De 14e editie van Bluezy Blues Festival Ridderkerk vond plaats op zaterdag 01 April 2017 in De Fakkel van Ridderkerk. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het gehele album te bekijken.
Omdat we ietwat te laat zijn door een vergeten item van de reporter hebben we om klokslag drie uur de stichtelijke opening van MC Ton ‘the hat’ Kok moeten missen maar gelukkig zijn we er wel vanaf de eerste minuut van de set van Little Steve & The Big Beat bij. De band oogt een stuk ruiger dan de andere keren dat ik de band zag optreden. Ik zie ‘goeie’ mannen op het podium en dat maakt het allemaal wat toegankelijker.
Gitarist/vocalist en frontman Little Steve, lijkt niet meer zo little maar is in een klein jaar tijd een hele kerel geworden. Ook zijn spel is steeds overtuigender, wellicht is het succes van zijn album ‘Another Man’ hier debet aan. Het is ook heel goed voor je zelfvertrouwen als je de ene na de andere lovende kritiek in ontvangst mag nemen. Steven van der Nat en zijn band zijn zelfs interessant genoeg om in het buitenland uitgenodigd te worden voor optredens maar ook voor interviews.
Dit stralen zijn begeleiders Martijn van Toor (tenor-sax), Evert Hoedt (bariton-sax), Bird Stevens (bass) en Jody van Ooijen (drumms) ook uit, het loopt allemaal gesmeerd met hele lekkere nummers. Het vroege uur nodigt uit tot up-lifting, ouderwetse kwaliteit rhythm & blues. Er is ook al veel publiek op dit vroege uur in de sportzaal van De Fakkel én er komen nog meer bezoekers want er zijn een kleine 450 kaarten verkocht. De organisatie mag niet klagen in deze moeilijke tijden. ‘Change My Ways’ is een geweldig nummer voor Steve om zijn virtuositeit op de Gibson te delen met zijn fans. Bij ‘Just Fooling Around’ kan ik maar moeilijk stil blijven staan en zie ik al de eerste dansers op de vloer maar daar heeft de blazerssectie gevormd door Martijn en Evert natuurlijk ook grote rol in. Als Steve zijn song ‘Brand New Man’ inzet kan ik slechts denken, ja inderdaad het zelfvertrouwen siert hem!
Maar juist als de band heel lekker staat te spelen slaat de misère toe…………een aggregaat valt uit en het podium waar Little Steve & The Big Beat staan te spelen heeft geen stroom meer! Sneu voor het publiek, heel jammer voor de band maar een absolute nachtmerrie voor de organisatoren.
Een kwartier voor het einde van de set valt het doek voor deze fantastische band. In het najaar zal de Little Steve & The Big Beat met de Dutch Blues & Roots Tour een samenwerking met zes andere bands w.o. The Damned & The Dirty en Paardekooper door het land trekken .
Aan de overzijde van dit podium kan er om half vijf afgetrapt worden door een band waar de trouwe lezer van dit on-line muziekmagazine al een aantal leden van zou kunnen kennen. De band waar ik het over heb is fonkel, nagel nieuw……Sugar Queen & The Straight Blues Band.
De band is een Amerikaanse/Nederlandse/Belgische samenwerking van zangeres Michèle Denise, bassist Ronald Burssens, gitarist Andy Aerts, drummer Dominique Christens (allen ex The BluesBones), bluesharpist Wim Heirbaut en gitarist Jean Raven.
Bluezy Bluesfestival Ridderkerk beleeft vanavond een primeur want de band speelt voor het eerst in Nederland en wij van TBA? mogen er gelukkig bij zijn want mijn nieuwsgierigheid werd al even geleden aangewakkerd toen ik de eerste leden van de band op FaceBook openheid van zaken zag geven. Dat de zangeres Michèle Denise haar band naam eer aan doet blijkt al meteen in haar eerste nummer ‘Night Train’, het is straight blues inderdaad. Deze ‘sugar queen’ is de ene keer zoetgevooisd en de andere keer bombastisch. Ja, deze band uit de stal van King Bee Music Agency, is een band met potentie.
In ‘Baby Get Lost’ is er ruimte voor een weergaloze solo van de voor mij volledig onbekende, ietwat minder rock ‘n roll ogende Wim Heirbaut maar ook Andy Aerts legt in de band weer zijn hele ziel en zaligheid vertaald in een weergaloze solo op zijn vuurrode Gibson. Goh, wat heb ik die man gemist zeg! Het sexy ‘Rock Me Baby’ oogst veel bijval; Michèle is niet bang van een showelementje als de verleidelijke vrouw.
