The Gospel Sessions Vol 2. speelde op 4 december 2016 in de Amer in Amen. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Vorig jaar verlieten we de Amer “completeley gospelized” na het optreden van Michelle David, Onno Smit, Paul Willemsen en Toon Oomen. Deze tweede editie van The Gospel Sessions, mag zich wederom verheugen in een uitverkocht huis.
Als ik bij de Amer aankom is het al flink druk. In het kleine café vormt zich een rij, die het eerste halfuur alleen maar aangroeit. De deuren zijn nog niet open, de soundcheck is in volle gang. Spanning en temperatuur stijgen.
Aan de Beatles Sessions; Matthijs Klein en Klaas Zijlstra de schone taak de zondagmiddag te openen. Normaal gesproken bestaat de Beatles Sessions uit een 5-tal muzikanten, vandaag passen er slechts twee van op het podium. Beide heren spelen gitaar en zingen. Hoewel er in de Amer alleen luisterconcerten plaatsvinden, wordt de formule enigszins opgerekt. Naast luisteren, mag er ook meegezongen worden. Die taak wordt enthousiast opgepakt. Wie kent ze niet, de liedjes van The Beatles? A Hard Day’s Night, Here Comes the Sun, Michelle, Help en Eight Days a Week.
Stuk voor stuk tijdloze meezingers. Dat een van de heren vergeet de gitaar in te pluggen en er soms een schoonheidsfoutje in de akkoorden en de zangpartijen is, wordt de heren vergeven. Tipje: bij een missertje, niet gekscherend roepen “wat zijn wij professioneel, hè?” Daardoor wordt het juist heel erg onprofessioneel. Maar dat terzijde.
Na een korte pauze is het tijd voor The Gospel Sessions. In deel 2 van het project van Onno Smit, Paul Willemsen (beiden gitaar en backings) en zangeres Michelle David wordt ten tweede male teruggegrepen op de basis van de zwarte muziek. De heren muzikanten zijn Amerikaans uitgedost in keurige pakken met stropdas of pet. Het stralend middelpunt, Michelle David, draagt een prachtige, uitbundige halsketting. “Are you koud?” vraagt Michelle zich af, op deze winterse zondagmiddag. Mocht dat zo zijn, dan duurt het niet lang. Bij het derde nummer staat het publiek al deinend en klappend voor de stoelen en loopt de temperatuur flink op.
You’re Rocking My Soul (afkomstig van Vol. 2) is een steady, energiek startpunt van de eerste set. Drummer en percussionist Toon Oomen heeft zijn vingerhoedjes (heten die zo?) voor het wasbord in de kleedkamer laten liggen en haalt die nog snel even op. Het hypnotiserende Psalms volgt. Made It Over, afkomstig van Vol. 1, heeft dat hypnotiserende ook een beetje. In My Praise gaat mevrouw David pas echt los, wat een strot!
There’s a Light is een “hipsong”, volgens David; zeer geschikt voor een fijne heupwiegsessie, maar daarvoor is de Amer toch net iets te vol gepakt. Can’t No Grave, heeft de typische old spiritual sound, van Vol. 1. Na het ingetogen There’s A Place, is het pauze.
Set twee, begint eveneens subtiel en ingetogen met Higher Ground en Tradewinds. De laatste zong Michelle David als kind van vijf. Ze snapt nog altijd niet waarom men een jong meisje zo’n triest liedje liet zingen. I Shall Not Be Moved, zingt David als haar oudere zelf. Deze charismatische dame kan alles met haar stem. Ik luister ademloos en zou daardoor bijna de muzikanten vergeten. De minimale gitaarriffjes zijn samen met percussie en drums een solide basis waarop een vocalist alle ruimte heeft.
Met het a capella, Baptized, loopt de middag ten einde. De toegift is kort en krachtig; He chose me, I’m so glad he chose me. Passie en levenslust, zijn zo een paar woorden die in mij opkomen aan het eind van deze mooie middag.
The Gospel Sessions Vol. 2 is rauwer, meer soulful en meer nog het verhaal van Michelle David dan Vol. 1. Ik kan me nu al verheugen op Vol. 3. Ik ben benieuwd waar de weg dan heen leidt.
