A Small Step Into The Empire of The Imperial Crowns - [interview]

Exclusief interview met: The Imperial Crowns tekst: Nicolette Johns met foto’s & video door: José Gallois Locatie: de kleedkamer van De Bosuil in Weert, zondag 06 november 2016.

The Imperial Crowns, een band afkomstig uit Hollywood – L.A. spelen een mix van blues, bluesrock maar bovenal pure rock ‘n roll. De band waren een decennium geleden graag geziene gasten op de podia van de Europese muziekvenues en festivals en bouwde in die jaren een trouwe fanbase op die hun optredens tot op de dag van vandaag loyaal bezoekt. The Imperial Crowns vereisen bij slechts een enkele lezer introductie maar voor die lezers die niet bekend zijn met de band stel ik de bandleden nog even voor. Frontman Jimmie Wood is de zanger/bluesharpist maar ook gitarist van de band, J.J. Holiday is de lead-gitarist maar zijn vocalen zijn ook regelmatig te horen en Billy Sullivan is de drummer. De bassist was in het verleden John Avila maar zijn plaats is ingenomen door neef Danny Avila. Échter tegenwoordig bestaan The Imperial Crowns niet uit vier leden maar uit vijf leden! Dochter Rachel C. Wood is de backing-vocaliste maar tekent ook voor een aantal duetten met vader Jimmie Wood. The Imperial Crowns brachten vóór hun langdurige sabbatical vier ijzersterke albums op de markt t.w. Imperial Crowns in 1997, Hymn Book in 2004, Star of the West in 2007 én een live cd/DVD opgenomen tijdens een optreden in het programma van het Duitse Rockpalast en mogen ook het vijfde, uit 2016 daterende album ‘The Calling’ als zeer succesvol op hun palmares schrijven.
Het te houden interview zou eigenlijk ‘the morning after’ het eerste optreden in Assen plaatsvinden maar het vroege tijdstip van de soundcheck in De Bosuil van Weert heeft het plan ietwat gewijzigd zodat ik hier nu om half vier in de kleedkamer zit. Als snel blijkt dat het niet een traditioneel ‘een op een’ interview wordt want na de hernieuwde kennismaking zitten alle vijf leden aan de korte kant van de tafel om door mij ‘ondervraagd’ te worden.

Jimmie en J.J. jullie zijn vrienden voor het leven, Jimmie je hebt zelf ooit in een interview gezegd dat J.J. je heeft gered van een uit de hand gelopen onenigheid ….. Vanaf dat moment zijn jullie samen op pad gegaan. Waar hebben jullie Billy ontmoet?

JW: Ach, dat verhaal is wel een beetje overtrokken maar we hebben elkaar wel in het clubcircuit van L.A. ontmoet.
J.J.: Ik ben opgegroeid in Seattle nadat ik vlakbij het vliegveld van Burbank (L.A.) noord Hollywood werd geboren, mijn vader moest toen ik negen jaar was voor zijn werk verhuizen naar de stad waar Jimmy Hendrix en Ray Charles furore maakten. Ik leidde als klein jongetje een soort Tom Sawyer-leven, mooie omgeving, veel buiten, veel speelgrond en nergens gevaar. Tijdens mijn reisjes als tiener naar zuidelijkere staten kwam ik in aanraking met de muziek van Henry Townsend, Furry Lewis, Gus Cannon allen muzikanten uit de twintiger jaren en ik begon op straat te spelen en op de ‘open mics’ avonden in clubs. In 1981 kwam ik terug naar Hollywood waar ik met mijn Rockabilly band werd geboekt door Jimmie Wood die destijds de boeker voor de Blue Lagoon was.
BS: Ik zat in een bluesband en werd ook door Jimmie geboekt maar voor een ander venue. Was het Madam Wong of toch niet? Enfin zo gingen we samen spelen in 1985.

Dus jullie zijn ‘longtime friends’?

JW: Vrienden?
J.J.: Oude ja, maar vrienden?
JW: schatert van het lachen.
BS: Jawel, vrienden!

Jullie zeggen net dat dit het eerste optreden in negen jaar is dat jullie samen als band doen. Maar jullie traden toch nog steeds op met ‘The Sacret Hearts’ (met Johnny Depp en Jim Belushi red.)?