Ondertussen het nummer trouwens vocaal wel zéér sterk vertolkend. Ook Jean Raven op zijn Smitty gitaar blijkt ongenaakbaar. Domique Christens heeft de Nederlandse ‘rokjesdag’ wel heel erg serieus genomen; hij is uitgedost in een Schotse kilt om zo het hoofd koel te kunnen houden tijdens de keer op keer overweldigende reacties van het publiek.
‘Hey Bartender’ blijkt alweer het laatste nummer van deze set van Sugar Queen & The Straight Blues Band maar dat zal voor mij niet de laatste keer zijn dat ik deze band aan het werk zie. Het debuutoptreden levert de band een toepasselijke overwinning in een sportzaal ergens in Zuid-Holland!
In de pauze praten we wat na over wat er inmiddels zich al heeft afgespeeld en vooral borduren we voort op het euvel ‘uitgevallen aggregaat’. Echter niet lang want aan de andere kant van de zaal zullen een energiek stel jongemannen hun genre van de blues met het steeds meer aanwassende publiek gaan delen. De Dynamite Blues Band – voortgekomen uit Big Blind – bestaat uit vocalist/bluesharpist Wesley van Werkhoven, J.J. van Duijn op gitaar, drummer is Niels Duindam en de bassist is Renzo van Leeuwen.
Het aggregaat blijkt ook voor de Dynamite Blues Band tijdsdruk op te leveren want zij kunnen pas een kleine twintig minuten later dan aanvankelijk aan hun set beginnen. Ook voor het podium in Ridderkerk staat weer een vaste clan DDB-aanhangers, niet zo gek want de mannen musiceren alweer heel wat jaartjes en dat doen ze goed, zo niet steeds beter. De charismatische frontman Wesley noemt nog even hoe jammer het is dat Little Steve & The Big Beat niet hun set naar behoren hebben kunnen afmaken en vraagt nog even om hen een applaus te geven. De band, die al tweemaal te gast was in DWDD en bij Raymann Is Laat dat dit setje verslaggevers live mee mochten maken, opent met ‘Even If You Want To’ waarna ‘Rebound’ volgt, een nummer van het jongste 2016 album ‘Kill Me With Your Love’ en ook zeker weer song waar de klasse van Niels Duindam op drumms wordt bevestigd.
Eén van de invloeden op deze muzikanten is Nick Curran geweest die zij op het Bluezy Bluesfestival eren met hun vertolking van ‘She’s Evil’. Heerlijk materiaal maar ook zéker een uitvoering waar wijlen Nick Curran trots op geweest zou zijn. Dat Duindam niet alleen een sterke drummer is maar ook graag kunstig met de stokken omgaat zien we wanneer hij ze als volleerd jongleur opvangt. Bassist Renzo van Leeuwen houdt het geheel lekker bij elkaar en spoort keer op keer het publiek aan; J.J. van Duijn is in zijn eigen gitaarhemel.
Hij speelt zich behoorlijk in het zweet en mag diverse malen een ovationeel applaus in ontvangst nemen. Maar ook maatje en bluesharpist Wesley steekt zijn bewondering voor de gitarist niet onder stoelen of banken, zélf vind ik dat podiumbeest van Werkhoven heel erg goed de show leidt. Hij zoekt regelmatig de interactie met zijn toehoorders maar vooral musiceert deze gast heel erg lekker, zijn bluesharp kwaliteiten maar ook zijn vocalen zijn ‘killing’.
Alsof het feest niet op kan, krijgen we óók nog een hele beste cover van ‘Full Time Lover’ van The Fabulous Thunderbirds voorgeschoteld. De onovertroffen blues van J.J. van Duijn en de fenomenale bluesharp van Wesley van Werkhoven zijn overweldigend. Het stof is de fotograaf en mijzelf uit de oren geblazen, het Bluezy Blues Festival is écht heel aangenaam begonnen met drie wereldse bands met de roots in de Low Lands van Nederland en België.
In het najaar zal de Dynamite Blues Band met de Dutch Blues & Roots Tour een samenwerking met zes andere bands w.o. Rootbag en Detonics door het land trekken.
