The Blues Giants speelden vrijdag 03 februari j.l. in North Sea Jazz club van Amsterdam.Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.
Door de bank genomen zien wij als reporters maar ook als reguliere bezoekers zo’n kleine honderd live optredens per jaar. Het overgrote deel van die optredens vinden plaats op meerdaagse festivals, binnen de grenzen van ons eigen landje maar ook in België, soms zelfs verder. Wij vertoeven vele week-enden op openlucht-terreinen, in zalencentra maar ook in muziekcafées én zijn veelvuldig te gast in de North Sea Jazz club.
Afgelopen maand was het Januari = Bluesmaand in de club en dit setje was maar liefst vier keer aanwezig. Ook onze andere vrijwilligers van TBA? hebben tijdens deze eerste maand in 2017 mooie optredens in de North Sea Jazz club bijgewoond. Bijna altijd kunnen we met een goed, tevreden gevoel de autorit naar huis aan. De fotograaf en ondergetekende zijn al een dikke dertig jaar (bijna veertig) muziekfanaten en dus mogen we ons als verwend beschouwen. Tóch zijn er van die optredens die eruit springen, waren dat in november de come-back optredens The Imperials Crowns afgelopen vrijdag drie februari, was dat het optreden van The Blues Giants in de Amsterdamse North Sea Jazz club……
The Blues Giants is een all-star formatie speciaal samengesteld voor een zevental optredens in Nederland, Duitsland en België. Laat ik allereerst deze “all stars” aan u voorstellen; de ritme-sectie bestaat uit drummer Jimi Bott bekend van o.a. The Fabulous Thunderbirds, maar ook van The Mannish Boys en Rod Piazza. Zijn kompaan bassist Willie J. Campbell die zou u óók kunnen kennen van de eerste twee genoemde band. The Blues Giants huist maar liefst twee gitaristen van internationale allure; Mike Zito, medeoprichter van Royal Southern Brotherhood, is niet alleen (slide)gitarist maar ook vocalist. Bij zijn eigen band The Wheel, waar hij zich nu meer op focust, is hij naast bovenstaande opsomming ook de producer en de songwriter. Die andere gitarist is songwriter en vocalist, Albert Castiglia, hij speelde bij niemand minder dan Junior Wells en hij heeft sinds 2002 als solo-performer zeven albums op zijn naam weten te schrijven. De frontman van The Blues Giants is met recht een gigant, zowel in gestalte als in charisma en bovenal zangkwaliteit, Caron ‘Sugaray’ Rayford. Hij heeft ook bij The Mannish Boys gezongen maar stond ook al eerder op de Nederlandse podia met zijn Sugaray Rayford Band.
Omdat nog niet alle dinergasten aan hun diner hebben kunnen beginnen komen ‘the big five’ pas om kwart over negen de zaal in, zo het een Amerikaanse band betaamt beklimt de boomlange uit Texas afkomstige nu in Californië woonachtige Sugaray Rayford als laatste de drie treden van het podiumtrapje. Rayford is zo’n man die het publiek meteen biologeren kan en zijn toeschouwers kan laten beleven wat hij hen wil meegeven. Zo vertelt hij ons dat deze show “all about shakin’ your booty” zal gaan. Uit Sugaray’s introductie vernemen we dat àlle muzikanten één of meerdere Blues Awards op hun palmares hebben en dit zou wel eens een garantie kunnen zijn voor een avond kwaliteitsblues.
De band trapt af met Big Bill Broonzy’s ‘Bricks In My Pillow’ waar het intro op stuwende wijze door Mike Zito wordt gespeeld als Sugaray Rayford de eerste klanken de zaal inspuugt zijn we allemaal ineens bij de les! Nog maar 30 seconden op het podium en nu al schuwt de man zich niet om zich in het zweet te werken. Zijn priemende ogen laten ook de laatsten nog van het dessert smikkelende gasten niet ongemoeid; sommige laten zelfs het dessert voor wat het is en wiebelen al in het eerste nummer op de stoelen. Sugaray zelf houdt het niet alleen bij wiebelen; zijn lichaam schudt alle kanten op en zijn achterste vertoont het meer van de dames bekende ‘twerking’. De twee Amerikaanse bezoeksters die bij de frontdesk naarstig op jacht naar een tweede entree ticket waren hebben inmiddels op aanwijzen van charismatische Sugaray Rayford óp het podium een zitplaatst gevond. De gitaar-solo van de, van origine uit Cuba afkomstige, Albert Castiglia is zo geweldig dat het publiek hem op een luid gejoel trakteert.
