Rusty Zinn and his European Blues All-Stars featuring Big Pete speelden zondag 29 januari j.l. in Zaal Thijssen, Vlierden. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Wil Wijnhoven.
Dit is een gedeeld artikel, een samenwerking tussen Bluesbreeker en The Blues Alone?
Zondag 29 maart stond de Amerikaanse bluesgigant Rusty Zinn op het podium van Zaal Thijssen in het Brabantse Vlierden. Weliswaar stonden er in De Bosuil in het nagelegen Weert deze dag ook een paar klinkende namen op het podium, maar gelukkig had een groot aantal fijnproevers de weg naar Vlierden weer weten te vinden.
De organisatie was in vertrouwde handen van de gebroeders Martin en Theo Brouwers van KeepingTheBluesAlive. Hun echtgenotes zorgden bij de ingang voor een allerhartelijkste ontvangst.
Het was lang geleden dat we Rusty Zinn in Nederland aan het werk hadden kunnen zien, zo’n veertien geleden heb ik me laten vertellen. Zinn, geboren in 1970 in Long Beach, Californië, leerde van de, overigens bij het grote publiek zwaar ondergewaardeerde gitarist Luther Tucker de nodige fijne kneepjes van het vak en begeleidde al vroeg in zijn carrière mannen als Jimmy Rogers en Snooky Pryor. Zijn doorbraak kwam eigenlijk begin jaren negentig, toen hij toetrad tot de begeleidingsband van Kim Wilson en daarmee ook enkele albums opnam, waaronder het fameuze ‘Tigerman’. Daarna was het tijd om op eigen benen verder te gaan en nam hij enkele prima schijfjes op. Het album ‘The Chill’ uit 2000 bezoekt nog regelmatig mijn cd-speler. Een paar jaar later zei hij de blues een beetje vaarwel en stortte zich op soul en reggae. Zijn album ‘Manifestation’ uit 2009 werd in Jamaica opgenomen.
Nu was hij dus weer eens bij ons te horen en was het blues wat de klok sloeg. Hij werd begeleid door The European Blues All-Stars featuring Big Pete. Eigenlijk was dit min of meer de Big Pete Blues Band met Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm (zang/harmonica), Roelof Klijn (bas) en Willie ‘Wuff’ Maes (drums), aangevuld met gitarist/zanger Marc Tee, ook een bij het grote publiek zwaar ondergewaardeerde muzikant. De zuiderburen Maes en Tee waren geen onbekenden voor Zinn als begeleiders. Ook al in 2002 lieten zijn horen een prima klik te hebben met hem.
Om kwart over vier betrad de band, nog zonder Rusty, het podium en kregen we “My Back Scratcher”, “You’re The One” en het altijd schitterende “Come On In This House” te horen. Met wat prima harmonica en gitaarpartijen zat de stemming er al snel in. Na deze door Big Pete gezongen nummers het de beurt aan Marc Thijs om voor een paar songs achter de microfoon plaats te nemen. Van hem kregen we onder meer te horen een lekker versie van “Feel So Bad”.
Rusty Zinn had tot dat moment naast me lekker staan te genieten van de muziek, maar na vijf nummers vervoegde hij zich bij de mannen op het podium, hing de Gibson Flying Vee om de schouders en zette een stevig shuffelende versie neer van “Mother-In-Law Blues”. Daarna volgde “Just Like A Fish” van ‘The Chill’ en een fraaie uitgesponnen slow blues. Met ” Back At The Chicken Shack” kwam er een einde aan de eerste set.
Hoge school blues, alleen had het gitaargeluid van Rusty zelf wel iets vetter gemogen. Voor de pauze werd nog even vermeld dat het publiek snel moest handelen, omdat er bij de merchandise nog slechts een handjevol cd’s overgebleven waren na het eerste optreden van dit gezelschap.
Na de pauze kwam gelijk het voltallige gezelschap het podium op en barstte men los met een instrumentale opener, waarin de harmonica domineerde, maar ook beide gitaristen de gelegenheid kregen om even lekker los te gaan. Een vaste waarde op Big Pete’s setlist, de heerlijke slow blues “Early In The Morning” zorgde al voor een vroeg hoogtepunt in deze set. Voor de rest van de set werden de vocalen verdeeld door de heren Zinn, Van der Pluijm en Thijs, waarbij de door de Rusty solo gebrachte Tommy Johnson klassieker “Big Road Blues” ook een pareltje was. Met Billy Boy Arnold’s “I Wish You Would” kwam er een einde aan de tweede set.
Ook Roelof Klijn en Willie Maes kregen tijdens dit de nodige soloruimte. Het venijn zat een beetje in de staart. Terwijl we een puik staaltje blues voorgeschoteld kregen, pruttelde het vuurtje eronder soms een beetje, maar tegen het eind werd het vuurtje toch nog weer even flink opgestookt. Natuurlijk kwam de band niet weg zonder toegift. Twee nummers volgden er nog, waar onder “Someday” van zijn tweede cd en hier liet de band toch wel het nodige vuurwerk horen.
Al met al wisten de mannen van KeepingTheBluesAlive ons weer een bijzondere bluesmiddag voor te schotelen met doorgewinterde topmuzikanten uit de V.S., België en Nederland, Een voorbeeld van hoe internationale samenwerking ook kan zijn.
