Ana Popović speelde op zondag 22 januari 2017 j.l. in de North Sea Jazz club van Amsterdam. Tekst en foto’s van Paul Scholman.
Ana Popović behoeft op deze of andere pagina’s geen introductie meer. Bluesminnend Nederland heeft haar vast wel eens ergens gezien de afgelopen tijd, want ze is met haar Trilogy tour al een poosje onderweg om haar drie-dubbel album ‘Trilogy’ te promoten. Vanavond is haar laatste gig van deze Europese tour. Op 25 januari stond ze alweer in Nashville op de planken. Ruim een half jaar geleden eindigde ze haar Europese tour in Grolloo. Johan Derksen had haar naar het Holland International Blues Festival gelokt, maar kennelijk staat Ana nog steeds op zijn lijstje, want ze ontbreekt ook hier niet in de Bluesmaand van North Sea Jazz club in januari. De dag voor Grolloo was ik in Oss en daar speelde ze bijna tweeënhalf uur aaneengesloten.
Tegen kwart over acht kwam haar vijfkoppige begeleidingsband het podium op voor een vet intro van blues, rock en jazzy invloeden, overgoten met een vette knipoog naar fusion en zelfs rap-achtige ingrediënten. Maar altijd een lepel blues er overheen…….Spoonful? Ook die kwam voorbij in een andere tekst: ‘Crying For Me’.
Inmiddels is de frêle gitariste na de aankondiging toegevoegd aan de band. Ze doet de naam van North Sea Jazz club alle eer aan en zingt soms zeer jazzy nummers.
Haar bassist Levondo Thomas is daar een uitgelezen muzikant voor. Zeer gedreven, groovend, knallend en geselend bezweert hij de dikke snaren, de zware tonen de zaal in stuwend. Het geluid in The North Sea Jazz club is overigens wederom uitstekend te noemen. ‘Every Kind Of People’ wordt heerlijk uitgevoerd.
De blazers Bobby Campo, trompet, en Claudio Giovagnoli, sax, vullen de ruimte met de klanken van hun koperwerk en doen dat met verve. Ze beheersen de stijlen en sluiten moeiteloos aan. Er komen nummers voorbij van Albert King, B.B. King en nog wat grootheden worden herdacht want de meesten zijn reeds overleden.
De blazers hebben drie nummers langer pauze, Ana staat er lekker basic met een gitaar, bas en drums bezetting. De orgelman Michele Papadia heeft even een kleine rol. Dan volgt een political statement “we moeten in veilige haven blijven, met Wilders gaat het dat niet worden” aldus Popović. “Trump is al erg genoeg.” besluit ze. Ik kan mij erin vinden maar daar zit ik hier niet voor.
Funky nummers, blues, rockblues, bluesrock, rap-achtige nummers, uptempo nummers, soms met blazers wisselden elkaar naadloos af.
Een hele gave funky uitvoering van ‘Going Down’ met daarin een minstens net zo gave drumsolo van Stéphane Avellaneda verwerkt, plùs een solo van madam Popović zelf natuurlijk!
Er worden veel nummers van Trilogy gespeeld en dat is absoluut geen straf te noemen. Een zeer afwisselende plaat met verschillende bluesstijlen, maar ook met uitstapjes naar andere genres. Dat zien we ook terug tijdens de optredens. Ik heb me weer uitstekend vermaakt in de uitverkochte, bomvolle NSJC.
