Avond van The Blues vond plaats op zaterdag 04 Maart 2017. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.
Na een heerlijk etentje lopen dit setje verslaggevers in 4 minuten van de ABC garage naar het Wennekerpand in Schiedam waar vanavond de Avond van The Blues gehouden wordt. Wij zijn voor het eerst in dit pand waar o.a. een bioscoop en een theater gevestigd zijn, het mooie pand met een heuse brasserie waar grote en kleinere tafels staan opgesteld waaraan als wij rond acht uur arriveren toch al een behoorlijk aantal mensen onder genot van een bijzonder biertje of jenevertje – Schiedam is niet voor niets de jeneverstad – wachten tot de deuren naar de zaal open gaan.
Avond van The Blues staat vanavond garant voor een internationale line-up; de Belgische Doghouse Sam & His Magnatones, de Nederlandse The Veldman Brothers en de US/Belgische Keith Dunn Band.
Doghouse Sam & his Magnatones
Wouter Celis a.k.a. Doghouse Sam maakt met zijn Magnatones welke gevormd wordt door drummer Franky Gomez en up-right bassist Jack ‘Fire’ O’ Rooney steeds meer naam in Nederland en de rest van Europa. De internationale pers beschrijft de frontman als een authentiek en uniek talent maar de frontman wordt ook gelauwerd voor zijn singer/songwriting skills maar bovenal is de internationale media het eens over zijn unieke gitaarstijl (slide en fingerpicking), over zijn veelzijdige en zeer goed stemgeluid. Tel daarbij nog de lyrische recensies over zijn blues-harp spel en de creatieve begeleiding van zijn Magnatones en je krijgt de winnaar van de 2014 Award van de Belgische Blues Challenge. Doghouse Sam & his Magnatones is écht een unieke formatie die diverse roots-stijlen combineren op hun eigen bijzondere wijze.
Als het kwart over acht is geworden begint dit trio van meet af aan in de vijfde versnelling om de zaal gelijk bij de les te krijgen. Frontman Wouter Celis is een ontwapende, charismatische zanger/gitarist die gelijk door het publiek in het hart gesloten wordt. Het stage-plan blijkt veranderd, we zien deze keer drummer Franky Gomez óók aan de rand van het podium; wat mij betreft een ‘keeper’ opstelling want deze drummer met zijn bijzondere showelementen mag gerust meer in de spotlight. Bij het tweede nummer richt Doghouse Sam zich tot het publiek om nog eens te benadrukken dat men hier een waar feestje gaat beleven “let’s get the party started, it’s saturdaynight right?”. Nou kom maar op hoor mannen, dit setje verslaggevers is in de stemming! Doghouse Sam & his Magnatones spelen ook in dit intieme theater in Schiedam hun mix van rockabilly, blues, country en swamp. We horen een mix van de eerder uitgebrachte twee albums – 2012 Buddha Blue en 2014 Knock Knock – maar we krijgen ook een nummer van het in het najaar uit te brengen nieuwe album te horen ‘The Time’ heet het.
Natuurlijk is de vertolking van Bo Diddley’s ‘My White Horse’ ook weer onderdeel van deze wervelende show van Doghouse Sam & his Magnatones. We zijn al vroeg los als ook Fats Domino’s ‘I’m Ready’ de heupen bij de eerste nog wat timide dansers laat schudden; na de aansporing van de frontman komt ook de rest van het publiek een paar stapjes naar voren en dan is de gêne bijna verleden tijd. Steeds meer dansers wagen zich aan de prikkelende klanken van deze drie-eenheid. Jack “underestimated himself” O’Rooney krijgt de hoofdrol in ‘Oh Why’ ; ik zeg “baas” Rooney!
Voor een hele fijn slide partij wordt de veertigjarige Old Kraftsman gitaar omgehangen terwijl Jack zijn ‘fine female’ a.k.a. de up-right bass met de strijkstok tot de climax beroert. We horen een lekkere boogie maar ook de North Mississippi Hill sound wordt door de band niet geschuwd om in hun repertoire op te nemen.
Franky Gomez leeft zich zo uit op zijn geliefkoosde drumvellen dat de tamboerijn ervan op de bühne belandt! Pas in het laatste kwart van de set zien we de blues-harp te voorschijn komen, en hoe! Ook op dit instrument is Wouter Celis de gedroomde veelzijdige muzikant.
Franky’s moment komt bij het nummer ‘Tell Me’, tja hij bespeelt de drumms niet alleen met de custom-made drummsticks met eigen naam maar ook met de handen en de ellebogen; hij mixt diverse drummstijlen waarin we een vleugje van het Braziliaanse carnaval meekrijgen – met recht de winnaar van Dutch Blues Award voor Beste Drummer!
