Matthew Skoller feat. Kai Strauss speelden op zondag 12 februari 2017 j.l. in De Gouden Leeuw – Dongen. Tekst en foto’s Paul Scholman.
De ontvangst door mede-organisator Peter Nooten is als vanouds allerhartelijkst als hij ons meteen na de opening ontwaart bij de kassa. Hij vraagt meteen of we nog iets nodig hebben? Dat hebben we niet, behalve dan de laatste cd van Matthew Skoller, ‘Blues Immigrant’, want die heb ik nog niet weten te scoren. Peter vertrouwt mij toe dat Matthew Skoller nog een doos cd’s achter heeft gehouden zo aan het eind van deze korte Europese toer, waarbij hij alleen in Nederland De Gouden Leeuw in Dongen aandoet. Eigenlijk onbegrijpelijk waarom het hier niet gelijk bommetje vol staat.
Thomas Vieth en Tobias Koch (D) draven op als support-act. De twee spelen beiden gitaar, Vieth op een oude elektrische Silvertone en Tobias op een akoestische Yamaha. Tom Vieth wordt beschouwd als “de” Duitse gitarist met het klassieke Chicago geluid. De man uit Münster heeft in de belangrijkste clubs in de VS gespeeld met veel legenden en hij is regelmatig op lokale festivals te zien, ook met de jonge Tobias Koch. Thomas Vieth weet het blues gevoel te pakken en over te brengen op zijn publiek. ‘Tom Walk’, ‘Too Many Pretty Women’, ‘Pave My Way To You’, ‘Me And My Babe’ worden aaneengeregen en met gevoel gezongen en gespeeld. Daarna krijgt Tobias de ruimte met “Down In Virginia” en “I’m Tired of Crying Over ‘You’. Als laatste deed Thomas Vieth ‘Babe Please’ en ‘I Got My Mojo Working’. De echte afsluiter, toen niemand keek, was ‘Bloody Tears’.
Er zijn waarschijnlijk legers betere gitaristen te vinden, maar het is soms de kunst van het weglaten zo is hij van oordeel over zijn eigen gitaarspel. Vieth loert over zijn bril de zaal in en heeft het zichtbaar naar zijn zin, maar is een man van weinig woorden. Tom en Tobias weten de juiste bluessnaar te raken en het publiek warm te maken voor de man uit Chicago, Matthew Skoller.
Kai Strauss, inmiddels bekend in Nederland en niet in de laatste plaats in Dongen, waar hij al meermalen op het podium heeft gestaan, begeleidt, samen met een ritmesectie bestaande uit twee Fransen, Frederic Letroit Tours op bass en Pascal Delman op drums.
Eerst drie nummers als trio waarin Kai mag excelleren en daarna de aanvullende of liever ontbrekende harp van Skoller en de kleine man blijkt een uitstekende harpist!
Een Papa en mama store? Of we weten wat dat is? vraagt Matthew aan het publiek als intro voor het volgende nummer. Een aanwezige bezoeker helpt de overige aanwezigen uit de droom en vertelt dat het kleine winkeltjes in de buurt zijn met een kleine personeelsbezetting. Tegenwoordig bestaan dit soort kleine winkeltjes in de neighbourhood niet of nauwelijks meer in de VS en zijn het alleen maar grote winkels waar je meteen alles kunt kopen. Skoller vindt dat jammer, want het sociale aspect van een buurtwinkel valt daarmee weg. Winkels worden een eenheidsworst. “Je pakt je spullen, rent naar de kassa, rekent af en zo snel mogelijk naar huis, bij wijze van spreken”. “Een kwalijke ontwikkeling”.
‘Big Box Store Blues’, want daar gaat het hier over, blijkt het openingsnummer van de nieuwe plaat van Matthew, zo zien wij na aanschaf van de cd. Matthew ontwaart een foto van Lurrie Bell aan de wand en vertelt over zijn vader. ”He plays The Devils Music”.
Matthew vertelt ook, dat hij met deze band in deze setting de 13e gig in 14 dagen speelt vandaag, maar dat hij zich geen betere band kan wensen. ‘The Devil Ain’t Got No Music’
Matthew heeft een prettig in het gehoor liggende stem en praat de nummers uitstekend aan elkaar. Humor, politiek, beetje bluesgeschiedenis aan de hand van de foto’s die in Dongen aan de muur hangen van artiesten die de afgelopen 15 jaar in Dongen op de planken hebben gestaan in een lustrumjaar dat ze graag willen vieren.
Skoller is niet vies van een politieke discussie en stelt de actuele immigranten-discussie aan de kaak waar de vers gekozen president van de V.S. zo tegen ageert. Iedereen is een ”immigrant somewhere”, geeft Skoller aan, zelf van Joodse komaf en laat de aanwezigen in de Gouden Leeuw meegenieten van zijn aversie tegen Trump en vertolkt dat met een bevlogen ‘Blues Immigrant’. Hij verwijst nogmaals naar de foto’s aan de muur: ”I’am a bluesimmigrant!!!” roept hij het publiek nogmaals toe. Deze cd is genomineerd bij de IBC in Memphis. En passant bestempelt hij de kersverse president Trump als een fascist en draagt het meeslepende nummer aan hem op. Skoller weet waar hij het over heeft en deelt dat graag met zijn publiek.
Skoller en band spelen zo ongeveer alles van de laatste cd Blues Immigrant en meer. Kai Strauss krijgt met regelmaat de ruimte om zijn ding te doen en de ritmesectie staat er strak op. De tijd vliegt werkelijk voorbij en even na 19 uur kondigt Skoller het laatste nummer al aan. De man heeft alle verwachtingen meer dan waargemaakt. Ik had hem nog niet eerder gezien, maar hij heeft er een fan bij.
Echt mooi fotowerk Paul!