Een sfeerverslag van het 32ste Moulin Blues Festival te Ospel op 5 en 6 mei 2017. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het hele foto-album te bekijken. Clipjes Walter Wouters.
Na een voorspoedige rit naar ons onderkomen voor het week-end in het zuiden van ons ‘blueslandje’ arriveren we na een kort ritje mooi op tijd bij de loketten van het Moulin Blues festival waar ons de festivalbandjes worden uitgereikt. We wisselen snel ons geld voor munten want een kop koffie is de eerste vereiste om ons te kunnen focussen om al het moois wat ons te wachten staat.
Alweer heeft de organisatie van Moulin Blues het voor elkaar gekregen een bijzondere line-up neer te zetten, we zien bekende namen maar ook zeker onbekende namen en gaan van harte de ontdekkingstocht met behulp van de MB aan!
Nadat om vier uur het festival officieel geopend wordt door achtereenvolgens Robbert van der Vleuten, voorzitter van de stichting Moulin Blues, die de 500 honderd vrijwilligers alvast bedankt voor hun bijdrage, een applaus vraagt voor alle bouwers die ieder jaar weer 2 weken verlof opnemen om voor het publiek en de artiesten een aantrekkelijk festivalterrein in te richten, Burgemeester Evers die de bevrijdingsdag memoreert en door
Wouter Celis a.k.a. Doghouse Sam, hij zal ook dit jaar weer zal optreden als M.C., wordt de eerste band geïntroduceerd.
Het zijn de kersverse winnaars van de Dutch Blues Challenge 2016 én degene die naar de International Blues Challenge in Memphis mochten afreizen Detonics. Inmiddels zijn de Brabantse mannen voor de blues die-hards geen onbekenden meer maar op een festival als Moulin Blues lopen er altijd vele buitenlandse programmeurs rond en dus gaat Detonics er vol in met een selectie van het album ‘Live Evidence’.
Zo horen we ‘Same Ol’ Story’ waarin de snerpende harpsolo van frontman/zanger Kars van Nus mij het kippenvel op de armen bezorgt. Toch is het geluid nog niet helemaal optimaal zo hoor ik van medetoehoorders om mij heen.
‘Lonesome’, ook op het album, is een song van Memphis Slim. Bandleden Jeremy Aussems, Raimond de Nijs, René Leijtens en Mathijs Roks kunnen met gemak de energie van Kars van Nus evenaren. We zijn getuige van mooie tempowisselingen, de Hammondklank van Raimond de Nijs is een pareltje! De west coast swing van de Detonics begint zijn uitwerking op het publiek te krijgen, overal zie ik dansende setjes en het net arriverende publiek een grote lach op het gezicht toveren. Weg zijn de lasten van de werkdag, weg is de sores, Detonics luiden de zorgeloosheid van een week-end vol kwaliteitsmuziek in.
Als de tijd voor de slow-blues ‘I Can’t Quit Anyway’ is aangebroken kan het publiek hun waardering voor gitarist Jeremy Aussems slechts omzetten in een luid gejoel en waarderende fluitsalvo’s. Een barre set van een band die naar mijn idee slechts kan groeien naar mate er meer opgetreden wordt. Heerlijk begin van een muzikaal week-end op de Ospelse weide van MB.
De fotograaf en ondergetekende verplaatsen zich snel naar de ‘Juke Joint’ van MB, in de tegenover gelegen wat kleinere tent. Hier staan ook dit jaar weer de kleinere acts geprogrammeerd. Klein in de zin van bandleden, niet van muzikale klasse. Het podium is mooi uitgelicht en ook de prachtige drop-down banner maakt de tongen los.
De eerste akoestische act heet Jake La Botz, deze 48-jarige man komt uit Chicago maar woont in Nashville en brengt geen Chicagoblues maar Roots/Americana. Als wij in de tent arriveren zingt Jake La Botz ‘It’s Gonna Rain’ van zijn 2004 album All Soul and No Money. De man is hoorbaar beïnvloed door Honey Boy Edwards en hanteert een mooie fingerpicking stijl. We genieten nog van ‘Big Fat Mama’ een oude blues-standard met een La Botz sausje overgoten.
