Marcia Ball en haar band speelden op woensdag 25 Januari j.l. in de North Sea Jazz club van Amsterdam. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik hier voor het album.
Nadat de band om klokslag negen uur het podium betreedt krijg de in Grammy nominaties (vijf!) grossierende “grand lady” van de boogie woogie piano Marcia Ball de aankondiging die zij verdient. De zaal is slechts voor tweederde gevuld met diner-gasten en het overige staande publiek, haar onbekendheid aan deze kant van de grote plas heeft daar zeker in mee gespeeld. Toch heeft Marcia Ball al meerdere Blues Awards in ‘the pocket’. Dit setje van TBA? maakte al in de jaren negentig van de vorige eeuw met haar kennis en zag haar op Blues Peer in 2002 optreden. De 67 jarige ranke, charmante pianiste componeert alweer bijna veertig jaar muziek maar ook tekstueel staat zij haar mannetje. Marcia Ball werd geboren in Texas maar werd grootgebracht in Louisiana. Alsof er creools bloed door haar aderen stroomt zo belijdt zij haar muziek. Ook haar veertiende (!) meest recente album ‘The Tattooed Lady And The Alligator Man’ daterend uit 2014 werd heel goed door de pers ontvangen, Het Parool gaf het album zelfs 4 sterren! Toch duurde het twee en half jaar voordat de Europese tour een feit werd. Vandaag staat de sympathieke ‘queen of boogie’ zelfs voor het eerst in Amsterdam op de planken; zij is er klaar voor en de toeschouwers zijn ongeduldig op wat komen gaat.
Ook al zijn we nog maar een slechts een maandje verwijderd van Fat Tuesday vanavond zal in de North Sea Jazz club een voorproefje op Mardi Gras gegeven worden door de immer goedlachse en charmante pianiste/vocaliste Marcia Ball. De mannen die Marcia Ball al weer heel wat jaartjes begeleiden, sommige meer dan twee decennia. zijn haar ritme-sectie Don Bennett op bass en Corey Keller op drumms, tenor saxofonist Eric Bernhardt en niemand minder dan ‘Mighty’ Mike Schermer op gitaar en vocals.
Vanaf het moment dat deze dame de eerste toetsen van haar elektrische piano beroert, haar eerste vocalen laat horen is het meteen duidelijk dat de inmiddels wat oudere dame nog weinig tot niets heeft ingeboet in haar spel, de stem is nog wat hees maar daar zal later verandering in komen. ‘Let’s Have A Natural Ball’ (A. King) is de opener en er zou geen beter nummer gekozen zijn om alle muzikanten zich aan het publiek te laten voorstellen, de tenor saxofoon van Eric Bernhardt is een hele lekkere binnenkomer maar ook ‘Mighty’ Mike Schermer laat zien dat een gitaar solo nog makkelijk door een oudere jongere verfrissend kan zijn.
Het tempo wordt flink de club ingeblazen om de uitbuikende diner-gasten niet de kans te geven in te dutten met een cover van Professor Longhair’s ‘Red Beans’. Marcia, gekleed in een rood zomerjurkje met sandaaltjes waarin de blote voetjes gestoken zijn, laat met haar zang en opzwepende piano partijen ons het gure winterweer buiten geheel vergeten.
Het up-tempo begin van de eerste set wordt met gemak afgewisseld met de slow blues van het album Live On The Road ‘Just Kiss Me Baby’, heerlijk hoe die beroering van het ebony & ivory van de elektrische Yamaha je zomaar midden in de week mee voert naar het zuiden van de VS, maar laat ik vooral de gitaarsolo op de Fender van Mighty Mike hier niet onvermeld laten want deze laat de rillingen over je rug lopen.
Marcia Ball heeft zoals in de inleiding vermeld een niet meer zo heel erg nieuw (september 2014) album te promoten en dus horen we hiervan ook een aantal songs voorbij komen. De introductie naar de titel-track van het album ‘The Tattooed Lady & The Alligator Man’ (Alligator Records) leert dat we, helaas, het album na de show niet meer aan kunnen schaffen want de meegebrachte exemplaren waren al in de eerste deel van haar toer door Europa uitverkocht. Heel jammer maar gelukkig kunnen we vanavond veel nummers live beluisteren.