Alweer een dikke 20 jaar staat de Engelse dame mét hoed uit Liverpool met haar band op de planken; ze toerde door meer dan 30 landen en is sinds kort door een Belgische agent binnen gehaald. Connie Lush is vijfmalig tot Best Female Vocalist UK uitgeroepen én in 2002 kreeg zij zelfs uit de handen van (Franse) Blues Trophies Awards de award voor Beste European Blues zangeres.
Sinds dat wij de dame het laatst zagen optreden – op Blues Alive @ Cuijk in 2010 – heeft haar begeleidingsband wat wijzigingen ondergaan. We zien samen met haar man, bassist Terry Harris, een nieuwe drummer en gitarist. De drummer en jongste lid van de band heet Jake Leon Woodward en de gitarist is Steve Wright.
Haar laatste release ‘Renaissance’ eindigde als tweede bij de Beste British Album of The Year 2016 en natuurlijk zullen er een aantal nummers van dit album in Ridderkerk op de set-list staan. De set gaat van start met het sensueel gebrachte ‘ Somebody Love Me Like A Man’. Ik loop van de linker kant vooraan het podium achterlangs het publiek naar een beter geluid zoekend maar ook daar kan ik Connie Lush maar slecht horen. Haar zaalgeluid is niet optimaal, gelukkig gebaren ook anderen dat zij slecht te horen is zodat de geluidsman weet wat hem te doen staat. Gelukkig is het geluid bij het tweede nummer van de set, de vrije interpretatie van Bobby Blue Bland’s ‘Memphis Monday Morning’ al beter.
De klasse van deze zangeres wordt meteen duidelijk, deze lady is een lady of soul, jazz én blues! ‘Falling Down Like Rain’ geeft Connie Lush de kans om voor het eerst eens vocaal lekker uit te pakken en dat doet ze dan ook zoals u van een bluesdiva gewend mag zijn. Wàt een stem heeft deze vrouw! Drummer Jake Leon Woodward die er nog maar voor de tweede keer bij is vanavond zit zo te horen lekker in zijn vel, hij drummt een hele fijne set. De slow blues van ‘Lonely Boy’ (Renaissance 2016) tovert kippenvel op m’n armen, ook de virtuositeit van gitarist Steve Wright op de Atom Anderson wordt in dit nummer beklemtoond.
Met ‘Rollin’ & Tumblin’ ‘ worden ook de wat meer binnen de lijntjes kleurende bluesfanaten op hun wenken bediend, maar steeds weer blijkt het gemak waarmee deze goedlachse Lush zingt. Steve Wright is een hele beste gitarist maar eerlijk gezegd mag het van mij allemaal wat passioneler. De openingstrack van haar jongste album ‘I Don’t Say Goodbye’ is ook een winnaar in mijn ogen, de dame straalt over de bijval van haar publiek.
De verrassing is groot als de toehoorders ook nog vergast worden op een waanzinnig goede vertolking van Nina Simone’s ‘Feeling Good’. Natuurlijk wordt er om een toegift gevraagd die gehonoreerd wordt met track nummer twee van ‘Renaissance’ het nummer ‘Blame It All On Me’ wat een lekkere meezinger blijkt. U leest het goed, Connie’s business is blues and her business is good!
Om kwart over acht is het tijd geworden voor een van de populairste bluesbands in de mainstream media en zelfs op tv (o.a. Vrije Geluiden en Pauw & Witteman). King Of The World wordt gevormd door Ruud Weber die de frontman, zanger en bassist is, achter de drumms Fokke de Jong, de toetsenist en de showman van de band heet Govert van der Kolm en op gitaar niemand minder dan Erwin Java. De band werd in 2012 opgericht maar is als een komeet naar boven geschoten, verdiend want hier staat een pak aan muzikale ervaring op het podium van De Fakkel van Ridderkerk. Fokke speelde bij Normaal, Ruud bij Snowy White en Erwin Java bij de allereerste échte bluesband van Nederland, Cuby + Blizzards. Govert ‘The Organgrinder’ van der Kolm werkte als begeleider van heel veel tourende internationale artiesten zoals o.a. Matt Schofield, Coco Montoya, Candye Kane, Dani Wilde, Dede Priest en Shakura S’Aida.
“Na twee Queens nu een King” is de introductie van Ton ‘the Hat’ Kok en dat bewijst dit kwartet meteen al in het eerste nummer ‘Messing With My Mind’ van het 2014 album KOTW.