Het is een goede set maar het lijkt alsof de man niet echt op zijn gemak is, het komt allemaal wat timide over…..Het is ook best moeilijk om voor een slechts mondjesmaat gevulde tent de aandacht aan je te binden.
Ondanks dat wij dit genre van musiceren graag live meemaken moeten ook wij weer door naar de volgende act. In de grote tent staat Nick Schnebelen reeds op het podium. Niet voor het eerst want Nick was al in 2012 te gast met zijn ‘family’ band waarin ook broer Kris (drummer) en zusje Danielle Nicole musiceerde. Trouwens Danielle Nicole gaf vorig jaar nog een memorabel optreden op hetzelfde podium. Deze keer dus grote broer Nick die samen met zijn band de steeds meer aanwassende menigte zal gaan verbazen met zijn virtuositeit op de 6 snaren maar ook met zijn stemgeluid.
Nick is een niet alleen een goede zanger/gitarist maar blijkt ook een vrouwenmagneet; er staan opvallend veel vrouwen in de eersten rijen voor het podium.
Eerlijk gezegd kan ik ze geen ongelijk geven want de ‘all American man’ zit er bijzonder ‘fit’ uit in zijn seventies T-shirt en niet alleen Nick Schnebelen is een ‘looker’ ook zijn gitaar is van dit genre. Een regelrechte reclamezuil voor de Verenigde Staten van Amerika!
Nick is een linkshandige bluesrock gitarist die klaarblijkelijk van een omverblazend volume houdt. Het is hard, soms te hard……Tóch kan ik melden dat, inmiddels heb ik wat afstand genomen, de vriendelijke Amerikaan een geweldige gitaarbeheersing heeft.
Zijn stem is vol en warm en ook de band, Cliff Moore op de 6-snarige en Adam Hagerman op drumms staat als een huis. Nick Schnebelen is een veelzijdige man getuige zijn jazzy intermezzo wat mij veel aan de muziek van Van Morrison doet denken.
Het publiek wordt nog getrakteerd op een kunstje want ook Nick vindt het nodig te laten dat hij zijn gitaar achter het hoofd kan bespelen. Ach, het oog wil ook wat niet waar? Zeer verrassende set, ik zal zeker de man de volgende keer met een langere aanwezigheid belonen.
In de Juke Joint is het tijd geworden voor een akoestisch duo uit het hogere noorden van Europa, Denemarken op precies te zijn. Big Creek Slim & Peter Nande.
Wellicht komt de lezer de naam Big Creek Slim (Marc Koldkjær Rune) bekend voor want deze verslaggevers zagen hem al eens eerder musiceren op het Amstelveen City Blues. De set is geïnspireerd op de delta-blues van Robert Johnson, Elmore James, Howlin’ Wolf en Muddy Waters. Zij spelen voor een behoorlijk gevulde Juke Joint o.a. ‘Brand New Pony’ en op Crawlin’ Kingsnake geïnspireerd nummer ‘Women Are Just Like Dogs’. Big Creek Slim heeft een krachtige stem en weet raad met de zes snaren van zijn resonator gitaar.
De blues-harp van Peter Nande is een mooie aanvulling. Niet omdat Big Creek Slim de goedheid van de vrouw in twijfel trekt maar omdat ook de muziekliefde blijkbaar door de maag gaat besluiten wij ook even aandacht aan de innerlijke mens te besteden.
Om zeven uur wordt in de grote tent het podium ingenomen door The Cash Box Kings, de band warmt eerst even het publiek op voordat de frontman zich bij het gezelschap zal voegen.
De band wordt gevormd door zanger/bluesharpist Joe Nosek die veel van de nummers voor de band schrijft en voor de arrangementen tekent, de drummer komt me bekend voor maar ik moet eerst m’n archieven raadplegen om zijn naam te kunnen noteren, hij heet Pascal Delmas en we zagen hem vorig jaar met Sandra Hall in Gevarenwinkel.
Helemaal uit mijn dak ga ik van de tribute aan Lou Reed, ongepast volgens velen maar ik houd wel van verrassingen…..De gitarist, Joel Paterson, heeft al meteen mijn hart gestolen, die sound van zijn gitaar, zijn slide werk is werkelijk fenomenaal. Als ik naderbij het podium kom zie ik waarom ik zo geniet van zijn sound, hij speelt op een Harmony Stratotone H44.
