lord Bernardo, de Dynamite Blues Band en Louis King & CC Jerome’s Jetsetters.
Zelf was ik de eerste dag niet van de partij, omdat ik een Kwadendamme-ganger op doorreis onderdak verleende, maar collega Paul Scholman was deze dag wel van de partij en zag hoe het gebeuren een extra feestelijk tintje kreeg, toen de burgemeester van Kwadendamme onverwacht op het podium verscheen om organisator Peter Kempe een koninklijke onderscheiding op te spelden. Een mooi gebaar en zeer verdiend na het 25 lang in goede banen leiden van het volgens velen gezelligste bluesfestival van Nederland.
Na op vrijdagmiddag enkele uren op het terras bij de onze caravan doorgebracht te hebben om te acclimatiseren vertrokken we rond half vijf richting festivalterrein, waar Peter Kempe om klokslag vijf het festival kort en bondig voor geopend verklaarde en de eerste ‘band’ van de dag aankondigde: Philippe Menard. De Franse one-man band ging direct voortvarend van start en wist de stemming er al snel in te krijgen. Nu is het openen op een festival altijd lastig en zeker als je dat in je eentje moet doen, maar het ging Menard zeker niet slecht af.
Vooral de Rory Gallagher covers op zijn setlist gingen er in als koek, maar ook het eigen werk als en andere covers deden het, ondanks gemis aan ritmische nuances, zeker niet slecht. De toegift was, en dat was niet de laatste keer dit weekend, een op Rory’s versie gebaseerde uitvoering van de William Harris klassieker “Bullfrog Blues”.
Memo Gonzalez & the Özdemirs waren de volgenden die het podium betraden, althans de eerste nummers zonder de frontman. Gitarist Kenan Özdemir kreeg de hoofdrol toebedeeld in de instrumentale opener en toonde zich in de nummers erna ook vocaal zijn mannetje te staan.
Broer Levent zat achter het drumstel, maar vader Erkan had andere verplichtingen en liet zich voor de gelegenheid vervangen. Veel rock ‘n roll, rhythm & blues en Texas blues van de heren, die met swingend materiaal als “Memo Be Good” de zaak toch weer aardig wist op te stoken, ondanks het feit dat het buiten toch wel even met bakken uit de hemel kwam. De schiterrende slow blues “Greyhound” was voor mij wel een kippenvelmomentje tijdens deze set.
Hierna was het de beurt aan de Julian Sas Band. Wat kan je hier nog van zeggen. Vanaf de eerste tonen gaan de mannen er met de maximale energie tegenaan. Een hechte band, die zijn reputatie weer helemaal wist waar te maken.
De band heeft natuurlijk een uitgebreid repertoire en nummers van de eerste tot laatste cd kwamen langs. Vaak stevig rockend, soms ingetogen met weer kippenvelmomentjes bij “I Wonder Who” en “Coming Home”. Julian en toetsenist Ronald Bakker gingen regelmatig duels aan, retestrak ondersteund door bassist Fotis Anagnostou en drummer Rob Heijne.
De band toont nog geen enkel spoor van slijtage. Als toegift werd een stukje “Walking Blues/If I Had Possession Over Judgement Day” gespeeld, alvorens we ook van Julian en zijn mannen een stevige “Bullfrog Blues” te horen kregen. Veel te kort, dit optreden. Dat vond niet alleen het publiek, maar de band zelf speelt ook liever een stuk langer.
De feeststemming bleef er volledig in bij Guy Verlinde & the Houserockers. Dit Belgisch/Nederlandse gezelschap paste perfect in de Kwadendamme-ambiance. Geen polonaise dit keer, maar ze wisten de 1200 bezoekers wel aan het hossen te krijgen en de sfeer kon eigenlijk niet beter. Muzikaal gezien mag het niet allemaal perfect zijn, maar goed … wie kan mij een 100% zuiver nummer van Hound Dog Taylor laten horen?
De nodige klassiekers van Hound Dog Taylor kwamen voorbij vliegen, aangevuld met het nodige eigen werk van hun meeste recente cd ‘How How How’. Guy Verlinde (gitaar/zang), Erk ‘King Berik’ Heirnan (drums) en Richard van Bergen (gitaar) weten hoe ze een feestje moeten bouwen. Nadat met “Let’s Get Funky” een einde aan de show kwam, was het duidelijk dat de laatste act er hard tegenaan moeten gaan om dit bij te houden.
De afsluiters van deze dag waren Brian Templeton (zang/harmonica) en Enrico Crivellaro (gitaar). Zij werden ondersteund door bassist Bird Stevens en drummer Nico Vanhove.
Ondanks het feit dit optreden, zeker vergeleken bij de voorgaande acts, toch wel wat subtieler en gevarieerder was, wisten ze toch de aandacht van een groot deel van het publiek vast te houden. Crivellaro zorgde voor de nodige gitaristische hoogstandjes, terwijl Templeton zich een perfecte zanger/harmonicaspeler en entertainer toonde.
De lekkere swampy en rockende versie van “You Are My Sunshine” hield de bezoekers in de tent nog lekker in beweging. Hun versie van Junior Parker’s “I Feel Alright Again” was er ook een om door een ringetje te halen.
Het kon helemaal niet meer stuk toen Templeton harmonicaspeler Sonny Boy van der Broek van de regionale Juke Joints op het podium haalde om een paar nummers mee te blazen en zuigen. Een waardige afsluiter van deze dag.
Naast de grote tent hadden we nog het kleinere Juke Joint podium, waar Ralph de Jongh los ging.Ondanks de flinke regenbuien, die niet direct uitnodigden om buiten de grote tent te komen, waren alle zitplaatsen op het Juke Joint Stage doorlopend bezet en ook onder de parasols buiten stond het vol. Hield de regen op, dan stroomden de mensen ook direct weer vanuit de tent naar buiten. De eerste set deed Ralph helemaal in zijn eentje, maar in de tweede set nam festival bezoeker Bas Paardekooper naast Ralph plaats. Gitaren genoeg, maar slechs één versterker, Geen probleem voor de heren en ook deze set mocht er wezen. In beide sets begon Ralph trouwens in zijn enthousiasme direct op het afgesproken tijdstip te spelen om tot twee keer toe verrast te worden door de toegift van de band in de grote tent, maar ook dit kon de stemming niet doen omslaan.
Zo kwam er dan einde aan de vrijdag en konden de bezoekers met de auto, op de fiets, lopend, al dan niet ondersteund, of kruipend hun nachtelijk onderkomen gaan opzoeken. Even napraten leverde de wetenschap op, dat alle bezoekers toch wel hun eigen favorieten hadden, maar we kunnen objectief vaststellen toch stellen dat er geen zwakke plekken in de programmering zaten. Tijd voor een paar uur nachtrust en voorbereiden op een lange zaterdag.
Foto’s Paul scholman zullen z.s.m. na levering toegevoegd worden