In ‘Baby Please Don’t Go’ kan ik bij Jack’s spel op de up-right bass alleen denken “how low can you go”, wàt een indrukwekkende bijna klassieke solo met een aan perfectionisme grenzend einde door drummer Franky.
Nog één keer pakt Doghouse Sam zijn Old Kraftsman en zijn blues-harp erbij om met de rechterhand de gitaar en met de linker zijn blues-harp te bespelen in ‘Goin Mad’. Een superieure, entertainende, opzwepende set!
The Veldman Brothers
Met het schaamrood op de kaken beken ik dat het vanavond slechts de tweede keer is dat ik de broers Gerrit (gitaar/vocals) en Bennie (toetsen/blues-harp/vocals) Veldman zie optreden. Waarom zult u zich afvragen; geen idee maar de release van hun nieuwste en zesde album ‘Refuel’ heeft me met neus op de feiten gedrukt dat ik hen ook als band aan het werk wil zien. Eerder waren wij getuige van hun optreden in De Kelder van Amersfoort daar traden zij als akoestisch duo aan als de support van de Ian Siegal Band waar ik zeer prettig verrast werd door de kwaliteit die deze brothers bezitten. The Veldman Brothers, twee ‘bloodbrothers’ en de twee ‘brothers in arms’ Fred van der Wende op de bass en Han Neijenhuis op drumms beklimmen al een decennium de grotere en kleinere podia van Nederland. De band heeft inmiddels dus al zes albums op hun naam weten te schrijven én mochten zij al meerdere Blues Awards in ontvangst nemen. Als band werden zij in 2011 onderscheiden met de Dutch Blues Award voor Beste Bluesband. Het album ‘Livin’ by the Day’ werd door de American Blues Foundation in Memphis (USA) gekozen in de internationale Top 5 van de beste zelf-geproduceerde bluesalbums! Vanavond in Schiedam presenteert de band hun nieuwste cd ‘Refuel’. Elf eigen gepende nummers in de voor velen bekende Veldman Brothers trant. Onvervalst en onbedorven. Het album oogst in de media niets dan lovende recensies, met als klap op de vuurpijl dat ‘Refuel’ door de Dutch Blues Foundation genomineerd is voor de award voor beste bluesalbum van 2016. Mijn stem hebben ze i.i.g. binnengehaald. Na een naar mijn idee iets te lange pauze van bijna een half uur komen de heren om kwart voor tien het podium op.
Bennie zit op rechts voor en broer Gerrit neemt met zijn versterkers en goed gevuld gitaarrek de andere flank van het podium in beslag. Op drumms zoals gemeld Han Neijenhuis die samen met Fred van der Wende zichtbaar zin in de set hebben. Inmiddels heeft het publiek minder schroom om zich dichterbij het podium op te stellen dat speelt een stuk lekkerder voor de mannen! En hola, ook deze band gaat er meteen vol in, een instrumentaal nummer ‘Brothers Groove’ wellicht, er wordt geen minuut van deze 1 uur durende set verspild aan inspelen en kennismaken.
Mijn hart maakt al bij het eerste nummer een sprongetje als ik de tonen van de Hammond van Bennie hoor. Bennie blijkt het niet bij de Hammond te houden want ook de blues-harp maakt al acte de présence in het tweede nummer, ‘I Want You’, van de set. Deze nummers waren van de hand van Gerrit maar ook Bennie schreef er twee voor dit nieuwe album ‘Refuel’ zoals het ‘No Love Song’ een strak ritmische song wat onderstreept wordt door deze geweldige maar toch vrij nieuwe ritmesectie.
Niet helemaal nieuw want Fred van der Wende speelde al in een ver verleden eens bij de band maar drummer Han is wel nieuw in de band en het moet gezegd ook in deze Veldman Brothers band kwijt hij zich opperbest van zijn taak en laat al vroeg in de set de sticks door de lucht vliegen.
Gerrit, die ik vocaal lieer aan Tab Benoit en Mike Zito, is lekker bezig met zijn pedal-train en laat de heerlijkste riffs op Fender Strato langs komen. Het is bluesy, rocky maar toch ook bij tijd en wijle lekker funky. Ja, dit zijn met recht ‘brothers in arms’ van de fabuleuze muziek.
Dat het niet altijd up-tempo moet zijn blijkt als Gerrit een hele mooie ballad, ‘Carry On’, ten gehore brengt maar ook zijn virtuositeit op de zes snaren wekt ontzag als hij een heel mooi tremelo aan het eind van het nummer heeft verwerkt. De grootste verrassing van de avond is voor mij de stem van Bennie als hij ‘What Is Wrong’ zingt, ik zeg een zwarte soul in een blank velletje…..het Wennekerpand in Schiedam wordt met wat fantasie omgetoverd tot een willekeurige bluesjoint in Chicago. Wat een heerlijk stem heeft die man zeg!