De echte bluesbrothers en -sisters komen aan hun trekken met ‘Howlin’ Stone’, een échte 12-bar! Als dan ook nog frontman/zanger Oscar ’43rd street’ Wilson zich bij de band voegt is het alleen echte blues wat de klok slaat, naar mijn idee iets teveel van de oude standards maar ach je kan niet iedereen content stemmen.
We zien nog een mooi tafreeltje als Joel Paterson de microfoon van Wilson overneemt om deze vervolgens als slide op zijn Harmony te gebruiken, mooie gimmick! Als ik later een gesprekje met Paterson aanknoop over zijn ‘sound’ en gitaarskills hoor ik dat de man in maar liefst 8 bands in Chicago te beluisteren is. Wellicht zien we de man nóg eens maar dan in een meer prominente rol wat mij betreft. The Cash Box Kings, een beste band met naar mijn smaak een zeer goede, wellicht de beste gitarist – tot nu toe – in hun gelederen.
Alweer een bluesman uit het noorden staat te trappelen om het podium op te komen, deze keer het podium van de grote tent. Thorbjørn Risager & Black Tornado zullen nu eens het zuiden van Nederland verblijden met zijn interpretatie van de blues.
Wij zagen deze Deen als meerdere malen optreden zoals bijvoorbeeld op het Ribs & Blues festival van Raalte. Thorbjørn Risager staat altijd garant voor een feestje mede mogelijk gemaakt door zijn geweldige band waarin de blazers beiden een hoofdrol hebben toebedeeld gekregen. Risager, zichtbaar vermagerd, staat ook op MB met een trompettist, saxofonist, drummer, bassist, toetsenist en tweede gitarist op het podium weer fors te musiceren.
Alweer bijna vijftien jaar staat deze Deen garant voor eerlijke blues, de man heeft een warme stem, sluit uw ogen en uw waant u zich in een club in Chicago. Niet alleen de Chicagosound wordt door deze band voortreffelijk beheerst maar ook de Memphis-soul sijpelt tussen de zes snaren van de zwarte Gibson van de frontman/zanger door.
Drummer Martin Seidelin is ook hier in Ospel weer voortreffelijk maar ook de blazerssectie bestaande uit trompettist Peter Kehl en saxofonist Hans Nybo krijgt veelvuldig de handen op elkaar.
Persoonlijk geniet ik met volle teugen van toetsenist Emil Balsgaard die er nog eens als Engelse adel gekleed is ook. Bassist Søren Bøjgaard is de man op de achtergrond maar niet minder belangrijk, hij lijkt de spotlight te mijden. Ach, als je zo speelt als deze jongeman dan mag dat best.
De tweede gitarist Peter Skjerning is wat flamboyanter maar ook hij mag dat want wàt een gitarist is dit zeg! Deze man met de cowboy hoed is een gigant op zijn rode Gibson, hij splijt de snaren alsof het de Rode Zee betreft!
Kortom Thorbjørn Risager & Black Tornado realiseren alweer een set om met plezier aan terug te denken.
Als het alweer tegen tienen loopt staat er in de Juke Joint een bijzondere act te gebeuren, een act met een bak aan ervaring in het leven maar ook zeker in de muziekscene.
Leon Atkins a.k.a. Lil’ Jimmy Reed en zijn bandleden, bassiste Hilary Blythe en Bob Hall op de toetsen hebben samen zo’n 200 jaar ervaring. Zij worden bijgestaan door niemand minder dan Neerlands trots Robbert Fossen op gitaar en op drumms zien en horen we Neil Burton.
Lil’ Jimmy Reed dankt z’n artiestennaam aan het feit dat hij ooit Jimmy Reed verving die het optreden niet waar kon maken doordat hij wat té diep in de whiskey-tumbler had gekeken. Het publiek gaf hem uit liefde voor Leon’s spel wat niet onderdeed voor het spel van de ‘grote’ Reed dit koosnaampje. We horen autenthieke blues door authenthieke muzikanten met een voorliefde voor de Chicago blues. Het is een goede set maar nergens vernieuwend en omdat er op het grote podium alweer een nieuwe ster te ontdekken valt moeten wij ook deze set weer voortijdig verlaten.