BS: We hebben voordat we naar Europa vertrokken samen één optreden gedaan in Santa Monica. Ja, deze twee (wijzend op JW en J.J.) treden met The Sacret Hearts op maar ik speel niet bij deze band.
JW: Als band, als The Imperial Crowns was de gig in Assen gisterenavond het tweede optreden sinds lange tijd samen.
J.J.: Maar we hebben nooit het contact verbroken. We hebben samen muziek voor films gemaakt, Jimmie doet stemmen voor tekenfilms en hij heeft albums geproduceerd. Nee, door de jaren heen hebben we veel met elkaar gewerkt.

Hoe werd de keuze gemaakt om met dochter Rachel op tournee te gaan? Was het haar keuze of heb jullie haar moeten overhalen?

JW: Vraag het Rachel zelf, laat haar deze vraag beantwoorden.
RW: Nee, helemaal niet. Het begon natuurlijk met de opnames van het album en toen vroegen ze mij of ik mee ging. Ik zei natuurlijk meteen ja.
JW: Maar Rachel zong ook al mee op het album van Kent Burnside dus ik wist waar ik aan begon.
RW: Europa? Natuurlijk kom ik!
BS: Danny is niet op het album te horen maar wij hebben natuurlijk met zijn oom John Avila in het verleden getoerd dus de keuze voor Danny Avila lag voor de hand.
J.J.: Danny’s vader speelt bij Walter Trout (toetsenist Sammy Avila)……ach het is allemaal één grote familie!

Maar ook de balans in de band, jonge leden en oudere leden is fantastisch om op een podium te zien samenwerken. Het ‘triggert’ de jeugdige bezoekers van jullie optredens. Zij zien jonge voorbeelden die tot hun verbeelding spreken om ook een carrière in de muziek na te streven.

JW: Het brengt gelukkig de gemiddelde leeftijd van de band naar beneden, naar achterin de veertig, ha ha ha. Maar ja, ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Ik wil ook graag geloven dat jonge mensen ook van ons ouwetjes genieten. Nee, je hebt gelijk het is cool!

De fotograaf zei vanochtend op de weg hiernaartoe iets wat me bijgebleven is. Hij zei “we zien heel veel artiesten, bands of solisten maar gisteren in De Nieuwe Kolk zag ik iets wat je maar bij weinig artiesten ervaart”. “Voordat JW nog maar één noot gezongen heeft weet het publiek al dat er iets bijzonders te gebeuren staat”. Hoe verklaren jullie dit, het biologeren van het publiek?

JW: Ik moet zeggen, met welk talent je ook geboren bent, welk talent God je gegeven heeft. Je bent hiermee geboren, vanaf een jonge leeftijd kan je dat. Ik ben gezegend man! Ik heb vanaf een zeer jonge leeftijd mogen meemaken hoe artiesten, in het bijzonder gospelzangers en zangeressen, soul zangers – ik ben een bluesman maar ik heb altijd al waardering gehad voor de manier waarop zij hun muziek belijden en overbrengen op het publiek. Deze verschillende genres zijn allemaal neven en nichten zo niet broeders en zusters en hoe deze performers de muziek overbrengen op het publiek draait allemaal “how to get the fucking audience”. Hoe de kerkbezoeker achterin de kerk ook in een trance te laten geraken.
J.J.: Het is prediken!

Vertel ons eens iets over de titel van jullie nieuwe album, ‘The Calling’. Betekent ‘The Calling’ de vraag van de fans om terug komen of als in de drang c.q. behoefte om terug te gaan op tour?
J.J.: De drang is er wel degelijk daar zijn de mannen het wel over eens, we voelden allemaal dat het tijd geworden was om weer bij elkaar te komen. Het is beide. Maar ‘The Calling’ ook het talent dat gedeeld moet worden met het publiek.
JW: ‘The Calling’ betekent heel veel……ik dacht niet aan iets specifieks toen de song geschreven werd. De rijm was “ff-ing cool” en fantastisch “they said I had the calling before I started crawling”….. Als kind hadden mijn vader en moeder al vroeg de hoop opgegeven dat ik net zoals mijn vader een advocaat in de filmindustrie zou worden. Mijn familie dacht dat ik acteur zou worden maar toen vond ik Lightnin’ Hopkins en door hem ben ik de blues gaan zingen. Zo is die shit begonnen……

M.b.t. het schrijven van ‘The Calling’; zijn alle nummers geschreven nà jullie samenwerking met Kent Burnside vorig jaar @ Moulin Blues of zijn het songs die nog op de plank lagen?

