Little Roger & The House Rockers speelden op 22 januari bij Hofsteenge in Grolloo. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Roger C. Wade, alias Little Roger, loopt al meer dan 20 jaar mee in het bluescircuit. De in het Engelse Norwich geboren Roger, die ik eigenlijk helemaal niet zo klein vind, woont tegenwoordig in Duitsland. Met zijn vrouw, Marian en een en 3-tal jonge muzikanten, vormt hij een vijfkoppige bluesband. Tilmann Michalke is de man van de gitaar, Stephan Roffmann speelt zowel elektrische bas als contrabas en Chris Seidel neemt de drums voor zijn rekening. Roger zelf speelt harmonica en zingt.
Het gezelschap oogt keurig. Niet in de laatste plaats door het roodfluwelen gordijn van de bühne van Hofsteenge, dat altijd een zekere allure uitstraalt. Ik waan mij in de vijftiger jaren van de vorige eeuw. “Good afternoon Grolloo”, dat valt nog wel uit te spreken, maar Hofsteenge, daar waagt de goedlachse frontman zich niet aan. Het begint lekker uptempo met I Don’t Go For That, een standaard bluesshuffle waar niets op aan te merken valt. Het gaat up-tempo verder met Someday Baby (R.L Burnside) en Keep It To Yourself (Sonny Boy Williamson).
We zijn duidelijk in de traditionele blueshoek terechtgekomen. Op het moment dat ik dat denk, wordt de elektrische bas ingeruild voor de staande bas en met Real Gone Lover van Smiley Lewis wordt overgeschakeld op swingende jump blues. Het zijn vooral tweedehands songs die op de setlist staan. Met Whisky Tonight, de eerste slowblues van vanmiddag, krijgen we een inkijkje in het nieuwe album dat op stapel staat voor komend voorjaar. Het harmonicawerk is krachtig, de stem van Roger Wade is prettig en over de uitspraak hoor je mij niet klagen; verbazingwekkend verstaanbaar zijn de teksten. Wat ik in zijn soleerwerk wat mis is dynamiek; datgene wat een liveoptreden muzikaal spannend maakt. De ritmesectie is functioneel, het drumwerk enigszins braaf. Geen wild slagwerk of groot geweld. Netjes dus, zoals ik al eerder zei.
J.B. Lenoir schreef Let it Roll en daarmee kan mevrouw Wade op de piano prima uit de voeten. De dansvloer wordt schoorvoetend in gebruik genomen.
I’m High kan zich verheugen in een leuke uitvoering met prima gitaarwerk van Tilmann Michalke. Michalke soleert sowieso swingend en soepeltjes. In het instrumentale Jumpin’and Jivin’ demonstreert hij dat nog maar eens even. Roger kijkt goedkeurend toe.
Na een korte break meldt Roger dat hij een nieuw woord geleerd heeft in de pauze: “bitterballen”, maar dat hij geen idee heeft wat dat zijn. Hofsteenge zou Hofsteenge niet zijn, als er niet snel een bordje met bitterballen geregeld werd. Dat die dingen nogal heet zijn en je gerust nog een paar songs kan doen, voor je er een in je mond stopt, weten The Houserockers nu ook. Marian Wade in ieder geval wel. Haar boogiewoogie lijdt er gelukkig niet onder.
Er volgt nog een uurtje blues waar heel weinig op aan te merken valt; afwisselend, kwalitatief prima, harmonieus en sympathiek. Het is nooit over de top en het vliegt nergens uit de bocht. Met Popcornman, For You My Love van Nat King Cole en Bo Didley’s Mona, swingen we door de zondagmiddag om uiteindelijk te eindigen bij Whisky Drinking Woman en Red Wine, Cold Beer and Dry Gin.
Met So Long, Bye Bye, in de toegift blijft er niets anders over dan een cd kopen. Daar heeft hij er meer van, dan dat er publiek is, aldus een breed grijnzende Little Roger.
Jammer dat het bluespubliek Blues village, Grolloo vanmiddag niet beter wist te vinden. De afwisseling van Chicago Blues, boogie and swinging jump blues pasten mij vanmiddag als een zondags pak.
Hartelijk dank aan Hofsteenge voor de gastvrijheid. De volgende Sunday Blues is op 12 februari, wanneer Nine Below Zero te gast is. De entreeprijs is € 10,– en reserveren kan via info@hofsteengegrolloo.nl. Bellen kan ook: 0592-501226.