Toch moet ik bekennen dat bayou boogie queen Marcia Ball (nog) niet alle uithalen in de songs helemaal haalt, de toer eist zijn tol maar ondanks dat is het publiek uitzinnig na ieder nummer. Niet alleen dit nummer swingt maar ook ‘Clean My House’ is zo’n swinger. Een nummer met veel lyrics maar oh zo lekker! ‘Mighty’ Mike en Eric vormen samen een mooi koortje tijdens het op de zydeco gebaseerde ‘The Squeeze Is On’; wat een sfeer weet deze dame met haar band neer te zetten op de barre avond in Amsterdam. Tijdens de introductie voor het met Mike Schermer geschreven ‘Human Kindness’ vertelt Marcia Ball dat het leven niet alleen uit vrolijkheid bestaat; tijdens haar toer werd er in haar thuisland een omstreden president ingezworen, ze zag op het nieuws de decreten die hij tekende een set-back van jaren betekent voor de vrijheid van de vrouw en dat zij vreest – haar politieke geëngageerdheid blijkt uit de hanger in haar decolleté – voor wat er nog verder komen gaat.
We zijn getuige van een zeer emotioneel gebrachte ballad met tekst als “we’ve got the same dreams, we’ve got the same plans, we’ve got to raise our voices up for our fellow-man” terwijl ik luister naar de tekst help ik het de gemiddelde Amerikaan hopen dat Human Kindness inderdaad wat er de komende vier jaar zal mogen ontstaan.
‘Mighty’ Mike Schermer krijgt ook zijn eigen ‘three minutes of fame’ als hij van zijn 2013 album Be Somebody het nummer ‘Got To Feel Love’ speelt en helemààl niet onverdienstelijk zingt; het nummer handelt over het ‘on the road’ zijn van een muzikant, een leven wat niet altijd te bekoren valt.
Dat Mike Schermer niet alleen een lekkere stem heeft maar ook geweldig slide gitaar kan spelen toont hij tijdens ‘That’s How It Goes’ ook van het meest recente album. Een nummer met een skattende Marcia maar ook een trein die voorbij komt in de vorm van een sax en slide samenwerking. De band wordt overladen met applaus. Inmiddels zijn er paar waaghalzen op gestaan om achter de stoel aan het diner-tafeltje te dansen op de klanken van deze door het publiek omarmde Marcia Ball. ‘Look Before You Leap’ van Road Side Attractions (2011), het uit 1997 (Let Me Play With Your Poodle) stammende en met Clarence ‘Bon Ton’ Garlow geschreven ‘Crawfishin’ ‘ huist een heus duel tussen de sax van Eric Bernhardt en de Fender van ‘Mighty’ Mike Schermer. En Ms. Ball? Ms. Ball toont dat haar vingers nog nergens stram of stroef zijn; wàt een souplesse op de toetsen vertoont deze bayou boogie queen!
Na een pauze van een klein kwartiertje horen we als eerste nummer van de tweede set de cover van Trenier’s ‘Rockin’ Is Our Business’ waarin Marcia Ball voor de verandering achter de microfoon blijft staan maar toch tijdens de sax-solo die Eric de zaal in slingert neemt Marcia haar plaats weer in achter de voor haar vertrouwde toetsen die zij dit jaar alweer 62 jaar bespeelt!
Weer zijn we getuige van haar virtuositeit op de toetsen, haar altijd nonchalante zithouding met gekruiste beentje en het wiebelende voetje van deze Marcia Ball. Van het 2010 album The Records Rounder Story wat Ms. Ball met o.a. Irma Thomas opnam horen we het Nola ritmische ‘Sing It’ waarvan ik eerlijk gezegd de meeste credits aan drummer Corey Keller toeschrijf.