‘Losin It’ vind ik een Rolling Stones waardig nummer, heerlijke onvervalste rock ‘n roll met steeds weer die authentieke, rauwe stem van Gerrit Veldman. Eerder in de set werd Jimmy Reed al gecoverd maar op de cover van het Muddy Waters’ nummer ‘Got My Mojo Working’ wil ik toch wel graag even de lezers attent maken. Het nummer wordt in een écht sprankelende funky uitvoering met behulp van Gerrit’s pedel-train en de vette bass groove van Fred van der Wende gebracht.
Je moet het als band maar aandurven maar ik kan u verzekeren dat veel meer bands het lef zouden moeten tonen zoiets te proberen. Het nummer wordt nergens teniet gedaan, sterker nog ik vind het een verademing dit nummer eens op een heel andere wijze gespeeld te zien worden. Ook het oudere ‘Boogie’ uit 2012 staat op de set-list.
Dit Overijsselse/Gelderse kwartet, ritme-sectie Han en Fred samen met frontmannen Gerrit en regelneef Bennie “tearing it up in Schiedam”. Ja, dit is ook alweer een set waar ik heel blij van geworden ben; klasse! Ik beloof dat ik vaker voor een podium van The Veldman Brothers te vinden zal zijn.
Keith Dunn Band
Als afsluiter vanavond een in Nederland (Rotterdam) wonende Amerikaan met zijn band. Deze Amerikaanse vocalist/blues-harpist deelde in het verleden het podium met muzikanten als Muddy Waters, Jimmy Rogers en Big Jack Johnson. Keith Dunn kan inmiddels dertien albums op zijn palmares schrijven maar hij produceerde er ook een aantal. De Amerikaanse frontman van deze Belgische band beschikt over een echte bluesstem maar ook als blues-harpist wordt hij alom gelauwerd.
De band bestaat uit Bart Mulders en Renaud Lesire beide op gitaar en drummer Thomas Pultyn die samen met blues-veteraan Keith Dunn traditionele blues naar de diverse podia van de Low Lands van België en Nederland brengen. De set is een mix van bij het grote publiek minder bekende blues-standards en eigen werk. Ondanks dat Keith Dunn terug kan kijken op een carrière van meer dan dertig jaar kan hij me net als de laatste keer dat ik de man zag optreden in het Belgische Wespelaar weer niet over de streep trekken. Zijn stemgeluid is niet dragend genoeg, zelfs de introducties zijn voor een goed geoefend oor moeilijk verstaanbaar.
Renaud Lesire voor de gelegenheid zijn stoere en naar mijn smaak mooi tattoos verhullend onder een hemd met das is voor mij samen met kompaan Bart Mulders de redders in nood. Deze mannen weten de emotie uit hun trouwe metgezel, de Gibson, te halen. Afwisselend zorgen zij voor de meest intense solo’s dan wel lead-gitaar spel. De nieuwe drummer Thomas Pultyn zit er ook lekker in, mooie ritmes komen van zijn hand.
Keith Dunn vind ik toch meer een blues-harpist dan een zanger, de set blijft iet wat vlakjes. Ondanks dat zijn vocalen niet de zaal in het Wennekerpand kunnen vullen wagen ook hier weer een paar stelletjes zich aan een dansje. Fijn om te zien dat niet alleen de oudere jongere van dit muziekgenre kan genieten maar ook het stelletje dertigers die een behoorlijk tap-jive in de benen hebben. Als er een cover van Robert Johnson wordt aangekondigd besluit ik mijn geluk op vocals achterin de zaal te beproeven maar ook hier kan ik de tekst niet verstaan. Gelukkig is daar de krachtpatser op de snaren, Renaud Lesire, die het geheel staande houdt.
Thomas Pultyn is behendig met de kwasten op zijn drumvellen en natuurlijk is de introverte maar oh zo getalenteerde gitarist Bart Mulders die het oor verwent. Dat Renaud Lesire ook over vocaal talent bezit laat hij horen in ‘Big Railroad Blues’ en ik verklaar Bart de “shuffle king” als ook hij weer eens voor een kwaliteitsmoment in deze set zorgt.
Na ‘Stranger in a Strange Land’, een song van de hand van Keith Dunn zit het voor ons voor deze Avond Van The Blues erop. Wij koesteren het eerste optredens van deze avond van Doghouse Sam en de te lang uitgebleven kennismaking met The Veldman Brothers maar hadden deze avond liever met een knallend optreden van Keith Dunn afgesloten.
We bedanken Genuine Music voor hun gastvrijheid en kunnen de lezers met het hand op het hart mededelen dat de zaal van het Wennekerpand zich uitermate goed leent voor een dergelijke festival. Ook complimenteer ik het Wennekerpand met de belichting en het uitstekende geluid. Een intieme zaal met een vriendelijke staf en vakkundig bedienend personeel.