Zijn Gibson is samen met de gouden Delaney van de, in St. Louis geboren nu in Texas residerende, Mike Zito voornaam vertegenwoordigd als Sugaray het nummer van Albert King ‘Rub My Back’ onversterkt de zaal in katapulteert, het publiek in de uitverkochte North Sea Jazz club is na twee nummers al buitenzinnig. Deze stem die zonder twijfel gevormd is in de kerk van zijn grootmoeder die hem na op jonge leeftijd aan kanker overleden moeder opvoedde, heeft blues, soul maar vooral heeft zijn stem passie. Niet alleen Rayford’s lengte doet aan Howlin’ Wolf denken ook zijn vocale vertolking van ‘Spoonful’ doet de blueslegende Burnett eer aan. Het nummer wordt nog meer geapprecieerd door de slidegitaar van Mike Zito maar ook de solo van Albert Castiglia oogst grote waardering.
Gelukkig hebben de meeste gasten op de voorste rij hun diner al op want Sugaray laat zijn transpiratie rijkelijk de vrije loop over het houten podium van de North Sea Jazz club. Uptempo gaan we o.l.v. drummer Jimi Bott verder als Albert Castiglia niet alleen zijn snaren geselt maar ook de vocalen voor zijn rekening neemt in ‘Woman No Like’. We zijn nog maar vier nummers in de eerste set en Sugaray gevleugelde woorden “this is a jazzclub but we’re gonna make a party!” wordt nu al bewaarheid.
Omdat er van deze Blues Giants geen albums voor handen zijn maakt Mike Zito van de gelegenheid gebruik reclame te maken voor de individuele releases van deze ‘Big Five’ en zet vervolgens Ike Turner’s ‘Matchbox’ in waar ook hij zijn vocale en zijn lead-gitaar kwaliteiten kan etaleren aan de zeer betrokken toeschouwers in de club. Ik zie een, met de kwasten, jonglerende Jimi Bott met volle teugen genieten van de synergie die deze vijf mannen met elkaar beleven. Dat Sugaray ook van collega Zito kan genieten zet hij luister bij door aan een tafeltje vooraan plaats te nemen waar zojuist de tafelheer is opgestaan. A capella zet Rayford tussen het publiek ‘Everything’ in waarbij Mike Zito de snaren van zijn Delaney tijdens zijn solo liefdevol afragt.
Omdat deze band ieder lid zijn lime-light gunt is het Albert Castiglia die nu weer het vocale stokje overneemt als hij B.B. King’s ‘The Thrill Is Gone’ vertolkt. Mike Zito neemt de ritme-gitaar voor zijn rekening zodat Castiglia kan excelleren op de Gibson. De zevenenveertig jarige Castiglia geeft een solo weg waar B.B. King een traantje bij zou weg pinken, zo superieur! Het laatste nummer voor de pauze is Koko Taylor’s ‘Trying To Make A Living’ waarbij de samenzang van Mike Zito en Sugaray Rayford ongeëvenaard blijkt. Als de band het podium verlaat worden bijna alle bandleden staande gehouden om hen te complimenteren met het gebodene, terecht naar mijn idee.
Na een kleine pauze waarin de meeste toeschouwers hun ongeloof over wat zich de laatste drie kwartier voltrokken heeft met elkaar delen komen The Blues Giants rond kwart over tien weer het podium op. Openingsnummer van set nummer twee wordt verzorgd door Mike Zito als hij het bij Stax opgenomen nummer ‘The Hunter’ van Albert King vertolkt. Vertolken is hier een eufemisme, Mike Zito zingt niet alleen vol passie maar ook zijn gitaarspel is hartstochtelijk als hij de snaren met de tanden en zélfs met de tong bespeelt.
