Wiener Melange of the Blues – Meena Cryle & the Chris Fillmore Band @ North Sea Jazz club

Meena Cryle & the Chris Fillmore band speelden vrijdag 27 januari j.l. in North Sea Jazz club van Amsterdam.Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier om het album te bekijken.

De Oostenrijkse Meena Cryle speelt sinds haar vijftiende al samen met gitarist Chris Fillmore. Het enthousiasme spat er nog steeds vanaf en werd na het succesvolle optreden op Blues Peer en Swing Wespelaar van 2016 hun visitekaartje. Gitarist Chris Fillmore wordt in de media gelauwerd om zijn technische, passievolle gitaarspel waar Elvis Presley, Stevie Ray Vaughan en John Lee Hooker als invloeden genoemd worden. Frontlady Meena Cryle kan ons vocaal meevoeren naar de blues, soul en gospel.

De band werd niet alleen in 2011 tweede in de finale van de European Blues Challenge maar bereikte óók de finale op de International Blues Challenge in Memphis in 2013 en kreeg daardoor een platendeal bij RUF records en wordt in Nederland vertegenwoordigd door Rob Koning’s King Bee Music Agency. Wij zagen Meena Cryle & the Chris Fillmore band al twee maal optreden in D’n Belgique maar vanavond dus in ons eigen Amsterdam. Gaan zij ook deze mix van nationale en internationale toeschouwers verrassen zoals zij ons ooit deden de eerste keer dat wij hen zagen optreden?

Laten we beginnen de bandleden aan u voor te stellen; de ritme-sectie bestaat uit bassist Joris Hendrik en drummer Bernhard Egger. Chris Fillmore bespeelt de lead-, slide- en dobro-gitaar en Meena Cryle tekent voor de vocalen maar neemt ook bij tijd en wijle de ritme-gitaar ter hand.

Kwart over negen als de meeste diner-gasten hun dessert met smaak hebben verorberd horen we eerst de huishoudelijke mededelingen via het bekende bandje waarna live de introductie volgt voor Meena Cryle & the Chris Fillmore band.
Chris Fillmore opent op de crème Fender waarna Meena ook vervolgens het podium betreedt. De Oostenrijkse oogt gespannen; ik blijk een goede mensenkennis te hebben want in haar welkomstwoord gericht tot het publiek bekent ze zeer nerveus te zijn in de North Sea Jazz club op te mogen treden. Verwonderlijk als je bedenkt dat ze voor veel grote mensenmassa’s en al op gelauwerde festivals over de hele wereld heeft gestaan. Maar goed, de North Sea Jazz club heeft inmiddels een prestigieuze naam in het circuit.