‘Murder In The First Degree’ is het eerste nummer wat ten gehore wordt gebracht van hun nieuwste album Cincinnati wat de band opnam in Verenigde Staten. Het repertoire van KOTW bestaat, indien dit nog toegelicht dient te worden, uit blues, bluesrock, soul met een lekker Stax saus maar vooral grenst het bijna aan muzikale perfectie. KOTW is volgens velen Neerlands beste band met één van de twee – die andere zal deze avond afsluiten – beste gitaristen in hun gelederen. Alsof Erwin Java weet dat ik deze notitie zojuist opschreef geeft hij een van de verfijnste solo’s weg in ‘Hurt So Bad’ (2016 Cincinnati).
Dat Java niet alleen gitaarmannen aan hem kan binden blijkt als ik ook heel veel vrouwelijk schoon zie die in verademing naar de man staan te luisteren maar ook zéker staan te kijken. Govert van der Kolm pakt heerlijk uit op de toetsen bij weer een ander nummer van het jongste schijfje ‘She’s Allright’. Wàt een energie kan deze krullenbol genereren, niemand durft meer stil te staan. The man’s tearing it up!
Ruud Weber blijkt ook vanavond weer een fantastische zanger maar ook gangmaker. Of we “ready for some voodoo” zijn is Ruud’s introductie naar ‘Same Old Trouble’ en oei, oei, oei, wat is die Java in dit nummer ‘buitencategorie’.
Heel blij word ik dat er ook in deze festivalset tijd is gereserveerd voor ‘Can’t Go Home’ van het gelijknamige 2013 album “voor allen die ons ontvallen zijn”, maar eigenlijk ter nagedachtenis aan Harry Muskee. Op een vrolijkere noot is het, tot klinkklaar rocknummer omgedoopte, ‘Living In The Fast Lane’.
De bezoekers van Bluezy Blues Festival hebben een absolute topper aan het werk mogen zien. King Of The World zijn super muzikanten maar ondanks hun succes blijven zij ook de kleinere podia bezoeken. Klassebakken!
Voorlaatste act is een band uit de States, beter gezegd Los Angeles – California zoals de frontman henzelf steevast introduceert. The Imperial Crowns touren na een dikke twaalf jaar weer door Europa. Nadat zij afgelopen november voor slechts drie optredens naar Nederland kwamen vullen zij inmiddels weer overal de zalen voor aanbidders van hun versie van rock ‘n roll, blues en bluesrock.
Frontman/zanger en bluesharpist/gitarist is Jimmie Wood, op drumms en gitaar zien we nóg twee van de originele van The Imperial Crowns, respectievelijk Billy Sullivan en J.J. Holiday maar de basssit is de nieuwe aanwinst in de band het is de 28 jarige Danny Avila, zoon van Sammy Avila die de toetsenist bij Walter Trout is én Danny is de neef van de originele bassist van de band John Avila.
Natuurlijk zoals een échte professional betaamt hijst Jimmie Wood zich voor de gelegenheid in een showpak en transformeert zichzelf daarmee tot de frontman van de band. Ze knallen er gelijk lekker in met ‘I Gotta Right’ van het nieuwste album bij het Franse Dixiefrog uitgebrachte The Calling.
Doordat de fotograaf van dienst iets meer zichzelf voortbeweegt door de eerste rijen van het publiek kan hij mij later op de hoogte brengen van de reacties van de toehoorders. Deze zijn vol ongeloof en bewondering. Ongeloof dat men nog niet eerder de band had gezien maar soms ook nog niet eerder van The Imperial Crowns had gehoord!
Er is geen ruimte voor reflectie want de mannen zijn vol vitaliteit en stootkracht en dus gaan ze vol gas door met ‘Little Death’ van het 2004 album Hymn Book. Ook de titeltrack van het jongste schijfje The Calling staat op de set-list. De set is nu al overweldigend en deze vaklui weten piekfijn hun oude en nieuwe repertoire samen te laten smelten tot een mooie homogene massa van hoogstaande muzikale kwaliteit.