BS: Nee, alle songs zijn nieuw.
JW: Er zijn riffjes bij die J.J. al had.
J.J.: Ik neem altijd op met m’n telefoon, ik heb een app en als ik iets in wil vastleggen om het niet te vergeten dan druk ik gewoon op m’n telefoon en neem het op. Als we dan later zitten te jammen en ideeën uit te wisselen dan luisteren we hiernaar.
BS: Ja, en dan zet ik ook mijn opgenomen ideeën op m’n gsm aan en werken we het uit. J.J. speelt wat gitaar en ik zet met de drumms bij en JW zingt wat, we gooien wat om en zo komt een nummer tot stand. Het heeft ons bijna een jaar gekost.
J.J.: Wij hebben dit album gemaakt tussen alle bedrijven door.

Als ik me goed herinner benadrukte jij Jimmie op MB 2015 aan onze fotograaf “Man, is nót gonna happen” dat jullie een come back zouden maken?

JW: Nee, écht waar de beslissing voor een nieuw album werd écht nà MB genomen.
J.J.: Volgens mij hebben we die beslissing in Augustus genomen.
BS: Nee, we zijn in Juli met de opnames begonnen.
JW: We zijn weer bij elkaar gekomen omdat Billy al een hele tijd hierover balletjes opgooide.

Ondertussen komt de stage-manager met geprinte exemplaren van de set-list binnen en er wordt wat gedold over zwart papier met witte letters en J.J. vraagt of zijn exemplaar in nóg wat grotere letters geprint kan worden, hij schatert het uit.

JW: Terugkomend op je vraag, wij kregen op de dag dat Mavis Staples speelde op Moulin zoveel opmerkingen te horen dat wij als Imperial Crowns geen idee hadden hoeveel de band voor velen heeft betekend. Dat heeft ons doen denken……
BS: Toen ik mijn zusje, die mij ooit op mijn twaalfde meenam naar een concert van The Rolling Stones en ik op mijn beurt haar na de overwinning op borstkanker in 2008 of 2009 meenam naar Amsterdam om de Rolling Stones te zien tijdens de periode dat de IC’s niet meer optreden zag ik bij het verlaten van het station mensen met Imperial Crowns t-shirts . Tóen zei ik tegen de mannen dat ik het geweldig zou vinden als de band weer bij elkaar kwam. Ik had al een paar jaar niet meer met jullie gespeeld maar de drang werd na het zien van deze fans zeer zeker groter.

Toen jullie tien jaar geleden naar Europa kwamen was de kracht van de social media nog niet zo groot als nu. Bijvoorbeeld, het door mij plaatsen van jullie clip ‘Preachin’ The Blues’ op Facebook heeft geleid tot de vriendschap met Wolfman.
JW: Je predikt tegen het kerkkoor nu hoor! Wij weten allang dat muziek verenigt, ik weet als geen ander hoe muziek je kan betoveren, je naar een andere wereld kan tillen! Ik weet hoe het is om als kind helemaal de weg kwijt te zijn, dat je niet van jezelf houdt en pas vrijheid te voelen als je muziek luistert.
J.J.: Of zelfs als een volwassene…….
JW: Hell yeah! Iedereen wil ergens naartoe, ergens op een ‘goede plek’ vertoeven.

Rachel wat doe je in het dagelijkse leven naast optreden met de band?
RW: Ik studeer nog, ik ben nog maar twintig. Ik studeer muziekmanagement.
JW: Rachel lijkt in veel manieren heel erg op haar moeder. Mijn vrouw, Rachel’s moeder, heeft een agentschap welke componisten van filmmuziek vertegenwoordigt. Mijn vrouw was ooit in de rock ‘n roll business en zo hebben wij elkaar leren kennen, ze is een dynamische en ‘alpha-type’ agent maar Rachel heeft diezelfde uitgebalanceerde talenten van praktische en logische benadering van zaken wat ik totaal niet bezit. Natuurlijk is Rachel haar eigen persoon en ik wil ook haar moeder haar talent, haar rechter hersenhelft niet afnemen. Mijn vrouw is ook een artiest, tijdens de tour zorgt Rachel voor de merchandise, de zangpartijen en is dan ook nog eens een voltijds student!
RW: Door deze toer mis ik twee weken college maar het is het allemaal waard.

Zien we je de volgende toer terug Rachel?