Het eerste vocale nummer is er een van het nieuwste album ‘In Concert Live On Tour’; het handelt natuurlijk over de liefde ‘You Can Have My Husband’ een lekker nummer waarin Chris Fillmore meteen de meeste toeschouwers biologeert met zijn gedreven gitaarspel.
Ti-Na-Nee-Na-Nu van James Moore a.k.a. Slim Harpo is  de opvolger. Een nummer waarin drummer Bernhard Egger een mooie solo laat horen en waarbij het publiek aangespoord worden vooral mee te klappen wat wonderwel zo vroeg in de eerste set lukt. Vooralsnog kan ik nog niet meegevoerd worden door Meena’s vocalen, is zij ziek of zijn het de zenuwen die haar parten spelen?
Zonder, naar mijn gevoel, écht haar stem opgewarmd te hebben kiest Meena Cryle er weer voor om de vertolking van Etta James’ ‘I’d Rather Go Blind’ (verschenen op ‘Try Me’ uit 2010 én op ‘In Concert Live On Tour’ ) zo vroeg in de set te spelen; in een ander verslag heb ik dit vroege tijdstip ook al bekritiseerd. Dit ben ik nog steeds van mening, bovendien is de uitvoering van vanavond beneden peil; de uithalen worden niet gehaald en de passie in het nummer is gespeeld. Kies dit nummer toch in de tweede set voortaan; de stem zal dan voller klinken en het dramatische van de tekst zal veel beter overkomen op het publiek.
Chris’ intro van ‘Sweet Lovin’ Mama’ is er een van hoog kaliber, hij is het ook die de song redt eerlijk gezegd. Mijn hartje maakt een sprongetje bij het Waitsiaans aandoende ‘If You Had A Diamond’ van het 2012 album ‘Feel Me’ met de mooie tekst en voor velen helaas de rekening van de 24-uurs economie “send me the doctor, fill me with pills”. Tijdens het prachtige, bijna gospelachtige, ‘Bring Me The Water’ van het 2014 album ‘Tell Me’, wat samen met Chris, die al zitten de dobro erbij heeft gepakt, werd geschreven.
Meena lijkt zich te herpakt te hebben, haar inleving lijkt bevrijd van nervositeit en dit komt de vertolking ten goede. Ik vind dit een prachtige song. Een nummer wat op een volgend album zal verschijnen is het uptempo ‘Black Rat’; ik waardeer de tekst “hide your shoes next to your short tail”.
Ook Meena pakt de gitaar erbij ‘This Song’, een ballad dat zij als 20 jarige schreef maar die ‘bad mottafockah’ Chris steelt ook in dit laatste nummer van de eerste set weer de show.
Na een kwartiertje pauze is om kwart over tien het gezelschap weer van de partij en alsof er in de kleedkamer een fiks woordje is gewisseld knallen zij het, op oude blues gestoelde, ‘Early One Morning’ de zaal in. Was er bij Chris Fillmore in de eerst set geen nervositeit te bespeuren nu lijkt het wel of hij nóg gretiger is. Of Chris nog niet gretig genoeg was krijgen we nog zo superieure gitaarpartij in de slow blues ‘It Makes Me Scream’ wat een voor een aantal gasten weer het moment is om de week even door te nemen……..
Maarrrrr ik blijf bij de les want Chris Fillmore rules!! Chris verwisselt de Fender voor de Epiphone en het mooie volle geluid van deze gitaar is de vanillesaus op de apfelstrudel die ‘Enough Is Enough’ (Tell Me 2014 én op het live album) heet, een nummer wat ooit in bij Chuck Gaines in Memphis werd opgenomen en waarin Meena zelf zich uitleeft met haar eigen pedaal. Jaaaa, deze song is toch wel heel goed hoor! De band zit er beduidend beter deze tweede set; nu genieten zij zelf ook. De cover van Gary Clark Jr’s ‘Bright Lights’  kon al op de twee eerder bezochte festivals mijn goedkeuring wegdragen en ook vanavond wordt de cover met verve gebracht en is Chris Fillmore ‘baas’ op de zes snaren van de Epiphone. ‘Lord Have Mercy’ (Feel Me 2012) is gestaafd op de Muddy Waters klassieker ‘Hoochie Coochie Man’ en ook hier weer een heerlijke samenwerking tussen Meena en Chris.
Sam Cooke’s ‘Change Is Gonna Come’ en ‘Since I Met You'(2017 ‘In Concert Live On Tour’) waar ik van durf te zeggen dat de vocalen bijna ondergeschikt zijn aan de gitaarpartijen van Chris Fillmore – wat overigens geen straf is -.
Dat Meena ondanks het succes van haar band nog steeds nederig is blijkt als zij niet alleen de North Sea Jazz club bedankt voor de kans hier in deze club te mogen optreden, de ontvangst en de goede zorgen van de hostess maar ook haar Nederlandse platenlabel Continental Records én Rob Koning van King Bee Agency openlijk bedankt.
Het laatste nummer van de tweede set is ook weer een nummer van een ouder album; ‘Take This Pressure Of Me’ van het 2014 album ‘Tell Me’ is de afsluiter van een mooie avond Wiener melange van de blues. Dat drummer Bernhard Egger tot het laatste nummer moet wachten om een een extensieve solo te geven vind ik persoonlijk een gemiste kans. Ook had ik graag een grotere rol voor bassist Joris Hendrik gezien of ben ik nu met deze constatering teveel een ‘bass loving girl’?
Natuurlijk wordt het, om een toegift scanderende, publiek beloond; Meena Cryle & the Chris Fillmore band eren Elvis Presley – waarvan altijd tijdens de optredens een foto op het podium prijkt – met ‘See See Rider’ wat al in 1925 door Ma Rainey opgenomen werd en waarin de langverwachte solo van bassist Joris Hendrik. Meena Cryle sluit deze show pas écht af met haar toepasselijke ‘My Performance Is Over’ (Feel Me 2012) haar tekst “love me till the day I say goodbye” in deze slow-blues is hopelijk geen ‘goodbye’ maar een ‘see soon’ want ik hoop van harte dat we Meena Cryle & the Chris Fillmore Band nog heel vaak dit seizoen mogen gaan tegenkomen.
Na afloop is aanschuiven bij de merchandise stand om het album ‘In Concert Live On Tour’ te bemachtigen en die op de terugreis de cd-speler van onze heilige koe al gevonden had.

De reporter en de fotograaf van TBA? bedanken de North Sea Jazz club voor deze mooie Januari = Bluesmaand en de gastvrijheid.