Dat ook de jongere Danny Avila inmiddels zich een volwaardig lid van de band voelt wordt vertaald in een zeer bijzonder goede bass solo in ‘Liberate’, alsof de mooie man met de lange manen nog niet genoeg de snaren plukt doen Jimmie en J.J. er nog een schepje bovenop door hem te omringen en volop aan te sporen. Billy Sullivan krijgt zijn spreekwoordelijke ‘fifteen minutes of fame’ als hij een robuuste drumm solo weggeeft in ‘Papa Lord’.
Nog één keer pieken voor de frontman met een ‘golden oldie’ van het gelijknamige 2005 live-album ‘Preachin’ The Blues’. Hoe houdt deze zestigplusser het allemaal vol? De man gebruikt het hele podium, springt op en neer én blijft gewoon zichzelf slààn met de tamboerijn. “Nothing wrong with being different” is Jimmie’s introductie naar ‘Something of Value’ van het vijfde album van The Imperial Crowns.
Ondanks dat deze show natuurlijk een ‘festivalset’ is van full-time show tóch hebben de mannen in een dik uur hun visitekaartje afgegeven aan zowel fans als ingewijden. Top set!
Kwart over elf staat die andere beste gitarist van Nederland en wereldwijd gelauwerde Jan Akkerman met een selectie muziek-vrienden en familie op het podium van het 14e Bluezy Blues Festival. My Brianbox bestaat uit Jan Akkerman op zijn vertrouwde Gretch, zanger Bert Heerink, dochter Laurie Akkerman die ook de vocalen voor haar rekening neemt en toetsenist Coen Molenaar maar we zien ook nog een andere gitarist in de gelederen, de bij het bluespubliek bekende, Ruben Hoeke.
My Brainbox is eigenlijk de vervanger van Jason Ricci & The Bad Kind die aanvankelijk het festival hadden moeten afsluiten maar Ricci besloot om nog immer duistere redenen (eigen verklaring: tour bleek niet rendabel genoeg) zijn Europese tour af te blazen. Blues, rock, jazz of klassiek, de zeventigjarige Akkerman tovert het allemaal moeiteloos uit de snaren. Jan’s dochter is duidelijk ‘an old chip of the block’ de mooie jonge dame heeft duidelijk haar talent van haar vader geërfd.
Het blijft mooi om te zien hoe de, rockers van toen, de vaders van nu, eerst Jimmie Wood tijdens de november tour en nu ook Jan Akkerman hier in Ridderkerk, hun kroost een podium gunnen. Over het optreden valt niet zo heel veel te zeggen eerlijk gezegd. Het was te hard om écht te kunnen volgen, zélfs na de imponerende ‘wall of sound’ van de voorlaatste set werd ik nog van mijn sokken geblazen van de heren en dame van My Brainbox. Niet leuk voor de vele fans die klagen over de vervorming van geluid wat het gebrachte repertoire geen goed doet. Het repertoire blijkt een overzicht van Jan’s werk bij Focus en Brainbox. Jan zingt blijkbaar niet meer veel en dus neemt Bert Heerink, voormalig zanger van VandenBerg de vocalen voor zijn rekening.
De eveneens zeer aan de weg timmerende Ruben Hoeke bewijst ook hier op het podium in Ridderkerk tot een van de betere gitaristen van Nederland gerekend mag worden. Zijn blues is een mooi contrast en tegelijkertijd een prachtige completering van het sublieme jazzy gitaarwerk van Neederlands enige, op zijn zeventigste nog steeds door de wereld reizende Jan Akkerman.
Toeren met My Brainbox maar ook afreizen naar het hol van de leeuw, Spanje, om aldaar de muziek van Paco de Lucia te vertolken; niets is de immer jongensachtig ogende Akkerman te veel.
De ritme-sectie vanavond op Bluezy Blues Festival is David de Marez Oyens (bass) en Marijn van de Berg (drumms) en ook zij laten de legende Akkerman schitteren. Tóch denken we dat de originele afsluiter Jason Ricci & the Bad Kind een passender einde was geweest en het Bluezy Blues Festival met een knallend optreden had afgesloten.
De verslaggevers van The Blues Alone? bedanken de Nico Bravenboer (én mevrouw Bravenboer !) en zijn team van organisatoren, M.C. Ton ‘The Hat’ Kok, dames Mirjam en Alice én natuurlijk ook de vele andere vrijwilligers, security en bedienend personeel zonder wie deze veertiende editie van het Bluezy Bluesfestival niet mogelijk was geweest.
Mooi geschreven, prachtfoto’s van een geweldig festival.