Sari Schorr & The Engine Room speelden op donderdag 26 januari 2017 j.l. in de North Sea Jazz club van Amsterdam. Tekst door Eric Campfens met foto’s van Johan Sonneveld. Klik hier voor het album.
Als onderdeel van haar eerste Europese tournee van het jaar bezoeken de New Yorkse zangeres Sari Schorr en haar band in de laatste week van januari Nederland, waar vijf optredens worden gegeven.
De klassiek geschoolde Sari Schorr liep al heel wat jaren mee in de muziekwereld en zij was zangeres bij onder meer Popa Chubby en Joe Louis Walker. Tijdens de International Blues Challenge 2015 in Memphis werd zij min of meer ‘ontdekt’ door producer Mike Vernon, die eigenlijk in Spanje van zijn pensioen geniet, maar speciaal voor haar weer aan de slag ging. Alan Robinson, eigenaar van Manhaton Records, durfde het risico aan en nam Sari onder zijn hoede. Het resultaat mag er zijn. Haar debuutalbum ‘A Force Of Nature’ uit 2016 is wereldwijd goed ontvangen en heeft van haar op slag een begrip gemaakt. Zaak is om nu niet op de lauweren te rusten en meteen door te pakken. En dat pakken Sari, haar band en het team rond haar voortvarend aan. Er wordt intensief getoerd en tijdens het verblijf in Spanje werd meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om in de studio van Mike Vernon nieuwe opnamen te maken.
Na het verblijf in Spanje werd koers gezet naar ons land, waar op 25 januari in QBus in Leiden het eerste Nederlandse optreden werd gegeven. Een dag later staan zij in de wat mager gevulde North Sea Jazz Club. Zelf tel ik zo’n kleine tachtig bezoekers, maar die gelukkigen hebben wel een prima show gezien.
De band bestaat, naast zangeres Sari Schorr uit gitarist Innes Sibun, drummer Kevin O’Rourke, bassist Kevin Jefferies en toetsenman Anders Olinder. Even na 9 uur begint de show, die uit twee sets bestaat. Er worden een flink aantal nummers van de cd en nog wat ander werk ten gehore gebracht. Gedeeltelijk zijn het door Sari zelf geschreven nummers, waar allemaal een verhaal aan zit, en het andere deel bestaat uit covers van bekende bluessongs.
Van start wordt gegaan met ‘Ain’t Got No Money’, ‘Demolition Man’ en ‘Cat And Mouse’, die ook op de cd staan. Deze eerste nummers geven meteen weer met wat voor kaliber aan muzikanten we hier vanavond te maken hebben. De strakke ritmesectie van beide Kevins, het vloeiende toetsenwerk van Anders, de ruige gitaar van Innes en de fenomenale zang van Sari.
Fluisterend en zacht, brullend en rauw, en alles wat daar tussen zit. Dank zij haar klassieke zangopleiding weet zij haar stem uitstekend te beheersen, zodat zij zich nergens hoeft te overschreeuwen of te knijpen. Daarnaast is Sari een expressieve zangeres, bij wie stemming en gevoelens van het gezicht af te lezen zijn. Ook is zij bewegelijk en maakt veelvuldig contact met het publiek.
Na deze drie eigen nummers is de beurt aan de eerste cover, ‘Where Did You Sleep Last Night’, dat heel lief en fluisterend begint en door de gitaar van Innes Sibun naar een overweldigende climax wordt gebracht. Dit wordt gevolgd door ‘Rock And Roll’ van Led Zeppelin en het instrumentale ‘The Stumble’ van Freddie King met een hoofdrol voor Innes.
Na dit geweld is het tijd om een stapje terug te doen. De mooie ballad ‘Letting Go’, dat Sari heeft geschreven na het overlijden van de vrouw van Mike Vernon, doen niet alleen bij haar tranen in de ogen opwellen. Na ‘Don’t You Call My Name’ en haar eigen ‘Kiss Me’ is het tijd voor een korte pauze.
Na iets meer dan een kwartier gaan Sari en band onverminderd enthousiast door met het zelfgeschreven ‘Oklahoma’, gevolgd door een aantal bluesklassiekers. ‘Stormy Monday’ is de eerste, daarna volgt Willie Dixons ‘I Just Want To Make Love To You’, waar vooral het door Innes ingezette ritme opvalt, dat doet denken aan Dr. Feelgood/Wilko Johnson. Na het concert vertelt hij me dat hij een groot fan is van Wilko, maar dat diens maniakale geparadeer nadoen hem iets te ver gaat.
Het bluesdrieluik wordt afgesloten met Lead Belly’s ‘Black Betty’, waarbij Sari duidelijk emotioneel aangedaan is. Afgesloten wordt het optreden met drie eigen nummers van de cd, namelijk ‘Damn The Reason’ over een huiselijk geweld, ‘Aunt Hazel’, over een vriend die aan het gebruik van heroïne is overleden en het ingetogen ‘Ordinary Life’, geschreven na een moeilijke periode in haar leven, waarin zij vertelt blij te zijn met een normaal leven. Dit laatste nummer zou eigenlijk de toegift moeten zijn, maar van het officieel vragen om een toegift wordt maar afgezien en het nummer wordt meteen gespeeld.
Sari Schorr heeft vanavond een geweldig optreden gegeven. Een grandioze zangeres met een uitstekende band. Het plezier in spelen is overduidelijk aanwezig en straalt af naar het publiek. Jammer alleen dat de opkomst van publiek wat tegenviel; aan de band heeft het in ieder geval niet gelegen.
