De 25e editie Kwadendamme Bluesfestival vond plaats op 11 t/m 14 mei op het Festivalterrein van Kwadendamme. TBA? tekende 12 en 13 mei 2017 voor u op. Een verslag van Ton Kok, foto’s van Walter Wouters waarvoor hartelijke dank!
Dag twee begon met een kletterende regen op het dak van de caravan, maar gelukkig waren de weergoden ons de rest van de dag redelijk goed gezind. Weer in opperbeste stemming reden we rond het middaguur richting het festivalterrein, hoewel enkele medepassagiers van de vorige dag, toch wat meer tijd nodig hebben om te herstellen.
Op deze tweede dag werd de aftrap verricht door Sugar Boy & the Sinners, die toch al vroeg de stemming er weer prima in wisten te krijgen. Boy Vielvoye (zang/harmonica), Frank Duindam (drums) Ronnie (gitaar) en Vinnie Guérin (bas) gingen er weer vol overgave tegenaan.
Hun set met rockende rhythm & blues sloeg weer goed aan en gedurende het optreden werd het steeds voller voor het podium. Een uitstekende start van deze tweede dag.
Alsof we nog niet genoeg zondaren gehad hadden, Sinnerboy was de volgende band, die op het podium verscheen.
De band rond de sympathieke Brit Barry Barnes heeft zich tot doel gesteld de muziek van Rory Gallagher in ere te houden en dat doen ze met verve.
Als long-time fan van Rory, die het origineel heel vaak in actie heeft gezien, ben ik altijd wel enigszins terughoudend tegenover tribute bands, maar de eerlijkheid en Rory-achtige arbeidsethiek op het podium maakten veel, zo niet alles, goed en heb ik genoten van pareltjes als “Moonchild”, “A Million Miles Away” en wederom “Bullfrog Blues” als toegift.
Barrelhouse is voor mij nog steeds de maatstaf voor de Nederlandse blues. Al ruim vijfenveertig jaar constant met ongeëvenaard enthousiasme op het podium en met de toonaangevende blueszangeres van Nederland: Tineke Schoemaker.
Guus en Johnny Laporte wisselden prima gitaarsolo’s af, het altijd herkenbare en karakteristieke pianospel van Han van Dam en de hechte ritmesectie met Jan Willem Sligting en Bob Dros completeerden het geheel.
Het volume van het gezelschap was dit keer aan de pittige kant, vooral vooraan in de zaal, maar in zijn geheel was het weer een set om door een ringetje te halen.
Dan tijd voor de Keith Dunn Band. Ook hier blues van de bovenste plank met als stralend middelpunt zanger/harmonicaspeler Keith Dunn, geflankeerd door de gitaristen Bart De Mulder en Renaud Lesire, aangevuld met drummer Thomas Pultyn.
Mulder haalde de ene na de andere sprankelde solo uit zijn Gibson. Muzikaal was er absoluut niets op deze mannen aan te merken, hoewel het wel opviel dat ze, in vergelijking met de voorgaande bands toch erg statisch oogden op het podium. Maar Keith Dunn is still going strong.
Tussen de bands op het hoofdpodium door was er ook genoeg te beleven op het kleine Juke Joint Stage. Big Bo Brocken nam ons hier mee op een muzikale reis langs de Mississippi en trakteerde ons op het ene pareltje na het andere.
De zitplaatsen voor deze one-man band waren constant bezet, terwijl er zich ook aan paar rijen liefhebbers rond de tent stonden. “Trouble In Mind”, “Traveling Riverside Blues”, “You’re Gonna Need Somebody On Your Bond”, allemaal juweeltjes, die door deze bluesman op vakkundige en integere wijze in ere worden gehouden.
Herman Brock Jr. & the Brockettes volgden hem op op dit podium. Terwijl de hardcore bluesliefhebbers nog maar eens een biertje gingen halen wist dit gezelschap met hun country georiënteerde muziek ook het publiek uitstekend te vermaken.
Herman (gitaar en zang) werd bijgestaan door Brockettes Liesbeth Sprangers (bas/zang) en Geertje van den Berg (Mandoline/zang) en vooral vocaal viel er hier volop te genieten.
In het grote tent was het ondertussen voor een kleine onderbreking met alleereerste de verloting van een door vele optredende artiesten gesigneerde Squier Stratocaster, alsvorens Leo Gabriëls namens de Dutch Blues Foundation het podium betrad om de uitreiking van de Dutch Blues Award voor beste band 2016 voor de Juke Joints aan te kondigen. De overhandiging van de prijs werd verricht door Anita White (Lady A).
Het dankwoord was vol Zeeuwse nuchterheid en humor. “Dit is de tweede keer dat we deze onderscheiding krijgen en we gaan door tot we er vier hebben, voor ons allemaal één.” aldus Peter Kempe in zijn dankwoord.
Waarna de band snel begon met hun eigen set, waarin ook weer Rory Gallagher geëeerd werd en ook Barry Barnes, dit keer met een Gibson Les Paul om de schouders, even aanschoof.
Hierna was het de beurt aan Lady A. Ze werd geflankeerd door een keur aan Nederlandse toppers: Guy Smeets (gitaar), Bart Kamp (bas), Govert van der Kolm (toetsen) en (daar was hij weer) Frank Duindam (drums).
De Hollandse degelijkheid, gecombineerd met wat typisch Amerikaans showmanship vormden een uitstekende combinatie. De flamboyante zangeres was constant in contact met het publiek, maar betrok ook de muzikanten doorlopend bij de show. De dame had het zichtbaar naar haar zin en sleepte iedereen mee in haar enthousiame.
Soms was ze iets te enthousiast: spontaan verliet ze het podium om door het publiek lopend verder te zingen om bij het terugkeren tot de ontdekking te komen dat het podium toch wel erg hoog was voor een dame in strakke kleding. Gelukkig bood gastheer Peter Kempe een helpende hand en leidde haar via de achterzijde van de tent weer het podium op.
Als afsluiter werden we getrakteerd op een optreden met Hook Herrera & Coupe de Grace. Al eerder had men bewezen dat dit een gouden combinatie was en ondanks dat bij velen de vermoeidheid wat toesloeg zo tegen het einde van het festival wisten deze mannen het publiek in tent tot het laatste minuut bij de les te houden. Roelof Klijn (bas) en Jody van Ooijen (drums) deden wat we van ze gewend zijn, maar het was goed om Sjors Nederlof (gitaar) weer terug te zien binnen het bluescircuit.
Hook Herrera blijft een uitstekende frontman, die al zijn emotie en ervaring in zijn performance stopt en het publiek volledig bij de les houdt. Tegen het eind van de show schakelde hij nog even over op gitaar. Even sloeg ons de schrik om het hart, toen de versterker wat kuren leek te hebben, maar als snel liet hij ons horen een prima stuk slide in de vingers te hebben.
Zo kwam er een einde aan een zeer geslaagde jubileum editie van dit festival. Op 14 mei zou er als toetje nog een Gospelmis volgen in de Rooms Katholieke kerk, waar Lady A nog een wat minder sexy, maar even indrukwekkende voorstelling zou geven. Omdat ik geen zin had om in de lange rij voor de biechtstoel aan te schuiven en geen zonnebril voorhanden had om de wallen onder mijn ogen te verbergen heb ik deze aan me voorbij laten gaan, maar ook de mis werd zeer goed bezocht.
Het was een prachtig feest in Kwadendamme en op naar de 26e editie.
Foto’s Paul scholman zullen z.s.m. na levering toegevoegd worden