Het Santini-Jensen Project is al begonnen en zijn bezig om de tent uit zijn voegen te laten barsten. Bluesharpist Brandon Santini kennen we nog niet maar met gitarist/vocalist Jeff Jensen hadden we vorig jaar al het genoegen. Zo te zien is Brandon Santini ‘the cool guy’ van het stel met zijn geruite rode kolbert en rode mocassins blaast hij met blues-harp skills mij de haren uit het gezicht. Maar hij kan ook een lekker moppie zingen, een fijne verrassing deze voorlaatste act van de openingsavond van het Moulin Blues Festival!
De basssit Bill Ruffino laat ons genieten van een werelds effect in zijn solo maar met het bijna jazzy Django Reinhardt intermezzo steelt de band vele harten van de aanwezige gitaristen vóór het podium. De manier waarop Jeff Jensen zijn Gibson is van een ontzagwekkende kwaliteit, de man heeft passie en weet hoe het publiek op te ruien.
Drummer is David Green en de tweede gitarist heet Timo Arthur. Met B.B. King’s klassieker ‘Every Day I Have The Blues’ laten de twee mannen zien dat de synergie tussen hen van grote klasse is. Santini-Jensen Project “killing it”. Dit is ijzersterke Memphis-blues, geïnspireerd Howlin’ Wolf en A. King maar ook natuurlijk James Cotton is in het spel van Santini te herkennen.
Tom Waits’ ‘Down Town’ en Boogie All Night (K. Wilson) zijn de afsluiters van deze zeer goede set. Als het aan mij ligt zullen we nog vaker van dit project kunnen genieten.
De hekkensluiter van de eerste avond stond ook al eens eerder op het Ospelse podium en wel in 2015. Dat de programmeur van Moulin Blues een neus voor talent en goede acts heeft wisten we al langer maar met het programmeren van Mr. Sipp twee jaar geleden heeft de organisatie wel heel erg gelijk gekregen. Deze man uit, hoe kan het ook anders Mississippi, geboren onder de naam Castro Coleman won in 2014 de International Blues Challenge van Memphis en de Gibson Best Guitarist Award. In 2016 Casto Coleman nóg een award in ontvangst nemen hij won de 2016 Blues Music Award en trekt inmiddels al twee jaar volle zalen met zijn energieke set.
Mr. Sipp begon natuurlijk net als zovelen van zijn Afro-Amerikaanse collega’s zijn kunsten op de gitaar in de kerk ten toon te spreiden, hij speelt al vanaf zijn zesde de gitaar, maar al snel volgde hij de weg van de Satansmuziek….de Blues! Vanavond zal de vrijdagavond met een big bang afgesloten worden want Mr. Sipp’s set is er een van veel gitaargeweld maar vooral heeft zijn show veel showelement.
De band wordt gevormd door bassist Jeff Flanagan, drummer Stanley Dixon Jr. en de verrassing op de toetsen is onze eigen Pieter van den Bogaert ook wel bekend van zijn werk met Jan de Bruijn (Double Brown) en The Crew.
Het “Mississippi Blues Child”, wat ook de titel is van zijn debuutalbum, heeft blijkens het aanwezige publiek veel goodwill opgebouwd tijdens zijn eerdere optreden op dit fantastische festival en ook nu mag ik getuige zijn van een topset, de danspasjes met bassist Jeff, de rondgang door het publiek, het oogt allemaal heel lekker en vrolijk maar mijn rug denkt er helaas heel anders over zodat ik voor het eind van set met stille trom moet vertrekken.
Morgen wacht er weer een hele mooie volle dag, naar verluid onder een mooi meizonnetje, met een keur aan bijzondere optredens van muzikanten van diverse pluimage.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van het Moulin Blues 2017 hier.
Nick Schnebelen Band:
Santini-Jensen Project:
Dank je wel alweer, allebei, voor een prima verslag & de prachtige foto’s.
Ik heb alles met veel plezier gelezen en bekeken.
En juist daar doen we het voor Peter, plezier geven aan onze lezers.