In tegenstelling tot de kou buiten de North Sea Jazz club worden we met de vertolking van ‘Watermelon Time’ opgezogen als waren we figuranten in een zinderende zomer in Georgia; ook hier weer de strakke ritme sectie van Corey en bassist Don Bennett. Eric Bernhardt blaast met passie zijn tenor saxofoon en leidt zo de aandacht af van Mike Schermer die wat problemen heeft met zijn versterker. ‘Peace, Love and BBQ’ van het gelijknamige album uit 2008 laat ons bijna die Tremé bbq ruiken, we watertanden bij het horen van deze les in moraal. “Evrything I do is inspired by Allen Toussaint” is de getuigenis die Marcia met het publiek deelt als zij de hele zaal op het full swing nummer ‘La Ti Da’ wil laten dansen. Het nummer werd voor het eerst opgenomen in 1989 op Gatorhythms maar verscheen daarna nog maar liefst vier keer op andere cd’s. Uw begrijpt het al; een winnaar dit nummer. Iedereen swingt, zingt en klapt mee.
Dat er ook ruimte is voor andere pianisten toont deze koningin van de boogie als Marcia Ball een gast op het podium uitnodigt. Dirk Jan Vennik voor de gelegenheid omgedoopt tot Diedjay (fonetische schrijfwijze red.) komt ook een hele, hele fijne boogie spelen waarbij grand lady Ball aanvankelijk toekijkt maar tóch aanschuift om ‘quatre mains’ te spelen met haar gast. Het publiek smult en de gastvrouw geniet ook klaarblijkelijk van deze leuke intermezzo in haar set.
Het hóge kippenvel moment komt als Ms. Ball Randy Newman’s ‘Louisiana 1927’ zó ongelofelijk passievol zingt en speelt, de slide van Mike Schermer doet de tranen in mijn ogen opwellen. Natuurlijk gaat dit nummer niet over de laatste overstroming in New Orleans maar over die van 1927 zoals de titel als doet vermoeden maar dit setje verslaggevers was net voor de overstroming van 2005 in New Orleans.
U begrijpt; het dit nummer krijgt voor ons een hele andere lading mede door de hartverscheurende sax solo van Eric Bernhardt…….De vrolijke noot van ‘Party Town’ geschreven door Bobby Charles maakt dat wij terug verlangen naar Frenchstreet en de hurricanes, po’ boys of de beads van Bourbonstreet.
Lady Ball fluit op haar vingers als een opgeschoten schoolmeid om de band de start aan te geven voor ‘Let Me Play With Your Poodle’ van het gelijknamige album uit 1997; bijzondere gitaarlicks en solo’s van Mike Schermer bewijzen nog maar eens te meer waarom zijn bijnaam ‘Mighty’ is. Grandioos gitaarspel; ook de drummsolo van Corey Harris is een hele beste hoor! Een échte uitsmijter dit nummer, er is geen zittende toeschouwer meer te bekennen in de club aan het Westergasfabriek terrein!
Natuurlijk kan na zo’n een opzwepende show van de bijna achtenzestig jarige, charmante, goedlachse pianiste en haar begeleiders een toegift niet uitblijven; er is gekozen voor de vertolking van Freddie King’s ‘Same Old Blues’ waarin sommige uithalen toch na de inspanning van twee sets merkbaar onder spanning staan maar ‘Mighty’ Mike Schermer is de reddende engel. Met ‘Hot Tamale Baby’ wordt deze avond waarbij het pianospel, de zang en de passie voor boogie en blues Marcia Ball de zorgen van alle dag van onze ruggen heeft af doen glijden afgesloten.
Marcia Ball leverde een onvergetelijke voorstelling die ongetwijfeld nieuwe luisteraars overtuigd heeft en nieuwe fans toe kan schrijven aan haar trouwe fan-base, in ieder geval heeft ze de liefde van haar gevestigde fans versterkt!
De reporter en de fotograaf van TBA? bedanken de North Sea Jazz club voor hun Januari = Bluesmaand programmering, het goede geluid, belichting en hun gastvrijheid.