RW: Als ze me willen hebben……
JW: Ik kan er uren over praten hoe Rachel ons allemaal heel erg trots maakt dat ze onderdeel van The Imperial Crowns wilt zijn.
J.J.: En Danny is ons kleine broertje……

Danny Avila is dit je eerste keer in Europa en hoe ervaar jij het Europese publiek? Amerikaanse bands hebben soms moeite met de Europese reacties…..”too much in your face”. Het Europese publiek en dan met name de Nederlanders hebben de reputatie niet hun mening onder stoelen of banken te steken dit i.t.t. bijvoorbeeld het Belgische publiek wat gematigder zal reageren.
DA: Ja, het is mijn eerste keer in Europa “and I’m loving it”. Gelukkig ben ik groot gebracht in de muziekindustrie mijn vader heeft me meegenomen naar de vreemdste plekken als het om optredens gaat; ik heb het allemaal al eens gezien. Dronken mensen die je bespuwen.
JW: Nou dat hebben we gisteren op de after-party nog meegemaakt hè………hij schatert het uit.
DA: Bezoekers die door je optreden heen praten maar alles bij elkaar kan ik het podium moeilijk missen.

Jullie betreden zelf vele podia maar krijgen jullie ook nog de kans om anderen te zien optreden? Wie staan er nog op jullie verlanglijstje?

J.J.: Oh allemachtig, dat is goede maar ook hele moeilijk vraag om te beantwoorden.
JW: Mijn ‘bucket-list’ is allang dood. Zijn dochter Rachel lacht fnuikend…..
JW: Wie wil niet terug gaan in de tijd en Robert Johnson of Charlie Patton zien optreden?
J.J.: Ik wil Blind Blake bij zijn opnames in de Paramount Record studio zien.

Ik ga ervan uit dat jullie ook op de hoogte blijven van de nieuwkomers in de muziekindustrie, wie zouden jullie graag zien? Jullie hebben opgetreden met o.a. Bruce Springsteen. Ik heb nooit kaarten kunnen bemachtigen voor bijvoorbeeld Tom Waits, die zou ik zo graag eens live zien.
BS: Ja, Tom Waits maar er zijn er zoveel.Ja, ik had graag Prince gezien, ik ben nooit in de gelegenheid geweest om hem te zien optreden en nu is het te laat.
RW: Ik heb Prince vijf keer mogen zien optreden en hij was fenomenaal.
J.J.: Toen wij ooit als de huisband van de House of Blues optraden kwam Prince kijken. Het gonsde door de hele venue “Prince is coming” en hij kwam met zijn band.
JW: Ja, The New Power Generation was hij toen mee.
J.J.: We moesten alles vrijmaken, we mochten niet in de hal blijven rondhangen maar ja hey het was wel Prince en zijn optreden was in een woord geweldig “he killed it”!
JW: Sly Stone, James Brown en Bruce Springsteen al deze mensen zijn erin geslaagd een niveau te bereiken én behouden die boven àlle andere musici uitstijgt. Deze mensen waren de trends voor, waren de trends maar in geen geval hebben zij trends gevolgd.
BS: Óf én door vooral zichzelf te blijven “whatever the trends”.

Nu we het toch over Springsteen hebben, Jimmie jij hebt gewerkt met Bruce Springsteen….Hij is politiek zeer geëngageerd, denken jullie dat het verstandig is om als artiest je mening te delen met de fans? In Europa houden we hier wél van maar in de States?

BS: Ik geloof niet dat dit de goede vraag is. Iedereen mag zichzelf blijven, iedereen is een individu. Bovendien mensen van deze omvang die zo muziek kunnen schrijven en zo succesvol kunnen worden zijn sowieso grote individuen. Bruce heeft zijn eigen mening maar hij zou er misschien fans mee kunnen verliezen maar …..
JW: Dat is de prijs die hij klaarblijkelijk bereid is ervoor te willen betalen maar persoonlijk denk ik dat het wel meevalt.
J.J.: Als iemand naar je mening vraagt zou je die vrijelijk moeten kunnen delen.
JW: Ik herinner me iemand die zong “we can’t get that fucker get elected”.
BS: Robert de Niro heeft speciaal een YouTube clip opgenomen om zijn mening over de presidentskandidaat Donald Trump met de wereld te delen.
Is dat verstandig volgens jullie?

