Israel Nash speelde op 4 maart 2017 in De Oosterpoort in Groningen. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
De in 1981, in Missouri, geboren Israel Nash kwamen wij ooit met voltallige band tegen op een van de Take Root Festivals in De Oosterpoort. Hij had toen nog Gripka achter zijn naam staan. Met zijn verhuizing naar New York heeft hij zijn hippie-imago afgelegd. Alhoewel, ik vind de man, met zijn lange blonde lokken en baard nog steeds niet het toonbeeld van de gesettelde huisvader; het begrip hippie lijkt onverminderd van kracht.
Hij vraagt ons bijvoorbeeld “to spread the love around” en herinnert ons aan “how similar people are at the end of the day”. Nu dus; klokslag 23.00 uur.
Het wordt een latertje vanavond in de Binnenzaal van de Oosterpoort. De zaal is goed gevuld met Americana-publiek; veel geruite overhemden, een allegaartje aan leeftijden en bovenal een relaxt, wat slaperig, sfeertje.
Ruim vijf kwartier zijn we getuige van een oprecht en sympathiek optreden van singer-songwriter Nash bijgestaan door Eric Swanson op pedal-steel.
Woman at the Well, is een toegankelijk begin van de set. The Parlour Song blijft ook overeind, zonder de muur van geluid die een volledig band met zich meebrengt. LA Lately, het verhaal over een roadtrip van Texas naar LA waarin Nash zich afvraagt “where did all the hills go”; mooie laid-back song. Laid-back, dat is misschien wel het begrip dat de avond het beste omschrijft.
Nash herinnert ons aan zijn tournee naar aanleiding van de release van het album Barn Doors and Concrete Floors, toen twee grote zware schuurdeuren als decor werden gebruikt. Het leek zo mooi, maar na een paar optredens, was iedereen klaar met die zware deuren, die steeds maar weer in en uit elkaar moesten. De deuren zijn achtergebleven bij vrienden in Nederland. Goodbye Ghost komt van dat bewuste album.
Swanson heeft de pedal-steel nu ingeruild voor de akoestische gitaar. Nash memoreert aan het allereerste optreden in Europa, dat in Groningen plaatsvond. Opgepikt door CRS Records, werd het begin van een nieuwe carrière. Hij is er dankbaar voor. Met zijn krachtige, gerafelde stem trakteert hij ons op het prachtige Baltimore en het poëtische Louisiana. Net als ik denk dat ik het wel gehoord heb, loopt het concert ten einde en is er de toegift.
Rain Plans van het gelijknamige album wordt herkend en beantwoord met gejuich. Tijdens Dylan’s I shall Be Released wringt het duo zich tussen het publiek, dat luidkeels meezingt.
In deze afgeslankte, akoestische, vorm is minder ruimte voor psychedelische invloeden, dan wanneer Nash met band komt, maar is de alternatieve country feel alom aanwezig.