Sugaray die over zichzelf zegt dat hij “too sweet to be sour” is, vertolkt met zijn enorme vocale capaciteit van zijn album Dangerous uit 2013 ‘In The Dark’, een heerlijke blues van een man die vocaal maar charismatisch de terechte frontman van deze Blues Giants is.
Als Rayford nogmaals memoreert dat gitaristen Zito en Castiglia de Blues Award nominaties niet voor niets op zak hebben reageert een hartstochtelijke, vaste bezoeker van de bluesoptredens in de North Sea Jazz club met de uitspraak het publiek vanavond “the best audience of the year” is. De uitspraak wordt door de band met een applaus beantwoord. Het kan natuurlijk niet anders dan dat Albert Castiglia de solo verzorgt in Freddie King’s ‘Same Old Blues’ maar ook hier schittert Sugaray weer met omverblazend volume.
Albert Castiglia vertrouwt ons toe dat hij nooit in Amsterdam gestaan zou hebben zonder de hulp van de inspirerende Junior Wells, die hij eert door Wells’ ‘Messin’ With The Kid’ een heerlijke meezinger! ‘Shake It’ is weer een hoogtepunt van Mike Zito maar ook wordt de recent overleden Butch Trucks (The Allman Brothers) geëerd als Albert Castiglia en Mike Zito elk hun eerbetoon in ‘Goin’ Down’ vertalen door superieure uitvoeringen op beider gitaren, de een solerend de ander de slide aangeschoven, maar overal weer die forse, donkere stem van Sugaray Rayford.
De gitaristen bedanken elkaar voor deze mooie vertolking met een kusje. Als bassist Willie J. Campbell de kruk erbij neemt blijkt dit het moment voor Jimi Bott om zijn moment te pakken; hij geeft een werkelijk fabuleuze intense drummsolo weg waarna Mike Zito zelfs de voorzet geeft tot meer drummgeweld……
Ja, dit is hoe het hoort te zijn. Respect voor elkaars vakmanschap en virtuositeit maar ook elkaar de kans geven zichzelf te overtreffen binnen de samenwerking. Als dit het laatste nummer blijkt hoor ik bassist Willie J. Campbell, waarvan ik toch wel heel graag een solo had willen horen, vragen of ze er nog een toegift aanplakken. Zito is al meteen om, de anderen inmiddels verder in de zaal worden terug geroepen en The Blues Giants pakken nog maar eens uit met een zeer ophitsend rock ‘n roll nummer maar ze houden niet bij één toegift. Sugaray die achter mij was blijven staan besluit nog maar weer eens de zaal in te gaan om daar a capella ‘Don’t Answer The Door’ van B.B. King te brengen, reciterend, skattend houdt hij wederom de menigte in zijn ban!
Met zijn “push the tables and stand up and dance” sluiten The Blues Giants dit zéér overtuigende, booty shaking feestje af met Al Green’s ‘Driving Wheel’. De hele zaal danst, klapt en zingt mee; ook wij van TBA? laten de booty flink shaken! Gelukkig hebben we nog het hele week-end om na te genieten van dit onvergetelijke optreden van The Blues Giants; zij kwamen, speelden en overwonnen!
Gelukkig kan ik de lezers die geen mogelijkheid hadden een van de optredens van The Blues Giants te bezoeken alvast verklappen dat mij na de show is toevertrouwd dat de ‘big five’ van de The Blues Giants in 2018 weer gezamenlijke data vrij hebben kunnen maken om Europa te verwennen met hun performance.
De reporter en de fotograaf van TBA? bedanken de North Sea Jazz club voor het mogelijk maken van deze bijzondere, onvergetelijke ervaring, het goede geluid en belichting en haar gastvrijheid.