JW: Nou, ik vond het jammer dat de Niro zei “I’d like to punch Trump in the face”. Dat had ik liever niet gezien maar de Niro koos er wel voor. Eigenlijk heeft de Niro zich verlaagd door hetzelfde soort spel als Trump te spelen.
BS: Ach, in de platenverkoop zal het management van Springsteen het geenszins merken.
JW: Nicolette, ken je het nummer van Edwin Starr ‘War’ (zingt de rest van heet chorus)? Dat nummer was eigenlijk bedoeld voor The Temps (Tempations red.) maar Berry Gordy vond het geen goed idee omdat de band ‘opgemaakt’ werd om in Las Vegas op te treden en de keuze van het nummer té omstreden zou zijn en het platenlabel wilden niet op tenen trappen van de betrokkenen.
J.J.: Ja maar…. ik beschouw deze discussie als achterhaald want tegenwoordig tweet en plaatst iedereen wat hij of zij denkt direct op het web.

Daarom ook mijn vraag J.J. Men plaatst iets in het heetst van de strijd maar het blijft voor eeuwig en altijd op het web en je kan je woorden nooit meer terugnemen. Dus is het verstandig?

BS en JW: Ze heeft gelijk, we waren niet gewend aan communicatie tussen politici en de rest van de wereld. Dàt is tegelijkertijd het probleem van Twitter, Instagram en FB. Het is geplaatst en het blijft je achtervolgen ook al wil je er afstand van nemen.
BS: Kijk, Donald Trump is ‘gepakt’ met een tape waarop hij zich behoorlijk seksistisch uitlaat over vrouwen maar hij krijgt nog steeds 44% van de stemmen! Dus heeft het invloed? Bij sommigen wel maar voor de meerderheid? Wat is belangrijk voor de kiezer, het is net alsof niets meer van doorslaggevende betekenis is. Soms kan je ermee weg komen, helaas maar waar.

Hoe gaan jullie eigenlijk stemmen?

RW: Wij hebben allemaal al gestemd, wij mochten vroeg stemmen.
JW: Maaaarrrr niet op Trump! Er zijn een heleboel nummers op dit nieuwe album ‘The Calling’ die wel of niet over de politieke verhoudingen tussen twee mensen gaan, over hoe zij samenleven of over controle gaan. In drie verschillende nummers gaat het over controle, negatieve controle of positieve controle. Maar mensen die hun macht, door geld of door lichamelijk of intellectuele overwicht op anderen willen opleggen….no.
BS: Of gewoonweg onbeleefd…..
Any controlfreaks in de band?

J.J.: Oh, ik? Iedereen heeft zijn deel. Nee, we vullen elkaar aan waar het moet en waar het kan zullen we om beurten het voortouw nemen.
JW: Wij zijn allemaal gelijk maar ik ben de diva.

Ik leg de leden van The Imperial Crowns het voorbeeld voor van Rev. Shawn Amos en zijn verstikkende leiding op bijvoorbeeld drummer Rod Bland. Ik leg hen uit dat geen van zijn bandleden de kans kreeg om muzikaal iets toe te voegen aan de set of te excelleren op hun instrument. Wat denken The Imperial Crowns van zo’n structuur?

JW: Oh ok, muzikaal bedoel je duidelijk! Nee, dat zouden wij nooit willen. Ik zal je wat vertellen Nicolette, Derek Trucks en zijn vrouw Susan Tedeschi hebben samen een hele grote band en iedereen binnen de band is een ‘ster’. Jack White van The White Stripes is een échte controlfreak maar zelfs hij laat de dingen gebeuren. Zo zie ik het ook, je moet de dingen binnen een band de kans geven. Je moet iedereen in z’n waarde laten en hen laten doen wat zij het beste doen zodat er een mooie samenwerking ontstaat. Kijk, ik ga nu niet James Brown afvallen maar hij was natuurlijk hét voorbeeld van een controlfreak die maar moeilijk de grip op de band kon laten vieren. Hij was heel erg dominant maar tegelijkertijd wist hij dat zijn bandleden buitengewone “bad ass” waren die een strakke hand vereisten. We hebben allemaal een taak binnen de band en goddomme die taak verstaan we allemaal, stuk voor stuk, heeeeeel erg goed dus….
J.J.: En we maken ook allemaal onze taken binnen de band met plezier waar!
We praten nog wat na over spanning voor een optreden van de bezoekers, wij dus, maar ook hoe het voor The Imperial Crowns gisteren geweest moet zijn. Over één ding zijn we het alle zeven eens, muziek is een passie! Inmiddels is de support act, Bloezz, al aan hun set begonnen.

Op herhaaldelijk aandringen van de bandleden laten we ook aantal foto’s van onszelf met de band vastleggen. We nemen snel afscheid nadat we afspreken om de volgende dag in Parijs ons gesprek zònder opname apparatuur te vervolgen.