Nine Below Zero speelde op 12 februari bij Hofsteenge in Grolloo. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Ze zijn niet vaak in Nederland. In deze Europese vasteland-tournee is Grolloo de enige Hollandse haven waar wordt aangemeerd door de Londenaren. Dat zie je als je binnenkomt bij Hofsteenge: het is behoorlijk druk. Niet alleen druk met bekenden, het vaste Hofsteenge Sunday Bluespubliek, maar vooral ook met aanhangers uit den lande van de band die hier op het podium staat, Nine Below Zero.
Rockend denderen we de zondagmiddag in met Mecanic Man en I’m so Alone van het album It’s Never Too Late. Vier koppen telt de band; een snelle blik leert dat we niet zullen worden getrakteerd op het bluesharpspel van Mark Feltham. Hij is er niet deze tour; wegens familieomstandigheden, horen we later. Zijn plaats wordt ingenomen door tenorsaxofonist/toetsenist, Chris Rand. Dennis Greaves is de onbetwiste, keurig geklede, pittige frontman. Hij wordt terzijde gestaan door Ben Willis op bas en Mickey Burkey op drums, een prima ritmesectie.
Rockin’ Robin doet de winterse temperaturen oplopen en na Everyday I Have The Blues houdt een aantal enthousiaste dames het niet meer en springt de dansvloer op. I Can’t Do My Homework Anymore wordt goed getimed door het publiek gescandeerd.
Treat Her Right stoomt lekker, heren en ook de “hé, hé” van het publiek zit precies op de goede plek. Dit zijn de ware fans! De machine is op stoom. Een rustpuntje wordt ingelast met Sugar Mamma. Slow tempo met een stevige bite. Chris Rand heeft de sax ingeruild voor toetsen.
The Guitar Man is onvervalste rock die het podium zo doet bewegen dat de microfoonstandaard van de bassist er vanaf vibreert. Gelukkig kan nog net iemand hem opvangen.
Na de opwarmers komt voorzichtig het nieuwe album ter sprake. “13 Shades of Blue” is vandaag te koop voor € 10,– en met handtekeningen voor € 5,– grapt Greaves.
I’m Gonna Keep What I’ve Got, origineel van Slim Harpo, wordt gevolgd door John Mayall’s Crawlin Up a Hill, het betere “leenwerk” zullen we maar zeggen.
Down In the Dirt Again komt van het album uit 1992, Off the Hook, en is een beetje een vreemde eend in de bijt. Het is enerzijds poppy, anderzijds jazzy. Ik houd daar wel van, die mix van stijlen, invloeden en tijden, maar een aantal bezoekers zie ik wat moeilijk kijken. Na de Ice Cream Man is het pauze. “We’re taking a five minute break, from 10 minutes”, grijnst Greaves. Het blijven Britten met Britse humor en het zouden geen Britten zijn of ook zij verontschuldigen zich voor de Brexit. Je kunt geen band meer zien of horen of men moet zich wel ergens voor verontschuldigen.
Na de break raakt de dansvloer meer en meer gevuld. Met Soft Touch en Little Understanding pubrockt het gewoon verder en wordt de tweede set een feestje. Greaves is meer gitarist dan zanger, want de vocalen laten naar mijn smaak toch hier en daar te wensen over. De saxofonist maakt ons deelgenoot van een total work-out op zijn instrument, solerende muzikanten tussen de feestgangers, drumsolo waarbij het podium door alle muzikanten een tijdje wordt verlaten. Wat ziet het er allemaal gemakkelijk uit. Je kunt niet zeggen dat er niets gebeurt. Het publiek roept nogmaals uit volle borst mee met Three Times Ain’t Not Enough en met Riding On The L & N. Er volgt een verdwaalde slowblues, voor een verdwaald zondags schuifelduo.
Na nog wat hipshake boogietime en een ingelaste bluesharpsolo, van een bezoeker, tijdens de toegift loopt de middag ten einde. Iemand merkt op: “Goh, het is pas zes uur, maar het voelt als half 10; zijn we nog mooi op tijd thuis voor Boer Zoekt Vrouw.
Kort samengevat: prima middag, goede, ervaren band, van vele markten thuis en leuk om naar te kijken. Dank aan Hofsteenge voor de hartelijke ontvangst. De volgende Sunday Blues is op 26 maart en Mississippi Heat is dan te gast. De entreeprijs is € 10,– , reserveren kan via info@hofsteengegrolloo.nl maar bellen kan ook: 0592-501226.
